Vangjush Ziko: Ligjërim shkëmbor arbëror

Vangjush Ziko

LIGJËRIM SHKËMBOR ARBËROR

ATDHEU I POETIT

Jam një shkënb.

Kockë

dhe kokëshkëmb.

Shkëmb që dhemb

dhe ronitet.

Jo nga vitet

as nga stuhitë.

Nga arratitë

dhe rrokullitë.

Këndoj

këngë shkëmbi.

Mërzinë përtyp

nëpër dhëmbë.

Lotin gëlltit

siç gëlltit hallin.

Në majë të penës

më ndrit

veç malli.

Këtu

askush s' më njeh

(Pse të gënjej!)

Asnjeri.

Shkruaj

të ndjehem Njeri.

Atdheu mos vdesë

në gjoksin tim.

Të kem një djep,

një varr

ku ta preh

shpirtin tim.

Këtë ligjërim

shkëmbor,

arbëror.

ATDHEU I PASARDHËSIT

Ai

po rritet

në dhe' të huaj.

(Për mua).

Në tokën

ku përplasi kokën.

Ku qau

për herë të parë

me dëborë kanadeze larë.

Nga windchill-i tharë

dhe përtharë.

Ngrohur

në gji të nënës së vet

në prehër

aromë gorice

ku burim mali rrjedh

qumështi erë zhumbrice.

Ku fjala

mes dhëmbësh

si ujë zalli

këndon këngët e malit...

Këtu

mal nuk do shohë me sy

As fole shqiponje

ngritur këtu...

Kur të vdes,

do t' u le porosi

të më venë mbi varr

gurin gri

nga shkëmbi ku koka më ra,

ku gjaku i parë m' u tha...

Kur të rritet,

ma sillni aty

Të shohë

Atdheun e shenjtë me sy.

Shkurt, 2011