Poezi nga Enver Sulaj

Enver Sulaj

NJË PIKË LOTI NË PETALET E VJESHTËS

Kam nevojë për një buzëqeshje sot

Jo asi që ngrijnë në buzë e tradhtojnë shpirtin

e mbeten prapa në hijen e dyshimit

Por buzëqeshje të ngrohta shpirti

Që e largojnë mërzinë, e dëbojnë pikëllimin.

Në net të gjata e të zymta si harrimi

Në ditë të shkurtra si agmia e jetës

Mungon diçka në këtë stinë

-një ngjyrë, një pikë loti në petalet e vjeshtës

Si një rreze drite që davarit natën pa hënë

Si një fije drithëruese që kapërthen horizonte pritjeje

Ashtu është ky mëngjes i vranët vjeshte

dhe më besoni miq

i mungon një e sinqertë buzëqeshje.

TI I JEP KUPTIM VETMISË

Mbi shkrptimë të zjarrtë të qiellit, sipër yjeve të praruar,

farfurin një ndjenjë e zjarrtë, në një shpirt të shqetësuar.

A është natë nuk mund ta them, në pikë vape pranë liqenit,

drithërimë e shpirtit t’gjorë se ç’i jep hijeshi tmerrit.

Mes dy zjarresh, mes dy lotësh ti i jep kuptim vetmisë,

thash të thur ca vargje zemre për pasion të bukurisë.

Vjen mëngjesi, nis një ditë, engjëllore me plot shpresë,

jam te pritja, jam te zjarri, ndjenjë e shenjtë asesi t’vdesë.

HESHTJE

Fare s’u përpoqa ta shihja syrin tënd në dritën e hënës

As fjalët e lëna peng ditën e martë te kalaja

Ti nuk fole gjë për qiellin me shi

Gjatë qëndrova para altarit të zhgënjimit

Fola me mikun për bestytnitë

Për besimtarët e denjë nga malësia

Ç’të them për ty as ti s’di për vete

A e lëmë me kaq që të mos e shqetësojme vetminë

Unë thur vargje për dashurinë

Ti lexon vargje për dashurinë

Sa fort e kemi përqafuar, o zot, vetminë!