Poezi nga Shefik Shkodra

SHEFIK SHKODRA

TAKIMI ME MIKUN

Pranoi të falat i nderuari mik!

Një mahi a dy si një libër i vogël

kur njehson kujtime e përjeton

ndoj rrëfim të ëndshëm dashuror

nga mëngjesi ecën prajshëm

në punët ditore ngarkesë e lehtë

kjo ngjan në takim me dashamir

e kupton seriozisht e të dëgjon

si loja e fëmijëve dikur në lëndinë

jo naive, po krejt çiltërisht

kur takohesh me dashamir

qeshet gjithë fytyra si dielli

qiellit të pastër me kaltërsi

gëzuar kafja e avullt në mëngjes

Mik i moçëm – mik i ri!

ZËRIT TË ÇJERRË

Me fjalë të çarturish s’ngritë gjëmë

s’e bën fetin as në skenën botërore

si do minj që rrinë n’dy këmbë –

qyteti i njeh shtihanët e gjorë

si rrahin gjoks e lëpijnë lëvdata

që s’u përket as më e vogla trohë

kur bie thërrmi mbetur nën tryeza.

Vetë do ‘gritha’ i vizatojnë n’zallë

hanë në një kavanoz e fryjnë bulshitë

larg kutërbojnë se ka nis sërish

qen’ i Panlaverit po jargon n’pleh

me gjithë turpin krenarisht po leh

me te do rrjepacak ngrehin turinjtë

e shurdhojnë me lamë-lame rrethit

u lënë flamën n’vesh dhe atyre pleqve

pa i kursye as njomakët ndër rrahe

pas tyre që shkojnë pa hile si në kor

ndjellin kobin në mes të shtëpisë

krejt gjindes ua ngjesin zhugën

i ndyjnë si të qelbëtit e gjithë botës –

kë qëllojnë të parin eracakët në turr

si t’ishin gjoli i të lënave t’mëhallës!

VERBUM VERBI

Melodike e notuar

nga bilbili fishkëllimë

jehonë për dashurinë

kush s’e ndien të zogut

s’e kupton as të korbit

E butë e ndjeshme

për qenien njeri

çdo kë josh

çdo lëndë thyen

formon qumësht – ëmbëlsirë

dhe acid që djeg e shkrin

çdo kë hidhëron

në raste tmerron

dhe çdo kë mbron

nga zënka ndalon

Kështu del me frymë

nga fuqia e brendshme

te dikush veç tinguj

shushuritës a rrokje

te ndonjë veç zanore

të turbullta e pa kuptim

të tmerrshme britma

kakofoni e mërzitshme

jo njerëzore po anomale

*

Grizhëza, kreu-kreu

dhe të gjithë imiton

(njeriun, kalin, lopën,

macen, dhinë…)

laraska ka veç dy rrokje

qeni veç një, monoton

si gomari dhe ftigani!