Neki Lulaj: Te varret e Llukës

Neki Lulaj

TE VERRAT E LLUKËS

(Poezi kushtuar 20 vjetorit të pajtimit të gjaqeve te verrat e Llukës)

Hej vëllavrasje,njollë mizore,

ngujim kullash në trojet shekullore,

këtë zgjebë vrasëse, na e sollën pushtuesit,

që t’na ndajnë si ndahet prushi.

Kjo e ligë shumë na dëmtoi,

na hasmoi, keq na pjestoi,

është e vështirë krejt për ta amputuar,

thellë është mbjellë, keq rrënjë ka lëshuar?

Ishin ato ligje t’mallkuara t’maleve tona,

që i mbronin këto relikte e këto zakona,

nëpër dekada, shekuj dhe kohë,

duke u vrarë vëllau me vëlla.

Breze të ndrydhura e kohë ofshamje,

të ngujuarit në pikëllim shkrinin mend e bënin plane,

si me zhdukë këtë zgjebë vrastare,

pse të vritemi për megjë e pare.

Në Lumbardh të Deqanit u zgjua ndërgjegjja,

atje u ndal dora e krimit ,

rrodhën lotët e mallëngjimit,

filloi aksioni, u shtri dora e pajtimit.

Jeta e rëndë në ngujim me erë vdekje,

pa shijuar rininë ndër breze,

tokë e kuqe plot me varre,

ta zhdukim përgjithmonë këtë mortajë vrastare.

Ata që e mbanin vdekjen me vete,

binin e zgjoheshin por më shumë e donin jetën,

e në mbrëmje kur bisedonin,

ditën e nesërme me drojë e paramendonin.

Vëllavrasje, hasmëri është ndërsyrja barbare,

që u mbollë me mashtrime në trojet shqiptare,

plaku i urtë, Antoni i Kosovës martire,

i tha:”NDAL”, kësaj barbarie.

Anton Çeta e tërë rinia,

si duruan më këto zakone të këqija,

zgjuan ndërgjegjën e fjetur kombëtare,

falen gjaqe e shtrënguan duar n’trojet shqiptare.

Zekeria Cana, Ramiz Kelmendi e Anton Çeta,

shëndritën brigje , male, fusha , e shkrepa,

në Kosovë juve iu shtri dora e pajtimit,

te Verrat e LLukës u dha betimi.