Kulturë

Poezi nga Besim Perjuci

E hene, 09.09.2013, 05:43 PM

Besim Perjuci

VLERA TË BARTURA ME FRYMËZIM

/Në përvjetorin e dhimbjeve – Vëllezërve Gjuka që u masakruan mizorisht nga dora gjakatare e armikut shekullor/

Në hyrje të Lulishtës Parajsa e qytetit oksigjenon Mbi rasën e gurit mermer gdhendet e sotmja krenare Devotshëm dy emra të pashlyer rrëfejnë për udhën e jetës E lartëson së bashku me Bjeshkët e lashta ku bora vezullon. Çdo ditë na puthen shikimet e gjalla pa fjalë Mbase çdo ditë shkruhet edhe nga një epitaph i freskët për ta: “Lavdi Sojit tuaj njerëzor për Dritë e Atdhe dhe…Kaq. Pa u lëkundur në ecjen tonë të plumbtë Çdo ditë, pra, tek ky Lapidar me durim zbrazët dashuria e zhuritur Për Yjet që i thërrasim me gjuhën e mbetur memece Sikur në thellësi zemrat na pikojnë dhëmbje e vrer, E shpirtmendja na ushqehet me kohën e tyre të përendishme Edhe belbëzimet e harreshme të vocrrakëve në thithje të nektarit Andejpari artikulojnë me heshtjen e Lapidarit që mrekullon si Yll Lindja e diellit nuk shijohet pa dritën e syve Mëngjeseve të freskëta porsa të zbardhë drita e dita Pa gjuhën e ëmbël të motorëve të ndezur të lënë jetim Në spiralën e jetës në përditësi Mjeshtërve të virtytshëm në kujtesë të rinisë pejane Meteorëve të dritës që përflakën qiellin e errët sketërr Me dashuri të mbledhur viteve jetësuan kopshtin e Dheut Histori e ditnetëve e kënduar me simfoni mbijetese. Kreshnikët e legjendave thonë nuk vdesin Epitafin e kanë të shkruar qëmoti… Gjithsesi në mbetje të kohës Për ta vazhduar të tjerët Këngën e historisë në një kohë tjetër… Për ta mbajtur gjallë dramën e jetës, Historinë e kësaj toke herët ua kënduan Mbase edhe me laps dore të shkruar keq Se e liga i kishte ndrydhur shekujt damarëve të lodhur Kur kohët e huaja pandalshëm akomodoheshin në vazhdimësi të robërisë Dera e fisme Gjuka shpalosur me traditë Pjellë e kishte sojin n’embrion Me tipare baballarësh me gjykime të drejta Ashtu si pararëndësit e djeshëm në kalim, ndjesë paçin! Libër i hapur në rrugëtim të identitetit Mbesin gjurmë e pasosur të shkëndijojnë faqeve të historisë Dy burra me ideale t’ylberta. O Zot, merri pranë vetes, ata këtë e meritojnë!

Korrik 2009

URA E VJETËR

Ndër ty e mbi ty në rrjedhë lëvizën uji, njeriu, kafsha Me ty e në ty matej pesha e kohës Gurët e gdhendur me mjeshtri sfidojnë moshat e një historie Që rrinë të heshtura në harkun e Syrit të Madh të gurit të latuar Aty skaj teje bujtina e spahijve Vërvonte me shitësit e rrushit të Rahovecit T’iu bëjë strehimin dhe sehirin e fundit të natës.

Më tutje i gdhendur me arkitekturë të lashtësisë Hani i Avdullahagës së berishajve të Jarinës Freskonte ahure kuajsh harmëshor dhe kalldrëmin turk Përbri Shatërvanit ngjit me xhami të xhumave të mëdha Priste musafirët në Odën e Madhe të mendësisë që vinin Nga Podrimja e vreshtave të verës e rakisë.

Harqet e dikurshme dhe ato të mbetura Nën lugjet e thëlluara të qemerëve ku akoma dëgjohet Cicërrima e dhimbshme e dallëndyshëve shtegtare

Ku freskohen hala sot me ujin e Lumit të Bardhë të Bjeshkës

Myshqet dhe lëkenët poashtu kanë bërë simbiozë jetese

E mrizojnë me avujt që ngrihen çdo ditnatë

Me ujë qelibari të Shatërvanit të bilurtë.

Të thëlluarat e rrotave mbi ty kanë mbetur gjurmë

Të ardhje-shkuarjeve të shumta

Edhe ato rrëfimin e kanë shumë të hershëm për faqe historie

Sa qerre me kuaj, qeze e pajtonesh rrahen mbi ty dhe

Vajin e dhimbjeve ta lënë për kujtesë të brezave

Tagrambledhësit e savaneve të një kohe jetime

Deshën ta ngatërrojnë dhe ndërrojnë strukturën tënde