Kulturë
Adem Zaplluzha: I zgjasim duart kah lagështia
E hene, 28.12.2015, 09:35 AM
Adem
Zaplluzha
Katër poezi nga libri më i ri “Të vizatosh një zog në mur''
I ZGJASIM DUART KAH LAGËSHTIA
Kur kalojmë një natë të keqe
Që s’mund të krahasohet
Me pagjumësinë e frikës
Makthet janë lodra fëmijësh
Nën çarçafët i fshehim gjunjët
Dhe gishtat e këmbëve me thonj të paprerë
Si naftalina e prishur
Nata kundërmon në dhomë
Dritaret nuk hapen
Mbyllen si ëndrrat tona të liga
Në derë të dhomës rëndohet çelësi
Si mund të dilet nga kjo skëterrë
I zgjasim duart kah lagështia
Dhe i fusim nëpër të çarat e mureve
Ku mund të preken zhgjëndrrat
E kohërave që ngufaten nga frika
Mëngjesi paska ikur diku larg
Askush nuk di se kur kthehet
Pagjumësia gërryen shpirtin e xhamave
Të çukitur nga lakuriqtë e natës
SHTËPIA IME NGJANTE NË NJË ËNDËRR TË LARGËT
Kur u ktheva në qytetin tim
Shtëpia ku banonim
Ngjante në një ëndërr të largët
Çatia të cilën e preknim me dorë
Qenka zvogëluar edhe më shumë
Po në atë oxhak të vjetër
Ku për çdo pranverë
Ktheheshin zogjtë shtegtarë
Nuk më prite lejleku i bardhë
Nga çatia kishin ikur edhe banorët e fundit
Lagjet e vetmuara të qytetit
Për herë të parë më shikojnë
Me një frikë të kujdesshme
Mbase jeta i mësoi
Të mos i besojnë askujt
Asnjë muzikë e trishtë
Nuk dëgjohej më sokakëve
Të kalldrëmta
Evgjitët diku tjetër i kishin ngrehur çadrat
Dhe atje s’pushonin pikëllimet e qemaneve
Në një kazan të madh bakri
Ziheshin rropullitë e ditës
Kuajt e dehur shqelmonin njëri-tjetrin
Muzika e trishtuar
Dëneste nën një çadër
E shiu i vjeshtës
Egërsisht trokite në ndërgjegjen e njerëzimit
DËPËRTON NJË STINË E ACARTË
Në një degë të ftohtë ulliri
Ku njerëzit i varin këmishët e lara
Këndojnë turtujt e bardhë
Sivjet nga lastarët e stinës
Po këputet nga një copëz e vogël mishi
Nëpër krahët e trishtilave
Depërton një stina e acartë
Dimri i sivjetmë
Në kopshtin e mollëve
I thau deri në rrënjë pemët e buta
Vjeshta me tërë durimin e saj
Kalon sokakëve
Ecën si një kardinal i lodhur
Pa ditur se ku mund të ndalet
Çelësat e ndryshkur
Besnikërisht rrinë të përgjumur
Nëpër dyert e mbyllura
Edhe kësaj here s’do të çilen
Po thonë se ky dimër i sivjetshëm
Ka me qenë tepër i vështirë
I SHOH GJËRAT PAKËZ MË NDRYSHE
Unë dhe duart e mia
Jemi të mbytur në pluhur
Një harabel i vetmuar
Në sqepin e tij të thyer
Mban një copë gace
Çuditërisht më duket se i përngjan
Neronit të çmendur
Kallet e tërë bota
Kurse ai si plaka e keqe i kreh flokët
Për të keq po më befason
Vetvetja ime
Disa ditë me radhë
I shoh gjërat pakëz më ndryshe
Se sa që i shohin të tjerët
Kungujt nëpër fusha më duken
Si gurtë e pjekur të vjeshtës
Kurse gurtë e murrmë
Sa shumë i përngjan kungullit
Ndonjëherë i jap të drejtë vetvetes
Dhe të gjithëve
Por në disa raste
Rreptësishtë kundërshtoj
Me të gjithë edhe me Zotin
Kur është në pyetje frymëmarrja e drurëve