Poezi nga Kujtim STOJKU

Kujtim STOJKU

 

FLAMURI

 

Flamuri ynë nuk e ka shumë t’ndërlikuar ngjyrën

Ngjyra e tij të shtang për një cast,se është ngjyra

që të jep jetë.Jeta jonë dhe prejardhja përcaktohen

nga kjo ngjyrë.E nëse doni të dini për historinë e një

populli, i shikoni flamurin,prej aty ka buruar koshienca e tij

Prej asaj ngjyre është formuar burrëria e këtij populli

Dhe po prej kësaj ngjyre ka buruar karakteri i sertë si shkami.

 

Ai flamur nuk është thjeshtë një copë beze e ngjyrosur

Ai është simboli i çdo sakrifice, ku martirët vdiqën si me le

Dhe kur ishin duke dhënë për t’fundit herë shpirtin

Amanet linin që të valvitej flamuri i kuq me shqiponjën e zezë.

 

E tash kur e sheh t’valvitet si dallgë e kuqe, n’drejtim të qiellit

Dëshmitar’ i mijra ëndrrave dhe i sakrificave,na dhëmbin në shekuj

Që n’Torvioll kur valvitej mbi fushën e njomur n’gjak,para Gjergjit

Dëshmitar’ i gjallë,i bubëllimave të thirrjeve t’luftëtarëve

Që për ty flamur përqafonin çdo lloj vdekjeje pa ngurrim

Dhe prandaj sot valvitesh drejt qiellit,simbol madhështor i kombit tim.

 

Valvitesh krenar,me shqiponjën e zezë dy krenore

Sepse ai është zog i bekuar prej Zotit,që na premton të ardhmen

Sepse vetëm nën këtë ngjyrë shtrihet forca bashkuese e kombit

Se kjo ngjyrë është gjaku dhe jeta,që e përballon nga çdo shqim.

 

 

ZËRI I ATDHEUT.

        Poemë.

 

Në thellësi të shpirtit tim,brenda mendjes sime

Qëndron ti o Atdhe,ashtu si nga moti krenar

Dhe unë në asnjë vend tjetër ty nuk mund të gjej

Sepse aty m’ka rënë koka, kam qarë për herë t’ parë

 

Shkëmbinj me ngjyrë gri,dhe fusha të blerta

Ku e ngroh dielli çdo kënd e anë

Toka ku mbeshtes këmbët e mia

Pshërëtimën tënde e ndjej deri n’asht.

 

Prej zemrës së dheut zëri yt më flet

Ndërsa unë eci mbi shpnën tënde dhe t’ shkel

Sipër meje kubeja e qiellit me sytë e yjeve sheh

Dhe ai fillon e ngryset,sikur hedh n’fytyrë një vel.

 

Atje n’mes majave të alpeve ku dielli perëndon

Dhe hëna me diskun e argjendë nis e ndriçon

Dua të eci në këmbë dhe të t’mas me hap

Duke ec kështu mbi ty,t’mos pushoj ditë as nat’

 

Tek eci kështu mbi ty zemra po m’gufon

Tek shoh shpresën që si trëndafil ka lind’

O tokë e shqipeve me përdhunë e ndarë

Dje shpresa për bashkim dukej larg,por sot jemi bind

Se prapë do t’jemi bashkë, o Atdheu im krenar.

 

Dhe kur unë gjendem vetem n’qetësinë e nates

Dhe mbyll sytë e mi dhe gjumit n’qetësi i falem

Unë bie në gjunjë dhe ndjej ngrohtësinë tënde

Pulsin që të rreh,dhe gjakun që t’vërshon n’damar’

Qysh nga lashtësia të kujtoj nga emrat e vjetër

Dhe deri tek emri i ri i sotëm,Shqipëtar.

Dhe pikërisht këtë lashtësi e ndjej në shpirt

Dhe kjo për mua është esenca reale

Sepse kjo lashtësi nga dheu m’ flet me shpirt

Ashtu si zemra dhe gjaku i japin jetë trupit

Kuptim i qartë historik, shkruar n’mënyrë dimensionale.

 

Dhe ja tek eci kështu i vetëm duke menduar

Përbrënda ndjenjat m’përplasen si një luftë e rreptë

Ndjej në damarë gjakun që më rrjedh me vrull’

Së brëndshmi më ngrihet deri n’fyt një gulç

Për Çamërinë trime ku s’valvitet flamuri i kuq.

 

Eci duke thithur ngadalë duhanin farmak

Dhe shpresa për fitore si një eshk’m’përvlon në gji

Kokën kthej pas,dhe vështrimi m’tretet mbi Çamëri

Ku besimi dhe shpresa m’gudulisin me përkdheli

Zërin dëgjoj nga zemra e dheut, prandaj shkruaj

Me lot dhe gaz për ty Atdhe, këtë poezi.

 

Dashuria dhe malli për bijtë e tu janë një zjarr’

Ku për ty janë flijuar me më t’madhen dëshirë

Dhe kjo dashuri nuk është thjeshtë një flakë

Sepse për ty derdhën gjakun n’altarin e lirisë

Prandaj nga thellësia brenda vetë tokës

Vjen plot afsh përzhitës, aroma e lirisë .

 

Ky nuk është Atdheu juaj,shpesh na kanë thënë

Dhe se ju nuk jeni t’parlindurit e këtij vendi

Falsifikime akademike të bëra me tinëzi

Por nga thellësia e tokës zëri i vjetër flet

Dhe mban’ të gjallë para nesh,historinë.

 

Atdhe,shpirtrisht ke qen’i pa ndarë,por vetëm

në kufij gjeografikë,sa herë erërat dhe murlanet frynë

Dhe pshërëtimën tënde, në shpirtin tim e ndjej

Është zëri yt Atdhe qe me thërret,e për ty zemra m’rreh

Ne jemi bijtë e tu dhe pshërëtima jote na tingëllon

në çdonjërin prej nesh,që të bëhesh si dikur

Dhe flamuri kuq të valvitet i lrë në çdo cep.

 

Sa herë dielli lind dhe flakëron me rrezet e tij

Vështrimin mbi ty tërë mall e hedh

Janë këto rreze që të ngrohin çdo ditë

Që nga Shkupi, e deri n ë Prevezë.

 

Shumë kobe ndodhën,vaje e lot u derdhën mbi ty

E sot bijtë e tu nuk ja kanë marrë vajtimit

Dhe me besim tek Zoti,Çamërinë prap do ta kthejmë ty

Dhe sa herë në ditë të vështira,përmes hidhërimit

dhe vuajtjes,shpresa të buzqeshi,e sot ke hap krahët

Dhe bijtë e tu me mall duke i rrok n’krahëror

që me gjakun e tyre pëllëmbë për pëllëmbë të lanë

e me lavdi të mbuluan, e për ty ranë theror.

 

Ata të deshën si të marrë,si bijtë nënën e vet

Dashuri e pa kufi që e kalon çdo cak

Prandaj me mall zëri yt edhe sot i thërrët

Si dikur Kastriotin që u kthye në vendin e vet.

 

Dhe ja një ditë e re plot gaz po agon

Dhëmbjet pak nga pak po i largon

Ata po kthehen me fuqi dhe më t’madhin besim

Fitmtar nga lufta e gjatë,gjith nder dhe ngadhnjim.

 

Dhe ja më në fund plot shpresë dhe besim arritëm

Që t’heqim prej gjokseve tona psherëtimat

Dhe të bashkuar si zonjë dikur, qëmoti

Zëri i Atdheut na thërret si vëtëtima.

 

 

ETËRIT TANË

 

Etërit tanë tashmë nuk janë më

Se frymën e dhanë me një pëkushtim

Disa kapërcyen detet për një jetë të re

Të tjerët për atdhe ranë dhe u bënë fli.

 

Pavarsisht se ju etër më sot nuk shihni

Ku shpirtrat tuaj si aroma lulesh bredhin mbi dhe

Gjurmët që latë kanë mbetur në histori

Dhe për këtë prej jush krenohemi ne.

 

Edhe ju që mërguat si shtegtarë n’ emër t’ jetës

Mbi tokën tuaj hëna u ngrys si vetull

Pas latë aromën e bukës së thekrës

Hëna si disk ndriçonte t’gjithë ju

Kur një grusht dhe si kujtim mernit me vete.

 

Ju etër bretku ju ka rënë atje ku shkuat

Hëna përsëri ju sheh nga lartësitë

Ku me rrezet e saj gjithë botën ndriçon

Dhe një lutje ajo thotë për ju

Trupat tuaj në varr tash pushojnë.

 

Por shpirti juaj etër nuk ju është tharë

Ai si një testament endet për ne mbi dhe

Shikojnë shtretëri tuaj, me lavdi mbuluar janë

Dhe të gjitha këto ju i bête për ne.

 

Dhe trupat e tyre vazhdojnë të kullojnë gjak

Vetëm yjet e natës këto plagë kanë dëshmitar’

Dhe hëna para jush me nderim përkulet

Sepse keni përfituat përjetësinë

Dhe n’testament Shqipërinë amanet latë.

 

 

QENIA IME

 

Qenia ime është një konstrukt prej mishi dhe gjaku

Mendja,inteligjenca,egoja,të gjitha janë lidhur me toksoren

Argjil,metal,tokë,komponentë mineralesh me shpirt ardh prej s’largu

Unë jam si ai fruit i mollës,që kur qërohet dhe i heq lëvoren

Me t’vetmin ndryshim se ajo jetën e thith nga toka,kurse unë nga gjaku.

 

Unë jam i vetëdijshëm se nga ndonjeherë ,që t’qaj s’kam as lot

Bisha të vogla m’shpërthejnë prej shpirtit, sa si përmbaj dot

Ngandonjëherë me shpirtin që kam fluturoj përtej fantazisë

Ato që them kush nuk më beson,thonë se janë prej marrëzisë.

 

 

Dhe kështu siç jam, mundohem të përhap degë me gjethe

Të gjitha dua t’jua them,dhe asgje s’dua t’mbaj për vete

Edhe kur jam i ëmbël dhe kur jam i idhtë,të gjitha ti ndajm’ bashk’

Ezopi tha se n’këtë botë ndodh edhe kjo, njeriu mëson nga kafshet.

 

Dhe sillem n’këtë botë si skllav i lidhur me zinxhirë

Ngandonjëherë mendojs se as formë dhe trajtë s’kam

Se vetëm kështu çlirohem prej botës së ligësisë

Prandaj nuk kam frikë dhe eci si çmendur,n’përqafim të Lirisë.

 

ABSOLUT

 

Unë vetëm ekzistoj,dhe asnjë formë nuk kam n’mendje

Ja, për një çast shoh Apokalipsin t’ndodhë,e më pas asgjë

I gjithë evolimi shoh se fillon nga uji,dhe njeriun nga pluhuri

Për një çast shikoj dansin kozmik,dhe toka zhduket në të.

 

 

Shoh një mbretëri lakuriqe, përtej njohjes diturisë njerzore

Shoh njerzit që hiqen t’mençur e dinakë, e vetë kan’rën’ n’lak

Përpëliten për shpëtim,të zhytur këta mjeranë’thellë në batak

Dëgjoj kuj dhe kërcitje dhëmbësh, por kush për ta mëshirë s’ka.

 

Jam muduar ti njoh rrugët sekrete të jetës, dhe kam pas si qëllim

Për të zbuluar misteret e pa njohura,dhe e vërteta që ishte shpirt

Këtë eksperimental kozmik, të mbjellë me shpirt në tokë

Të shoh dansin e natyrës që mrekullisht,danson në kët’ botë.

 

Dhe shpirti im është i vetëdijshëm ,për të gjitha vështërsitë

Se është e pa mundur t’eksplorosh, misterin e hapsirës qiellore

Prandaj kam mbetur memec, dhe drejt qiellit kam kthyer sytë

Në pritje të shëndrimit të trupave njerzor,nga pak dhe për ditë.

 

 

MERGIMTARI.

 

Ike me me lot në sy

Fëmijët dhe gruan i puthe me mall

Do t’shkoj the t’bëj preukopi

Dhe more rrugën pa fund e pa anë

Shumë male dhe dete kalove

Dhe ike shumë larg.

Dhe vitet kalonin

Shpirtin ta gërryente një mall

Dhe kur u ktheve

Dhuratë të bukur u solle

Flokët në kokë t’ishin zbardh’.

 

 

ERA

 

Flladi yt i pa dukshëm, lehtë moj erë

Balluket mbi balle lehtë mi përkdhel

Dhe unë kështu gjithmonë ty të ndjej

Shpesh here,me ty bashkëudhëtar dua t' jem.

 

Unë të ndjej ty moj erë,kur fryn edhe me vrull

Dhe kur majat e pemeve me stuhi ti i përkul

Dhe kur zoqëve që fluturojnë lart në qiell

Kur fryn lehtë krahët atyre jua tund.

 

Unë dëgjoj fëshfërimën tënde

Që lehtë të gjithin më përkdhel

Por si palat e fustanit

Si dallgët e detit ti mi merr.

 

 

Mundohem të shoh por s’të shoh dot

Hapat e tua gjithmonë unë i ndjej

Edhe klithmën që dimrin lajmëron

Dhe n’ janar kur fryn me zë të çjerrë.

 

Dhe kështu me hapin tënd dua të ec

T’ jem i padukshëm dhe gjurmë pas t’le

T’mi shpërndash fjalët që m’dalin prej shpirtit

Dhe kur të vdes,hirin tim t’shpërndash mbi dhe.

 

E gjithë hapsira,dhe konstelacionet yjore

Më tërheqin në mes tyre si me magji

N’mes jush arrin vetëm fantazia ime

Dhe fjalët e mia në këtë poezi.

 

 

POETËT

 

Po.Unë e di se dikush do të mbledhë buzët

Do t’ngërdheshet sikur të ketë pirë farmak

Dhe vargjet që me mundim i shkruajnë poetët

Atyre s’do tu pëlqejnë, fare aspak.

 

Poetët s’dinë të shtiren se kan’ shpirt fisnik

Ata gjithmonë këshillohen me profetët

Dhe shpesh ata kanë trazim në shpirt

Për këtë po deshët pyesni,Homer,Virgjil,Dante, Eskil.

 

Poetët ëndërrojnë dhe i fallen Lirisë

Çdo njeri,shpend, kafshë,për ta është një mik i mir’

Ata gjithmonë janë të çiltër në shpirt

Lozin, qeshin,gëzohen tamam si një fëmijë.

 

Ata i këndojnë dhëmbjes së popujve anembanë

Lumturisë tyre që me shpirt u përket

Prandaj për të gjithë, është ëngjëll çdo poet

Pastaj trazohen në shpirt, shpërthejnë si tramundanë.

 

Ata s’pajtohen me padrejtësinë, kushtrimin lëshojnë të parët

Dhe kush përdhe e hedh dhe si zhele, përdor lirinë

Fjalët e tyre janë njëlloj më pishtarët

E me flakët e tyre ndriçojnë njerzinë.

 

 

Ata u këndojnë arave,luleve,shesheve,lëndinave

I këndojnë qiellit ku retë ngjajnë si shtëllunga leshi

Kur flet me zemrim,uji,pemët,gjithçka dridhet

Dhe e gjithë kjo i del nga shpirti,prandaj i thonë zemrim poeti.

 

Por ata i këndojnë me përkushtim, jetës,dashurisë

Erës së detit,yjeve ,hënës përmbi male

Ata janë të parët dashnor të lirisë

Dhe për këtë,lozin, qeshin e hedhin valle.

 

Por kur ndonjëherë pikëllimi poetet i pushton

Rima vargu,s’ka elegancë por është prish

Atëherë ata drejt qiellit i drejtohen perëndisë

N’përkrahje të lirisë,që rrezikon çdo demon.

 

 

BABAIT TIM

 

 

Ati im ti ke vite që s’jeton më n’mes nesh

Ka vite që nuk e dëgjojmë më zërin tënd

Pamjen tënde t’madhërishme me flokë t’ bardhë

Erën e fortë të duhanit se dëgjojmë më

Dhe këshillat e tua q’ si varse e artë, n’ qafë i mbajmë.

 

Edhe pse ti nuk jeton më, je n’mes nesh

Duke na folur për t’çarë tufane e suferina

E kur nevrikoseshe ushtoje si bubullima

Dhe nga ndonjëherë ngryseshe si qielli me re.

 

Sa herë na flisje për luftrat e të parëve

Dhe tokën e vaditur nga gjaku i rrjedhur çurg

Sa here thoshe binim, ne ringriheshim prap’

Dhe prandaj mbijetuam deri në fund.

 

Se ky gjak vadiste çdo rrënjë dhe lastar

Dhe gjethet gjelbëronin nga shpirti i heronjëve

Duke mos e lënë që të shuhej ky komb

E duke i vënë mbi krye kurorë mbretërore.

 

 

PREMTIM

 

Të premtoj e dashur

Se kur t’vdesim të dy

Dhe thellë n’varr të zi

Bashkë një gotë verë

Të dy prap do ta pimë.

 

Çësht’ ky premtim i dashur

Mos fol kështu si i marrë

E si u pika vera

Kur je thellë në varr.

 

Do ta lë amanet e dashur

Të shkruar në testament

Që varret ti kemi pranë

Bashkë në t’ njëjtin vend.

 

Dhe mbi varrin tim

Një hardhi për të mbjell’

Ky është i fundit premtim

Që ta bëj me gjith’ mend

 

Ndërsa mbi varrin tënd

Të mbjellin një selvi

E cila do të ngjitet mbi ty

Kështu, do t’kryqzohemi t’dy.

 

Bashkë me hirin tonë

Dhe trupi q’ është berë pleh

Dhe të vdekur do të pimë

Sa kemi me u deh.

 

Ne do t’ndryshojmë formë

N’tjetër frymë do t’kthehemi

Tek vera është gjith’ magjia

Atë e pinë dhe të vdekurit.

 

 

Dhe këto që të thashë

Janë t’vërteta jo magjira

Se nga të gjitha mbi tokë

Vetëm vërën,bekoi Perëndia.

 

Per ZSH: Haxhi Muhaxheri