Kulturë
Sokol Demaku: Plakem, e për nënën time gjithnjë jam e vogël
E marte, 10.08.2010, 08:29 PM
Sokol DEMAKU
Plakem, e për nënën time gjithnjë jam e vogël
Tërë koha më shkon duke qarë.
Nuk mund të bëjë asgjë, kam shumë punë që duhet të kryej. Ndjej se kam dështuar plotësisht, më duket se nuk mund të vendosi për asgjë. Mendja ime është e turbulltë, me mendime të ngatërruara dhe i bërtas çdo kujt çdo herë, por më shumë ngatërrohem me vetën se më të tjerët. E kuptoj nuk më ka faj askush.
Unë jam ajo që duhet të jem. Me duhet të jem e lumtur, por unë ndjehem shumë keq, pra nuk jam ajo që duhet të jem.
Ndjehem se kam humbur plotësisht vetëbesimin.
Dukem shumë keq dhe ndjehem keq.
Po, por ...
Edhe kjo po, e ka domthënjen e saj.
Por athua e kuptoj unë këtë, apo ...
Do të më marrë malli për fjalët e të mive, për këshillat e matura, për fjalët e zgjedhura të tyre.
Do të më mungojë prezenca e tyre, energjia e pakufishme që ata kishin dhe reflektimet e forta që përcillnin në mua.
Por ndoshta ju e keni harruar vajzën të cilën e kanë adhuruar të gjithë në lagje. Të ju kujtojmë, ky është rrëfimi i saj ashtu se si ajo e tregon.
Historia ime fillon që në vegjeli.
Dikur kur unë nuk kuptoja por as nuk dija të kuptoja. Ishte ditë vjeshte e ngrohtë si zakonisht në ato shkrepa ku ne jetonim.
Por edhe jeta kishte atë bukurinë dhe lezetin e saj.
Ishte jetë idilike pa brenga, jetë baritore.
Duke qenë nga një familje më traditë të vjetër patriarkale.
Nuk ishte e lehtë për mua të jem ajo që dua të jem. Vendi e benë kuvendin, pra edhe tradita e benë të vetën.
Pas disa kohesh kaluam te jetojme ne qytet. Aty ishte jeta me ndryshe.
Por edhe aty...
Njeriu duhet respektuar jetën.
Puna shkoi deri aty sa u detyrova të kërkojë zgjidhje, të gjejë një rrugëdalje nga mesi ku jetoja. Ndjeja se jam ajo që nuk duhet të jem, duhet të bejë zgjidhje jetës. Kështu vendosa që të largohem nga shtëpia.
Tani isha madhore.
Ku të gjeje jetën.
Askush nuk e ka humbur ate ta gjejë unë.
Por unë kisha vendosur ta ndiqja rrugën time të jetës dhe nuk mund të kthehesha prapa.
Jeten time i lashë në dorë fatit tim.
Familjen time e vrau mentaliteti më shumë se asgjë tjetër. Ngaqë jetonim në një qytet më traditë të vjetër, familja ime filloi të përgojohej për shkakun tim.
Ishte e padurueshme e gjithë kjo, por koha, ah koha! Kjo qenka ajo e cila paska në dorë frenet e jetës. Ajo e cila drejton dhe vendosë se nga dhe ku duhet.
Por si duket kjo qenka ajo e cila edhe ven njolla mbi njerëz. Po koha benë të vetën për së prapthi.
Kur koha është e pa kohë dhe në vend të gabuar.
Por është intressant per mua ta di si unë u ndodha në këtë kohë, por edhe në ketë vend që unë nuk duhej të isha?
Një ditë prej ditësh më erdhi vellai gjithë nerva dhe edhe me baban kisha të njetat probleme.
Kam vuajtur shumë, por kur e mendoj, zemra më gëzohet dhe fytyra ime rrezaton buzeqeshjen e shpetimit nga ferri dhe fitoren e jetës së përjetshme, kjo isahte ikja ime nga ketu.
Në fillim ishte vërtetë jo edhe aq vështirë, ajo ndihej e fortë, ishte krenare me kokën lart, një reprezentuese e denjë në diasporë, një person për të ia pasur lakmi. Ishte mu sikur mëngjeset e qytetit të saj ku ishte rritur, mëngjese të cilat ajo i adhuronte.
Por shihej se e ka marrë malli shumë për vendin e saj.
Nuk është e lehtë jeta në mergim, por shumë kush nuke e di këtë!
Herë, herë ndihej pak e vetme.
Po vetmija e mundonte, ajo ishte ajo që e shkatrronte ate së bashku me shëndetin e saj.
Por jeta është kështu në gurbet.
Dita e parë ishte e vështir për mua thot ajo, për herë të parë e hetova se gjendem para një brenge të madhe dhe se kam shkelur në një hapësirë të botës së pa njohur, dhe se prej saj nuk do të dal ashtu siç kam hyrë.
E lehtë të hyshë por si të dalish thot populli?
E kjo është ajo cka shumë njerëz sot i mundon. Gjendja e tyre shpritrore ka ndryshuar, nuk janë ata të cilet je mësuar ti takosh, vetmija ka berë te vetën. E mergimi apo si thoshin miqt e mi gurbeti nuk është i mirë.
Po, po ai ka edhe anën pozitive por sot më shumë është ajo ana negative.
Në mes të këtyre mendimeve dhe paramendimeve të turbullta, sapo ka filluar të flas t’i sqaroj rrethanat në të cilat është.
Ajo pastaj me habi dhe keqardhje bënë pyetje: Kush do të dëshiroj që ta fikë flakën në zemrën time?
Zakonet e prapshta dhe ata fanatikët janë ata të cilët i dhanë këtë rrugë kësaj krijese të re, e cila pa të keqen e kujt duhte të vuaj ate cka doket dhe zakonet e maleve sot vejnë në sherbim dhe në jetë.
Po athua është kjo e drejtë?
Me siguri se jo, por koha...
Dhe ajo në vetmin e saj mendon dhe paragjykon për vete.
Kush do ta kthej jetën time në ate cka e kisha?
Dhe cili ishte faji im për tërë këtë që ka ndodhur?
Cili ishte faji i familjes sime dhe fisit tim...?
Tani keni të drejtë ta dini me shumë për te. Ajo ka vendosur që të jetë njëra nga ato e cila ka sakrifikuar jetën e esaj. Por është ajo e cila ngurron dhe tregon historinë femijënore të saj.
Plakem, e për nënën time gjithnjë jam e vogël.
Ulem, por te ajo gjithnjë jam fëmijë. E vetmja ajo për mua ka derdhur lot.
Të gjithë më kanë harruar, po jo edhe nëna ime. Të gjithë më kanë lënë, përveç nënës sime.
Bota për mua u ndryshua, por jo edhe nëna ime.
Për Zotin, nënë, sa herë i ke fshirë lotët prej fytyrës kur kam shkuar në rrugë? Sa netë ke kaluar pa gjumë kur të kam munguar?
Sa netë ke kaluar pranë meje kur kam qenë e sëmurë.? Kur kthehesha nga udhëtimi, më prisje në derë me sy të përlotur nga gëzimi, ndërsa kur udhëtoja, më përcillje me pikëllim në zemër...!
Më ke bartur në prehër me dhembje dhe vuajtje.
Më linde me klithma dhe rënkime.
Më përqafove dhe më prite me puthje dhe buzëqeshje.
Asnjëherë nuk ke qarë deri sa isha zgjuar. Nuk ke pushuar përderisa nuk më ke parë mua të lumtur.
Kur unë buzëqeshja edhe ti buzëqeshje edhe pse nuk e dije shkakun. Ndërsa kur vija e pikëlluar, ti qaje edhe pse nuk e dije shkakun. Tek ti isha e falur para se të gaboja dhe e harroje gabimin tim para se të pendohesha.
Më arsyetoje para se të kërkoja falje.
Kush më lavdëronte, ti i besoje edhe sikur të më shpallte mbretëresh. Kush më kritikonte ti nuk i besoje edhe sikur t'i sillte edhe dëshmitarët më besnik. Vetëm ti ke qenë e preokupuar me brengën time.
Unë jam gjëja më e rëndësishme për ty, tregimi më i bukur, dëshira më e ëmbë në jetën tende.
Këto më bëjnë të ndjehem mirë, ndërsa ti mendon se kjo nuk është e mjaftueshme, dhe shkrihesh nga mallëngjimi për mua...
Sikur të mundesha që me lot falënderimi t'i lajë të këqijat.
Do të doja, sikur të mundem, ta marrë vdekjen tënde dhe çdo gjë të pakëndshme që të ndodhë.
U bëra histerike.
Kalonin ditët, dhe përkundër dhembjes dhe lodhjes që kish, edhe përkundër shumë plagëve që i kish në shpirt ajo lëshon një ofsham të thellë.
Ajo u ndal me tregimin, duke i lejuar lotët që ti rrjedhin nëpër faqe.
Por jeta dhe fati njerëzor qenkan dicka tjetër.
E në anët tona edhe njerzit cenkan ata të cilët …
Po, po ashtu qenka por cka ti bësh.
Jeta!…
Por ajo që mua më ndodhi ishte edhe fundi im.
Nuk ishte aq trágjike ajo që me ndodhi mua. Ishte kohë rinie, koha me e bukur e jetës. Edhe unë u dashurova si shumë moshatare të mia, por për mua ishte fatale, tragjike kjo dashuri, por jo ndoshta dashuria, por i dashuri. E tradhriua e te dashurit ishte ajo fatalja per mua dhe jetën time, familja ime ishte ajo qe num pranoj tradhtinë. I dashuri im ishte i martuar, me kishte mashtruar, me kishte tradhtuar si shumë të tjertë që sot tradhtojne vajza të reja. Kjo është një tragjedi, kjo është një amoralitet i yni. E traditat tona, kultura jonë por edhe familja jonë nuk pranon gjëra të tilla amorale.
Shumë vajza sot në këtë kohë të pa kohë kanë renë viktim e kohës, kanë renë viktim e tradhtisë së mëshkujve e edhe bukuroshja jonë është një ndër ato që ua mashtrua në dashurinë e esaj nga i dashuri i saj.
Po por, po ashtu është!
Edhe pse njeriu është i ri duhet pasur kujdes në sjellje e jetë. Duhet vlerësuar mirë e pasatj vednosë për jetën.
Unë u mashtrova nga i dashuri im.
Ai ishte i martuar!
Ai ma shkrutoj jetën. Më tradhtoj e kjo është ajo që me bëri ajo cka unë sot jam.
Ndoshta kjo është ajo që mua më vuri në luhatje të jetës dhe në furtunat e jetës të cilat qenë shumë të ashpra për mua.
Po, po për të keqën tonë ende egzistojnë në ne ide që vështirë për tu crrënjos ky mentalitet i coroditurë. Në rast se do të përmendim dicka pozitive nga sistemi monist është lufta që ju be zakoneve prapanike e fetare, e cila na coi në një emancipim të femrës.
I shkonte mendja në kohë të pa kohë të shkretës edhe pse ajo vet nuk i kishte përjetuar ato kohë, nuk kishte ide se si ishte dhe si dukej jeta, por ja e përjetoj sot.
Atë që e dashuron, lëre të lirë, nëse kthehet, atëherë është e jotja për gjithmonë!
Mbi të gjitha nënçmimi, mosmirënjohja dhe përbuzja janë identike. Zakonet tona i paska dikush tjetër në dorë, që i konsideron të vetat.
Kush jemi ne?
Nuk e dimë.
Kjo nuk e dimë duhet të na shërbej si bazë kërkimi, filtrimi dhe rikrijimi të mendjes sonë.
Disa fjalë të urta na orientojnë në jetë, na tregojnë ç’ duhet bërë apo ç’është e moralshme e çka jo, cka është e mire, cka ështëe keqe, cka duhet të bejme e cka jo.
I quajmë të urta, edhe pse disa prej tyre janë fjalë filozofike, fjalë urtie, fjalë menqurie.
Ajo mendon me vete dhe thot: natyra nuk ka krijuar asnjë lloj gjallese në Tokë, që duhet të jetojë në kurriz të tjetrit apo ate ta shndërrojë në pronë të tij. Dy gjinitë janë krijuar për të plotësuar njëra tjetrën dhe për të mbajtur jetën gjallë.
Mashkulli, duke u bazuar në forcën e vet fizike, jo mendore, shndërroi gruan në qenie të dorës së dytë, sepse mundi.
Njeriu lindet i lirë duhet të jetojë i lirë dhe vdesë në të njëjtën mënyrë.
Në momente të tilla jeta duket që ndalon dhe ti shikon vetëm përsonat që do më shumë. Gjithcka tjetër nuk ka kuptim. Vetem ata pushtojne mendjen dhe zemren tende. E kjo nuk ka vlerë!
Koha jote me ta bëhet e pacmueshme.
Ideja se do të jesh me ta edhe për pak kohë, thyen zemrën. Fillon të jetosh me idenë se ndoshta nesër nuk do të jesh me edhe në një përqafim, një shtrengim dore, një fjalë të embël me ta që të mbetet si kujtim. Por ndoshta është më mirë! Nuk i dihet!?
Harron lodhjen dhe rrëmujën që të shkaktuan ata.
Ajo ndihet me e sigurt kur mendon në keto gjëra.Por ende mendjen e ka të turbullt.
Jeta merr vlerën qe ka, që është aq e cmuar dhe që asgjë tjetër nuk ka më shumë vlerë . Por nga njeherë ajo nga inati që ka e urren babanë, e urren farefisin, por një person e mban në zemër e ajo është nëna e cila iu gjend afër në monentet me të veshtira kur të gjithë e larguan.
Ne momente të tilla, e jeta ndalon për të konsideruar përjetësinë.
Sytë e saj kthehen aty ku duhet në fakt të jenë gjithëmonë.
Në momente të tilla, jeta ndalon për të kuptuar sa të pafuqishem që jemi.
Momente të tilla janë një dhuratë për ta mbyllur jetën tonë mirë, për t’u dhënë dashurinë dhe kujdesin të afërmeve tanë, atë dashuri dhe kujdes që duhet t’u japim cdo ditë në fakt, por që shpejtësia e jetës na bën që ta marrim të mirën e që kjo na jep të kuptojmë se ata janë me ne dhe ne jemi me ta pra duhet të kthehemi nga lumturia.
Momente të tilla janë një dhuratë që sjell një familje, apo dy miq.