Lajqi: Komandantët e pulave të Kosovës në Tiranë

KOMANDANTËT E PULAVE TË KOSOVËS NË TIRANË

(Apo kush i vriste pas shpine kuadrot tona ushtarake?)

Nga Besnik Lajqi

Kur hyra në shtab, aty dëgjohej një zë i lart duke bërtitur: “O njerëz, a jeni njerëz apo jo! A e dini se ne këtu nuk kemi armë! Çka dreqi i bo me ato armë? Qe tre muj na thoni ju dërgojmë e ju askund! O pisa, o turista jeni ju, bre! U knaqet ju atje nëpër hotele e restorane, nëse keni vithe hajdeni këtu o pisa! Thuaj atij Lepurit se s’ka pas faj Ademi që e ka qujt Lepur, se ka ik si lepuri!” U përplas telefoni satelitor në një  qoshe të asaj dhome. Ky ushtarak tha: “Në hall jam me ata njerëz. Du me m’tregu se çka me ba këtu! Nuk e din se këtu asht kangë tjetër. Në hall jam me këta të plagosun. Ku me i çu? Ata në Tiranë që e qujn veten Shtab e Komandanta, dhe merren me gjona që nuk jan të damshme për anmikun. Bajn ndasina, jo ky ushtar i UÇK-së, jo aj i Bukoshit apo i Farkut. Këtu serbët s’po i dallojn hiq, po vrasin kend po mujn. Nuk e pyesin me kend je. Sa njerëz interesant!

Bënte me kokë  ky  ushtarak  i UÇK-së. Brenga më e madhe ishin  ushtarët e plagosur. Popullata, fëmijët dhe pleqtë, ishin në gjendje të keqe shëndetësore, fizike dhe psiqike. Ku shiqoje u shifshin shtëllungat e tymit të shtëpive që po digjeshin. Pas një jave, nga mesi i muajit shkurt, 1999, u nisëm me një karavan të disa ushtarëve të plagosur dhe me një pjesë të popullatës. Arritëm nëpër borë e shi, deri në kufi me Shqipërinë. Aty patëm fat që na erdhën në ndihmë disa fshtarë dhe lajmruan ushtrinë shqiptare, e cila erdh me kamiona e na morën deri në një fshat të afërt. Unë përfundova pas  2 ditëve në Tiranë. Kur hyra në Tiranë, aty pashë  shenja të civilizimit. Disa makina dhe njerëz duke ecur të  qetë. Një jetë normale që çdo njeri dëshiron ta përjetojë. Një dallim i madh me jeten që ne si ushtarë e jetojshim në atë kohë.

Pasi që u vendosa në një banesë në Tiranë, e ndjeja veten të lodhur e të raskapitur, dhe mezi më zinte gjumi. Isha shumë në gjendje të keqe shpirtërore. Trupi dhe truri ishin  mësuar të jenë gjithmonë në gjendje gadishmërie. Kishte tri ditë që kurë nuk kisha dalë nga  ajo dhomë ku banojsha. I zoti i shtëpisë, me zonjën e shtëpisë ishin të shqetsuar për gjendjen time shëndetësore. Trupi im kishte një temperaturë dhe një dridhje si thupra në ujë. Pas disa çastesh erdh mjeku, të cilin e kishte thirrë i zoti i shtëpisë. Ai ishte nisur me dëshirë kur i kishte thenë se e kam të sëmurë një djalosh që  ka  ardhë nga lufta. Mjeku më kontrolloi dhe më dha disa tableta. Më pyti për luftën, për mjekët në Kosovë, se si atje përballohen gjatë  luftës, duke më thënë: “Unë isha mjek personal i Kolonel Ahmet Krasniqit.” Kur ia  përmendi emrin, u ndi disi keq, e uli kokën e tha: “E kam njohur mirë kolonelin para vrasjes. I kam bërë shpesh vizita në shtëpi. Ishte në një gjendje shumë të keqe, por ja, po ju vrasin atje e këtu këta faqezi!”

Pas katër ditësh pushimi, e mora veten mirë me shendet, dhe dola në qytet. Çdo hap e çdo pëllëmbë, lokalet plot me  njerëz. Në qendër të Tiranës ishin disa lokale të njohura Ishte edhe një  gjelltore e një ish të burgosuri, Xun Çetta. M’u duk se krejt Kosova ka  ardhur  këtu. Thuajse të gjithë ata që i shifsha në rrugë i njihsha, dhe të gjithë më dukeshin të njohur. Ja dhe Kaffe Nikolino! Aty ishte qendra e ish luftëtarëve. Kur hy aty, çka me pa! Plot e përplot ish luftëtarë. Komandanta, gjenerala,  deri te ushtarët e thjeshtë. Ishin ulur grupe-grupe jashtë. Flisnin grupe-grupe dhe dëgjohej një lloj zhurrme e frikshme. Porosita një lëng ta pi. Pas disa minutave më  erdh një nga  Kosova. Më pyti nga je dhe i tregova. Tha: “Nëse don me dalë për Itali, mos më ndëro me tjetërkend se e kam lidhjen e fortë. Për 2.000 marka të qes pa therrë në komë.” I thash: “Nuk do të ndroj, mos u bo merak!” Shumica e  atyre njerëzve që ishin ikur  aty, kishin  hallin se si të ikin jashtë diku. Sa komandanti i vetëquajtur ishte  aty  duke u sjellë rrugëve të Tiranës. Komandant Ujku, Komandant Hikleri, Komandant Qorri, Bandashi e Sakati dhe  Sorra e  dreqi dhe i biri i dreqit. Mjerim për  Kosovën! Kosova  duke  u djegur në flakë, kurse këta farë komandantash, çfarë qenkan e çfarë qenkan këtu? O sa më vjente turp të jem aty në mesin e tyre!

Duke i dëgjuar renat e fantazitë e tyre, krijoje bindjen gjoja se qenkan dikushi. Shumica e tyre ishin aty që nga muaji shtator, 1998. Duke ecur rrugës aty,  i pashë dy komandanta të vetëshpallur. Njëri kishte ikur pas 5 ditëve qëndrimi në Dukagjin. Ishte shpall  fletë aresti për atë, sepse ai kishte ikur në Shqipëri me  armë dhe me  disa  ushtarë. Iu thash se kështu u fol për ty, kurse ai ia priti: “Ata atje nuk din kurgja. Mos të folin shumë se ne e dim ma mirë punë tone këtu!” Më bëri me qesh sepse këta ishin këtu duke hangër qofte të pulave të pjekura te një gjakovar që e quanin Dini, kurse  ata  atje duke  luftu me serbin, duronin ftohtin dhe  urinë. Krijova bindjen se këta farë komandantash të pulave të pjekura, nuk e  kishin  energjinë  ta luftojnë serbin, por  t’i luftojnë e  t’i zhdukin  ata shqiptarë që  ishin të një  partie tjetër. Energjija e tyre zbrazej në luftë  kundër  atyre  që  nuk janë nën komandën e  tyre. Ishin të etur për gjakun e shqiptarit, ashtu siç ishte diktaura sllavo-komuniste. Sa dallim i madh kishte ndërmjet luftëtarëve tanë në Kosovë dhe këtyre pisave që kishin ikur këtu në  Tiranë! Mjerim. Mjerim i madh. M’u kujtua fjala e një mikut  tim nga Suedia, kur më pat thënë: “Komunistët shqiptarë nuk kanë atdhe. Ata i bashkon krimi ndaj njrëzimit, duke kryer krime ndaj popullit të vet.” Edhe këta farë komandantash të vetëshpallur me  pesë ditë qëndrim në Kosovë, apo “turista”, siç thoshte  një  luftëtar i  tri luftërave  në trojet tona. Këta kishin mbetur si qurrat në  mjegull. Populli këtu i njihte dhe e dinte se nuk ka  asgjë nga këta.

Nga ana jonë respekt, admirim dhe lavdi në emër të  gjakut të shqiptarëve të vrarë e të masakruar në Kosovë. Komandantët e pulave respektin e kishin nën zero nga popullata pse kishin ikur nga Kosova në Tiranë. Jo për të gjithë e kemi fjalën. Fjalën e kemi vetëm për frikacakët, matrapazët dhe rezilat. Ata bastardhë të kombit dhe s’kishin kurrfarë respekti nga banorët e kryeqendrës shqiptare. Pas dite takoj një farë kodoshi të këtillë që më tha: “Eja me mua deri te  rruga e  Kavajës, se  po du me porosit nji palë syzash, se me këto që i kam, nuk po shof mirë kur po e përdori snajperin!” Shkuam në  atë dyqan syzash. Ishte në rrugën e Kavajës, në anën e djathtë, në drejtim të Kavajës. Ky farë komandanti i tregonte  shitëses se i  duhen ashtu e kështu,  të mira e të  bukura, se kur e qëllon  njeriun me snajperkë, duhet ta qëllojë aty ku duhet. Unë ndërhya duke thënë: “Zonjë! Të lutem bëri ashtu siç dini Ju, të mira, sepse kanë shumë rëndësi për zotëriun, sepse me këto syza Tuaja do të precizohet shenja kundër ushtarëve serbë.”. Ky farë komandanti tha: “Një here duhet me i vra disa shqiptarë e pastaj serbët.” Kjo fjali e këtij më çuditi dhe u ndjeva keq para asaj zonje e cila tha: “Jo, o zotëri të përdoren syzat e mia kundër shqiptarëve, por kundër ushtarëve serbë që po ju masakrojnë!”.

Shitsja  na tha se nesër pas dite do të jenë gati syzet. Rrugës duke ecur në këmbë, e pyta këtë fare komandanti: “Më fal, çka ishte kjo bisedë e jotja me atë zonjën që i the se do ta përdori  snajperin për  shqiptarët?” Ky më tha: “Një herë duhet me i zhduk disa njerëz këtu. Disa njerëz që janë kundër neve do i zhdukim, do i vrasim, pastaj do fillojmë me serbin.” Cilët janë ata, të lutem më trogo! “Ata janë qekta të Bukoshit që po mundohen me na lanë anash tue na përbuzë si joprofesionalista për luftë. Por ne i kemi izolu ata dhe i kemi kërcnu me të gjitha mënyrat, se pa lejen tonë ata nuk guxojnë me e shkrep asnji plumb. Por këta do i afrojm sepse kanë njohuni të madhe mbi artin e luftës dhe në fund do i likvidojm nji nga nji. Për ate unë i porosita syzat 200 dollarë, që t’i kem të mira kur do fillojë aksioni kundër tyre. Ne e kemi edhe nji taktikë tjetër me të cilën do ta kemi shumë ma lehtë. Ne kemi porosit disa kapela ushtarake, disa bereta me disa ngjyra me fosfor, ku pas 50 apo 100 metrave, do të shëndrisë dhe do shihet se koka e dikujt po lëviz, dhe aty do i godasim.” Ja pras e çfarë kopilash ka lindur historia që na i vrau bijtë më të devotshëm që kishte Kosova gjatë luftës dhe pas saj!