Mikel Gojani: Përkujtimore

Mikel Gojani

 

PËRKUSHTIMORE

 

( (S’)u fike Meteor)

 

-          Din Mehmetit –

 

Mugu mespërmes e reshti dritën

Dallgët çanë thellësinë e detit

Imazh i mugët

Ra nën qiellin e kaltër

 

Deri sa mbërriti në qiell

Meteori  bëri rrugëtimin

Me dekadat e rënda

Bashkë me ëndrrat fluide

 

Koha shprush  plagët

Shpalos historinë

E Vargjeve të Pëlcitura

 

Bacalok i kohërave

Nuk iu dhe torturave

Të viteve zezonë

Jetën ia kushtove

Hartës së Grisur të Atdheut

 

Ajo hartë edhe sot e grisur

Jeton me fjalët

E dashurisë së thënë

 

Ah, moj ditë e enjte

Ti ditë e zezë-

Ç’e ke atë kambanë

Shumë të mërzitshme

Më krismën trishtuese

Kumtove një jetë-vdekje

M’i shtove rrudhat e ballit

Dhe fytyrën ma bëre të jeshilët

Sepse-

Atë natë nuk desha

Ta dëgjoj melodinë

 

Lamtumirë Meteor!

Lamtumirë Bacalok!

Lindjen, dashurinë vdekjen...

I bashkove

Si në Baladat Mitike!

 

Ti –

S’ke ikur Meteor

S’ke ikur Bacalok

Ke mbetur

I pafikur

 

E enjte, 11 nëntor 2010

 

 

(Portret diellor)

 

- Nënë Terezës-

 

Nga një largësi Tejoqeanike

Mbi eklipsin diellor

Ecën kumti që dikton heshtje

Një heshtje e rëndë varr

 

Në sarkofagun e qelqtë

U mbështet me Fluturat e Bardha

Me të bashkëvuajturit

Që (s‘) i kanë humbur shpresat

Për të puthur Portretin Diellor

Në përkulje me Ballin e Bukurisë

Përqafojnë Tokën

 

Loti i ngrirë akull

Qëndron e varur në kujtesë

Ajo e lodhur mbëlton një çikëz shpresë

 

Si t’i besojmë kumtit të nëndheshëm

Maja e buzëqeshjeve është këputur si lulevesë

Kambanat në të katër anët këndojnë aleluje

Paralajmërojnë momentin përshpirtëror

Që la peng për Engjëllin

Tokën e etur për dritë e diell

U bë banues në Qiellin e Tejdukshëm

 

5 shtator 2010

 

 

(Një gëzim i heshtur)

 

- Sime mbesë, Kleasë-

 

Klea e gjyshit -

Në këtë botë

Më ke gjetur të molisur

Nga kapitjet e  shumëkohshme

 

Më erdhe në prehër

Me një frymëzim i  thellë

Me një gëzim  të heshtur;

Portret në vargëzim

Diell në përqafim

 

Ti moj mbesë e dashur

Moj dritëz e lartësive qiellore;

Linde në vargun  e penës

Që nuk vjell në gufime

 

Nuk e di -

Nëse ke lindur pa stinë,

Sepse akoma

Erëra të forta

Po fryjnë kah Veriu

Kah Jugu në Veri

 

Këto erëra uragan i tmerrshëm

Nuk të lënë

Mbi Kaptellin e Drunjtë

Kokën ta ngrehesh lart

 

Moj ylberëz e gëzimit

Burim imi i frymëzimit

 

Erdhe në këtë botë

Akoma pa dalë

Stina e Blerimit

Mbretëria  jonë

Akoma pa u ngritë në këmbë

 

Mos u beso

Djajve të kuq

Që bëjnë zhurmë e thirren në agminë

Hiena e  përgjakur

Nën guallin e kësaj toke

Strukur  mbështjellë qëndron

Në nostalgjinë e shekujve

 

Ta them të vërtetën

Sikur të kishe lindur  në Atdhe

Kishim konsideruar

Gabimisht ke ardhur në këtë botë

Edhe nga atje  e di

Shpirti të frymon  dashuri

 

13 nëntor 2010