Nebi Dragoti: Ndoc Gjetja apostull në poezinë sociale

NDOC GJETJA APOSTULL NË POEZINË SOCIALE

NGA NEBI DRAGOTI

Ndoc Gjetja në poezi është mbështetës dhe përhapës i zjarrtë i idealeve poetike të karakterit social. Kjo tendencë vihet re që në fillimet e shkrimit të poezive. Në mënyrë më tendencioze qëndron në këtë pozicion, realisht, joshes dhe për lexuesin. Ky qëndrim e bën poetin më të dashur në ravijëzimin e talentit të tij tamam si apostull edhe pse në vjershën “Tundime” shpalos: “ përditë para meje më vinte rrotull/ të mos më linte të bëhem apostull”.  Me punën e tij dhe fal natyrës intuitive ai u bë dhe unë e quaj apostull. Kap e vjel tematika të përditshme, të thjeshta, mbresëlënëse dhe me mjeshtri prej poeti i performon në artin e poezisë.  Dhe kjo është meritë.  Diku paraqitet meditativ, diku lirik fin, diku derdh filozofinë popullore nëpër vargje ku, me këtë shfaqje prej punëtori këmbëngulës e të palodhur, na jep art me vlerë pozitive, me të cilën shërben si misionar në edukimin e moralshëm dhe tejet ideator i së ardhmes shprehet: “Ëndrra ime s’i tund vithet/e nuk bën tregti me puthjet/ dhe s’do lindë kurrë dobiçë/ të na mbushin nesër udhët”.  Është gjëja më pozitive, kur krijuesi ngacmohet nga realiteti, frymëzohet prej realitetit dhe jep refleksionin e vet duke e përjetësuar në krijimtari.  E tillë krijimtari zë vend dinjitoz në lëmin e letërsisë.  Dhe kjo krijimtari e prodhuar me sensin e shëndosh duhet që të përhapet e masivizuar tek çdo kategori lexuesësh. Në këtë prizëm ne kemi defiçitin më të madh, ku nuk ndjehen të lëvizin përgjegjësit përkatës të politikës shqiptare të çdo pushtetmbajtjeje.  Për këtë  është tepër kuptimplot dhe saktësisht justifikim, sa shpreha më lart,edhe kjo strofë gjetiane: “ O kohë tranzicioni,kohë bishtdhelpër,/ si të ranë brekushet kështu poshtë këmbëve/ unë po shkoj të mbyllem në Manastirin e Vetes/derisa të kryesh jashtëqitjen tënde”.  Nuk pajtohet poeti me realitetin e këtij tranzicioni me plot probleme dhe me nervin poetik migjenian demaskon,sepse ky është pozicioni, qëndrimi patriotik, ku, këtu, kryekëput është në vazhdën plot pathos të traditës shqiptare.  Ai nuk do që të kapardiset e keqja mes njerëzve siç konkludon në temën e poezisë  “ Ecje nëpër absurd “: “ Qemë nisur të shkojmë në socializem/ ku e xhveshëm shpirtin tonë pamëshirshëm/ në emër të profkave ideale”…”Ulemi të flemë në darkë me Shën Virgjërinë/ na gjen mëngjesi me një kurvë”.  Lindin pyetjet: “Kush na mashtron? Pse na mashtron? Pse dëmtohet e vonohet dhe sabotohet ideja profetike naimiane:”Për Shqipërinë/ditë e mira/paskëtaj vinë”.  Ç’ është kjo vonesë që nuk na lë të ngremë kokën? Sigurisht, kjo vjen si zvarritje dëmtuese që ka bërë dhe bën politika shqiptare në përgjithsi.  Në këtë drejtim, para lexuesit, leksione të bukura metaforike jep poezia e N.  Gjetjes.  Në këtë drejtim, ky art poezie sa është social,po aq është dhe politik.  Dy konceptet e fjalës “ sociale dhe politike “ patjetër duhet të jenë në harmoni për të arritur progresin ekonomik dhe  përparimin e vazhdueshëm kulturor.  Koncepti i mirëkuptimit në atë që duam të arrijmë ka edhe elementin e të qënit në paqë njerëzore për të cilën autori shprehet: “…por asnjëri deri më sot s’ ka mundur të thotë/ “ e kam jetuar “  ose “e kam parë”.  Këtu, për t’u arritur fjala paqë ( metafotikisht) ka madhështinë e diellit, e ajrit, e ujit, elemente jetëdhënëse këto për jetën njerëzore. Personalisht, në këtë profil koloriti të shumëngjyrshëm motivesh,do të doja të ishte ecuria e poezisë shqipe, sidomos,në këtë sistemin demokratik pluralist.  Kësisoj, ç’ka shpreha, është edhe kontekst për t’u zbuluar kjo domosdoshmëri ( sipas meje ) nga cilido që e merrë  në analizë për të thirrur  “ Eureka!”…Nesër ose kur t’i vijë koha do të merrem me zbërthimin e këtij konteksi,që lëshova si sinjal çudie.