Lefter Duraj: Ullinjtë…

Ullinjtë…

Nga Lefter Duraj

Nje dite shkolle e ashtu papritur,

Ne nje shpat kodre, per tu nisur,

Ajo fushe ishte,afer shkolles sone,

Rruga qe t’conte, per ne Drenove.

Shpejt, shkoni ne shtepi te merrni,

Hirin, pleh, tjeter c’mund te gjeni,

Nga nje bel, kazem a ndonje lopate,

Dy vete nje grope, keni per te hap.

Ne shtepi vrapuam ne gjithe gezim,

Morem c’mundem te mbjellim ullinj,

Gjithe ajo dite gropat perfunduam,

Sa hap e mbyll syte, ato sistemuam.

Cdo mengjes ne, syte andej hidhnim,

Gjelberimi i fushes, shtonte gezimin,

Edhe sot kur shkoj, syte me vene vet,

Se si nxijne ullinjte, bere ata si det.

Mbushem me krenari, qe aty kur vij,

Sikur vetem une, di te mbjell ullinj,

E di qe ka shume te tjere, po si une,

Deshiroj kjo rradhe, te behet si lum.

./.

(Nga libri “Kalenjën e kam me vete”)