Dy poezi nga Agim Bajrami

Agim Bajrami

KITARA E VRARË

Ata urdhëruan ta vrisnin kitarën

Dhe telat ia ngjynë me gjak.

Tingujt si zogj të ngrirë

U përpëlitën në ajër

Dhe bota ndaloi pak.

Ata buzëqeshën

Dhe shkuan me dashnoret

në ballo:

-Ç’iu desh kësaj idioteje

Që të na shkelte në kallo?

-Kitarave rebele

S’u fal kush përkëdhelje-

Tha zëdhënësi në tryezë.

Dhe shkoi të përgatiste

Kronikën e zezë.

Kështu ka ndodhur

Që nga neoliti

Kështu do të ndodhte vazhdimisht

Vit pas viti.

E mora kitarën

Që t’ua çoja te sheshi

Heronjve që ajo aq shumë

I deshi.

Atyre që me këngë

Ajo i kish nisur,

Në luftë me liliputët e krisur.

Por, ah, heronjtë,

Kolltuqe kishin marrë

Dhe zyra që pikojnë dollar.

Në këtë botë, ku llogaritë

Janë të ndara,

Askush nuk kujtohet

Për ca kitara të vrara.

Askush s’mori mundin

Që t’i vërë një tufë lule

Asaj që i bëri me tule.

Askush nuk më priti

Ndaj thashë të largohem,

ku gjeta dhe unë të ankohem!

E mora kitarën

Dhe dola në prag

Të gjithë pëshpërisnin

Nën zë, ç’torollak!

Nga qielli i shtatorit,

Prej reve rënduar,

Një lot i kristaltë

Seç m’u këput përmbi  duar.

ADOLESHENTE

Me një bisk ëndrre në buzë,

Belin tundin gjithë lezete,

Djemve trutë ua bëjnë tërkuzë,

I bëjnë të flasin me vete.

Çantat hedhur përmbi supe

Drojtjen flakur s’di se ku

Udhët mbushin grupe – grupe,

Ajrin me pikëpyetje blu.

Lozin, flasin me shikime

Shumëkujt gazi nuk i mbahet.

Për to, jeta, s’ka trishtime

Për to çka fluturon hahet.

Pa teklif mbrëmjesh vërtiten,

Porsi limfa në lastarë,

Ndonëse gjokset po u rriten,

Ndonëse s’ndihen si më parë.

Ndonëse llaf i një çapkëni,

Mbrëmë pa fjetur i kanë lënë

Ato prapë qeshin të bukura,

Si mimozat nën hënë.

Me bisk ëndrre në buzë,

Mosh’ e krisur ç’u ka hije.

Bota është një qiell i bruztë,

Dhe ato, zogj dashurie.