Poezi nga Neki Lulaj

Neki LULAJ

KATRRITHJEJ TONA

Moti u katrrithëm

Majave të Eisbergut

përpjetë

Kohërave të mërdhira

Të dimrave shekullore

Me qiell..

E diell ,në sy

pa e me dritë...,

E zjarrët

Si kartër vërshonin

Si llavë vullkani

Edhe djepat na i hodhën

Ne flakë

Por djepat nuk u dogjën

Edhe kullat

Kurrë gurët e rrasat

nga themelet

Nuk mundën me na i zhbie.

Të huajt.

Kohë betimesh

Hipokatikite

Ne nuk ishim jetim

Rrugëve të mundimshme

Titanike

Gjarpëronin të munduarit

Me një qëllim.

E nëpër stinët e monstrumit

Zumë miq

Miqet e përjetshëm.

NE SYTË E MONALIZËS

Lexova mbrëmë

vonë

Nën dritën e hënës,

Portrein e Monalizës

dhe në sytë e saj

në thellësi

shkruante për

Kodin e gjeniut 

Të Davidit..

E në bërthamën

E imët të atomit

Ishte

Skalitur

Shpirti i pavdeksisë.

Dielli i ruan

Botën,jetën

Dashurinë

Dhe gjithësinë

Të pa prekura të pa tretura

Të lindura…

Të pavdekura.,.

E ju mos

Ja shkelni syrin Monalizës

Lexoni kodin e gjeniut

Të Davidit

Lerne rehat

Berthamën e Atomit

Shpirtin…..,

e përjetësisë

të njeriut

U PRAPRUA

U prarua

Në flake

Dje nëpër beteja ranë

Me një diell në zemër

U shëndrruan në mite

Në permendore

E shpirterat

Na falën gjuhën

E vetë ikën

Në shpellat shekullore

mprehën heshtat

Robërinë e ndrydhur

e nxorrën nga

qelitë e ndryshkura.

Malli kurrë si

Ndalë….

sot

Zogjët flejnë të qetë

E mbi buzë

Shkrijnë akullnajat

Ata gjelbrojnë

Edhe Saharën

Me mal fushë e kodër

Baballarët…..,!