E shtune, 08.02.2025, 03:45 PM (GMT)

Kulturë

Sokol Demaku: Plakem, e për nënën time gjithnjë jam e vogël

E marte, 10.08.2010, 08:29 PM


Sokol DEMAKU

 

Plakem, e për nënën time gjithnjë jam e vogël

 

Tërë koha shkon duke qarë.

Nuk mund bëjë asgjë, kam shumë punë duhet kryej. Ndjej se kam dështuar plotësisht, duket se nuk mund vendosi për asgjë. Mendja ime është e turbulltë, me mendime ngatërruara dhe i bërtas çdo kujt çdo herë, por shumë ngatërrohem me vetën se tjerët. E kuptoj nuk ka faj askush.

Unë jam ajo duhet jem. Me duhet jem e lumtur, por unë ndjehem shumë keq, pra nuk jam ajo duhet jem.

Ndjehem se kam humbur plotësisht vetëbesimin.

Dukem shumë keq dhe ndjehem keq.

Po, por ...

Edhe kjo po, e ka domthënjen e saj.

Por athua e  kuptoj unë këtë, apo ...

Do marrë malli për fjalët e mive, për këshillat e matura, për fjalët e zgjedhura tyre.

Do mungojë prezenca e tyre, energjia e pakufishme ata  kishin dhe reflektimet e forta   përcillnin mua.

Por ndoshta ju e keni harruar vajzën cilën e kanë adhuruar gjithë lagje. ju kujtojmë, ky është rrëfimi i saj ashtu se si ajo e tregon.

Historia ime fillon vegjeli.

Dikur kur unë nuk kuptoja por as nuk dija kuptoja. Ishte ditë vjeshte e ngrohtë si zakonisht ato shkrepa ku ne jetonim.

Por edhe jeta kishte atë bukurinë dhe lezetin e saj.

Ishte jetë idilike pa brenga, jetë baritore.

Duke qenë nga një familje traditë vjetër patriarkale.

Nuk ishte e lehtë për mua jem ajo dua jem. Vendi e benë kuvendin, pra edhe tradita e benë vetën.

Pas disa kohesh kaluam te jetojme ne qytet. Aty ishte jeta me ndryshe.
Por edhe aty...

Njeriu duhet respektuar jetën.

Puna shkoi deri aty sa u detyrova kërkojë zgjidhje, gjejë një rrugëdalje nga mesi ku jetoja. Ndjeja se jam ajo nuk duhet jem, duhet bejë zgjidhje jetës. Kështu vendosa largohem nga shtëpia.

Tani isha madhore.

Ku gjeje jetën.

Askush nuk e ka humbur ate ta gjejë unë.

Por unë kisha vendosur ta ndiqja rrugën time jetës dhe nuk mund kthehesha prapa.

Jeten time i lashë dorë fatit tim.

Familjen time e vrau mentaliteti shumë se asgjë tjetër. Ngaqë jetonim një qytet traditë vjetër, familja ime filloi përgojohej për shkakun tim.

Ishte e padurueshme e gjithë kjo, por koha, ah koha! Kjo qenka ajo e cila paska dorë frenet e jetës. Ajo e cila drejton dhe vendosë se nga dhe ku duhet.

Por si duket kjo qenka ajo e cila edhe ven njolla mbi njerëz. Po koha benë vetën për prapthi.

Kur koha është e pa kohë dhe vend gabuar.

Por është intressant per mua ta di si unë u ndodha këtë kohë, por edhe ketë vend unë nuk duhej isha?

Një ditë prej ditësh erdhi vellai gjithë nerva dhe edhe me baban kisha njetat probleme.

Kam vuajtur shumë, por kur e mendoj, zemra gëzohet dhe fytyra ime rrezaton buzeqeshjen e shpetimit nga ferri dhe fitoren e jetës përjetshme, kjo isahte ikja ime nga ketu.

fillim ishte vërtetë jo edhe aq vështirë, ajo ndihej e fortë, ishte krenare me kokën lart, një reprezentuese e denjë diasporë, një person për ia pasur lakmi. Ishte mu sikur mëngjeset e qytetit saj ku ishte rritur, mëngjese cilat ajo i adhuronte.
Por shihej se e ka marrë malli shumë për vendin e saj.

Nuk është e lehtë jeta mergim, por shumë kush nuke e di këtë!

Herë, herë ndihej pak e vetme.

Po vetmija e mundonte, ajo ishte ajo e shkatrronte ate bashku me shëndetin e saj.

Por jeta është kështu gurbet.

Dita e parë ishte e vështir për mua thot ajo, për herë parë e hetova se gjendem para një brenge madhe dhe se kam shkelur një hapësirë botës pa njohur, dhe se prej saj nuk do dal ashtu siç kam hyrë.

E lehtë hyshë por si dalish thot populli?

E kjo është ajo cka shumë njerëz sot i mundon. Gjendja e tyre shpritrore ka ndryshuar, nuk janë ata cilet je mësuar ti takosh, vetmija ka berë te vetën. E mergimi apo si thoshin miqt e mi gurbeti nuk është i mirë.

Po, po ai ka edhe anën pozitive por sot shumë është ajo ana negative.
mes këtyre mendimeve dhe paramendimeve turbullta, sapo ka filluar flas ti sqaroj rrethanat  cilat është.
Ajo pastaj me habi dhe keqardhje bënë pyetje: Kush do dëshiroj ta fikë flakën zemrën time?

Zakonet e prapshta dhe ata fanatikët janë ata cilët i dhanë këtë rrugë kësaj krijese re, e cila pa keqen e kujt duhte vuaj ate cka doket dhe zakonet e maleve sot vejnë sherbim dhe jetë.

Po athua është kjo e drejtë?

Me siguri se jo, por koha...

Dhe ajo vetmin e saj mendon dhe paragjykon për vete.

Kush do ta kthej jetën time ate cka e kisha?

Dhe cili ishte faji im për tërë këtë ka ndodhur?

Cili ishte faji i familjes sime dhe fisit tim...?
Tani keni drejtë ta dini me shumë për te. Ajo ka vendosur jetë njëra nga ato e cila ka sakrifikuar  jetën e  esaj. Por është ajo e cila ngurron dhe tregon historinë femijënore saj.

Plakem, e për nënën time gjithnjë jam e vogël.

Ulem, por te ajo gjithnjë jam fëmijë. E vetmja ajo për mua ka derdhur lot.

gjithë kanë harruar, po jo edhe nëna ime. gjithë kanë lënë, përveç nënës sime.

Bota për mua u ndryshua, por jo edhe nëna ime.

Për Zotin, nënë, sa herë i ke fshirë lotët prej fytyrës kur kam shkuar rrugë? Sa netë ke kaluar pa gjumë kur kam munguar?

Sa netë ke kaluar pranë meje kur kam qenë e sëmurë.? Kur kthehesha nga udhëtimi, prisje derë me sy përlotur nga gëzimi, ndërsa kur udhëtoja, përcillje me pikëllim zemër...!
ke bartur prehër me dhembje dhe vuajtje.

linde me klithma dhe rënkime.

përqafove dhe prite me puthje dhe buzëqeshje.

Asnjëherë nuk ke qarë deri sa isha zgjuar. Nuk ke pushuar përderisa nuk ke parë mua lumtur.

Kur unë buzëqeshja edhe ti buzëqeshje edhe pse nuk e dije shkakun. Ndërsa kur vija e pikëlluar, ti qaje edhe pse nuk e dije shkakun. Tek ti isha e falur para se gaboja dhe e harroje gabimin tim para se pendohesha.

arsyetoje para se kërkoja falje.
Kush lavdëronte, ti i besoje edhe sikur shpallte mbretëresh. Kush kritikonte ti nuk i besoje edhe sikur t'i sillte edhe dëshmitarët besnik. Vetëm ti ke qenë e preokupuar me brengën time.
Unë jam gjëja e rëndësishme për ty, tregimi i bukur, dëshira e ëmbë jetën tende.

Këto bëjnë ndjehem mirë, ndërsa ti mendon se kjo nuk është e mjaftueshme, dhe shkrihesh nga mallëngjimi për mua...
Sikur mundesha me lot falënderimi t'i lajë këqijat.
Do doja, sikur mundem, ta marrë vdekjen tënde dhe çdo gjë pakëndshme ndodhë.

U bëra histerike.

Kalonin ditët, dhe  përkundër dhembjes dhe lodhjes kish, edhe përkundër shumë plagëve i kish shpirt  ajo lëshon një ofsham thellë.

Ajo u ndal me tregimin, duke i lejuar lotët ti rrjedhin nëpër faqe.

Por jeta dhe fati njerëzor qenkan dicka tjetër.

E anët tona edhe njerzit cenkan ata cilët

Po, po ashtu qenka por cka ti bësh.

Jeta!

Por ajo mua ndodhi ishte edhe fundi im.

Nuk ishte aq trágjike ajo me ndodhi mua. Ishte kohë rinie, koha me e bukur e jetës. Edhe unë u dashurova si shumë moshatare mia, por për mua ishte fatale, tragjike kjo dashuri, por jo ndoshta dashuria, por i dashuri. E tradhriua e te dashurit ishte ajo fatalja per mua dhe jetën time, familja ime ishte ajo qe num pranoj tradhtinë. I dashuri im ishte i martuar, me kishte mashtruar, me kishte tradhtuar si shumë tjertë sot tradhtojne vajza reja. Kjo është një tragjedi, kjo është një amoralitet i yni. E traditat tona, kultura jonë por edhe familja jonë nuk pranon gjëra tilla amorale.

Shumë vajza sot këtë kohë pa kohë kanë renë viktim e kohës, kanë renë viktim e tradhtisë mëshkujve e edhe bukuroshja jonë është një ndër ato ua mashtrua dashurinë e esaj nga i dashuri i saj.

Po por, po ashtu është!

Edhe pse njeriu është i ri duhet pasur kujdes sjellje e jetë. Duhet vlerësuar mirë e pasatj vednosë për jetën.

Unë u mashtrova nga i dashuri im.

Ai ishte i martuar!
Ai ma shkrutoj jetën. tradhtoj e kjo është ajo me bëri ajo cka unë sot jam.

Ndoshta kjo është ajo mua vuri luhatje jetës dhe furtunat e jetës cilat qenë shumë ashpra për mua.

Po, po për keqën tonë ende egzistojnë ne ide vështirë për tu crrënjos ky mentalitet i coroditurë. rast se do përmendim dicka pozitive nga sistemi monist është lufta ju be zakoneve prapanike e fetare, e cila na coi një emancipim femrës.

I shkonte mendja kohë pa kohë shkretës edhe pse ajo vet nuk i kishte përjetuar ato kohë, nuk kishte ide se si ishte dhe si dukej jeta, por ja e përjetoj sot.

Atë e dashuron, lëre lirë, nëse kthehet, atëherë është e jotja për gjithmonë!
Mbi gjitha nënçmimi, mosmirënjohja dhe përbuzja janë identike. Zakonet tona i paska dikush tjetër dorë, i konsideron vetat.

Kush jemi ne?

Nuk e dimë.

Kjo nuk e dimë duhet na shërbej si bazë kërkimi, filtrimi dhe rikrijimi mendjes sonë.
Disa fjalë urta na orientojnë jetë, na tregojnë ç duhet bërë apo çështë e moralshme e çka jo, cka është e mire, cka ështëe keqe, cka duhet bejme e cka jo.

I quajmë  urta, edhe pse disa prej tyre janë fjalë filozofike, fjalë urtie, fjalë menqurie.
Ajo mendon me vete dhe thot: natyra nuk ka krijuar asnjë lloj gjallese Tokë, duhet jetojë kurriz tjetrit apo ate ta shndërrojë pronë tij. Dy gjinitë janë krijuar për plotësuar njëra tjetrën dhe për mbajtur jetën gjallë.

Mashkulli, duke u bazuar forcën e vet fizike, jo mendore, shndërroi gruan qenie dorës dytë, sepse mundi.

Njeriu lindet i lirë duhet jetojë i lirë dhe vdesë njëjtën mënyrë.
momente tilla jeta duket ndalon dhe ti shikon vetëm përsonat do shumë. Gjithcka tjetër nuk ka kuptim. Vetem ata pushtojne mendjen dhe zemren tende. E kjo nuk ka vlerë!

Koha jote me ta bëhet e pacmueshme.

Ideja se do jesh me ta edhe për pak kohë, thyen zemrën. Fillon jetosh me idenë se ndoshta nesër nuk do jesh me edhe një përqafim, një shtrengim dore, një fjalë embël  me ta mbetet si kujtim. Por ndoshta është mirë! Nuk i dihet!?

Harron lodhjen dhe rrëmujën shkaktuan ata.

Ajo ndihet me e sigurt kur mendon keto gjëra.Por ende mendjen e ka turbullt.

Jeta merr vlerën qe ka, është aq e cmuar dhe asgjë tjetër nuk ka shumë vlerë . Por nga njeherë ajo nga inati ka e urren babanë, e urren farefisin, por një person e mban zemër e ajo është nëna e cila iu gjend afër monentet me veshtira kur gjithë e larguan.

Ne momente tilla, e jeta ndalon për konsideruar përjetësinë.

Sytë e saj kthehen aty ku duhet fakt jenë gjithëmonë.

momente tilla, jeta ndalon për kuptuar sa pafuqishem jemi. 

Momente tilla janë një dhuratë për ta mbyllur jetën tonë mirë, për tu dhënë dashurinë dhe kujdesin afërmeve tanë, atë dashuri dhe kujdes duhet tu japim cdo ditë fakt, por shpejtësia e jetës na bën ta marrim mirën e kjo na jep kuptojmë se ata janë me ne dhe ne jemi me ta pra duhet kthehemi nga lumturia.

Momente tilla janë një dhuratë sjell një familje, apo dy miq.



(Vota: 6 . Mesatare: 3/5)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora