Gastone Cappelloni: Ismail Iljasi në italisht

Ismail Iljasi në gjuhën italiane

(La mia primavera, Amanda Edit, Bukuresht 2013)

Nga Gastone Cappelloni

Në rrugëtimin e jetës, ndjenjat dhe realiteti ecin së bashku, në harmoni të pëlqyeshme, edhepse të largëta. Ato na dërgojnë tek destinacionet tona, shtigjeve akoma të papërjetuara e të dobishme. Të imagjinuara dhe të paramenduara, për të zbuluar në unison në ndërgjegjen e shpirtit të njëjtë, me dhuratën e gabimit dhe të reflektimit, të lirë për tu shprehur me dijeni në dyshim, shpesh në mënyrën naive, shpesh me vetëdije të dyshuar. Na flitet për ardhmërinë që i përkasin dobësive të përceptimeve njerëzore, në një ardhmëri bindëse në vete, viktima të ekzekutimeve nga vetë vullneti, shpesh "anarkik" i jetës së imagjinuar, apo të gabuar, por i qartë në rezultatin e njëjtë.

Kështu, në poezitë e Ismailit, vetëdija se kush është ai, qartësia e kufizimeve të tij, anulimi i egzistimit në vete, respekti i vetëvetes, veçanërisht për Madhërinë, lutja dhe respekti materializohet në njohjen e asaj se çka kërkon shpirti.

Realitet apo Iluzion? Dhe cili shpirt në pafundësi të moteve tjera ka mbijetuar dhe rrugëtuar me hapat e zemrës së vet? Ndoshta një shpirt pa ligjërime, apo dimensioni i njëjtë, duke injoruar urtësinë në pafundësi të përhershme! Falënderoj Ismailin. Besnikëria e vetëdijes, duke më treguar me urtësi bukurinë e jetës, pa shtrembërime apo me moral të shkapërderdhur, ngase në vete, me urtësi do të jemi më afër dritës së përjetëshme. Vetëm kjo do të jetë dhuratë udhëzimi, ku në realitet askush dhe askurrë nuk do të mund të të injorojë. Në dimra pa ngjyra, në vdekjen e përjetëshme, të mos lejojmë vetes, të jemi shpirtëra të pa ndritur të Perëndisë!

Ismail Iljasi u lind në Shipkovicë të Tetovës (Maqedoni). Libri i parë me poezi "Zbrazëtira e Jetës" (Il Vuoto della avita) më 1992 në Tiranë (Shqipëri), "Frutet e Gjakut" (I Frutti del Sangue) më 2001 në Potenza Picena (mc) Itali. "Rugëtimi i Fatit" (Il Viaggio del Destino) më 2007 në Maceratë, Itali. Është Mediator kulturor dhe përkthyes i poezive në disa gjuhë.

BOX

Nel viaggio della vita, l’inconscio e la realtà camminano assieme, in piacevole sintonia, anche se distanti, conducendoci alle nostre mete; ai sentieri non ancora vissuti, appaganti. Immaginate e prefissate, per riscoprirsi all’unisono, nell’anima della stessa coscienza, con il dono della pacatezza e della riflessione, liberi di esprimersi con la consapevolezza del dubbio, spesso in maniera ingenua, spesso consapevoli del dubbio stesso. Noi foglie nei destini che appartengono a debolezze e percezioni umane, nel futuro e persuasione di se stessi, vittime e carnefici, della propria volontà, spesso “anarchici” della vita, sbagliata o immaginata, ma certi dello stesso risultato.

Ecco, nelle poesie di Ismail, la consapevolezza di chi è, le certezze dei propri limiti, la nullità dell’esistenza stessa, il rispetto verso se, ma soprattutto verso l’Altissimo, la preghiera e il rispetto si materializza nelle conoscenze di cosa attende lo spirito. Realtà o illusione? E quale anima, nell’eternità dell’altro Tempo, avrà vissuto e camminato nei passi del cuore stesso? Forse un’anima senza legge, o la stessa dimensione ignorando l’umiltà del nulla sarà per sempre? Ringrazio Ismail. Le consapevoli lealtà, e l’umiltà nel ricordarmi la bellezza di questa vita, senza le storture di dissipanti moralità, perché in esse, la saggezza che ci consentirà di avvicinarci alla Luce Eterna, saranno il dono indicativo, che realtà, mai dovrà, e potrà ignorare. Noi, inverno senza colori, nella mortalità eterna, se permetteremo al nostro io, di essere Spiriti senza radiosità del Signore!

Ismail Iljasi è nato a Sipkovica-Tetova (Macedonia). Il suo primo libro di poesie s'intitola "Zbrazëtira e Jetës" (Il Vuoto della Vita) nel 1992 a Tirana (Albania),  "Frutet e Gjakut" (I Frutti del Sangue) nel 2001 a Potenza Picena (mc) Italia. "Rugëtimi i Fatit" (Il Viaggio del Destino) nel 2007 a Macerata, Italia. È Mediatore Culturale e traduttore delle poesie in varie lingue.

 

 

PER VOI

(Dedicato a Mimmo e Maria Teresa Cabiati)

 

Per il singhiozzo

E per il viaggio che

Sembrava perduto nel mio 

Deserto

Il mio cammino nascosto

Come nei boschi d'autunno

In primavera fiorirò

Come il tuo pensiero

Che scintillava nella mia 

Anima

Oltre il mare

E che tu sentivi .

Oggi le onde del mare

Hanno fiorito il mio cammino

Proprio quando e come

Erano

Le carezze delle tue parole

Per non sentire me 

Perduto in mezzo alla

Gente

Le lacrime erano uno sfogo

Nell'oscurità della storia

Vissuta

Nel camminare...

Ho cominciato la mia

Partenza

Nel arrivo ho sentito

Le tue preghiere...

Quando vedevo la mia

Anima

E il sorriso del mio essere

Vivi interi...

Oggi siete la mia preghiera

In eternità...

 

 

PËR JU

(Kushtuar -Mimmo dhe Maria Teresa Cabiati )

 

Për dënesjen

Dhe për rrugëtimin

Që dukej i humbur në

Shkretëtirën time

Rrugëtimi im i fshehur

Sikur në dushkajën vjeshtore

Në pranverë do të lulëzoj

Sikur mendimi juaj

Që ndriconte në shpirtin tim

Tejmatanë detit

Në ndjenjën tuaj.

Sot valët e detit

Kanë zbukuruar rrugëtimin 

Tim

Sikur atëherë dhe si ishin

Përkedheljët e fjalëve tua

Që të mos ndjehëm unë

I humbur në grup njerëzish

Lotët ishin një shpërthim 

Në terrin e historisë së

Përjetuar

Në kalërim...

Kam filluar nisjen time

Në arritje kam ndjerë

Lutjet e tuaja...

Kur shikoja shpirtin tim

Dhe buzëqeshjën e qeniës

Sime

Të gjallë dhe të plotë.

Sot jeni lutja ime

E përjetëshme...

 

DIMMI FRATELLO

 

Io sono la croce

Tu sei la luna

Dimmi fratello...

 

La chiesa è tua

La moschea è mia

Dimmi fratello...

 

Il cuore è mio 

Lo spirito è tuo

Dimmi fratello...

 

La vita e la morte 

Si specchiano in un sole

Dimmi fratello....

 

MË THUAJ VËLLA...

 

Unë jam kryqi

Ti je hëna

Më thuaj vëlla...

Kisha është e ytja

Xhamija e imja

Më thuaj vëlla

 

Zemra e imja

Shpirti është i juaj i

Më thuaj vëlla...

 

Jeta dhe vdekja

Syshikohen nën një Diell

Më thuaj vëlla...

 

BRIVIDO

 

Cola il rigagnolo

Nel mezzo delle nicchie degli occhi

Si fa cascata

Sul morbido pasto

Lungo il dorso dei dua antri

Mi sono trovato con me stesso

Sul sentiero di sale.

 

DRIDHMË

 

Rjedhësia në përockë

Mes dy gropëzave të syrit

U shëndrua në ujëvarë

Mbi butësinë ushqyese

Mbi kurizin e dy shpellave

Gjeta veten me vetë

Shtegun e njelmëtuar.

 

ME

 

Stanotte le stelle

Mi fanno amicizia

L'allegria perde il requisito 

Degli occhi

Stanotte fra me

Sono io

La solitudine dei corpi perduti

 

MËVETËSIA

 

Sonte

Yjet më shoqërojnë

Mëvetësia humb

Drejtëpeshimin e syve

Sonte me mua

Jam unë

Vetmia e trungjeve të humbur