Samir Perihana: Ditë dimri

SAMIR PERIHANA

DITË DIMRI

Cikël poetik

 

Poeti dhe Muza

 

Ende pa nisur ditë e bekuar

dikush më foli me zë të qartë

Nuk e di nga erdhi ai zë kristal

a isha në ëndërr apo sdi se ku ?

 

Jo mos u perkund ti në djep frike

edhe nëse diejt në horizonte fiken

edhe nëse permbytja e madhe sërisht vjen

një barkë do të mbesë gjithmonë në breg

 

Jo nuk do të të lë aspak të vetmuar

në rropullitë e kësaj bote të marrë

hipur mbi Pegaso në udhëtim

do të shohim vise plot dritë

 

Jo nuk do të të lë aspak të harruar

peng mocalishtesh dhe rruginash pa diell

pranë kallamishtesh ku kuisin bretkocat

ku i zoti nuk njeh gjënë e vet

 

Jo nuk do të të lë në vajin e kotë

ku intriga dhe padrejtësia mbjell dhe korr

ku vesi i babëzitur zhytur në mëri

në qeshje harbohet dhe shkrihet i nxirë

Nuk kam për të të lënë asnjeherë

edhe kur po-te dhe jo-të në një ngërdheshje

kontradiktore që të ngjall trishtim

në rrokada dritë-hijesh do humbasin kuptim

 

Asnjeherë nuk do të të lë të betohem me ngashërim

skam për të të kthyer mbrapsht asnjë vështrim

Kur motet e çveshura me stuhi do të gjëmojnë

shtëpinë-kështjellë për ty do ta ndërtoj

 

Kur marrëzia në urinë dhe etjen e saj te pashuar

gjithcka të shëmtojë në një kalbësirë

me dorën time kam për të të dhuruar

lauresha dhe pyje plot gjelbërim

 

Kush je ti o ëngjell kaq herët në mëngjes

që flet për mua dhe për botën që unë dua ?

Ende shtroje e dimrit mbi shtratin e ngrohte

ende gjithcka perreth e mbuluar me vese

 

Une jam engjelli i Muzes se Poetit

Une jam rrobaqepesi i realitetit

qe shtrihet i cveshur i paane

Jam shkelqimi i nje vargu te kristalte

 

Unë të kam lehtësuar brengën

që të shtypte porsi nje shkëmb

me vetëtimën time lapsi mbi shpinë

në relacion me të vërtetën shndërrin

 

Kështu foli ëngjëlli i Muzës

dhë më pas u bë qetesi

Unë me gaz renda tek një fletore

dhe nisa të thurr një poezi

 

 

Vrima që u bë libër

 

Vrimë moj e bekuar

ku hyn e del kal i harbuar

e rruar a me lesh të zezë,  të verdhë

si për varfanjak edhe për mbret

 

Flaka jote na solli në këtë dynja

Flaka jote na mban gjallë

Përshëndes viset e tua me gëzim

pranë brigjeve të tua endet shpirti im

 

Vrimë moj të paska lezet

kapaku i librit të ndjerë

ku je shtrirë sa gjërë e gjate

çme nxehe keq ato allate

 

Kur të mbaj në duar moj vrimë

ku të tund edhe me gishtërinj

afsh i rrallë më bie në fytyrë

kur zhys buzët mu në pyll

 

Vrimë moj tani na plasi cipa

do tregojme plot histori, filma

mbathur veshur edhe çveshur

ti sot na u bëre me fletë

 

A se di dini se cndodh me vrimën

po ta shtrish në shtrat me metrikë

me plot stil edhe poetikë

shkëlqen fort e bëhet (D)Ritë

 

Të qofshim falë moj Vrimë

na hape sytë e na mprehe veshë

se me ty paskëshim lidhur besë

lakuriq të çvishesh sështe më ves

 

?vishe vargun o poet  nga  shkëlqimi

Rri më lirshëm e mos ke drojë

veç kështu të vjen cmimi

vec kështu ti mund të bësh ploje

 

Vrimë ty të qofshim falë

përmbi mote vetë e parë

të kam Atdhe, grua dhe vajzë

dua të të shëtis unë me kalë

 

Vrimë moj si më je çveshur

si asnjeherë kurrë më parë

Juri e Qeveri më paske mbledhur

me entuziazëm dhe gëzim të rrallë

 

Vrimë moj ku mblodhe ti parinë

leshtë mu drodh e hekuri kërrciti

desh për pak të të hipja në tavolinë

tek me ngisje e shëmtoje poezinë

 

Ngrihu Ali se na meruan

poezisë i kallën zi e datë

mjaftonka  që të biesh në banalitet

vargu i bukur mbathet vetë

 

Ngrihu Lazgush prej Poradaci

çohu dhe më ti mos fli

ta shëmtuan ate yllishte që mbolle

ta shnderruan fjalën dhe poezinë

 

Ngrihu Lazgush e u thuaj

lirika endet në dhe të huaj

kur i bie asaj vrime pa lezet

poezia merr dhenë e mbytet në det

 

Ngrihu Mithad dere Frashërllish

fjalën dot ty sta dëgjuam

nuk e bëmë dot Shqipërinë

të gjithë  po i biem veç në një vrimë

 

?ohu Vasil e mos rri mënjanë

buzëplasur dhe zemërvrarë

me nje çmim veshur si admiral

gjithë puthje-qeshjet e tua i tallën

 

?ohuni ju poetë nga jeni sjeni

mblidhuni me lirika dhe epikë

me një çmim të madh në dorë

ju perveshën edhe poezisë.

 

 

Atmosferë Krishtlindjesh

 

Ne rrugët e trurit mendimet me veturë

ngelur në trafik dhe semaforë ndonjë herë

E Hënë e Dhjetorit nën një qiell pa re

zvarritet nxitimi i kalimtarëve në trotuare

uturijnë mendimet veshur me kollare

në rrugët që ka nisur dëborë edhe erë

 

 

Dite Dimri

 

Dimri plak çapkëni gazmor

me fyell dhe bastun në dorë

Kullot horizonteve ca re

Tej dritares së mëngjesit të herët

mbuluar me një brymë të hollë

kompozon përfytyrimi dhe ndjehet zot

Mbi tavolinën lënë shtruar me lëkurën e purpurtë

diçka ka mbetur nga gostia e mbrëmshme

ku të ftuar nderi qenë një mbret dhe mbretëresh

shtojzovalle drite kërcyen aty deri në mëngjes

 

Në kuzhinë një gotë me një gjysmëhënë anash

Vulë e praruar e buzëve femërore

Në lavaman ca pjata lënë mënjanë

për të pohuar ndoshta një presence

 

Dimri me gishtërinjtë e mardhura

(nga i ftohti dhe plakja)

Bariu mes horizonteve magjike

hap skenën e ditës me nje kollitje

 

Dhe Dita e ftuar në dhomë hyn me etikë

pikturon me penelata tre dimensionale

mes mureve rrethues temën ” natyrë e qetë”

Mbi tavolinë ca reze bien me përtesë

Shporta e frutave mollë dhe portokaj

si rruzuj ngjyrash dhe botesh shpërndarë

Nga perdet e dritares lëvrin e plogët rruga

me kalimtarë dhe shoferë që kryqëzohen sertë

teksa dita fërshkëllen në një kafe ekspres

Fshesari gjethet e rëna të dimrit fshin

pemët skelete të thata psherëtijnë

nën re të bardha kullotese në qiej

Një top i mbështjellë letre kreshperuar

i rënë në tavolinë porsi nje planet

këputur nga pesha gravitacionale e vet

?pështillet para meje me gërshvishtje thoi

letra e harruar me gërma dore shkruar

“Dogma e shtrirë në dyshekë dimëror

me thika pikëpyetjesh u therr”

Një copë mëri në një diskutim

mbi një eufeminizëm a klishe

si një flutur nate ka ngelur mbi perde

Nje çorape fëmije e hedhur mes dhome

shoqen e saj ka nisur të kërkoj