Ndue Ukaj: Dallgët e kohës...

Dallgët e kohës...

Hemingway-ane

Ndue Ukaj

Është një det i trazuar

Dhe një plak që peshkon pa nda

Me anijen e kohës së amshuar.

Brigjet i kërkon pa pra.

Një re e zezë e përcjell me hapa të harlisur

Peshkun e jetës detit të dalldisur.

Është një det i trazuar dhe shumë çudira ka

Ka dhe një plakë që peshkon pa nda

Dhe një vajzë të dashuruar

Që peshkun e artë n’dorë dëshiron ta ka.

Dhe ky det i trazuar

Asnjëherë s’ ka qetësi

Lufton fytas me jetën

Një anije e sulmuar

Nga shumë stuhi.

Në thellësi të mistershme detit në stuhi

Një peshkaqen i uritur kërcënon pa pra.

Ndërsa një anije e prishur sfidon pa nda.

Dimri i acartë e ngrinë detin gurë

Dhe furtuna rritet nuk pushon kurrë.

Plaku i harlisur s’e sheh më kohën rreth tij.

Klith ankthshëm dhe numëron vitet nëpër gishtërinj

Është natë e zezë deti s’ka qetësi.

I dremitur nga peshkimi ndalet e mendon

Është fundi i jetës, tani një gjë e kupton

S’ kishte lindur për të qenë peshkatar njerëzish.

As shkëmb për ndërtim.

Mirëpo dhembshurinë për jetën e kthehu në lundrim.

Janë ditë të ftohta akulli të trishton

Brigjet janë të largëta s’ka dallgë që e shpëton.

Anija e kohës e sfiduar lundron.

Ajo tundet si era me plakun e topitur.

Derisa dielli t’bjerë mbi det

E vajza të kap peshkun, tej mase e uritur.

Akuarium i kujtimeve i asht ba hije

Gërmadhë e zemrës së mallëngjyer.

Një strehë e madhe dhembshurie.