Adem Zaplluzha: Mos ik sonte

Ciklël me poezi nga libri:“Të lutem zgjatmi duart”

 

Adem Zaplluzha

 

AFËR SHTATË DHIMBJE

 

Një zë i ngjirur,

Si një vullkan i papërmbajtur,

Gufon nga errësira;

Furtuna në maja të plepave

I përtyp ëndrrat e saja të pazbërthyera.

 

Prej një rrënje në tjetrën,

Hulumtoj prejardhjen e njeriut, 

Gjethet më shikojnë me xhelozi,

Bari i zhuritur

Ecën si drurët gjetherënës.

 

Çdo ditë dhe në secilin hap,

Hasi ekuacionet me shumë të panjohur.

Ndonjëherë, as vetë nuk di,

Se kush isha dje dhe kush jam sot!

Pasqyra e vjetër, si çdo herë, më shikon

Në mënyrë habitore.

 

I preki duart e mishta të erës,

Rrugët janë të gjata.

Kur trishtimi përtyp dhimbjen,

I kalëroj shpirtrat e furtunave

Për shtatë plagë të hidhura

E nuk ia prishi qejfin vetes.

 

 

TË LUTEM, MOS IK SONTE!

 

Mos ik sonte,

Asgjë nuk më ka mbetur

Përpos vetmisë sime.

Kjo lule e fishkur në vazo

Nuk di se çfarë emri ka.

 

Unë kam mbetur pa emër,

Mbiemri i erës është furtuna.

Cila grua më mori në qafë,

Asnjë puthje e egër

Nuk ndiejnë buzët e fishkura të erës.

 

Të lutem, mos ik sonte,

Rruga e gjatë dhe kjo natë

Nuk kanë të sosur;

U përngjajnë dhimbjeve të shiut,

Shih se si vajtojnë stërkalat

Në xhamat e palara të fjalëve.

Të lutem, mos ik sonte!

 

 

FANARI

 

Nëse mbetem pranë këtij stoli,

Do qaj me erën;

Si gjethet e fishkura të vjeshtës

Do hingëllojnë ndjenjat e mia.

 

Më janë shterrur sytë e gështenjtë,

I shkyça të gjitha shpresat.

Sa kam mall t’i  përngjaj pritjes,

Ndoshta, ti do kthehesh një ditë.

 

Unë jam çdoherë te moli

Me një rrjetë peshkatari,

Në lotin e dehur të mëngjesit

I peshkoj ëndrrat e përmbytjeve.

 

Një mjellmë e bardhë

Fluturon me pulëbardhat e uritura,

Fanari duket si roje nderi,

Me sy të kyçur kundron detin e përgjumur.

 

 

ZGJATMI DUART E SHPRESËS

 

Zgjatmi duart e shpresës

Nëpër dunat e hapësirave,

Ngacmoje lëkurën e ajrit të verbët.

Kjo natë qenka e lindur

Vetëm për prekjet e mëndafshta të erës.

 

Sytë e tu si dy burime të pangopura,

Të ngrohta deri në përsosmëri;

Vetëm një qeshje mungon

Për zgjimin

E ndjenjave të furishme të lumit.

 

Kjo stinë e vjeshtës ngarkuar me barrën

E gjetheve të argjendta

I paska fshehur

Me miliona grimca dashurie,

Që vezullojnë nga sytë e tu të kaltër.

 

Zgjati duart kah hapësira e paanë,

Përqafoje siluetën e mjegullave;

Një aromë e këndshme

Prej njeriu

Fshihet nën hijet e puthjeve të pritjes.

 

 

AI ISHTE VETË DASHURIA

 -Lasgushit-

 

Nuk më kupton askush,

Por unë jam shumë i sigurt

Se e kam njohur,

Fare mirë e kam njohur Lasgushin,

Kam ecur zbathur

Dhe i uritur nëpër vargjet e tija.

 

Ai njeri i madh,

Jo vetëm që thuri vargje më të bukur

Për dashurinë,

Por ai ishte vetë dashuria;

Ishte aq i ri në moshën e shtyrë,

Sa që dashuroi si i çmendur

Lotosin e posaçelur në sytë  e agullimës.

 

Shpesh herë më vjen në ëndërr

Me një lule të bardhë

Dhe më thotë:

Dashuro si i marrë,

Nëse dëshiron të bëhesh poet!

 

Hyrë në rrënjën e lules,

Bisedo me thimthin e bletës,

Në çdo shpirt,

Te i cili mbarësohet jeta,

Takohesh me buzët e paputhura të pranverës.