Shahin Ibrahimi: Hekurudhës

Shahin Ibrahimi

 

Hekurudhës

 

Unë pjesë e jotja jam krijuar

Që fëmijë kam hyrë në gjirin tënd,

Ma rrudhe ballin pa kuptuar

Të tjerëve sot u bëre vënd.

 

Mi theve vitet e rinisë

Kaq vjet më shkuan në trase,

Sa herë të shoh qaj prej mërzisë

Dhe ngushëllim nuk gjej mbi dhe.

 

Prej rrahje zemrash të krijuam

Tashti ti fle mes mjerimit,

Mos vallë prej fatit je mallëkuar

A nga klanet e shkatërrimit.

 

Me shpirt pak pluhur do t`a shkund

Që ëndrrat të treten në djersën e shkuar,

Por e ndjej qartë se sdo të mund

Të të shoh sërish të lulëzuar.

 

Pak gjë nga ti tani ka mbetur

Sirenat ngjajnë si psherëtimë,

O hekurudhë me udhë të tretur

Pse vallë gjith ky dëshpërim?.

 

 

Kryetarit te trenit

 

Në fund të trenit rrini me zemër të ngrirë

I luteni fatit që asgjë mos të ju ndodhë,

Dhe ajrit që thithni i kërkoni mëshirë

Vetëm kur lini punën, keni gjakun e ngrohtë.

 

Dita e nesërme më të zymtë të gjen

Me ëndërra që koha çdo çast ju a plagos,

Një erë dredharake në qiell vete e vjen

Sikleti çdo çast ju kanos.

 

Traversat e drunjta vetveten hanë

Nga tmerri, ju s`flini as gjumë,

Sa të jeni të përçarë më të lehtë e kanë

S`fitohen të drejtat të përkulur në gjunjë.

 

Vetëm statujat juve ju japin gjak

Shikimi i juaj më shtoka mërzinë,

Për çdo tren që shoqëron, ti ndjehesh më plak

Me zërin e tharë, ftohni dhe dashurinë.

 

Me sinjalin që jep, ndal një avari

Sepse lëvizjen përherë e kanë bërë siklet,

Tymi i frenimit është gëzim për ty

Dhe pse nuk ke bust, i tillë je vërtet.

 

 

Lotët e pritjes

 

Atë natë qielli derdhi inatin e mbledhur

Në errësirën e trazuar për rrugë isha nisur,

Me frymë ngrohja besimin duke rendur

Dhimbja ska ngjyrë, amaneti duhej bitisur.

 

Sytë e pritjes ende qëndronin hapur

Pyes veten vallë me ç`telepati më njohën?,

Tisi mjegullor flokët ja kish zbardhur

ADNJa u gjunjëzua, zemrën për tja ngrohur.

 

Lotët e mallit mu kthyen në shkumë

Shkuma reflektonte ylber ngjyrash,

Mendimet pranë e më pranë më shpunë

Kur ti ndrisje mes pasqyrash.

 

Mbeta rob i bukurisë tënde të pa prekur

Rrija mbi binarët e kujtimeve të tim eti,

Ndjeja gërhimën e kopshtit në fytin e tretur

Dhe një pjesë e shpirtit atje më mbeti.

 

Si amanet mora gjethe nga një shkurre

Dhe pak ajër që dilte nga dritarja,

Gjethen e vura si pa dashje mes dy gurëve

Ajrin në mushkri, duar dhe mëndje e mbaja.