Luan Kalana: Magjistarja e poezisë

MAGJISTARJA E POEZISE

...poeteshave shqiptare

 

Nga Luan Kalana

 

Poeteshat Mbretëreshat e bletëve,

mblidhni nektarin e njeriut,

thurni vargjet me dyll si arkitekte,

ngjisni plaget e mjerimit,

me këngë në hojet e poezisë.

 

Ju që më lexoni mua,

nuk e di,

nuk jeni si të tjerët,

pa dashur,

enkas a vënger,

zemra ju ka tradhëtuar.

Të duket alibi,

nuk të besohet?!

Shpirtërat e dinë,

që më dashuron ti.

 

Ato që ngacmojnë ndjenjat,

nuk janë të çmendur,

ato që lëndojnë zemrat,

që flasin me engjëjt,

kudo që të fshihen,

në vrimë të gjilpërës të futen,

flutur a xhind të bëhen,

gjenden, kotë e kanë,

perla në botën pa anë.

 

Dua të loz me ju,

vargjet e mija të të flasin,

nga ato të ledhatohesh,

të puthin ëmbël

siç puthet një grua.

Edhe nëse s'je njeri

por një shtojzavalle,

ti prapë do puthesh

kur të jesh mes shoqesh

në arë apo në krua!

 

Sa do të jesh e larguar,

qofsh në hemisferin tjetër,

zemra e thith magnetin,

shpirtin e dashuruar.

 

Qeshin e puthen

flasin e këndojnë,

rubaira e serenata,

dehur me raki e meze,

aq shumë janë ngjitur,

si dy ëngjëj siamezë...

 

Mos tradhëtoni veten,

mos bëni gjynahe,

nuk jeni te marra,

s'u lodhet pas vargjeve,

mja me botën erotike,

me dashuri platonike,

në odën e dashuriçkave

 

Eja,mos u mendo,

mos më ler natën zgjuar,

mos u torturo, Ç'pret,

mos kij turp,

akoma s'je penduar?!

 

Falmi sytë me lëng,

të përkëdhel flokët me aroma,

lermë ti puth,

buzët e tua të njoma.

 

Jepja trupin tënd qelibar,

djaloshit me buzë qumështor,

zemrën e dashuruar,

gurit diamant margaritar,

zemrën e përvëluar.

 

Kur trupat të afrohen,

faqet skuqën, nxehen,

gjiret marin flakë

ne s'jemi më largë,

sytë kryqëzohen,

bashkohen shpirtrat,

treten melem e mjalte,

nga vargjet e  zjarrte..