Të qash – ky akt i thjeshtë dhe i fuqishëm, një shpërthim i pastër i ndjenjave që dëshmon se brenda trupit tonë të brishtë rreh një zemër e gjallë, e ndjeshme. Lotët, qofshin ata të gëzimit apo të hidhërimit, janë vula e përjetshme e humanizmit tonë. Ata janë zëri që shpërthen kur fjalët nuk...
Ishte dhjetori i vitit 2003, kur Besa Luzha, si Koordinatore e Programit në Friedrich Ebert Stiftung (FES) në Kosovë, një fondacion gjerman që promovonte zhvillimin e politikave ekonomike-sociale dhe çështjeve gjinore në bashkëpunim me partitë politike dhe projekte të orientuara...
Rrugën nga Bostoni drejt Nju Jorkut vendosëm ta përshkojmë me autobus, sikur të shijonim një udhëtim të gjatë në një vend ku distancat janë si frymë në hapësirën e madhe të botës. Këtu, ku qielli dhe toka duket se zgjaten pafund, 300 kilometra na dukeshin si lojë, një shaka e...
Jeta në Boston rridhte me ritmin e saj të vrullshëm, si një simfoni e qytetit që nuk ndalej kurrë. Ditët ngjanin me dallgët e detit aty pranë, të pafundme në energjinë e tyre dhe plot gjallëri që mbushte çdo cep të kësaj metropole. Planet tona, si zogj të lirë, fluturonin nga një ide në tjetrën, dhe në atë natë pritjesh ...
Shpesh mendimi im humbet në kufijtë e misterit të madh, duke kërkuar përgjigje për atë forcë të pashpjegueshme që na lidh me atdheun si një nyjë e shenjtë, e paprekshme nga koha dhe harresa. Çfarë është vallë kjo dashuri, e thellë dhe e pangjashme, që i tejkalon të gjitha ndjenjat e tjera, duke...
Pas viteve të '90-ta, një horizont i ri u shfaq për ne, dhe çdo hap që ndërmerrnim na çonte drejt saj – Shqipërisë, të cilën gjithnjë, me një përzierje dashurie dhe dhimbjeje të thellë, e quanim thjesht dhe me shpirt, NËNË.Në errësirën e asaj kohe robërie, ku shpresa dukej e zbehtë...
Ne ende ishim nën qiellin italian, por momentet po kalonin si një ditë që zbutet ngadalë në horizontin e largët. Arta, e ndjeshme ndaj ndarjes që po afrohej si një hije e gjatë, me gjithë dashurinë dhe kujdesin e saj, ndihmonte në përgatitjen tonë për këtë pjesë të fundit të udhëtimit...
Bullgaria, vendi i qëndrimit të shumë rilindasëve tanë, një hapësirë ku çdo gjë duket se ndriçon me një dritë të veçantë të historisë dhe kulturës së lashtë. Në verën e vitit 1976, pas përfundimit të provimeve në fakultet, unë dhe Tefiku morëm një vendim që do të na shoqëronte për vite me...
Pas kthimit nga studimet në Prishtinë, jeta vazhdoi të rrjedhë me ritmin e saj të zakonshëm, ndërsa kujtimet e udhëtimeve na ngushëllonin si një strehë e ëmbël. Shpesh rikujtonim ato ditë të stuhishme studentore, që ishin kthyer në temën tonë të preferuar për biseda. Erdhi vjeshta, dhe...
Ishte një fillim korriku me një shije të ëmbël të diellit dhe dëshirës për të udhëtuar, por horizonti ynë mbetej pezull, si një ëndërr e gjatë e verës që ende nuk po bëhej realitet. Për disa vite, kishim dëshiruar me të madhe një pushim që na çonte larg, në brigjet e Qipros së ngrohtë, mes aromës së detit dhe...
Udhëtimet tona, zakonisht ishin thjesht unë dhe Tefiku – një ritëm i ngadaltë, i mbushur me biseda të qeta dhe çaste të paharrueshme. Ndonjëherë Arta ose Agoni na bashkoheshin, duke sjellë me vete një shkëlqim tjetër, por gjithmonë udhëtimet tona kishin një magji të veçantë, një elegancë të heshtur që i shoqëronte në kujtesën tonë...
Në vitin 2015, Arta fitoi një bursë për Bolonjë, Itali, për të ndihmuar në zhvillimin dhe mbarëvajtjen e mësimit me studentët. Kur vendosi të marrë edhe fëmijët me vete, na ftoi që t'i bashkoheshim, dhe ne, me gëzim, menduam se ky ishte një rast i mrekullueshëm për të kaluar më shumë kohë në këtë vend dhe për ta njohur më mirë...
Pasi menduam se kishim shkelur çdo cep të Parisit dhe kishim ndier gjithë bukurinë e tij, befas një mendim i ri na goditi, si një fllad i freskët pas një dite të gjatë. Agoni, me një shkëlqim në sy, tha: "Babë, a shkojmë në Belgjikë? Të vizitojmë Brukselin!" Një ide e papritur, por e mrekullueshme...
Shpesh, fjalët janë ato që mbushin hapësirat tona, duke kapur copëza përvojash që rrinë fshehur në thellësitë e shpirtit. Njerëzit flasin për vendet që u kanë lënë gjurmë, ato që shkojnë përtej peizazhit të dukshëm dhe hyjnë në një botë të padukshme, ku emocionet zgjohen...
Është e habitshme, por ndonjëherë jeta sjell befasi që s’i ke parashikuar kurrë, as në ëndrrat më të largëta. Për shembull, nuk do ta kisha menduar se vitet e fundit do të udhëtoja drejt Lisbonës. Kina, ndoshta. Por Lisbona? Kurrë nuk më kishte shkuar në mendje. Jo që nuk e çmoja këtë...
Pas disa orësh të mbushura me kujtime nga Bratislava, vetura jonë fluturonte drejt Vjenës, duke përshkruar pa u ndalur ato 60 kilometra rrugë të hijshme. Tefiku ishte i ulur përpara, i qetë, ndërsa unë, Albina dhe Beni i vogël në karriget e pasme, zhytur në biseda që na bënin të harrojmë çdo lodhje...
Në përfundim të udhëtimit tim akademik, kur vitet e studimeve po arrinin perëndimin dhe provimet e fundit po mbyllnin rrethin e përpjekjeve të gjata, ndjeva një përzierje çlirimi dhe lamtumire që përshkoi zemrën time. Ishte viti 1977, një vit që mbante në gjirin e tij kujtimet e sakrificave dhe mundimeve të shumta. Në Beograd...
Ishte viti 2007, dhe ne, gjatë një pushimi në Kemer (Turqi), u ndeshëm me një ofertë të papritur, si një thirrje që erdhi nga larg – një reklamë që na ftonte për një udhëtim të shpejtë drejt Izraelit.Fluturimi ishte parashikuar për atë natë, një fluturim i shkurtër, vetëm një ditë për të prekur...
Ishte viti 2005, kur koha e pushimeve verore trokiste lehtë në dyert tona, duke sjellë me vete ëndrrën e një arratisjeje nga përditshmëria. Ende pa vendosur për destinacionin e radhës, mendimet tona endeshin në kërkim të një vendi të ri, një vendi që ende nuk e kishim zbuluar. Në Kosovë...
Pas udhëtimeve të shumta që bëmë nëpër shtete të ndryshme të botës, gjithsesi, pushimet me Tefikun dhe fëmijët nuk i kalonim kurrë në të njëjtin vend. Secili nga ne ishte i zhytur në angazhime të përditshme, ne në punë dhe fëmijët në shkollë, dhe prandaj mezi prisnim të gjenim një moment qetësie e relaksi. Një ditë...
