Rrustem Geci: Kronikë e jetës së pashkruar

KRONIKË E JETËS SË PASHKRUAR

Nga Rrustem Geci – Dortmund, Gjermani

Hilmi Veliu u lind më 20. 03. 1955 në fshatin Gllamnik të Komunës së Podujevës. Hilmiu shkollën fillore e kreu në vendlindje, ndërsa të mesmen në Prishtinë – drejtim ekonomik. Që në moshë të vogël, Hilmiu u ballafaqua me realitetin e hidhur. Hilmiu, fëmiu i dytë i Ismajlit dhe Hasimes, që i ri e ndjeu në kurriz peshen e jetës së rëndë. Familja e Ismail Veliut, prindit të Hilmiut, nuk ishte familje e pasur. Ata posedonin një tokë si gjithë fshatarët e tjerë të Gllamnikut. Beteja me tokën, për bereqetin, dhe beteja me armikun, ishin beteja të përditshme tek të gjithë qytetarët e Kosovës. Lufta për të ruajtur statusin e qytetarit të varfër, rrëfen Hilmiu, ishte një luftë brenda kraharorit tonë. Ajo luftë ishte e pashpallur. Mbase, gjërat mund të bëheshin edhe më keq, të humbisnim edhe ato pak të ardhura, dhe të bienim në uri, pa kurrfarë të ardhurash. Kjo dramë e qytetarit tonë nën pushtues, vërtitej si fantazmë, tek të gjithë anëtarët e familjes Veliu e më gjerë. Vajtja e Hilmiut në shkollën e mesme ekonomike në Prishtinë, Hilmiut i krijon shumë mundësi për t´u njohur me miq dhe shokë. Pas kryerjes së shkollës së mesme ekonomike, Hilmiu punësohet në një ndërmarrje tregtare të ushqimeve. Loja e pushtetit me popullatën e varfër ishte e përditshme. Ngritjet e çmimeve, paradite e pasdite ishin një ogur i keq për përplasje të ardhshme. Hilmiu ishte natyrë e urtë, dhe dinte ta lexonte realitetin ashtu si ishte. Kjo dhunti Hilmiut, i ndihmoi shumë që të kalojë ferrin e së keqes, nga tregëtarët e së keqes. Unë s´di si i kam mbijetuar atij kalvari aq primitiv dhe njëherit vrasës. Në vitet e fundit të okupacionit serbë në Kosovë, Kosova e arit dhe e argjendit, vuante për kafshatë të bukës. Mirëpo, tregon Hilmiu, unë atë kalvar e kalova me faqe të bardhë, falë bashkëshortes sime, Saharës, e cila në të gjitha vështërsitë e jetës ishte krah i fuqishëm i imi, dhe një motiv më shumë, për t´i rritur e shkolluar, 3 fëmijët tanë; Mimozën, Besartin dhe Getoarin. Në vitin 1997 të gjithë mbetëm pa punë. Lufta për liri ishte e domosdoshme. Armiku na luftonte edhe me varfëri, edhe me uri. Mirëpo, falë dashurisë për gjuhën dhe tokën, ne bëmë atë që duhet bërë, i mbetëm besnik Kosovës. Lufta pa armë më thotë Hilmiu ishte aq e rëndësishme sa gishti në këmbëzën e pushkës. Liria është mundësi e madhe. Mirëp, krijimi i shtetit, dhe i institucioneve të shtetit të Republikës së Kosovës, nuk është aq i lehtë. Duhet kohë dhe durim. Armiku më i madh i periudhës së shtet-ndërtimit, shprehet Hilmiu, mbetet korrupsioni, krimbi gjigant që e ha paranë e popullit. E thashë edhe më lartë më thotë Hilmiu, se unë isha me fat që kam grua bashkëshorten time Saharën, e cila me punën e saj të vazhdueshme, m´u gjend çdo herë afër, dhe ishte ndihmë e madhe për mua. Më fëmijët shprehet Hilmiu, jam shumë i kënaqur. Mimoza ka mbaruar Fakultetin Filozofik, Gjuhë Frënge, ndërsa Besarti dhe Getoari janë në vazhdim të shkollimit. Rruste më thotë Hilmiu, jeta qenka më e papushtueshmja, por, kam një vërejtje s´e shumë gjërat nuk po ecin ashtu s´i duhet. Edhe pas 6 vjet të Pavarësisë së Kosovë, mundësitë e punësimit të fëmijëve tanë sinqerisht më shqetësojnë. Vetëpunësimi, nuk është zgjidhje për të gjithë, ai do të të kesh kapital, ndryshe, e vërteta gërryen. Jeta jonë më thotë Hilmiu na iku në përpjekje  nga më heroiket. Unë jam lindur në shekullin e kaluar, ndërsa fëmijët tanë janë shekulli i ri, shekulli i Republikës së Kosovës.