Nga krijimtaria e autorit Eroll Veliu

   Me letërsi filloi të merrej qysh si nxënës i shkollës fillore. Shkruan për të rritur dhe fëmijë, në poezi dhe prozë.

Deri më tash botoi këta libra:

1."rrugët e fatit", poezi. Klubi Kulturor Francez. Tetovë. !995.

2."Kush e zgjoi pranverën" fabula. Aza Sesoft. Tetovë. 1995 (ribotuar me 1996).

3."Çudirat nën vezullimin e yjeve" fabula. Aza Sesoft Tetovë.1996.

4."Fluturat në pafundësi fluturojnë" tregime për fëmijë. Aza Sesoft tetovë 1996.

5."përrallëzat e netëve të gjata" fabula. Pionieri Prishtinë 1997.

6."Kur sendet përmbysin heshtjen" fabula. Libri për fëmijë. Aza Sesoft Tetovë 1999.

7."Njeriu dhe bota që sflet" fabula, përralla, skicë. Libri për fëmijë. Luma tetovë. 2000

8."Dashuria e hidhur" poezi Luma tetovë. 2002

9."Kodi enigmatik i universit"(punim shkencor-Kur'ani dhe shkenca) Tringa design. Tetovë.2009

dashuria

në fije shkrepse 

më shndërroi...

me afshin e buzëve të tua

nëse më fryn...

digjem

 

më puth e dashur

stuhi e tërbuar

ma shuaj zjarrin e dashurisë

që mes mijëra e mijëra puthjesh

sërish guxon të ndrij

 

 

ajo rrinte vetëm e veçuar

më dukej se s'po argëtohej shumë

në qendër rreth e rrotull interesant

as syzet si kishte hequr

s;kishte interesim për ta nxjerrë

në dritë bukurinë e saj

kjo harresë si vlente asaj

të më njohe përnjëherë

hyri në sallë dhe më buzëqeshi

nuk më kishte harruar as dashurinë e vjetër

mu hodh në pëqafim

pas ca çastesh u larguam

për të kujtuar kohët e mrekullueshme

që i kaluam bashkë

 

 

dritaret të përlyera

mu sikur fytyrat

të fëmijëve të varfër

murret e zhveshur të gërvishtur

sikur jeta e këtyre njerëzve...

(Fatosjane)

...Dhe ajo se kishte menduar kurr

se varri im do të ishte

buzëqeshja e saj

 

Një ditë mbreti urdhëroi që ta ekzekutonin me varje një njeri të pafajshëm. I dënuari e shikoi me urtësi e i tha:

  -Or mbret, mos i kërko vetes mjerimin për shkak të inatit dhe zemërimit që e derrdhe mbi mua, sepse d5nimi mbi mua kryhet pë një çast, por mëkati për pafajësi mbetet përgjithmonë në ty.

 

 

Një herë një njeri vërejti një tufë trëndafilash të lidhura me një fije bari. Ai me zemërim tha prerazi:

  -Çka kërkon kjo bimë e pavlerë që është futur në mesin e trëndafilave.

    Kullosa u pikëllua. Ajo duke dënesur tha:

  -Hesht or i marrë. Edhe nëse s'kam bukuri, ngjyrë dhe erë, nuk jam bari nga kopshtet e tyre. Unë jam rob i Krijuesit tim, i ushqyer nga mirësia e tij. I mjerë ai që kokën e kthen nga kjo derë, sepse tjetër as që do të gjej.

 

 

   Një ditë bisedonin dy deputetë.

  -E di, thotë njëri.- Erdha në përfundim se gomari është me të vërtetë shoku më imirë i njeriut.

  -Më kot, me të nuk mund të futesh në parlament!

 

 

   Mbi yje lëshohej dielli i kuqërremtë. Drita e praruar drdhej ndërmjet drunjëve dhe mbi tokë vizatonte vija laramane. Ndjehej era e freskët e barit të malit.

   Në livadh po kulloste një gomar dhe dukej se ishte tepër i mërzitur. Dikur tha:

  -Unë i mjeri, jam gomar dhe nuk kam menduar kurr të bëhem njeri, por habitem përse disa njerëz dëshirojnë me çdo kusht të bëhen gomar... 

 

 

   Një ditë kërriçët propozuan që gomari të vinte kandidaturën për depuet, pasi që ai ishte më i mençuri ndër gomerët.

   Gomari me kënaqësi u tha:

  -Dëshiroj më mirë të pëllas si pallua në luadh, se sa të fle në parlament...

 

 

   Një herë peshkaqeni ndiqte një peshk të imët. Ai me manevrime të shpejta kridhej në vende ku s'mundej të futej peshkaqeni.

   Një ditë prej ditësh peshku harroi rrezikun që i kanosej dhe doli në gjueti, pasi i sekretonte stomaku. Rastisi në një krimb që e kishte humbur torruan e peshku saora e kollofiti të mjerin. Në çast pas shpine ia behu peshkaqeni, dhe me një buzëqeshje cinike ia ktheu:

  -E përlave krimbin? Të bëftë mirë! Por, ja që tani miku im mor trim, unë të kollofis ty me të gjithë krimbin.