Poezi rumune nga Dumitru Tâlvescu

Poezi rumune

Dumitru Tâlvescu

 

MAGJI STUHIE

(Farmec de vânt)

 

Ndryshe po rrahin erërat, ja

Trishtimi është një hap i gabuar

Muaj me rradhë fytyra e saj s’ka buzëqeshur

Fshihen ngadalë, kujtimet e bukura.

Nganjëherë, vetëm një reze dëbon brengat

Fjala mugullon nga fjala

Drita e bardhë, shpërthen

Nga fjalitë

Që veshin, pastaj

Fjalë të vjetra me kuptime të reja.

Vetëm rruga është e pafatshme

Dredharake mes shpatijeve

Varfënjak

I trishtë e i pambrojtur

I rrahur nga erërat, në pambarim.

 

KUJTIME TË GËZUARA

(Amintiri vesele)

 

Kam fuqi për përkëdheljen e

Gjurmave të puthjeve të motshme

Të harruara si në një libër në raft.

Mund ta kundroj feksin e lumturisë

Shikimin tënd dukshmërisht të rrudhur .

Kur koha të magjeps ironikisht

Shëmbëlltyrat, me hije, ndjehem

Se jam fitimtari i ditës shterpe

Mes iluzioneve pronar, por më kot

Kaloj një vit pastaj dhe tjetrin...

Në albume s’duket se jam ai që isha!

 

DET I TRISHTË

(Mare trist?)

 

Rëra e zezë, guacat e bardha, breg i shkëputur,

Nga gjerësia, natë e ditë, i heshtur

Vala e azdisur shpërndan pëshpëritje

Ndaj tjetrit që vjen, qoftë ditë a natë.

Një tjetër faqe në librin e detit

Në kapituj, fryti i pafajësisë

Me risi marine

Duke patur aroma fine.

Në breg, letra e shishe të zbrazta

Gjurmë hapash

Kujtime të braktisura

Tufë të azdisura të rinjsh

Puthje e hije të vjedhura

Dhe shënime

Të zalisura në mendime

Për kohët e shkuara

Që këngëtojnë...

I vetmuar, poeti kundron detin.

I rritur mbi poema

Pregadit shtigjet

E një lindjeje pa frikë

Se do të bashkohet horizonti.

 

PËRMALLIM

(De dor)

 

T’i dëgjova shputat, me veshët

Shihja gjurmët e hapave tu duke parë

Si po presin lindjen e rrugës së drejtë.

Qesh i mallkuar nga to, të pres

Të rrjedhin së bashku hapat tu

Së bashku me dëgjimin tim

Në një kohë iluzore e të rëndë

Gjithmonë të paparashikueshme.

 

NOSTALGJIA E TË DASHURËS

(Nostalgia iubitei)

 

Të fshijmë si në shkollë buzëqeshjet e gjata

Të kulluara mbi duar, në faqe e në lotë

Rrëshqitja e butë e ngrohtë e përmallimit

Të pakaluar në kujtime e mungesë vuajtjesh

Hija, thirrja, e përhirta e ngjitur në retinë

Hapat e saj të kundruar vetëm përpas

Trupi i ndezur në fustan të kuq, rrugës së shkretë

Ku as zemra nuk po troket,

Ajri i saj prej një vere me erëtimë bajamesh

I degdisur mes gërshetave mënjanë

Hapi e zëri i saj dhe sytë

Të zhytur në kundërmim sorkadhesh, të dehin

Përfytyrimin e saj drejt rrugës së kujtimeve

Ku as vendi e as gjendja

S’mund të ndalojnë përgjasimin

Në thellësi duke ulëritur...

 

FLUTRA NË STOMAK

(Fluturi în stomac)

 

Ja nisjet e të njëjtave emocione

Krenare e me gjeste të ngadalshme

Që i kundrojnë bashkëshortët.

Mendimet e mira mbështeten mbi supe

Me gërsheta duke e mveshur zemrën

Në mesditë, buzëqeshin me ëmbëlsi

Sytë e njerëzve ende po shndrisin.

 

LOJË

(Joc)

 

Je fshehur si në një zgërbonjë!

Sytë kundrojnë me një vështrim sorkadhesh

Puthja e kullosës kur vjeshta po degdiset

E proshk perëdnimin duke i thënë të shkojë

Gjëmime të ditës, të ngjitur mbi kuaj të bardhë.

 

PËRMALLIM

(Dor)

 

Heshtjet e larta ku janë?

Të degdisura fushave apo në pushim?

(Apo po çapëlojnë nën therra?)

Vetëm mendimet më kthehen në shtëpi

Përzjerje iluzionesh e fërgëllimë shpresash.

Dita po derdh brenga të përhirta

Shpirtërat duke i shoshitur me vështirësi.

Sa ëndrra po lind moj dashuri

Dhe sa përmallime më kërkojnë mua?

 

PRITJA E DIMRIT MË DYSH

(Întâmpinarea iernii în doi)

 

Stuhia i ngriu buzëqeshjet, ëndrrat

E lëvarura në fushë kah bregu i ditës

Po mbledh dëborën te këmbët.

Shikoja se si po zhyteshin horizontet

Fijet e dëborës duke recituar hymne

Dhe ngrenin harfe e ngrehnin kordha

Pranë puthjeve tona të nxehta...

Shkrihej me mahnitje dëbora

Pranë mahnitjeve tona...

Dhe atëherë isha!

Kurse qielli në terrin e tij buzëqeshte.

 

PAVDEKËSI

(Nemurire)

 

Koha po ngatërrohej me ditët

I gëlltiste pa i përtyrur

Kujdes vetëm ndaj netëve

Nga to shpresonin një gjest përgjasimi

Duke e zbutur dhe etjen me ëndrrat e tyre.

 

TRANSFORMIM

(Transformare)

 

Prekja e saj e bardhë

Me gishtërinj të gjatë.

Shikimi i saj i qartë

Mbi mendime vetëm heshtje të vonuara

Lind përmallime ndërmjet iluzionesh.

Zëri i saj po zbret mes degëve

Si një lojë nërmjet mështeknave

Dhe mbaron në gjethishte

Ngadalë e qetë. Unë poashtu.

 

DUKEN KUAJT E BARDHË

(Apar caii albi)

 

Trile të gëzuara, po lind sërish pylli

Mes drurëve, duke mbëltuar mahnitjen

Mes mendimeve me fije të bardha

E bashkuam perëndimin mes reve.

Në lëndina ku sutat e zeza pjellin

Vijnë kuajt e bardhë e kullosin së bashku.

 

 

TË KËRKOJ

(Te caut)

 

Fjalët e pathëna buzëqeshin mes shikimesh,

Sytë tu s’e mashtrojnë flatrimin e kuajve të bardhë,

Ata janë të lumtur duke kërkuar në dritën e daljes,

Ku t’i kullosin përherë të rinjtë mendimet e tyre,

Duke ëmbëlsuar iluzionet kur faniten perëndimet.

Ngjyra e tyre është vetëm një paqartësi,

Përndryshe, sytë tu e miklojnë pyetjen time inerte.

 

PAQARTËSI

(Incertitudini)

 

Të jesh prore pranë, jo brenda, mahnitje e madhe!

Thuajse stinët nuk ekzistojnë fare për ty!

Artist i përgjumur me metafora në penë.

Qartësinë e dëborës mos e prek

Lëri rrugët e palindura si vend fluturimi,

Dhe hartën e hapave që do të vijnë,

Mendime degdisëse të panumërta, dhe ato të qarta,

Gurrë psherëtimash, prekja e rëndë e shikimeve të saj.

Thuajse s’do të vijnë ditë të tjera të bardha,

Fërgëllimë shpresash shpeshtake të palindura,

Drejt buzëqeshjes së palindur, shkrepje shpeshtake,

Kah buzëqeshja e palindur e shikimit,

Sytë më shumë se shikimi,

Në lartësi duke u ngjitur, duke heshtur e harruar,

Vendin ku po tubohen ëndrrat.

Unë, ai gjithmonë pranë teje e jo brenda,

Kërkoj përgjasimin në dhembjen e tij

Kuptimin e stinëve të paplleshme,

Flatrimin e zogjve memecë kah altaret e vjetra

Prej nga vestalet mbledhin vetminë si një jehonë.

 

LOJË

(Joc)

 

Po rrejdhin gjërat

E gjendjet nën shtypje,

Era pjek e shpërbën

Degët, si do kamxhikë

Siç po i pëlqen asaj, dhe

Asgjë përreth nuk hesht,

Thuajse dimri po kthehet.

 

MUZG

(Amurg)

 

Muzgjet janë bakërzuar më kotë,

Nuk ka kurreshtarë që t’i shohin.

Tani koha po fshihet nën shtratin e kullosës,

Duke u degdisur nëpër tufishta, trishtime që pyesin

Për kuptimin e tyre brigjeve, kur humnera i gëlltit

Duke i thithur me mëri, si një pasqyrë e thatë.

Atje rrinë të fshehura ngjyrat e natës,

Duke luajtur tinëzisht, me yje në psherëtimë.

Madje dhe kujtimet ndalen një çast, në mendime

Para se të hidhen në valë, pranë degëve.