Selim Hasanaj: Ty që na dhe jetën

TY QË NA DHE JETEN

(Elegji per Loken)

I

Ike me tre gusht pa më thanë lamtumirë

Një telefonatë e largët atë ditë ç`më trishtojë

ma se plot nji orë mbeta n`krahnor shtrimë

Lot pas loti derdha fillova t`mendojë.

II

Mu kujtue Nanë Dita e Parë e Shkollës

Kur Ti rreth krahnorit ma vune janxhikun

Janxhik i qendisun me mjeshtri të rrallë

Rreth e rreth me tufë n`mes Shqipja qendisun.

III

Se ç`mu kujtu tash Baba shtat kreshnik

Që në prag të deres priste në qetsi

Derisa Ti mue më veshe më mbathe

Si çdo Nanë kujdesin që banë per fëmijë.

IV

Më kujtohet Nanë kur në Batallina

Bardhokat kullosnin e ti furken n`ije

I rueje ato dhe panderpre tjerrshe

Me bosht e me shtizë shtllungat bajshe fije.

V

Dhe me ata pej, mbramjeve të gjata

Me driten e pishes apo fitilaqit

Me gjypner mbaroje xhempera e qorapa

Dorza, meste edhe kapulaqa.

VI

Ikun larg mendimet gjithkah fluturojnë

Shoh vekun e ngrehun në strehë të pojates

Të shoh edhe Ty se si e hedhë drugzen

Se si ndrron berdilat e si e rreh shpaten.

VII

Opingat e lëkures se ç`po më kujtohen

Aty pran oxhakut si u vinte era

Derisa i thajshe që neser ti mbathim

Frymen dhe acarin mezi mbante dera.

IX

Po Bregu i Kronit se ç`më del perpara

Rrezet e Diellit n`bardhësi thejnë shkelqimin

Nji grue shtatimtë vesh me kmishë të tires

Me lidhcë e marhamë ditës i shton ndriqimin

X

Dhe delet bardhoka racë e dlirt ilire

Edhe bora e bardhë maje Rusolisë

Ta kishin zili per bardhësin e petkave

Si dhe pshtjellakt veshun që i ke qendisë.

XI

Qendisjet e tua të bame me dorë

Si dhe shumë gavrime në lidhcë e marhamë

Rretimat pshtjellakve me lule e kunorë

Të banë që të njeh Podguri anë per anë.

XII

Ta shoh lidhë me plungë* burinë e ngarkueme

Në kurrizin tand t`lenduem që n`vogjli

Buria plotë ujë shumë të ka randue

Ky ish fati i nanave shtëpi per shtëpi.

XIII

Më kujtohen festat Pashket dhe Bajrami

Dita e Mvetësisë edhe Keshndjellat

Ti tanë natën zgjuet me gjilpanen n`dorë

Qepshe petkat tona ti veshnim per festat.

XIV

Ishe shumë e vyeshme Zonjë e randë shqiptare

Gjithçka t`shifte syni ta punonin duert

N`situata të vështira të jetës ziliqare

Kishe qetsi shpirti baheshe shumë e urtë.

XV

Jetime u rrite gjashtë vjeç të la Nana

Besa dhe pa babë shumë kalove vitet

Vuejtjet tua Nanë unë i di të tana

Jeta bashk me njerken nuk asht me simite.

XVI

Ti e deshte jetën kurr nuk ju nenshtrove

Shendetin e trupit smundjet ta rrenonin

Ti si Amazone t`kqiat  i luftove

Skamja dhe mjerimi sado që t`rrethonin.

XVII

Mirpo dhe durimi, qendresa merr fund

Ka dhimbje të mëdhaja që nuk perballohen

Ty kur t`vdiq Sugari, qetsi s`tu gjetë kund

Me mallin per te në Amshim Ti shkove.

XVIII

Më mbanë shpresa Nanë se tash je qetsue

Sado që n`amshim ike bashk me mallin

N`dhe të Dardanisë trupin tue pushue

Pusho tash  perjetë perkrah me Sugarin.

PS: Plungë* , fshatrat e Rekës në Dukagjin i thonë një cope të zhgunit e dimensionit diku 30-40 cm gjatsi dhe gjansi në të cilen janë të lidhuna kater toja ( litar) të mbaruen bistek me të cilen ngarkohen gjana të ndryshme  dhe të lidhuna permes trupit barten. Zakonisht gratë në të kaluemen kanë bart uj me buria, por edhe dru nga mali. Në Podgur i thonë ngarkojsë. Unë perdora versionin se si nana i thoshte sepse ajo ka kjen bi e Isniqit e fisit Shalë.

Selim M. Hasanaj

Sarpsborg

Norvegji

15.08.2010