Mendime
Vangjush Saro: Koketat pushtojnë zyrat e shtetit
E enjte, 07.11.2013, 08:04 PM
Koketat
pushtojnë zyrat e shtetit
ose
Koketa në zyrat e shtetit
Nga Vangjush Saro
Krijimi i
ekipeve që të punojnë më shumë dhe të pispillosen më pak, duket ende nuk është ndonjë
shqetësim i madh për administratën e re. Ndërkohë që vendi përjeton një gjendje
ekonomike të vështirë dhe një situatë politike pa shumë dritë - për shkak të mosbesimit
të thellë mes pozitës dhe opozitës - e ndërsa qytetarët shqiptarë presin
ndryshime dhe zhvillime gjithnjë e më pranë projekteve të premtuara, problemi i
punësimit sipas parimeve demokratike, mbetet gjithaq i vështirë dhe, në një kuptim,
edhe konfliktual. Ai i rekrutimit të nëpunësve, edhe më shumë. I femrave nëpunëse
po ashtu.
Nuk është
e vështirë të vësh re që në një sërë TV, në zyra të ndryshme të pushtetit, në institucione
gjithfarë, në tribunat e zëdhënësve të partive politike - e kështu mund të vijohej
gjatë - punësohen dhe përzgjidhen me përparësi ato më të bukurat, ndonjëherë edhe
më mendjelehtat, ato që mund të ripërtypin e të rithonë me lehtësinë më të madhe
çfarë të dojë dikush, gjithkush; mbase kjo nuk ndodh vetëm në Shqipëri, (por është
më e dukshme, më e theksuar). Për t’i lidhur në një të vetme këto që u thanë më
lart, kujtoj se kohë pas kohe (bashkë me publicistë të tjerë) kemi tërhequr vëmëndjen
dhe kemi grishur, në disa medie, për një vështrim më të kohës në lidhje me
rolin e teknikëve dhe të ekspertëve në institucione e poste të ndryshme. Nuk
mund të lëmë pas dore e në hije ndihmesën e shumë vajzave e grave në disa
rafshe të jetës dhe të aktivitetit intelektual; tashmë, mjaft prej tyre janë personalitete
të spikatura në TV, në politikë, në ekonomi, në letërsi e arte. Por në të njëjtën
kohë, nuk ka si të mos them që na mbytën koketat. Përzgjedhja e tyre është një sëmundje
që shkarkon mbi nivelin e qytetarisë dhe mbi të gjitha zhvillimet e rëndësishme
në vend; patjetër, edhe mbi publikun e gjerë, që i paguan (koketat dhe trillet
e tyre) në forma nga më të ndryshmet.
“Filmi” gjithsesi
është i parë disa herë. Një sërë zyrtare të disa pushteteve, të të gjitha
pushteteve, tërë kohës të pispillosura, të japin përshtypjen se orë e pa orë,
merren më së pari me tualetin dhe veshjen e tyre. Sikundër (shefat) me ato të shkreta
zyra të ribëra dhjetra herë...Ky shkëlqim në kurriz të taksapaguesve, është një
nonsens. Gëte thoshte: “Shkëlqimi vdes në çastin që ka lindur, e thjeshta i
mbetet botës trashëgimi.”
Nuk dua të bëj puritanin. Mund të përsëris se brishtësia e femrës duhet çmuar. Është për të pasur respekt për ata burra apo për atë kategori meshkujsh (ku them se bëj pjesë edhe vetë) që e vlerësojnë bukurinë e vlerat femërore dhe duan t’i shohin femrat sa më të veshura e të mbajtura. Por teprimi me çerte dhe rafinitura të skajshme, sjellja në plan të parë e blerjeve dhe jo e aktivitetit për të cilin ajo është zgjedhur në atë detyrë a post, e bjerrin çdolloj dëshire për nderim. Në një nga shënimet e kohëve të fundit, duke përshëndetur Angela Merkel-in për mandatin e tretë të partisë së vet në Gjermani, vija në dukje se asaj, ndonjëherë, i janë bërë edhe kritika në lidhje me veshjen; pastaj shtoja se prapëseprapë duhet zgjedhur midis pasarelës dhe politikës; të dyja nuk mund të bëhen. Disa nga zonjushat dhe zonjat në detyra të ndryshme në Shqipëri, keq më vjen, paratë dhe favoret i marrin nga politika, por të për të zgjedhur, kanë zgjedhur pasarelën…Jo më. Luksi që tallet me varfërinë e këtij vendi, nuk mund dhe nuk duhet të tolerohet assesi...U fol gjer në mërzi për Statusin e Nëpunësit, por mbase pjesa e (mos)punësimit të koketave duhet rishkruar. “Çdo gjë kushton shtrenjtë kur nuk e do.” (Xh. Xhois)