Adem Zaplluzha: Kur Likenet Vallëzojnë (V)

Adem Zaplluzha

  

 

NJË POET

 

Në këtë botë të pshurrtë

Nuk di se çka më ka gjet  

Por sa qenka vështirë

Të jesh sot poet

 

Gurin me dhembje e thye

Dot aspak nuk ofshan

Rri në qetësi mallkimi

Për asgjë nuk bëzan      

 

Lotin e hidhërimit 

Shtrydh disi me siklet

Çmendet në vetmi

Në këtë botë një mbret

 

trishtimi pranë i hesht

As një zë nuk qet

Po kush mërzitet sot      

Nëse vdes një poet

 

 

FALJA MËKATET O AT

 

Preke shtrëngatën me gisht

Kur e përqaf mallkimin

Syri nuk ngopet as me dhe

Por vetëm me trishtimin

 

Na pështynë kur ikën

Në djall të mallkuar vanë

Lakenjtë e hyzmeqarëve

Sërish ia behën e na shanë

 

Sharjet i mori disi era

Por mbeti një shije e thartë

Asgjë më nuk ka kuptim

Kur urrejtja pikon nga lartë

 

Falja mëkatet o At

I mjeri nuk di çka bënë

Këtu përmirret jeta në shtrat         

Nuk dëgjohet asnjë kambanë

NË VAJIN E CILËS NËNË

 

Posa doli ylberi

Myku pas hithrave u fsheh

Nata ligjëroi me zogjtë

Metaforën e trishtimit

 

Nuk durohet kjo lehje

Kur thyhen mollëzat e sterrës

Trishtimin e kam mik

Kur më kafshon ndërgjegjja

 

Posa i lava sytë

Me mjerimin e ditës

Dielli bredhte si lypsar

Nëpër mëhallën e evgjitëve

 

Askund nuk mbeti kujtesa

Pasi që më arnuan me harresën

Lumëbardhi ikte me likenet

Nëpër damarë të dehur

 

Ku na vajtën të reshurat

Kur lëngonte pranvera

Në vajin e cilës nënë

Ti gjejmë pikat e shiut

 

 

QESHJA

 

Do të kalojmë tejetej dhembjes

Deri te loja  e trilluar

Dita i arnon plagët e lumit

Në maje të shelgjeve

 

Mos ecni hajdutçe nëpër lëndinë

Barin i vyshkur kullosin delet

Në krenarin e kalasë

Flenë historia e trishtë

 

Na i shqyen xhubletat

Në Grykën e Kaçanikut

Shpatat mbetën peng

Në hingëllimën e maleve

 

Kur trokëllinë në portat e erës

Qeshën degët e nerenxës

Nga pjergulla derdhej loti i  Krishtit

Në fushat e gjëra të Dukagjinit

 

  

NATA

 

Nuk desha ta trazojë gjumin

E zambakëve

Le të flenë likenet

Në prehrin e lumëbardhit

 

Sonte do të festojmë

Ditëlindjen e bardhë

Për t’i prekur shirat          

Në shtratin e trëndafilit

 

Tejetej ëndrrave

Na erdhën daullet

Nata e shqeu errësirën

Në sytë e të verbëtit

 

25.O4.2O1O. Prizren

 

 

 KRIO I VJETËR                                                                                    

 

Kur i rihapën petalet

Mëngjesi kishte ikur majëmalesh

Sa patëm fat atë ditë

Kur na erdhi sykaltra

 

Na u përkujtua fëmijëria

Sytë e tu rri zgjuan të kaluarën

Në gonxhet e zambakëve

Fle krenaria e Prizrenit

 

Çka të bëjmë prej luleve

Pasi që s’krahasohen me ty

E bukura e përgjumur

Mozaik në ndjenjat tona

 

Në rrënjët e luleshqerrave

Brishtësia e ditës

Eja moj këndej pari

Me ngazëllim si kaloje dikur

 

E kishe motër erën

Që t’i krihte balluket

Kroi i vjetër ende ëndërron

Zbardhëllimën e gjoksit tënd

 

 

KUR POÇARI

 

Ti asnjëherë nuk pate mëshirë

Kur i pështyje petalet

Uturima e shpirtit dehej

Si gotat në duart e hanxhiut

 

I kalove tavolinat esëll

Në fund të hanit vjelle të kaluarën

Aroma fasules në shqisat tona

Matej me xhelozin e natës

 

Nuk të pyeta për peizazhin e zhuritur

Kur rënkonte në heshtje mozaiku

Gonxhet kishin humbur shijen

E bleta përtypej në rrënjën e lules

 

Na e rihapëm kodin e kujtesës

Majëmaleve u tha lule bliri

Nuset e mira i thyen shtambat

Kur poçari e gatoi deltinën

  

26.O4.2O1O Prishtinë

 

 

FUSHAT

 

Nëse zbehen gjethet

Në varfërinë e zambakëve

Lumëbardhi derdhet në heshtje

Si kujtesa e mozaikëve

 

Blertësia këtu ndryshon

Sa herë që zhuritet bari

Majëmalet tunden

Në peizazhin e përgjumur

 

Lisat lëshojnë aromën e etjes

Rrapi i vjetër uturin

Rihapen plagët e petaleve

Në buzët e gonxheve

 

Dasmorët  vonohen

Bloza në oxhak kridhet tejetej

Nusja zbret nga arabaja

Më tërë madhështinë e maleve

 

Sykaltra buzëqesh me hënën

hajdutët e mbëltuan luleborën

Fushat gjëmuan nga ekstaza

në mbylljen e dyerve të fshatit    

 

 

KUR GJËMOJNË MAJËMALET

 

Atë çast kur i kafshuan rrënjët

Krimbi mbeti peng në degë

kulumbria e humbi ngjyrën

E petaleve të zbehura   

 

Nuk na mbeti asnjë rrugë

Deri te burimi i akullt

Mana e egër i përtëriu rrënjët

Në memorien e lisit

 

I pritëm mysafirët

Me kodin e ligjeve tona

Uturima e maleve

Tejetej e shtriu jehonën

 

Nuk na mbeti tjetër

Përpos ti përshëndesim stuhitë

Trokëllima e kalit të Trojës

Kishte zbritur në mëhallë

 

Ia brofën pleqtë nën hijet e lisave

Kuvendi zgjati disa ditë

Majëmalet gjëmuan

Në shtambat e thyera të nuseve

 

 

I PATËM HUMBUR

 

Peizazhi i blozuar

Në gotën e kristaltë

Degët e nerenxës

Shtrihen në baladë

 

Në melodinë e blertë

Asnjë pikë mjaltë

Ky lumë që po rrjedh

Derdhet drejt në Ad

 

Myku që shtrihet

Lumit tejetej

Shikimet rihapen

Bash si një lëngatë

 

Mali rënkon këtu

E atje përtej

Na sjellë nga një trishtim

Si kumtin për çdo natë

 

Kërcëlluan dyertë

Kur ishim të përgjumur

Mozaiku i vuajtjes

Shtrihet në çdo vend

 

Ëndrrat e mira

I patëm humbur

Dhe mbetëm lakuriq

Këtu pa asnjë send

 

 

DO TI LËPIMË RRËNJËT

 

Kafsho nëse mundesh

Ashtin e thyer

Përtypi dhëmbët e mpitë

Kur të mundojnë ëndrrat

 

Lëre gjuhën t’i bluaj

Të gjitha llojet e fjalëve

Pastaj në daç

Kërko ndihmë prej hijeve

 

Nëse likenet shtrydhin

Lotin e gurit

Ti mos u trego i lig

Në paramendimin e sëmurë

 

Në hapin tënd

Fle mallkimi

Ti vetëm duhet të kalërosh

Nëpër aromën e zambakëve

 

Për të mbërri

Në heshtjen e Lumëbardhit

Dëgjoje rënkimin e lumit

Kur rrjedh nëpër balada

  

Plepat sivjet janë rritur

Buzë jazit

Mullisit bluajnë kohën

Në mokrat e vjetra

Vdesin fjalët e plakave

 

Nuseve

Nuk u ka mbetur asgjë

Pos t’i gatuajnë tregimet

 

Mua nuk më merakos

Asnjë pjergull

Që nuk rritet nën çatinë time

 

Sivjet rrushin e kemi të thartë

Nuk do të pjekim raki

Për dasmat që na presin

Sepse nuset

na ikën me pajën

 

2.

 

Po vjen një dimër i acartë

Kullotat janë djegur

Në çdo cep të lëndinave

Na mungojnë edhe zairet

Kush mund të durojë

Gjëmën e hingëllimës

Në trokun e memories

 

Zbathur i shkelëm rrugët

Me përplot ferra

Kur na pritën miqtë

Në krye të mëhallës

 

Na kishte lagur shiu

Nuk kishim as ku t’i terim çorapët

Gardhit i vinte era thëngjill

Zjarri i zi

I kishte djegur lastarët

 

Çdo gjë ka marrë teposhtën

Një plakë

Me ungjill në dorë

Kalonte e kërrusur

Duke i bartur mbi shpatulla

Të gjitha ato vite

Të përjargura 

Dhe tundej nga lodhja

 

Ikën edhe kalorësit e fundit

Nga këto luadhe

Kërpudhat mbetën jetim

Nuk kishte as shi

Për ti rritur ato dhembje

Deri në kulmin e durimit

 

3.

 

Bari më s’kishte kuptim

Në frenat e kuajve

Prej shirave të pandërprera

Po kalben myshqet

 

Nuk do të kemi sivjet misër

Për ripërtëritjen  e bukës

Na i dogjën kallamishtet

Me përplot shtalb

 

Nuk di më

Kur do të na piqet buka

U dogjën furrat

As gështenja s’kemi

I ka shkundur era

Para se t’i ngarkonim arabet

 

Edhe sivjet

Do ti lëpimë rrënjët

Si ariu plagën

 

27.O4.2O1O, Prishtinë