Cikël poetik nga Pjetër Zefi

Pjetër Zefi, ka   lindur   me   5  dhjetor  1953  ne  fshatin  Beltoje  afer  Shkodres. Arsimin  fillor   dhe  tetevjeçar e   kreu  me   rezultate  te  shkelqyera  ne  vendlindje.

Lufta  e   eger  e   klasave  zbatuar  me besnikeri    nga  sistemi  i  diktatures komuniste  i  mohoi endrrat  dhe   deshirat   per   te  vazhduar  studimet. Pas  perpjekjeve    te  mundimshme  arriti  qe  ne   vitin   1978    te  perfundoje     shkollen  e  mesme  pa  shkeputje  nga   puna.

Qysh   ne  bankat   e  shkolles   fillore   dhe  asaj  8   vjeçare  nisi  te  shkruaje  poezi  dhe  skica  letrare.

Me  kalimin e  viteve   nisi  te  botoje  ne   gazeten  lokale  "Jeta  e   Re"  por  nuk  mundi  te    vijonte me  tej    sepse   u  kercenua  nga    organet  e  partise   ne  pushtet   per  idete  e  shprehura.

Por  pavaresisht  kesaj , ai  nuk  e  ka  nderprere  krijimtarine   e  tij  dhe pas  shume  vitesh   ka  perzgjedhur  disa   poezi  dhe  ka  dale   me  vellimin  "Katér  stinét   brenda  meje"

Jeton   prej  16   vitesh  ne  Revello , provinca  Cuneo,  Itali.

 

Pjetër Zefi

 

NËNA IME

 

Në  ëndërr  m'u  shfaq  kjo  nëna  ime

Dorën m'a zgjati  mbi  flokët  e rralluar.

Gjashtë  vite  pa e parë  fytyrën  time

Kaq shumë dhe  mua  më kishte  munguar.

 

Më  vështronte  sikur më  përpinte  me  sy

E  shkrihej  në lotë e  djegur  prej  mallit.

Unë  si  fëmijë  i bindur  ulur  aty

Dhe  kundroja  Nënën  time  që i fliste  djalit.

 

“Kam  kaq  kohë  o  bir që  zërin  s’ta  dëgjoj

Më  dukesh  në  fytyrë  edhe  pak  i  hequr.

Duket  se  vetëm  një  natë  për  mua  kaloi

Tash  jam me  ty  mallin  duke   tretur.”

 

“Ke  plot  të drejtë o e shtrejta  Nënëloke

-I  thashë  me  zërin  që  më  dridhej  si  thupër-

Kohën  s’e  vëmë re sa shpejt  fluturoka,

Më le me  dy nipa,sot  janë katër të bukur ”.

 

Por erdhi  momenti  dhe  ëndrra  u shua

Dhe Nënëloken  time më nuk e pashë.

Trishtimi më  kapi,kaq  shpejt  u largua:

“O sa  mirë  që  u  takuam “ me  vete thashë !

 

 

KËNGA IME

 

E këndoj  një   këngë

herë  hërë  prej   mërzisë

larg  në   megrim.

E  këndoj  pa zë

heret  kur  lind  dita

në   kulmin e punës

apo  vonë  në  kthim.

E  ndjej  shungullimën

si  dridhen  tingujt

e  shkrihen   notat

në   gjoks  brenda  meje.

Trokasin  orët

Një pas një  ditët

me   këngën  time

gjejnë  rrugën e  jetës.

E  këndoj  një  këngë

prej  shtegëtimit  të  gjatë,

në  stacione  heshtje

stepem po  nuk  ndalem,

se  më   buçet   kënga

si  një  radio  zgjimi.

 

 

IMAZHI I VENDLINDJES

 

Vendlindja  jeton   me  imazhin  e  plotë,

Kur  jeta   me  hodhi  larg  në  mërgim.

Vërtitem  si  zogu  shtegtar   nëpër  botë,

Kur  do  vijë dita tek ti të  gjej  kthim.

 

Biri për nënën  ka  mall  kur  është  larg,

Dëshirat  dhe  ëndrrat  shtohen  më  shumë.

Kujtimet  e  largëta  vijnë  e  lidhen  varg

Copëza  të  vendlindjes   më shfaqen në  gjumë.

 

Hapat  ikur larg, nëpër botë   tretur

I  brejtur në shpirt  e ndjej  mungesën.

Me  zemër  prej  mallit  sot   jam i  etur

Jam  si  Ago Ymeri  që  mbajti  besën.

 

Fëshfërijnë  gjethet  në  pyjet  e  lashta

Në  gjokse  malesh  burojnë  të  ëmblat  kroje.

Nga  fushat  e  thekura  vlon  ethshëm  vapa

Nata  zbret  e heshtur  me  drita  xixëllonje.

 

Nën  dritën  e  henës  nisin  përfytyrohen

Lëgjendat  e  lashta  me  eposin e  kreshnikëve.

Muji  dhe  zanat  diku atje  takohen

Dhe  forcë  merrr  atdheu  nga  qumështi   i gjinjve.

 

Në   kalanë  e  Rozafës  me  mijëra  vjet  pikon

Qumshti  i një nëne  tretur  me  një  besë.

Atdheu  mes  dallgësh  ngrihet  e  jeton

Nën dritën e lirisë   jep guxim dhe qëndresë.

 

 

PËR TY SHKODËR

 

Më   dogji   malli  për  ty  moj  Shkodër

Kur  ndodhem  larg  më  tretesh  në  sy.

Dashuria   ime  ndalet  mbi  atë  kodër

Të   hidhem  ndër  krahë  kur  ndodhem  aty.

 

Po nis e më tregon Rozafa e lashtë

Në  bedenat e saj  gjëmoi  historia.

Shekujt  para meje u mblodhën bashkë

Dhe  nisin rrëfimin  ku zu rrënjë  lavdia.

 

Liqeni freskon me  ujë e i jep shije

Qyteti në pasqyrë  zgjohet çdo mëngjes.

Si një  zonjë e madhe sa i paska hije

Edhe kur ka halle nis e buzëqesh.

 

Sa  paskam  dëshirë   Pjacën ta përshkoj

E  të marr  drejtimin  kah   Dugajtë e Reja .

Gjithë njerëzit më janë të njohur e dua  t’i  takoj

Prej  vitesh  vetëm në  imagjinatën  time i gjeja.

 

Sa herë  vi  tek   ti  moj  Shkodërlocja   ime

Më  pret  me  bujari  siç  ke  zemren  e  bardhë.

Çdo  rrugë  e  lagje më  zgjon  sa kujtime

Hapi  krahët  i  lumtur tek  ti jam   duke  ardhë.

 

 

VJESHTA  E   VENDLINDJES  SIME

 

Pikon  vesa  e  mëngjesit  në një  tis  agimi

Zogjtë  fluturojnë  pa  adresë në  kupolën  e  qiellit.

Gjallërohet mëngjesi në këto orë zgjimi

Natyra  zgjohet  dhe i falet  plot  gaz  diellit.

 

Retë  e  përhime   qëndrojnë  varur  horizontit

Malet  përkarshi   kanë  vënë  kësulen  e  bardhë.

Gurgullon  uji  i  Drinit prej  rrugëtimit  të  qëmotit

Dita  nis e vrullshme  me  këmbë  të mbarë.

 

Paska  marrë  me  vehte   gjithë  ngjyrat  e  kohës

Dhe  para  syve  na  shfaqet  me  krejt   bukurinë...

T’i  kisha  mbledhur   gjithë  stolitë   e  botës

Me   bukur  se  kjo  vjeshtë   s’do  kishte  hijeshinë.

 

E  përjetoj  me  ëndje  këtë  ditë  vjeshtore

Këtë  stinë  të  munguar  e   rigjej     sërish.

Më  shfaqet  si retrospektivë  e ditëve  rinore

Me   rrëmbeu  nostalgjia  nën  një  forcë   magjish.

 

M’u kënaq  shpirti   tek  kundroj   peizazhin

Sa  bukur  vendit  tim  ia qëndisi  vjeshta.

I  lehtësuar  prej  mallit  shkarkova  gjithë  bagazhin

E kujtimeve  të  vendlindjes  që  lënë  gjurmë  te jeta.

 

 

MALLI PËR VËNDLINDJEN

 

Nëpër  ara  të  gjata  me  bar  e  lule   shumë

Më vlon  dëshira  të   shkel  me  këmbët  e  mia.

Nën hijen  e  plepave  të  shtrihem  të  fle   gjumë

Prej  freskisë  së  flladit   të  më  tretet   mërzia .

 

Oh sikur  ta  gjeja  vehten   atje  ku ma kërkon  shpirti

Të   zgjohem  i  lumtur me kujtimet  e rinisë.

Me  këngë  gjelash  të  më  zgjojë  agimi

Cicërimat  e  zogjve  në pentagrame  simfonishë.

 

Në  oborr  ku  çelin  me ngut  lule  trëndafili

Më  kapi  malli  njëherë  të  ulem  t’u  marr  erë.

Aromës  së  tyre  ua  paskam  harruar   shijen

Në  vend  të  nektarit  larg  paskam  marrë vrerë.

 

Dëshira  më  jep  udhë  në  muajin  e  gushtit

Vendlindja  më  pret  me   sofrën   e  shtruar.

Kur  rrushi   piqet  e  vlon   ëmbël  prej   mushtit,

Atje do  të  jem me  frutet  e  tokës   në  duar.

 

Paskam  nevojë njëherë  të  përshëndetem  me  ju

Prej  vitesh  kjo kohë  na  ndau  për  së  gjalli.

Larg  në  mërgim  ke  mall dhe për gur e dru,

Boshllekut  në  zemër  pres  t’i  ndizet   zjarri.

 

 

E DUA PRANVERËN

 

E  dua  pranverën  kur   vjen   nëpër  fusha

E  bari   rritet  e  gjelbëron  krejt   vendin.

Cicërojnë    zogjtë   mbi  pemë  e   gëmusha

Natyra  shpërthen  kudo  e  ngjall  atje  shendin.

 

Drandofillja e  kuqe   në  kulm  të  hijeshisë

Çel  gonxhet  e  ndezura  sa hap  syrin  dielli.

I  fton të dashuruarit  me  afshin  e  rinisë,

Lind  ndjenja  të pastra si kaltërsi qielli.

 

Nga maja e Veles  vërshojnë  të  parat  rreze

E Drini plak  përcjell  shtratit  gurgullimën.

Rrëshqet  fushave   freskia  e  mëngjeseve

Nën vesën margaritar toka ndjen ngazëllimin.

 

E  dua  pranverën    me  gjithë  ngjyrat  e  saj

Me    lulet   si  dikur do  të  thurja  një  kurorë.

Si  fëmijë  do të  rendja  pas  xixellonjave  në  maj.

Kënaqësinë   e  atëhershme ta ndjeja  veç   një  orë.

 

 

GJURMËT E KTHIMIT

 

Gjurmët  e  kthimit  një  mbi  një  i shpejtoj

Kur  mora  udhën   mbas   shtegëtimeve  të  gjata.

Nuk  e  di a eci  apo  me  shpirt   vrapoj,

Diku  rend  mes  fushave   dhe  maleve  të  larta.

 

Ju  luta  diellit  të  më   shkurtojë   pak  rrugën

I  thashë  dhe  hënës  të  më  bëjë   dritë   natën.

I  çova  fjalë  vendit   të  më  bëjë  gati    bukën

I  uritur  prej  mallit  përqafime   më   shfaqen.

 

Sa  kam  dëshirë   të  prek  unë  tokën  time

Prej  vitesh  koha  ma  shkëmbeu   me  një  tjetër.

Do  të  kthehesha  si  zog  i  lodhur  në  shtegëtime

Dhe të  prehem  në  strehën  time  të vjeter.

 

Kjo  shtëpi  e   braktisur  e  fortë  qëndron   prej   mallit.

Këta  njerëz  që  fytyrën  ua  paskam  harruar

Në   shkëmbim  të   mungesës   dashuri më falin,

Më  kthejnë   në  origjinën  time të bekuar.

 

 

BASHKËFSHATARËT E MI

 

Në  vëndindjen  tim atje në  fshat,

Bashkëfshatarët  e mi e marrin  punën  shtruar.

Mëngjeseve  i  pinë  kafetë  qetë - qetë,

Shtrojnë  muhabetet  e  kohës në  tavolinë,

Politikën   e  ditës     ngacmojnë  me   nge,

Me  një dopio  raki  i  shuajnë   hallet.

Pastaj   në  arë   i   gjen  duke   punuar.

Zhegut   flenë   tërësisht  gjumë,

Të  dielave  shkojnë  rregullisht  në  kishë.

Ulen   në   bankën   e   rezervuar

Ritualin  e  zakonshëm  e  përsërisin me  besnikëri.

Një  tringëllimë  zileje  presin  nga  dreka

Prej   bijve   në  mërgim,

Magji    buzëqeshjes  u buron  zemra,

Jetojnë  mes  realitetit   dhe   shpresës,

Ditët  i  shtyjnë  me  lajmin  e  mirë.

 

….E unë  një  nga   një  i  përshëndes  nga  larg.

Murit   të  kapitalizmit    i  shtoj  çdo  ditë

Një  tullë   me  djersën  time

Nga  mëngjesi   deri  në  darkë.

 

 

TË  KËRKOJ….

 

Të  kërkoj  e  dashur  çdo  çast   për  ty   mendoj

Në  ëndrra më  shfaqesh e gjumin  ma  trazon,

Zgjohem  me  dëshirën  a   thua  do  të   takoj

Zemrën  ma  ndez  prush në  ekstazë   po  me çon.

 

Kam  harruar   tingullin  zërit   tënd   të    ëmbël

Puthjet   e  tua   të nxehta   në     buzë m’u   thane,

Afshi  i  dashurisë  tënde    më  ngrohte  në  zemër

Gjithë   çka  përjetova  tek   ti ,   ikën   e  më  lanë.

 

Vërtitem  me   imazhin tënd   që  më  ndjek   pas,

Në   cepin  e  një  rruge  në  harkun e   një  dite.

M’u  mpak   dhe  zëri  dhe  s’kam   forcë   të   thërras,

Sapo  të  të shoh   mbaj  zemren   mos  të më  ikë.

 

Ndoshta  kjo  s’do  të  mund  të  ndodhë  kurrë

T’i  vëmë   dashurisë  tonë  një  kapak  floriri,

Ndoshta  buzët   e  tua    kanë  marrë    tjetër   vulë

Ndërsa   unë  rri  e   digjem   për  ty   si  një  qiri.

 

 

DUKE TE PRITUR TY

 

Dashuria   jote

buron nga   shpirti i  pastër,

derdhet në  honet   e  mirësisë

dhe  shuan     etjen

buzëve të  thekura që  në  pritje  u  mekën

duke    pritur  çastin  magjik.

Kjo    ditë  u  përjetua  me  vibracione  zemre

si   troku  i  kuajve  që  vijnë  e  ikin,

zhduken  papritur   e  treten  në  horizont.

Duke   të  pritur  ty

minutat  u  zgjatën,u  matën   me  jetën.

Një  flakë  shprese   u   ndez,

një  dritë  e  madhe  që  ndriçonte  qiejt.

Kur  ti  erdhe

unë  të  vështroja  me  kureshtje,

pastaj  formulova  një  kërkesë të  thjeshte:

“Të lutem në  sy  më shiko,

ta  gjejmë  rrugën  në  galaktikën  e dashurisë

dhe  botën  tonë  ta  vendosim

atje   ku   qiejt    kanë  hapësira  pafund

me  diellin  e  buzëqeshjes  në   qendër".

 

 

SHIU VEROR

 

Degët  e  pemëve  u  përkundën   lehtë

Ja  behu  era  e  jugut  mbi gjethet  vale-valë.

Në  qiellin  e  ngrysur   u  mblodhën   retë

Filluan  të  parat  pikla  në  tokën  e  tharë.

 

Dy   zogj  të  trembur  kërkojnë  diku strehimin

Të  strukur   cicërojnë  nën  degët   e  një  plepi.

Në  rrëmujë  e sipër  kanë  humbur  orientimin

Kurora  e  tij  stërmadhe  një  vënd ua  gjeti.

 

Nga  dritarja  e shtëpisë  rrija dhe vështroja

Dy  zogjtë  të ngjitur aty  gushë  më  gushë.

Cicërimat  e lumtura  më  bënë  të  mendoja

Rininë  tonë të hershme kur punonim në  fushë.

 

Një  shi  i rrëmbyeshëm  vere   na  kish   befasuar

Dhe  nisëm ikjen  teksa   punonim  në  arë.

Strehimin  e  gjetëm  nën  një  shelg  degëlëshuar

Aty  guxova dhe të rrëmbeva puthjen  e  parë.

 

Nga magjia e puthjes u shfaq  dhe  ylberi

Vellon me shtatë  ngjyra harkoi mbi ne,

Nga   kupë   e  qiellit  na vështronte dielli

Ne të harruar nën shelgun atje.

 

 

DASHURI DHE SHPRESË

 

Ëndrat  fluturojnë  me  krahë dëshirash

Drejt   teje  kanë  marrë  një  hov  të  ri.

Koha  vrapon  me  shpejtësi  vetëtimash

Lajmëron   se  dashuria   nuk  njeh  largësi.

 

Jam i  tretur  në  pafundësinë  e  shpirtit

Kam  hapur  një  portë në  botën tënde.

Jetoj  me  shpresë  nën  dritën  e  guximit

Tek ti po përcjell  këto rrahje  zemre.

 

Ndodhem  para  teje  nën dritaren  e  pritjes

M’i  hap  kanatat  të  gëzoj  dritën e  lumturisë.

Një rreze  shprese një  shenjë e pikënisjes

Ta përflak qiellin  me  afshin e dashurisë.

 

Ma ngrohe shpirtin  hov  m’i dhe jetës

Më lidhe me litarë ndjenjash të  pafund.

Ëndrrat  gjallërojnë  me  farën e shpresës

Të  vetmet  emocione që nuk gjinden  askund.

 

 

DO TA  GJEJ

 

Më  çove  diku  afër  burimit

Pastaj  s’ më  dhe të pi  ujë.

Ma  grise  kartën e besimit

Më  le në  heshtje  të  vuaj.

 

Ma hape  dritaren e  zemrës

Me  shpresën të  lidhemi  bashkë.

Trokita në portën e mirësjelljes

Prita si fukara aty jashtë.

 

Më  çove drejt  qiellit të  lumturisë

Më dhe  krahë  të  fluturoja.

U katapultova  në  gropën e vetmisë

Me të drejtën veç  të ëndërroja.

 

Do  t’a  gjej   një  ditë   rrugën e   burimit

E  do  të  shuaj etjen  në  buzët  e  tua.

Do  të  marr  prej  teje  kartën  e  besimit

Nënshkruar  me  fjalën   magjike : TË  DUA.

 

 

TRËNDAFILI   I ÇELUR

 

Trëndafili   çel  me  gonxhe  e plot  hire

Njerëzia  aty  pranë  kundrojnë  bukurinë.

Aroma  e    këndshme të josh  në   delire

Kush  shijen  ja  ndjen  provon  lumturinë.

 

Lulja e  freskët   e  mëngjezit  të  sapozgjuar

U  çel  papritur  me  diellin  rrezeartë .

Gjithë  natën  kruspull  rrinte  e  menduar

Kujt do t’ja falte dashurinë e pare!?

 

Kujt  do  t’ja  falte  dashurinë  hyjnore

Kush  t’i   dhuronte  të  ëmblat  ledhatime .

Me  bukurine  e saj  prej   kopshteve  përrallore

Petalet  ndezur  flakë  për një  puthje  intime.

 

Por  një  dorë  mizore e  këputi  në mes

Në  vënd  të  mirësjelljes u  shfaq  mizoria,

Petalet  u  shkëputën  e  ranë  në  shesh

Na  u vyshk  lulja  i  humbi  bukuria.

 

Dora  e  egër  që  s’pati  mëshirë

Me  gjëmba  u shpua  nga trupi  i  saj,

Tirania  e  shpirtit   t’a  kuptojë  më  mirë

Se  bukuria   e lindur  s’mbart  me vehte  faj.

 

 

SHFRENIM

 

Dritat   e  mesnatës

zhyten  në  pellgun  e  territ,

Muzika  e  nxehtë

josh     njerëzit  në  defrim,

Në  kulmin  e haresë

edhe  hëna

do  të  zbriste

për  pak    argëtim.

(Ditën   e  nesërme  t’ja    falim  dreqit !)

 

 

SHTERPËSIA

 

Shterpësi  që  fshihesh   nën  jastekë  të  rafinuar,

Fetusin  e  gënjeshtrës  e  mban   gjallë  me  zor.

Në  mendjet  e  njerëzve  si  krijesë  e  klonuar,

Mashtrimin  si  armë marramendëse  përdor.

 

Nëpër  një  terren  djerrë  ku zë  vënd  politika

Kur s’ka  çfar  të  pjellë  prej  barku  tharë   mot ,

Me sherre  e  shantazhe  liderëve u lind dhe u ngryset  dita

Populli  në përvujtësi  me  makinacione  u  ngop .

 

Shterpësi  idesh   që   marrin  udhën  dëshpëruese,

E   mpihen   nën  efektet  e  alkoolit  e  drogës.

Kur   vizioni  i   së  ardhmes   s’ ka  pamje  premtuese,

Kërkon  nëpër  mjegull, humb rrugëve   të  trullosjes .

 

Kësaj   kohe  shterpë  që  nuk  pjell  as  vetvehten,

Me  pilula  fuqidhënëse   i  serviret    mbijetesa.

Në  skuta   të  errëta   mbyll  mbrenda  të   vërtetën,

Zgjohet  e  fle  gjumë  me  gënjeshtrat  e   veta .

 

 

TROKITJE

 

Në  portën  e  zemrës  tënde  një  ditë  trokita,

Ndihmë kërkoja  se  të  kisha  mik.

Ngarkuar   emocionesh     pas   dere të    prita,

Ndërsa  ti   më  survejoje  pas  syrit   magjik.

 

U lodha  duke  pritur, ti  portën nuk e hape

E  zemrën  e ndrydhe  e bëre  porsi  gur.

Dyshova  se  trokita  gabim   asaj   nate,

Meqë porta s’u hap siç hapej dikur.

 

U  ktheva  përsëri  tek ti me  mendimin,

Të  kërkoja  falje  nëse  gabova   diku.

Por ti aq  shpejt   kishe   vënë lajmërimin,

"Mos  me   kerkoni   se  nuk  jam   kétu"

 

 

IKJE

 

Gjendem   shpesh

në  të  njëjtin  udhëkryq,

dhe  pse  rretherrotull  jam përpjekur

të    marr  udhë  të  re.

Pasiguria   e  kohës

dhe  mundimi i  së  kaluarës,

si  shpata  e  Demokleut

qëndrojnë  mbi  mua.

Kërkoj  një  ikje

në  ekzotikën  e  shpirtit,

në  plazhe   vetmie

ku    s’më  sheh  askush.

Prej  andrrallave të ditës

kërkoj  shpëtimin,

Dritaren   e  ëndrrave

e  mbaj  hapur  gjithmonë,

dëgjoj  trokitje  zemre

kur   më  zgjojnë  shpresën.

Në  portën  e  dashurisë,

pres e  pres,

të  më  shfaqet   ndokush.

 

 

RRUGA  E  POEZISË

 

Jam  futur  si një këmbësor  në  rrugën   e  poezisë

Takoj   poetë  që   rendin  me  makinat  libra.

Më   pushton  nganjëherë   ndjenja  e  zilisë

Një  makine  si  kjo  shpresoj  t’i  vijë  dita.

 

Poetët  investojnë    shumë  vite  për  poezinë

Me vargun  e  tyre   ndërtojnë  pallate  letrare.

Kurse  unë    thjesht  me  dy  dhoma  një  kuzhinë

Kërkoj  të  bëj  pjesë  në  këtë  lagje  të  madhe.

 

Poetet   kanë  shpirtin  e  gjërë të madh  sa  deti,

Gjejnë   shprehi  me  vargjet  e  tyre  si  pulëbardha.

Për  fat  të  mirë   kjo  ndjesi   dhe  mua  më  gjeti,

Të  thurja   vargje  si  zogjtë  në  kaltërsi   me  flatra.

 

Aty, në mes jush po vi edhe unë

Që  rrugën e bukur të poezisë  ndjek  në vite.

Në  tapetin e  saj  plot  ngjyra  dua  të  lë  gjurmë,

S’do  të lodhesha  kurrë  së  kërkuari  shtigje.

 

 

BIE BORË

 

Reja u lëmua  në  trajtën  e  një  çarçafi  gri

Nisën  të  zbresin poshtë ca  fluturza   prej  bore.

Natyra  memece   në  pritje  të  një  eventi  të  ri

Toka  vishet   me  të  bardhë  në  rrugë  e oborre.

 

Dal  të  sodis  këtë  natyrë  të  ashpër  dimërore

Më  rrëmbeu  papritur  kjo  bardhësi  e kohës.

S’i  fshihkam dot duart prej  trilleve  fëmijnore

Mbi  flokë bardhësi e borës mbulon gjumët e moshës.

 

Dola përjashtë  se  askush  s’mund  të më ndalë

Ta  ndjej   borën  kur  më  përkëdhel  ashtu  në  faqe,

Teksa   kërcet   poshtë  këmbëve  e  ngjishet  palë- palë

Shtigjeve  të  pashkelura  të  eksploroj  botën  në paqe.

 

Dua të  shkel  në këtë  qilim të bardhë  dimëror

Nëse  më  kërkoni  kam  lënë  ca  gjurmë  mbrapa,

Përshtatem  kaq  mirë  në peisazhin  qetësor

S’më  pëlqejnë  rrëmujat  kur   të  vijë  vapa.

 

 

NËNAVE SHQIPTARE

 

Nënat  shqiptare të   urta   dhe   stoike

Gjenialiteti   i  tyre  ka rrënjë  të  thella.

Ata që  dhimbjes  i  dhanë  një  trajtë  epike

Me qëndresën e tyre u kthyen në legjenda.

 

Të  pa pëkulura në  kohë  e  situata  të  vështira

Kur  kombit  i  silleshin   përqark  re   të  zeza.

Prej  shpirtit  i  nxorën   vlerat  më  të  mira

E  u  ngritën  në  bashkëvujtësi si nënë Tereza.

 

Nënat  shqiptare   të  atdheut - medalje  nderi ,

Të  përvuajtura,të  dhëmbshura deri në  meritë.

Të  serta, të   përkushtuara  deri në  altar  të  nderit,

Në  rrugën  e  tyre   dashuria u  bëhet dritë.

 

Nënat   shqiptare që  dhanë   gjakun  e  jetës

Me   qumështin  e  gjirit kanë  ushqyer  brezat.

I përcollën   bijtë   në  shtigjet     e  betejës

Me  shpirtin  e   tyre  lanë  gjurmë  tek   zemrat .

 

 

PESHKATARËT DHE  SIRENA E DETIT

 

Peshkatarët   të  lodhur   prej  natës  së   gjatë,

Në  agun e  mëngjesit  shpejtun   rrjetat  t’i   ngrenë.

U   shtangën   kur  mblodhën  gjahun  e   asaj  natë ,

Në  sipërfaqe  të  ujit  u  shfaq  një sirenë.

 

I mrekulloi bukuria e saj e mahnitshme,

Njëri tjetrin vështruan  kush  ta  gëzojë  i  pari,

Kujt  t’i  bie  shorti për  këtë  dhuratë perëndie,

Që deti  me  bujarinë  e  vet  këtë  ditë  ua  fali.

 

Në  horizontin   e  pafund  plot  rreze  lëshoi  dielli,

Sirena  ndriste  gjithçka  me  bukurinë    e  saj .

Zemrat  e  peshkatarëve  si  prush  ua   ndezi

Kujt  i  ndihmonte  fati  me  të  jetën  ta  ndajë !?

 

“Mos  u  gëzoni  kot  o  peshkatar’  të  mirë

-U  foli  me  zë  të  mekur   sirena  hyjnore-

Nuk   dua  t’ua   vras  të   zjarrtën  dëshirë

Se  s’mund  të  jem  pjesë   e  jetës   tokësore.

 

Vërtetë  ngjaj e  bukur   me  bishtin  si   peshk,

Por   nuk  jam e   atillë që të  kapem   me   rrjeta.

Në   gjirin e  detit    më  pagëzuan  mbretëreshë,

Atje  për mua  rrjedh  kaq  e  lumtur  jeta “ .

 

Erdhi  pastaj  dallgë  e  fortë, e  lartë  sa mali,

U  zhduk  sirenë  e  bukur,e  u  treti   nga  sytë.

Peshkatarët  të  heshtur,  seç  i  mbërtheu  malli,

Vallë  a  mund  ta  takonin   magjinë   ndonjë  ditë !?