Albert Vataj: Ne jemi ky çast i vetëm hyjnimi, dhe... një det me puthje... dhe dallgë
Ndoshta ajo ishte puthja e parë dhe e fundit, por ishte mundësia e artë për ta mbushur veten me ty, për t'i dhënë dëshirimit një dimension etern, për të guxuar ta mbushësh veten me shpërthimin që krijoi jetën, dhe dritën e vezullimt që diellon në çdo prekje e prehje dëshirimi...


























