Hyqmet Hasko: Fatorinoja e trenit

FATORINOJA E TRENIT

Tregim nga Hyqmet Hasko

Kishte dy ditë që shiu në Tiranë, binte shtruar e shtruar, sikur kishte aq nge sa nuk do të mbaronte së laguri peizazhin e bymyer të pranverës së hershme tiranase për një kohë të gjatë.

S’kishte të pushuar ai shi i pikamadh dhe rrugët shpesh herë bllokoheshin nga uji i tepërt, që rridhte e rridhte gjithandej.

Ditën e dytë unë kisha vendosor të dilja për të pirë kafe me shokët, se qeshë bërë zeher nga mërzija dhe trishtimi. Nuk kisha lënë asnjë takim me ta, por ua dija vendet ku rrinin.

Në fillim shkova te “Migena”, një kafene e vogël përbri hotel Tiranës, por aty nuk kishte asnjë nga të njohurit e mi. Kalova përballë, te bar restorant “Ulqini”, por as aty nuk gjeta askënd.

Pastaj shkova tek kafene “Petrela”, e cila është në rrugën “B. Curri”,  poshtë pallatit ku ka shtëpinë Dritëro Agolli dhe Ismali Kadere.

Këtu më eci fati. Pashë se në tavolinën ku unë rrija shpesh ishte urlur avokat Adili, një miku im, i cili porsa më pa, ma bëri me dorë. U afrova dhe i dhashë dorën.

-Po hajde, mor poet, se më ka marrë malli! Hajde se na i thave sytë, o burrë i dheut! Me këto fjalë m’u drejtua ai dhe u ngrit në këmbë e më përqafoj me një mënyrë krejt të sinqertë. Ishte njeri i shtruar, babaxhan, gojëëmbël, shpirt robi, si i thonë asaj fjalës!...

-Si ke qenë? - më pyeti ai kur unë nuk isha ulur ende.

-Mirë, zoti Adil. Nuk qahemi…

-Ore, akoma nuk e more vesh ti që unë nuk pranoj të më thonë zoti avokat, por vetëm thjeshtë Adil. Nuk ia lejoj askujt e jo më miqve të mi, që jo e jo!…

-           Jo, nuk e kam marr vesh, o Adil. Tani që e mora vesh, nuk do të gaboj më, të jap fjalën e nderit…

Të dy ja dhamë të qeshurit për pergjigjen që unë i dhashë.

Porosita një kafe dhe kamarieri e solli shumë shpejt. Te dy po rrufisnim kafenë në heshtje.

-He, - i thashë unë me shaka, -ke kapur ndonjë peshk?

-Ç’peshk, o derëzi! Unë s’di të kapë grep me dorë!...

-E kisha fjalën për një lloj tjetër peshku. Ndonjë…   viktimë…

Tjetri tundi kokën dhe nënqeshi, duke më vështruar me një soj vetëironie…

-Po, miku im. Kam kapur, por këtë radhë është vërtet një ngjarje që ka lidhje me një kujtim timin të vjetër.

-Hëëë!-ia bëra unë, qoftë e hajrit! Mbase duhet të jetë ndonjë  femër që të ka mbetur në mendje dhe tashmë të ka ardhur në dorë.

-Ha-ha-ha-ha! -qeshi avokati. –More shejtan, çfarë telpatie që më ke!... Po është e vërtetë që është një femër, por jo si mendon ti.

-Po qysh është, o Adil beu?!-nënqesha unë duke e vështruar me çapkënllëk.

-Atëherë dëgjo, se ti m’i nxjerr fjalët me grep! Ti je gjuetar rrëfimesh, e cyt tjterin të tregojë të fshehtat e tij. Mba vesh atëherë e dëgjo…

Atëhere isha 16 vjeç, prindërit më vdiqën njëri pas tjetrit, në shtëpi mbeta vetëm dhe nuk mund të përballoja dot jetesën. Për mua kujdesej vetëm nusja e xhaxhait tim të ndjerë që dhe ai kishte vdekur shumë kohë më parë se të vdisinin prindërit e mi. Bajamja, kështu quhej nusja e xhaxhait, vinte në shtëpinë time, lante, pastronte dhe sillte ndonjë gjë për të ngrënë.

Por jeta ime sa vinte e vështirësohej dhe një ditë vendosa të shkoja në Tiranë, tek një kushëriri im i largët, se ndoshta më ndihmonte të më shkollonte apo të më gjente ndonjë punë që unë të jetoja si njeri.

Keshtu që i hipa trenit në Gur të Kuq, Pogradec,  për të shkuar në Tiranë. Të them të drejtën, në xhep nuk kisha asnjë lekë.

Ishte dimër dhe unë isha bërë qull nga dëbora që binte pa pushuar. isha veshur shumë  hollë dhe shungulloja nga i ftohti.

Fatorinoja, një grua shumë e re, duke më parë që dridhesha, më mori dhe më çoi në lokomotivë, atje më erdhi shpirti në vend dhe fillova të skuqesha.

-Ua, -ia beri fatorinoja, - ti qenke djalë shumë i bukur! Pa shih shih çfarë syshë të kaltër…Mua më vinte turp nga fjalët e saj dhe ktheja kokën e hidhja vështrimin tej në horizont, duke parë tokat qe zbardhëllenin nga dëbora.

Për pak kohë u krijua një heshtje, por që u thye nga mashinisti,i cili i tha fatorinës që të më çonte në vagon, se në lokomotivë nuk lejohej.

Fatorinoja më çoi në kabinën e saj dhe më tha të shtrihesha e t’ia fusja gjumit, se kishim dhe pesë orë rrugë për të bërë.

Unë u shtriva dhe ajo më hodhi sipër pallton e saj të zezë.

Kisha fjetur goxha gjumë, kur në kabinë hyri fatorinoja duke qeshur, disi e ngazëllyer. Kur qeshte I bëheshin ca quka në faqe dhe dukej shumë e bukur. Tani që po e vëreja me kujdes, e kuptova se ajo kishte një bukuri të veçantë, që të binte në kokë, bukuri trallisëse, që të linte pa mend, pa frymë e pa gojë!...

-Hë, bukurosh, a fjete?

-Po, - i thashë, - fjeta shumë mirë. Faleminderit prej jush.

Asaj i ndritën sytë nga falenderimi dhe më puthi me shumë afsh në faqe, sa më bëri të skuqesha.

Treni sapo kishte arritur në stacionin e Kasharit.

-Për 15 minuta jemi në Tiranë, - më tha fatorinoja. -Ku do shkoni?-pyeti ajo.

Unë ngrita supet dhe nuk dija çfarë t’i thosha.

-Nuk ke njeri në Tiranë? - më pyeti.

-Kam,  - i thashë, - por nuk ua di shtëpinë, kam  një kushëri të largët nga mamaja.

Ajo heshti dhe nuk foli gjersa arritëm në Tiranë.

Me hamendje, une shkova tek një pallat në rrugën “Ali Demi”. Pyeta disa banorë të pallatit, por askush nuk e njihte tim kushëri. Nuk dija çfarë të bëja, ishte ora 21 e darkës dhe unë i vetëm, pa kokërr leku në xhep, vërtitesha jerm nëpër rrugët e Tiranës.

Vetmia është një e keqe e madhe, por kur je në atë moshë, siç isha unë, gjashtëmbëdhjet vjeç, ajo është e papërballueshme…

Në këto çaste, teksa meditoja për gjendjen time pa rrugëdalje, dëgjova hapat e një gruaje dhe pashë se ishte fatorinoja e trenit.

Ajo më vështroi dhe duke buzëqeshur në shenjë intimiteti, më tha:

-Po ti këtu e ke kushëririn…

-Këtu mendoja se ishte, por nuk qënka. Me sa duket, kam gabuar adresë.

Ajo me vështroi nga koka deri tek këmbët, pastaj u fut në apartamentin e saj.

Ndoqa siluetën e saj tek lëkundej në ikje dhe më kapi një vetmi e papërbalueshme. Çfarë po bëja i vetëm në këtë vend ku nuk njihja askënd dhe nuk më njihte askush!?

Mora një rrugicë leshi që ishte te pragu i derës së jashtme të apartamentit të saj dhe u ula shtruar. Më kishte hipur një temperaturë dhe dridhesha i tëri. Pas pak fillova të villja, duke ulëritur nga sikleti.

Në këto çaste, doli fatorinoja dhe më futi brenda në shtëpi.

Më urdhëroi që të zhvishesha dhe të futesha në vaskë, për të bërë banjo me ujë të nxehtë.

Ajo më solli sapun dhe peshqir, bëri gati vaskën dhe u largua.

Un       u futa në vaskë me gjithë mbathje, se kisha turp. Në vaskë  për pak desh më zuri gjumi, por u çova në këmbë menjëherë nga një përplasje tenxherje që vinte nga kuzhina.

Dola dhe trokita tek dera e banjos, sakaq e zonja e shtëpisë erdhi menjëherë.

-Të duhet gjë? - më pyeti.

-Nëse mundesh një palë mbathje, - i thashë.

Ajo më solli një palë nga të sajat.

-Këto kam, - më tha.

Unë i vesha pa e zgjatur.

Dola nga banja dhe u futa në kuzhinë ku ngrohtësia e saj më mbështolli në një vorbull kënaqësie të çastit. Por mua po më çanin hundët aroma e vezëve të skuqura me gjalpë që qëndronin në tavolinë.

-Eja, -më tha, - hamë darkë bashkë.

Pa hezituar, fillova të ha me shumë uri, pasi kisha dy ditë pa ngrënë.

Në mëngjes, kur u ngrita, pashë që isha vetëm.

Fatorinoja kishte lënë një copë letër ku më sqaronte që të rrija aty deri sa të vinte ajo, se kishte shkuar në mbledhje në drejtorinë e  hekurudhave në Durrës. Ajo sqaronte se do të vinte në orën

…Me fatorinën brodha dy ditë për të gjetur kushëririn tim, por askush nuk e njihte, kështu u dorëzova  dhe vendosa të kthehem në vendlindje.

Fatorinoja, duke parë hallin tim, vendosi të më mbante në shtëpinë e saj, duke me paraqitur tek komshinjtë e pallatit si djalë motre, pra më bëri si nip.

Avokati psherëtiu thellë, hodhi vështrimin nëpër sallë dhe përshëndeti dikë nga fundi i lokalit.

-Po më tej? Çfarë ndodhi më tej? - e nxita unë muhabetin.

-Më tej, -vijoi tjetri duke ndezur një cigare, - po të them vetëm një detaj.

Ishte ditë e shtunë dhe unë isha futur në vaskë për t’u larë, por kisha harruar peshqirin, ndaj kur mbarova i kërkova fatorinos të më binte një peshqir. Mua më vinte turp  të dilja nudo para saj dhe zgjata dorën për të marrë peshqirin, të cilin ajo e mbante përpara trupit të saj, pa e lëshuar.  Ajo m’u afrua, ma hodhi peshqirin në shpinë dhe filloi të më përkëdhel.

Të them të drejtën u ndjeva pak keq, u hutova dhe më hipi një zjarrmi përvëluese. U  ktheva përballë saj dhe pashë se ajo qe lakuriq, me një trup të bardhë qumësht, verbues dhe drithërues. Më tërhoqi në krevatin e saj, më shtriu dhe filloi të më puthte me shumë pasion, duke murmuritur fjalë të ëmbla, plot afsh e dëshirim.

Unë  fillova t’i  përgjigjem me të njejtën monedhë…

Këtë rit të çmendur, një ngërthim pasioni e dëshire që nuk kisinh të sosur, e vazhduam gjatë dhe sa më shumë shtyhesha drejt krahëve të saj, aq më fort e dëshiroja.

Po, unë fillova ta dashuroj dhe cmendesha kur ajo shoqërohej me ndonjë mik të saj, me një fjalë fillova të bëhesha xheloz.

Në vitin 1994, ajo u largua për në Gjermani, shtëpinë ma la në dorëzim mua, deri sa të kthehej ajo. Gjithçka u bë me noter dhe në bazë të ligjit.

Prej shumë vitesh nuk e kisha parë më, kisha folur disa herë në telefon me të. Unë mbarova magjistraturën dhe fillova pune si avokat.

Një ditë më erdhi një burrë rreth të pesëdhjatave dhe më dorëzoj një prokur që ia kishte dhënë fatorinoja. E lexova me vëmendje dhe pashë se ishte e firmosur nga ajo, prokura thoshte se shtëpinë duhej t’ia dorëzoja këtij personi që sipas saj ishte burri i motrës. Për ta vërtetuar unë fola në telefon me të. Dhe ajo më tha se duhej t’ia dorëzoja se i kishte marrë lek borxh dhe vetem në  këtë mënyrë mund t’ia shlyente.

Desha s’desha, ia dorëzova duke shkuar  tek një shtëpi me qera.

-Përseri avokati ndaloi së foluri dhe po më shikonte në sy, disi i shpërqëndruar.

-Ti, a je martuar, miku im?- e pyeta.

-Eh, ia bëri duke tundur dorën në ajër sikur donte të zbonte një mushkonjë të bezdisshme, -martesë leshi. U martova, por martesa nuk më eci, bëra dhe nje vajzë me të dhe u divorcova. Unë e kisha mendjen tek fatorinoja, se mos kthehej një ditë, por nuk u kthye. Rrija e prisja me orë, me ditë, me javë, me muaj e me vite, se mos dukej silueta e saj e dëshiruar me aq ngulm e pasion prej meje. Nuk ka çast të jetës që nuk kam menduar dhe nuk mendoj për të, saqë ajo më është kthyer në një hije. Një hije munguar. Një hije e vdekur. Një hije që dhemb.

Avokatit i shpëtuan dy pika lot dhe ai i fshiu me pëllëmbën e dorës.

-Çfarë ka ndodhur, miku im?- e pyeta.

-Ehhhh, si gjithmonë poet, femra e mirë kurrë nuk ka fat, punon, robëtohet dhe kur vjen puna përfundon ne burg.

-Pse, ka bërë burg ajo?! - pyeta unë me kureshtje.

-Po, ka bërë dhe ka vdekur në burg. Ai  që u paraqit  si burri i motrës nuk ishte i tillë, por një tutor droge.  Ajo, nën tutelën e dhunës së këtij maskarai, qe futur në rrugën e drogës, ndaj e kishin futur në burg.

-Po pse ka vdekur?

-Nuk e di,  por më duket nga stresi. Këto ditë ka ardhur në Shqipëri vajza e saj dhe e kam takuar dy herë.

-Çfarë kërkon ajo? A ka lidhje me ty?

-Ajo ka ardhur që shtëpinë t’ia marrë atij maskarait  që u hoq si burrë i motrës. Avokati i asaj çeshtje do të jemë unë.

-Ka veshtersi per t’u zgjidhur? -pyeta unë.

-Ka, po do t’ia dalë.

Avokati heshti dhe një pamje hijerëdnë I mbuloi fytyrën e tij të rrudhur…

-Por më e bukura, -foli ai duke ndezur cigaren për të pestën herë rresht, - është se ajo më thotë se është vajza ime dhe më ka kërkuar që të bëjmë testin e AND-së.

-Vërtet?! - pyeta unë i habitur.

-Po e vërtetë… Me sa mbaj mend, ajo, fatorinoja më pati thënë se ishte shtatzënë, por unë e mora si shaka, ajo iku dhe unë kurrë nuk e mora vesh nëse ishte e vërtetë ajo që më tha. Por, me sa duket, qënka e vërtetë.

Avokatit i shpëtuan disa lot përsëri, por këtë radhë m’u dukën lot gëzimi.

-Vajza më ka kërkuar që mbasi të mbarojmë këtë çeshtjen e shtëpisë dhe të vërtetoj se është vajza ime të shkoj dhe të banoj në Gjermani. Ajo  paska lënë dhe një pasuri të vogël, qe e paska fituar me punë të ndershme dhe shteti gjerman nuk ia ka prekuar.

-Po mirë, - i thashë, -shko, është më bukur për ty dhe më mirë për vajzën që të jetë me babanë e saj në jetë.

-Nuk e di mor poet, ndoshta dhe do të shkojë, se vajza më tha se e ëma ka lënë dhe një letër të gjatë për mua, por akoma nuk e kam lexuar, se është në Gjermani.

Ne pimë dhe teket e rakisë që i morëm për të zgjatur muhabetin dhe u ngritëm për të dalë. Jashtë akoma binte shi, tashmë dhe më i shtruar, më i butë dhe më romantik se më parë. Binte lehtë dhe pa trazime, sikur donte të mbyste hidhërimin e një mungese të gjatë, që lexohej si trishtim në sytë e avokatit.

U ndamë me mikun tim avoakt, me shpresën që të takoheshim përsëri  dhe të bisedonin për rrjedhën e ngjarjeve të mëtejshme të procesit dhe vendimit që ai të shkonte për të banuar në Gjermani.