Vargje nga Julia Gjika, Gusht 2010

ZHURMA E KRENARISE MASHKULLORE

 

Floket e mij i kreh era,

dielli  ma pjek fytyren.

Meshkujt, ne jeten time,

si qenie mbinjerezore hyne.

Para se te vinin, iken.

Besonin se ne duart e tyre

ishte fati im.

Meshkujt, ne jeten time,

me zinxhiret e burgosjes erdhen.

Perse doni te me lidhni ? –

i pyeti ngasherimi im.

Per aromen – thane

Jemi te krisur per aromen.

Ti je jargavani zemerblerte.

Me genjeshtra te embla me gostiten.

T’i falenderoja s’priten.

Mbylla dritaret.

Zhurma e krenarise mashkullore,

Ngriti pluhurin e rruges

Ne ikje e siper.

 

 

THATESIRE

 

Ne shkretetiren e mendimeve te lodhura,

shpresa e vogel,

ne cepin e nje reje

shkelqeu nga vetetima.

Shiu i larget

eshte nisur te me sjelle prehje.

E pres sekonden perfekte

rrebeshin

mbi thatesiren e fjales

qe s’jepet.

 

 

ME ZGJON TI

 

ne gjume

therres emrin tend,

zgjohem nga  zeri im.

ne enderr

therres emrin tend,

Me zgjon ti.

 

 

JETON ME MUA

 

Perdite dicka e jotja largohet nga une.

Brenda meje nje harte gjeografike

e qepur ne shpirtin tim.

E bukura , si nuse perhere ne kembe,

Shqiperia, memedheu im.

Perdite, ndonse dicka e jotja largohet nga une

Brenda meje mbetesh zog i zemres sime

Te ushqej me dashuri te shumefishte.

Cdo ore largohesh nga une,

Por mbetesh atje kryelarte.

Jetoj me ty Shqiperi

Harta gjeografike

Tatuazh i shtrenjte  ne trurin tim .

 

 

SHTEPIA IME E MADHE

 

Cdo nate jam diku

Dhe e harroj catine ku jam.

Burgosur ne nje lloj burgu.

Pa zinxhire, pa gardiane.

Cdo nate jam diku

Dhe harroj catine ku jam.

Shtepia e madhe plot zhurme.

Zerat e saj peng me mbajne.

 

 

MEGJITHATE NUK ISHTE FUNDI I BOTES

 

Unë e humba vendlindjen

Ashtu krejt papritur

Si një fëmije që i shkëputet nënës nga duart

Pa u vënë re largohet, ikën.

Ikën, humb, deri sa gjen një strehë të re.

Unë humba vendlindjen

Por mora me vehte kështjellën e legjendave

Kalanë e ëndrrave,

Lumin që përkund fëmininë time.

Në pyllin e dendur, në druret e tij, lashë ritjen

dy iniciale të adoleshencës.

Unë e humba vendlindjen

Megjithatë nuk ishte fundi i botës.

Samaritani  më gjeti

rrugën e shpresës më tregoi

E kaluara më ri në sy.

Do t’a braktis të tashmen pa dyshim.

E arthmja s’ka më rendesi,

Për deri sa humba vendlindjen

Do të jetë  më  lehtë, kudo

 

 

NENE

 

U zgjova

Per te degjuar zerin tend ne telefon,

Te flisja, por ti nuk me degjoje

Per here te pare dhe te fundit

Ti kishe prere lidhjet me boten

Edhe me mua.

E degjova heshtjen

Pastaj  belbezimin e fundit, “ Po shkoj!”

Ma ke falur mungesen?

 

 

SOBALKA

 

Nje dhome e vogel

E quajtur sobalke

Me nje dritare

Sa dy pellembe femije

Ne kend te saj

Fshehur nje ikone

kandilja me vaj

Ku digjej nje qiri.

Ne ate dhome te vogel

Te quajtur sobalke

Gjyshja gjunjezohej

Ne mengjes dhe darke

I lutej zotit Krisht

Per vehte, per te gjithe

Kjo dhome sekrete

E pa zbuluar nga komshinjte.

 

 

E BUKURA ME VIDHET

 

Kerkoj te bukuren,

E bukura me vidhet,

perpara me del shemtimi,

nga termetet, vullkanet

nga luftrat qe ben njerezimi.

Perpiqem t’i vjedh botes te bukuren

Fijen e barit, si note Moxarti

Por me dalin perpara shperthime

Qe i shkrumbojne planetit, shtatin.

Perpiqem t’i vjedh botes te bukuren

Ate qe krijoi Zoti

Por me e keqja del se njeriu,

kazmen po i ve  themeleve te tokes.

 

 

LETER E PA DERGUAR ZOTIT

 

Kam kohe qe luftoj me vehten

Kenga ime mbeti ne sirtar

U tkurr, u tkurr nga drojtja

e trembur nga  njeriu brutal.

 

E trishtuar, se asgje s’eshte per se mbari

As historia, as politika, ne vendin ku linda

Arti , c’fare mund te them, per artin

Fjale, fjale, asgje e re me shkelqim si drita.

 

fjale qe i mer era si gjethet e fishkura

e keqja duket ne  deklarata me sharje - shpifje

tek politikanet s’ka dashuri, s’ka dhimbje

u tjetersua bota, cdo gjeje te mire, bjeritibiem .

 

Thone se mbrohen me ligj  te drejtat e njeriut

Po pse jane shtuar vellavrasjet?

Fqinji me fqinjin per nje ryp toke vritet

Vritet per nje fidan domate

 

Nuk e di, po te vije Zot e te shihje

Do te zhgenjeheshe nga bota qe krijove

Kur cdo njeri hiqet se i di te gjitha

Se  planetin  mbajne ne pellembe te dores.

 

 

JULIA GJIKA

GUSHT, 2010