Xhevahir Cirongu: Plisi bardhë - këngë lirie

Cikël poezish nga Xhevahir Cirongu

 

Plisi bardhë – këngë lirie

(Kushtuar dëshmorëve të kombit tonë me rastin e 26 vjetorit, Fahri Fazliu e Afrim Zhitisë )

 

Ah moj zemër si durove

Kodër e Diellit ndezur flakë,

Supit derdhur petale nëntori

Rrënjë e lisit larë në gjak.

 

Vijnë nëntorët e shkojnë përherë

Këpusin gonxhe trëndafili,

Fahri Fazli e Afrim Zhitisë

Këngë trimi u këndon bilbili.

 

Ish nëntori i ’89 –ës

Plisi bardhë ra në zi,

Qante toka arbërore

Dy djem ranë për liri.

 

Dhe shqiponja në flamur

Lotin derdhi pikëllim,

Kodra e Diellit – dritë e nur

Me një zë ata thanë:

Gjak të falim ty atdhe.

 

Nëpër shekuj u derdh gjak

Vij unë sot nga Shqipëria,

Me kurorë – lule nëntori

Solla vargun nga Tomorri.

 

Për dy djemtë që ranë si luanë

Kishin bërë veç një betim:

Edhe jetën s’do kursejmë

Të jesh i lirë atdheu im.

 

Dy  nëntori i ’89 –ës

Fshihën lotin e robërisë,

Fluturoi e lirë shqiponja

Për mbi bjeshkët e Drenicës.

 

Sot krenohet mali Sharrit

Plis i bardhë – këngë lirie,

Ja ku është Adem Jashari

Gjallë simbol i vegjëlisë.

 

Unë poet nga Shqipëria

Solla vagun në Kastriot,

Kodër- Diellit,  dritë e nur

Dy nëntor shkruar në flamur.

 

Durrës, 28 tetor 2015

 

 

Çamëri, gonxhe e dhimbjes

 

Çamëri, je yll që rri pranë hënës

Jo, s’e harrojmë qumshtin e nënës,

Mallin tonë se tret as deti

Në gjoksin tënd  të coptuar

Të është zhuritur edhe gjethi.

 

Ashtu ,si limon dhimbja të ka mbetur

Zhur i djegur gjer në kockë,

Lotët që derdhen tretin edhe  gurin

Do vijë dita që të jemi  pranë teje

Se ti  Çamëri  je zonjë

Ndaj rrezaton si ylber mbi dete.

 

Kur dielli lind

E puth tokën Çame,

Trëndafilat çelin ganxhe çdo mëngjes.

Nga varret e gjyshërve

Tek unë vjen një zë,

Ah, moj nënë sikur  të isha atje

Gurët e varreve t’i puthja

E t’i lagia pastaj

Me gonxhet e dhimbjes të larë me vesë.

E megjithatë,

Gonxhen e dhimbjes

Varur e lash te një ulli

Aty tek ty  Çamëri.

 

Durrës, 23 nëntor 2015

 

 

Lot me pika gjaku

 

Luanesha Antigonë

Meteor qëndron mbi kodër,

Lavdi – loton me pika gjaku

na i shkrove në çdo zemër.

Atë ditë puthe flamurin

Fluturove për mbi re,

Sot je diell për Atdhe.

 

Maj, 2015

 

 

Rrënja e dashurisë

 

Tinxare më vjen nëpër ëndërr

Dhe mbrëmjeve më fshihesh diku,

Në pasqyrën e saj u shfaqëm të dy

Ti nuse veshur me lule të bardha

Kurse unë trëndafilin e kuq ta lash mbi gji.

 

Buzëqeshjet e tua nën hënën e qiellit

Më thoshin fshehurazi  fjalën të dua,

Iu luta dritës së hënës atje mes yjesh

Puthjet ëmbëlsisht u derdhën tek ty, tek mua.

 

Ti veshur nuse e unë dhëndër

Mbi fustanin e bardhë zambaku çeli,

Në çdo petal fjala dashuri shkruar

Pastaj, lotgëzimi u derdhën mbi mua.

 

Të dy kishim pritur gjatë nën dritën e hënës

Egërsisë me shpirt i thamë : ’’S’të dua!’’,

Zemrat që duhen, s’pyesin për gurë e furtunë

Atje  ngul  rrënjën  përjetësisht  - dashuria.

Gusht 2015

 

 

Kujtim i vjetër

 

Në gjoksin eshtëror fshihet diçka

Aty gjen gërma të arta fjalësh,

Pas tyre pikojnë si vesë plotë kujtime

Te lëmi i grunjtë me presje e pikash

Nga egjri vitet ndajnë kujtime gëzimesh.

 

Sënduku i vjetër kishte dhe një sirtar

Pas kaq vitesh e hapa, aty gjeta një letër,

E vërdhë, e zbehtë letra, e vargu rënkonte

Hapa letrën, ajo më rizgjoi kujtimin e vjetër

Në letër te vargu, kujtimet e freskta kishin mbetur.

Maj, 2013