Kulturë
Vera Istrefi: U jepem udhëve
E enjte, 14.11.2013, 07:11 PM
VERA
ISTREFI
U JEPEM
UDHËVE
Redaktor
Prend
Buzhala
Recensues
Bajazit
Cahani
Ballina
dhe ilustrimet
Demush R.
Avdimetaj
Vera
Istrefi
U jepem
udhëve
Shoqata
Kulturore
“Anton
Pashku”
Prishtinë
2007
________________
*
Grimcat e
kujtimeve
më shpërndahen
tek
mbledh pluhurat
mbi
orendi.
Në çdo
lot timin
të rrokullis
e lotët
i mbaj në
sy.
*
T'u vara
qerpikëve,
fundeve të
tyre.
Ishin si
maja heshtash
që më thernin.
Përse?
S' kisha
qëllim të keq
veçse
të zhytesha
në thellësinë
e syve të tu.
*
Fletëve të
trëndafilit
vesuar më
ka gëzimi
Rrënjëve
të tij
ujit lot-hidhërimi.
Ndër
gjemba zvarritet
mendimi
im i mjerë,
gjersa të
shpërthejë
gonxhe në
pranverë.
Dhe prapë
fetëve të
trëndafilit
më veson
mendimi
ndërsa
ndjenja
më zvarritet
gjembave
të tij.
*
Prej teje
shkëputur
është
afshi i
puthjes
e pezull
mbetur ka
mes meje
e teje
Në dhimbje
zemre
vend ka zënë
e s'luan.
Mbështjellur
më je
rreth
trupit
e lëmsh i
je bërë
në grykë
qetësisë time.
Lermë të qetë
në vetminë
time
të zhurmshme!
Ti
s'mundesh.
Buzëve të
tua
lodron
puthja ime
e t'i përflak.
Kështu
s'mund të
mos mendoj
për ty.
Në çdo
qerpik tëndin
therur
kam shpirtin
e në sytë
e tu
kam lëngatën
Shetit
puthja ime
aty
ku ti
drithmat ia ndien
Dhe ti…
Ti s'e di
se larg e
pranë jemi.
Njëherësh
në ëndërr
e realitet.
T'a marr
fytyrën,
t'a shëtis
mollëzave
të gishtave
të mi,
por..
Vetëm kur
je larg.
Kur pranë
jemi
unë vetëm
hesht
Ndërsa ti
s'mundesh.
T'a ndiej
ritmin e zëmres
e dehem
prej kësaj
ritmike.
Me ty
kam turp
e dëshirë,
dhimbje e
dashuri.
Oh, zot!
Ç'do t'u
them nipërve
kur gjyshe
të jem
për
dashurinë time?
Dhimbje
kam.
Hej, dreq!
S'di ç'është
mirë
apo keq
para Perëndisë:
të vras
timen
apo një zemër
tjetër?!
*
Në rrapëllime
qepallash
ndeza
zjarr
që më dritoi
qerpikëve
të gjatë
Kur
zjarri
lotin ma
thau
e kuptova
se ishte ëndërr…
ishte
nate…
*
Më është trishtuar
mëllagë e
bukur
në dritare.
Lulet rozë
të saj
kanë marrë
arratinë
ndërsa
gjethet,
nga
keqardhja për mua
rrinë.
*
Buzën e
mbrëmjes
t'a fala
për të t'a
prishur
qetësinë e
natës
Dhe agun
e ditës
për të t'i
zbardhur
mendimet.
Sërish
në buzë të
mbrëmjes,
tek bliri
i vjetër,
do të të falem
për të t'a
prishur
qetësinë e
natës tjetër.
Dhe në ag
të ditës
pre do të
jesh
i
mendimit prapë.
*
Si një çift
pëllumbash
më kanë ikur
vitet e
rinisë,
dhe ëndërrat.
Tashmë kam
mbetur
si një kafaz,
dyert e të
cilit
era i përplas.
*
Shumë herë,
mbrëmjeve,
i bëj gërsheta
hallet e
mia,
i lëshoj
mbi supe.
Në tridhjetë
vitet e mia
supet më mbeten
të brishta
e ëndërrat
vetëm të trishta.
Vë mbi gërsheta
fjongo të
kuqe
e prapë dukem
bukur
në jetën
me huqe.
I buzëqesh
vetes
përballë pasqyrës,
jeta më sfidon
me shenja
të fytyrës.
*
Rreze
dielli
që shërove
plagë të vjetër
e hape
plagë të re,
ti je.
*
Asgjë s'i
bëhet pengesë
lumit të ngashërimit
tim.
As guri
mbi liqen,
as vesa
mbi gjethe dushk
askush
s'ma ndal,
ngashërimin,
askush.
E le
lotin lirshëm
të mbarojë
shëtitjen
dhe zgjas
vetëm dorën
marr me
vete ikjen
*
Shpesh
I përkëdhel
ëndërrat
si dy
djemtë e mi
t'i vë në
qetësi.
Ndodh
që sapo vë
në gjumë
një ëndërr
të vjetër,
të përkëdhel
një tjetër
Në përkëdhelje
gishtat më
janë tretur,
ninullave
zëri më është
mekur.
E, përherë
një motiv
të ri
kam për ëndërrat
e për
djemtë e mi.
*
S'ia
kursejnë emrin
në bisedat
banale.
Ia nxijnë
përshkrimin,
ia
plandosin në pluhur
Kur pranë
tyre kalon
thonë
" është
e bukur"
Në gushë
duan t'i
vënë
varëse të
fajësisë
Ajo s'vë asgjë
falë thjeshtësisë.
*
Shumë netë
m'i
shkallmon pagjumësia.
Në batakun
e zhgënjimit
më ngulçon
shpirti.
Më mjergullohen
mendimet
nga
mundimet
e për çudi
i dalloj
qartë
ngjyrat e
së keqes.
*
S' mundem
të urrej
se
ndryshe
duhet te
vdes njerëz.
Veç shpirtit
nuk kam
tjetër pronë.
S' jam e
marrë
të bëj
shpirtin varr.
*
Tok me
gotën
rrokulliset
diçka tjetër.
Ishte
nisur për t'u thyer
edhe tavëll
e vjetër.
Rrokullimë,
rrokullimë,
rrokkullimë.
Hej, ku
vete?
Lërma
shpirtin tim!
Tok me
ciflat në tavolinë
u mblodhën
pjesë
nga
shpirti im.
Shndrin
tryeza
veç për
pak,
me të tilla
mbushet
prapë.
*
Kam frikë
nga
mendimet e mia
që udhëtimin
nisin
nga truri
në zemër.
Nëse në një
çast
shfaq dobësi
më ndjeni,
jam njeri.
Të kundërtën
dua,
por më kot
S'jam
robot.
*
T'u jepem
udhëve
të endem
në to,
shpesh
dua.
Edhe të pengohem,
të lë gjurmë,
të ngrihem
sërish
e të ec
gjer në dhimbje
gjunjësh.
Hapat e
pasigurtë,
flokët
shpupurisur
i shkojnë
rrugës.
T'u jepem
udhëve dua,
t'a lë veten
diku.
*
Ike
fare
natyrshëm.
Embël më plagose
mu në zemër.
Një pjesë
të zemrës
ma more,
një pjesë
të zemrës
ma le.
Të gjalloj
e vdekur
ti më le.
*
Sa vështirë
të lindësh
në rreze
e të ndjesh
se
s'jeton dot
pa aromën
e luleve
të majës
së Gjalicës.
Përherë e
pangopur
Vetëm sa
frymoj
edhe ne
stinën e shkurtër të verës.
Sa pak
jetoj!
Më merr
udhë
shpirti
gurëve të
çmendur
që vetëm
të rrokullisen
dinë.
Në zvarritje
më mbeti
shpirti,
gjakosur
me dhimbje,
i heshtur
në piskamë.
Sa vështirë
kurorëzimi
në majë
kur
veç aromën
e luleve
ke si pajë.
*
Shumëçka
ka ndodhur.
Si
gjithmonë
në sytë e
tu
diçka jo
e zakontë
më tërheq.
S'di ç'më
ka trokitur
në derë
e keqja
apo e
mira.
Shumëçka
ka ndodhur
e jo vetëm
në sytë e tu
ka mbetur
jozakonshmëria.
*
Kush më kërkon
dhe pse?
Ç'hall
ke?
Të takohemi
aty ku
rrugët ndahen?
E më pas?
Heshtjes
a britmës t'i thërras?
S'jam e
vetme në udhëtim,
e rrugëve
s'dua të mbjell
trishtim!
*
Ku t'i
preh sytë
mendjen
time?
Po s'
erdhe
një ditë të
vdekur
kam
jetuar.
Endërra
do të më marrë
krahë
e në fluturim
të gjakosur
do të tërheqë
mallin
tim.
Ti eja!
Gjej
arsye
dhe eja
qoftë për
një vështrim
se kështu
i vë korëz
plagës së
shpirtit tim.
*
Ka rënë degë
e thyer
përtokë.
Era e
dhjetorit
e tund sa
andej-këtej.
Degë e
kumbullës
që kohë më
parë
Fryte më fali.
Dega e
thyer
rënë ka përtokë
e aroma e
luleve të saj
mbetur më
ka në kokë.
*
Për të qenë
me ty
më duhet
të jem
ëngjëll e
djall.
Tjetër gjë
ndiej
veçse
mall.
Të ndarë
s'kemi sy
për të parë.
Vdekja më
bredh
gonxheve
të dashurisë.
*
Ç' është kjo
heshtje mes nesh?
Buzëve të
varen
fjalët e
pathëna,
t'i bëjnë
më të ëmbla.
Qerpikëve
të varen
shikimet
e shmangura,
syri të ndrit
më tepër.
Ç' është kjo
heshtje mes nesh?
*
Në vrapin
tim
drejt
skajit fundor të jetës
në harresë
lashë
dashurinë
si një rrobe
të bukur,
por që kurrë
s'ke rast ta veshësh.
Pluhur ka
zënë
por ende
mban
aromën e
parfumit dehës.
Në vrap e
sipër
në kurriz
më rëndoi
humbja,
fitorja,
shpresa.
Ndonëse
vrapova
mike m'u
bë vonesa.
Vonë,
shumë vonë!
Edhe
agimi i ditës së sotme
është i
vonë,
njëherësh
start për
vrapin tim.
Çuditërisht,
më buzëqesh
dashuri e
harruar,
por tepër
vonë.
Në grykëtharje,
etje të pashuar
rrënjëzon
dashuri e
harruar,
S'di
kur më erdhi
e kur më iku
rasti
rrobën e
bukur t'a veshja,
e s'do te
kishte rëndësi
nëse më vonë
do të qaja
apo do të
qeshja.
*
Zanë
a
shtojzovalle je?!
I marrë!
Harron
kush jam
e si jam?!
Flokët
s'mi
kalojne supet
e shtatin
s'e kam të
gjatë.
E tillë të
jem
veç për
një natë?!
Hej, unë jam
kështu
e thjeshtë
dhe nuk
mbretëroj në bjeshkë.
*
Brigjeve
te Komanit
bashkë me
zanat
mbretërojnë
manat
Përfytyroj
zanan
flokëgjatë
nëvendim
tim
ulur ne
ndajnatë.
Në ag të ditës
djaloshi
prite
vjedh
pasqyrën dhe…
ndjell mënxyrën.
Zanë e
bukur
mallkon
në Drin
duke u futur.
Sirena e
tragetit
më shurdhon
mendimet
tutje ëndërrimit
tutje përfytyrimit.
Nën hijen
e manit,
në breg të
Komanit,
lashë
djaloshin
në pritje
zanën në ikje.
*
T'u desh
kokën ta
ulësh
t'a
kthesh pas.
Unë
vura buzën
në gaz.
E di.
Ti s'do
ta ulesh në prehër
Keqdashjen,
ndaj,
nuk bën
pakt me ngasjen.
Në ikje
me sy më përkëdhel,
me dëshirë,
e unë
nuk kam
frikë
nga
njeriu i mirë.
*
Tutje-tëhu
hoqa
zvarre
një pjesë
të vetes
nga toka
në re.
Në kristal
te dëborës
me ngriu
imazhi i
vetes harruar.
Hoqa
zvarrë
pjesën e
mbetur
dhe veten
pashë
me
keqardhje
gjysmë të
gjallë
gjysmë të
vdekur.
*
Ndonëse
katër në numërim
ishim tre
në tavolinë.
Mbase
ishe edhe ti
Gjysmë qënie,
gjithsesi.
S'di ku të
treti
tjetra
pjesë
në të shara
a në shkesë.
Ishe sot,
ti, bashkë me ne
por për
mua ishim tre.
*
Në jetë
natyrshëm
krijova
timin portret.
Një ditë,
po
natyrshëm,
e gritha.
Në cjerrje
të lëkurës,
mes
dhimbjesh,
copëza
kujtimesh gjalluan.
E prapë,
natyrshëm,
ca
ndjenja më pushtuan.
Ne vatra
të ndryshme
Të trurit
tim
flenë shumë
ëndërra
të mira e
të këqija.
Dhe unë i
ndjej,
S'më vjen
turp nga asnjëra.
He!
Mos
qeshni,
as mos më
shani
se unë
s'jam perëndia.
Në këtë botë
mëkatesh
lini pak
vend
për mëkatet
e mia.
Në është e
pamundur
më ndjeni!
Sic ishit
më parë
për mua
prapë do
të jeni
*
Mos ik!
Hapat
mos i
hidh
mbi
trishtimin tim!
Dhe…
Mos eja!
Hapat
mos i
hidh
mbi
dhimbjen time.
Gjej, të lutem
një vendndodhje
mes
dhimbjes dhe trishtimit,
dhe…
Eja!
Shuaja
etjen buzës
e bëju
udhë
drithmave
të shpirtit.
Si t'a
heq
ndjesinë e
këputjes
e shenjësinë
e
rilindjes?!
*
Crregullisht
kokat e
njerëzve në rrugë
lëvizin
drejt meje.
Në vetvete
kam plot
jetë
e nga
keto levizje
gjaku më cmendet
në deje.
Cuditërisht
e qetë në
ecje
njerëzve
u jap
një buzëqeshje.
*
Caqet e
vetvetes
s'munda
t'i kaloj
ndaj,
e tillë mbeta
pa famë,
e thjeshtë
si lulja
në bjeshkë
e cila
mundet të
thahet
pa e parë
askush.
Njerëzit,
sidomos të
ngeshmit
rrallë preferojnë
lartësite.
……………………
Vera
ISTREFI
U jepem
udhëve
Redaktor
teknik
Demush R.
AVDIMETAJ
Tirazhi
500 copë
Shtypshkronja
“TIMEGATE”
Prishtinë
2007
Katalogimi
në publikim (CIP)
Biblioteka
Kombëtare dhe Universitare e Kosovës