Kulturë
Ndue Ukaj: Godo nuk vjen
E hene, 09.08.2010, 08:55 PM
Ndue Ukaj
Godo nuk vjen
Është shi, rruga nga Irlanda është e pakalueshme
Deti nuk kapërcehet me hapa të vegjël, netëve me shi
Kur vetmia të përpinë si toka e plasaritur nga tërmeti
Kur dhembja nuk ka kohë as deshifrime shkencore.
Godo nuk vjen, është vonë, e ka molepsur pritja
Në gjumë të rehatshëm, përkund ëndrrat e mija dhe tuat.
Ai nuk vjen, as nën Pemën e Jetës as në teatrin e çudirave
Bënë gjumin e pritjes që se kupton koha jote... koha jonë.
Ti e pret, si nusja dhëndrin në shtratin e braktisur,
E ëndërron krahëhapur tek të sjell thesin e mbështjell me ëndrra
Ku ti fut duart butësisht, si nëpër flokët e dashura... prehesh aty
Dhe lyp ëndrrën tënde, që ngatërrohet nëpër gishtërinjtë e gjatë.
Papritur një pickim ta shtang turpin, dora fluturon nga thesi.
Ti fshin ballin dhe kupton se Godo nuk erdh, as shikimi i tij enigmatik.
Prapëseprapë nuk bindesh se ëndrra jote u fut në thes.
U lidh nyje e përjetshme si ardhja e Godosë.
Papritur kalon përtej lumit të fjalëve që ec furishëm
Si hapat e tu nëpër ëndrra plotë çudira drejtë rojeve të kohës
Që bëjnë zhurmën e jetës në ëndrrën e pritjes. Pranë rojeve të kohës
Dhe kultivon shpresën se Godo megjithatë do të vjen.
Godo nuk vjen, jo...!
Ti qanë, qanë furishëm sa lotët të çelin një përrua
Mes mollëzave tua dhe rrjedhës së tyre pa cak.
Ku tiktaket e zemrës ndjehen sikur hapat e të panjohurit
Në natën e zezë si futa kur troket hidhërimi
Në të cilën edhe Godo do të merrte në thua dhe përplasej keq.