Ka momente kur njeriu e ndien se e vërteta nuk është më e sigurt. Kur fjalët rrëshqasin në sheshin publik, kur gënjeshtra vesh petkun e së vërtetës dhe e vërteta ngatërrohet me trillimin, atëherë lind frika më e thellë: humbja e aftësisë për të gjykuar...
Në fund të shekullit XIX, kur Shqipëria ishte ende e robëruar dhe e copëzuar, kur plagët e saj trupore ishin të shumta, por plagët e shpirtit edhe më të thella, Faik Konica ngre një thirrje që mbetet një nga testamentet më të fuqishme të mendimit rilindës. Në faqet e gazetës Albania...
Me ndarjen nga jeta të Agim Mollës, Shkodra humbi një nga figurat më të dashura dhe më autentike të shpirtit të saj muzikor. Ai nuk ishte i famshëm në kuptimin e skenave të mëdha, të festivaleve apo të ekranit kombëtar, por ishte i madh në atë që përfaqësonte...
Romani “Bardha e Temalit” i Pashko Vasës, është një vepër e rrallë dhe e rëndësishme në letërsinë shqiptare, jo vetëm për vlerat artistike, por edhe për rolin e saj në afirmimin e identitetit kulturor shqiptar në Europë.Pashko Vasa (Albanus Albano) e shkroi romanin në gjuhën frënge, me titullin “Bardha de Témal...
Më shumë se me një talent të spikatur, Lec Bushati qe i privilegjuar nga natyra me një paraqitje karakteriale të dallueshme, unike, të papërsëritshme dhe të paimitueshme. Fytyra, zëri dhe qëndrimi i tij ngërthenin një solemnitet që nuk mund të shpikej me mjeshtëri teknike, por që buronte nga thellësia e shpirtit të...
Që nga agimi i mendimit filozofik, udha drejt dijes ka qenë një udhëtim i brendshëm dhe i jashtëm, një përpjekje për të zbuluar jo vetëm të vërtetat e botës, por edhe të vetes. Filozofia, si art i të menduarit të kthjellët dhe i të pyeturit pa frikë, ka qenë udhërrëfyesi më i besueshëm në këtë...
Shkodra, qyteti i dritës dhe i artit, ka ditur gjithmonë të ruajë një ritëm të vetin, ku fryma e krijimit përzihet me pulsimin qytetar dhe tingujt e bandave frymore shoqërojnë frymëmarrjen e përditshme. Nuk është rastësi që në këtë truall, të mbushur me kulturë e traditë, arti mori shpesh...
Nëpërmjet mënyrës se si mendon një grua që ka lënë pas vitet e rinisë, ne arrijmë të perceptojmë ngjyrën më të mistershme të harkut të ylberit, atë që mban dhe ushqen të gjitha ngjyrat.Po çfarë do të mendonte gruaja që ka kaluar pranverën e jetës dhe i gëzohet romantikës së vjeshtës, poetikës së...
E kemi parë Nënë Terezën në një pafundësi fotosh, fytyra e saj e rrudhur nga përkushtimi, sytë që mbartnin një paqe të thellë dhe një dhimbje të heshtur, duart e saj të vogla që përqafonin të braktisurit si të ishin fëmijët e saj. E kemi parë në altarët e bamirësisë, në podiumet e Nobelit, pranë personaliteteve...
Në agimin e një epoke të trazuar, më 31 gusht 1919, kur plagët e Luftës së Parë Botërore ende digjnin tokën dhe ndërgjegjen e shqiptarëve, Komiteti ‘Mbrojtja Kombëtare e Kosovës’ ngriti zërin me një thirrje të fuqishme, të ngjizur me dhimbje, krenari dhe shpresë. Ishte një apel që nuk kërkonte vetëm mobilizim fizik, por zgjim shpirtëror...
Nënë Tereza në rrugëtimin e saj për në thellësi të shpirtit njerëzor dhe në shenjtërinë e përkushtimit, driti në terrin e botë, jo vetëm me veprën e bamirësisë, por edhe me diellin e mendimit.Çdo përkufizim, ashtu si çdo vepër e Nënë Terezës është një dritare ku hyn një rreze drite që na ndriçon shpirtin...
Për komunitetin e artistëve në përgjithësi, e për VIP-at në veçanti, mirësia, thjeshtësia, pozitiviteti dhe akti i lartë i dëshmimit të shpirtit artistik, shpesh gjenden në konflikt interesi. Kjo, sepse qerthulli i botës së tyre duhet të mbetet, sipas logjikës së famës, i papërshkueshëm nga njerëzit e thjeshtë, nga “vulgu”...
Ai i përket një brezi tjetër, por ende rolet e tij mbeten shkreptimat e atyre emocioneve që nuk u shuan me të, 27 qershorin e vitit 2016 kur ai u shua në moshën 86-vjeçare në Romë.Carlo Pedersoli (Bud Spencer), gjiganti i kinemasë italiane që fitoi zemrat e botës me humorin dhe mirësinë e tij, nuk...
Që prej dje, më 1 shtator 2025, ata nuk janë më bashkë. Vdekja hyri mes tyre, si një ndarje e pamëshirshme që as koha, as dashuria, as arti nuk munden ta shmangnin. Por për dekada të tëra ata ndanë gjithçka: jetë dhe sfida, ëndrra dhe frymëzim, dhimbje e triumfe, dashuri dhe art...
Në shekullin XIX, flokët nuk laheshi çdo ditë. Jo për shkak të pakujdesisë, por për shkak të një dije të thellë, që sot është harruar mes shkumës së shampo-ve moderne: larja e shpeshtë ishte armike e bukurisë natyrore. Sapuni i asaj kohe, i përftuar nga soda kaustike, ishte i ashpër, gërryes...
Zëri i saj u bë strehë për mallin, tingull për dashurinë, gjuhë për dhimbjen dhe urë për gëzimin. Në çdo notë që lëshonte kishte një dridhje zemre, një pëshpëritje të liqenit, një britmë mali e një dritë qyteti. Ajo nuk ishte thjesht këngëtare ishte një rrëfimtare e shpirtit shqiptar...
Në historinë e teatrit shqiptar, pak figura kanë lënë një gjurmë kaq të thellë dhe të qëndrueshme sa Loro Kovaçi. I lindur më 30 gusht 1903 në Shkodër, në një familje zejtarësh, ai u rrit mes vështirësive, por me një pasion të pashuar për artin. Jetim që në moshën 12-vjeçare, u detyrua...
Kur era, me lojën e saj të papërmbajtur, i rrëfen botës të fshehtën e së bukurës, ajo e bën të pafajshmen me faj. Dhe aty, përtej murit të lartë të përbetimeve dhe kodeve të rrepta të ndalimit, predikuesi vihet në sprovën e brishtësisë së mishit përballë dritës së shpirtit...
Një zemër pushoi, por jo një zë, një prej atyre zërave të gjëmimshëm, mëtimeve të përkora dhe mendimeve të shuguruara në dritën e dijes. Një trup u nda nga fryma. Një mendim që s’u këput nga kafshimi i terratisës i Amokut. Një jetë u mbyll, por jo jehona e saj, ajo që kaploi krejtkund...
Në ditën e dytë të “Vajza Fest 2025”, Amantia u ngrit si një orakull i ringjallur, ku mijëvjeçarët u përkulën para një çasti të vetëm. Në atë amfiteatër të gurtë, ku koha ka gdhendur heshtjen e saj madhështore, tingujt e sotëm u përzien me jehonën e largët të lashtësisë. Gurët, të tharë nga shekujt...
