Thani Naqo: Demonët bëjnë sikur flenë

FRAGMENT NGA ROMANI "DEMONËT BËJNË SIKUR FLENË"

Thani Naqo

Donika nuk linte pa shfrytëzuar ftesat e konferencave të realstate 1). Kësaj here ajo kishte shkuar për tre javë në Miçigan, në sesionin e trumbetuar, “ku do të mblidhen të gjithë sekserët 1) e Amerikës" dhe Artan Barelli e përtypi me gjakftohtësi edhe këtë largim të së shoqes, njëlloj siç pati përtypur edhe largimet e mëparshme të saj

            Me ardhjen në Amerikë tekat e Donikës ishin shtuar së tepërmi. Sinjalin e parë e dha rënkimi i dollapit të rrobave, ku s’kishte më vënd për kostume, fustane, triko dhe këpucë të tjera. Dy vjet më parë kriza financiare tronditi kompaninë e kredive për të cilat punonte e shoqja dhe ajo rrezikohej të mbetej pa punë njëlloj si ai. Mirpo në një çast të tillë kritik, aitj i qe dashur të firmonte çekun prej tetë mijë dollarë, i cili përgjysmoi vlerën e parave të apartamentit që patën shitur në Shqipëri. Donikës i qe shkrepur të hiqte dhjamërat në bark dhe siguracioni shëndetësor nuk mbulonte shpenzimet e atij lloj operacioni. Para se të nisej për në Detroit 1), Donika ishte konsultuar edhe me një kirurg indian. Kësaj here i kishte shkrepur t’i jepte tjetër formë hundës dhe të hiqte nishanin në pulpë.

“Indianin do ta paguajmë me lesh arrapi,” i kishte thënë ai me sarkazëm, duke patur parasysh gjëndjen e kursimeve në bankë. Donika vishej nxitimthi për të kapur në kohë nisjen e aeroplanit. Ajo, para se të kapërcente pragun e derës, ia kishte kthyer me ironi:

“Mbete rob i primitivizmit fshatarak” dhe atij do t’i nuk do ti dilnin nga mëndja ata sytë e saj shkrepëtitës dhe qe habitur se bebëzat e saj atë çast ishin bërë më jeshilë se kurrë. 

Në ditët që pasuan, Artan Barellit nuk i shkoi aspak ndër mënd se ato fjalë të atij mëngjesi do të kishin qënë të fundmet që dëgjoi nga goja e së shoqes. Donika tërhoqi dy valixhe të tejngjeshura me rroba dhe nuk pranoi ndihmën e tij për t’i vendosur ato në bagazhin e makinës. Kishte veshur fustanin portokalli që i rinte ngjitur pas trupit, fustan që ai nuk ia pëlqente aspak, sepse jo vetëm qe i çarë nga para e prapa, por i tejdukshëm nga dalloheshin mbathjet dhe ngjyra e tyre. Ai fustan e tregonte kurmin e saj sikur të qe fshehur pas një perde të hollë tyli, por kontrastin e mishit bardhosh me të verdhëllemën e fustanit, atë ditë ai e mori si protestë e pamëshirshme e inatit të saj ndaj tij, për ta bërë sa më shumë xheloz edhe në sekondat e fundit.

Artan Barelli kishte qëndruar në anë të parkinlladës, me krahët e kryqëzura mbi gjoks. Vështrimftohtë dhe inatçor pati ndjekur çdo lëvizje të së shoqes. Me pamjen e tij dukej sikur deshte t’i thoshte asaj, “ shko ku të duash. Në daç prapa diellit. Ti do të kthehesh e penduar tek unë”  dhe vërtet i pati menduar të gjitha këto edhe pasi makina e saj humbi pas kthesës së rrugës. Kur qe kthyer në verandë sytë i pati të turbulluara nga lotët. Bëri sikur pononte në çastin që e ëma i solli kafen. Ai nuk ishte tip qaramani.  E ëma gjithnjë u qe mburrur grave të fshatit:

“E polla, e rrita dhe nuk e dëgjova njëherë të qajë.”    

Në pesëvjeçarin e fundit, largimet e Donikës kishin qënë sa të shpeshta aq dhe të befasishme. Epopeja e tyre u kthye më së fundi në shprehjen rutinë nëpërmjet celularit:

“Jam me shërbim. Kthehem pas një jave.”

Në heshtjen vetmitare të dhomës së gjumit, Artan Barelli nxirrte dufin me jastëkun e së shoqes:

“Po pres gjersa të shpërrthesh flakët. Tymi të ka dalë me kohë” dhe, të njëjtin duf inatçor, e shfryu edhe sot në mëngjes. Gjer vonë pas mesnate ai qe kalamendur çuditërisht në vitet e gjimnazit dhe për shkak të rikujtimit të tyre i qe shfaqur në gjumë Anita Trabonini. Kumbimi i të qeshurës dhe zëri i saj magjik, i oshëtinë në vesh edhe pasi qe zgjuar. Nuk pati durim të pinte kafen e mëngjesit dhe nuk ndezi as cigaren e parë, por zgjodhi një copë trungpeme dhe e ndau atë në mes për së gjati me sharrën kordele. Ndërsa ia pastronte drurit qëndrën ovale nga lëvorja e trashë, kuadratimi i lëvores i ngjasoi me flokët kaçurrela të Anita Traboninit. Atëherë ndërpreu gdhëndjen sepse i lindi idea që lëvorja të mbetej natyralitetit i flokëve të bustit që ai dëshëronte të gdhendëte për. Në qendër të relievit drusor skicoi me laps fytyrën vajzërore, atë fytyrë ëngjëllore që ia kishte rrëmbyer zemrën dikur në rini.

Letra e Anita Traboninit qe shkruar në një fletë dyshe nga ato fletoret e dikurshme që përdoreshin në hartimet e shkollarëve. Në anën e majtë, përpendikular, vija e kuqe krijonte vënd anësor për shënime shtesë. Vëndi shtesë ishte përdorur vetëm një herë, diku nga fundi i faqes së dytë, me tjetër ngjyrë stilolapsi.

Artan Barelli edhe sot në mëngjes u përqëndrua pikërisht mbi ato fjalë enigmatike, mbasi ato justifikonin ëndrrën e mbrëmshme.

“Sa herë kujtoj Bërxhukun, sjell ndër mënd Artan Barellin,“ shkruante Anita Trabonini dhe ai pati ëndërruar çmëndurisht se ardhja e saj në Amerike, kishte të bënte personalisht me të dhe aspak me të shoqen. Mirpo kishte kaluar java nga mbrritja e kësaj letre dhe Anita nuk po lajmëronte se kur do të vinte saktësisht. Ai harroi moshën e tij dyzet e pesë vjeçare, la mënjanë edhe shqetësimet familjare dhe u dha liri të plotë hamëndjeve me shijen e artistit, gjersa i çukiti mendimi përfundimtar:

“Asnjëherë nuk është vonë të fillosh jetën nga e para edhe atje ku ajo është ndërprerë dikur.”

Artan Barelli ishte i ndërgjegjshëm se nuk qe nga ata tipa që shohin ëndrra të përnatshme. Në kujtesë i mbeteshin vetëm gjurmët e atyre imazheve që përcillnin detaje artistike. Për herë të parë Anita Trabonini i qe shfaqur në gjumë njëzet e pesë vite të shkuara kur ai qe student në fakultetin e Inxhinierisë Pyjore. Ajo ëndërr kishte qënë e shkurtër, sekuencë disa sekondëshe dhe aspak erotike. Anita Trabonini ishte shfaqur tek dera e dhomës të konviktit, mbështetur hijshëm pas kasës, me pëllëmbët mbërrthyera në bel. Qe veshur me përparësen e zezë të gjimnazistes. I pati folur me zë të ulët, sikur të druhej mos dëgjonin shokët e dhomës:

“Më ke premtuar të gdhëndish skulpturën time” dhe ai qe zgjuar menjëherë. Kishte parë veten në shtratin marinar prej hekuri, shokët flinin, ndërsa e gërhitura e Durim Agalliut i ngjasoi atë natë me hungërima ariu. Gjumi e mbërrtheu ndërgjegjepastër se Anita Traboninit ai nuk ia pati dhënë kurrë një premtim të tillë.

Artan Barelli kishte parë në ëndërr motrën e saj, Valin, me të cilën kishte ndenjur në bangot e shkollës për katër vite me rradhë, por jo Anita Traboninin. Kjo ndodhi gjashtë muaj të shkuara. Gjumi e pati zënë më herrët se zakonisht. Atë ditë qe lodhur nga prerja e një peme, mirpo sedra nuk e la të qetë edhe në gjumë për të përfunduar punën e lënë në mes. Në ëndërr qe mbrehur në zgjedhë përkrah një kau briharkuar. Ai dhe kau fillimisht kishin tërhequr trupa drurësh në pjerrësitë e pyjeve të Bërxhukut dhe pastaj shkuan të plugonin një arë. Ndërkohë që plugu çante tokën, Artan Barelli qe transformuar në ka shytak. Ai qe habitur me ngjyrën e lëkurës së tij kur ajo i ngjasoi me vorbull mjegulle. Të njëjtën ngjyrë lëkure kishte edhe partneri i zgjedhës. Ai kishte vështruar majtas e djathtas, ashtu siç shikon kau symadh, gjersa qe bindur përfundimisht se, nga qënie humane, ishte kthyer çuditërisht në dy thundrak. Mbrapa plugut çapitej vargu i grave të cilat shpërndanin pleh në brazdë. Nën cepat e shamisë së njërës prej tyre dalloi vetullat e verdha dhe syzet xhamtrasha të Vali Traboninit. Mbaruan së pluguari dhe dy qetë ishin shtrirë nga lodhja në cep të arës.

“ Në do të shpëtosh nga zgjedha dhe baltërat e fshatit o, Artan Barelli, martohu me Donika Traboninin” dhe ai qe zgjuar pikërisht pas pallmës së fuqishme të kaut. Atëherë e kishte njohur. Kau briharkuar përkrah kishte qënë manari i tij i dikurshëm, Demi Trimosh. Në errësirën e dhomës së gjumit, Artan Barelli nuk qe përmëndur dot të dallonte ku ndodhej, në Florida apo në fshatin e tij Bërxhuk. E shoqja kishte ndezur dritën mbi komodinë dhe shfryu gjithë inat:

“Më tmerove. Bullite porsi ka” dhe atij i qe dashur t’i spiegonte ëndrrën dhe t’i mbushte mëndjen se nuk kishte pallur ai, kau shtytak, por kau briharkuar, manari i tij i fëmijërisë, Demi Trimosh. Donika kishte fikur dritën dhe ia lëshoi zërin  errësirës:

“Çuditem si të shkon mëndja akoma tek Demi Trimosh. Prandaj edhe në gjumë ti transformohesh në ka. Unë nuk jam përçudnuar në lopë, as dele dhe as dhi. Zog po. Kam fluturuar mbi qytetin tim. Pikë e zezë, të mbrehesh në zgjedhë përkrah një kau” dhe e shoqja kishte përplasur pëllëmbët gjithë mllef dhe atë natë qe kurdisur të spiegonte ëndrrat. Artan Barelli nuk kishte nevojë të dëgjonte komente në spiegimin e ëndrrave edhe kur ajo i përmëndi Frojdin 1), të cilin ajo e pati lexuar kohët e fundit.

“Ëndrra është gjysma e të vërtetës - kishte këmbëngulur Donika -  Ti ke lindur dhe rritur mes bagëtive, prandaj dhe bagëtia të ndjek gjer në Amerikë. O perëndi e madhe - kishte klithur ajo - përse e solle këtë njeri në Amerikë, kur shpirti i tij shëtit në malet e Bërxhukut” dhe Donika nuk dënjoi të dëgjonte kur ai i tha se ajo ëndërr ishte produkt i lodhjes dhe se ai ishte larguar me kohë nga Bërxhuku i largët dhe se lodhja vepronte mbi muskujt e tij dhe ato i kontraktoheshin në ngërçe damarësh duke i shkaktuar dhimbje të mëdha.

Në javën e parë kur ai mbeti pa punë ndjeu trupin të shlodhur dhe s’pati më këmbim damarësh e muskujsh dhe nuk pa më ëndrra të shpërfytyruara.

Artan Barelli qe mjaftuar përkohësisht me asisstencën 1200 dollarëshe në muaj dhe ndjeu nevojën e një pushimi pas gjithë atyre viteve pune të pa ndërprera një ditë. Si shumica e emigrantëve, ai nuk bëri naze kur filloi punën e rëndomtë në landrin e një azili pleqsh. Nuk qe mjaftuar me atë pagë azili dhe iu desh të sakrifikojë për vite të tëra mbasditet dhe ditët e  pushimeve javore në korrjen e barërave, prerjen e pemëve dhe krasitjen e shkureve nëpër oborret e shtëpive. Për nxjerrjen e lejes të atij biznesi ndihmoi diploma e inxhinierit të pyjeve, por ai nuk hoqi dorë nga puna e përditshme në landrin e azilit, për shkak të sigurisë shëndetësore të familjes.

Të punosh nën saçin e nxehtë floridian, lëkura trashet dhe mer ngjyrën çokollatë, djersët kullojnë çurkë dhe uji pihet me gallona.1) Megjithëse ai kishte mbajtur kapelë strehëgjërë, alla meksikane, e nxehta e tropikut u tregua e pamëshirshme me fytyrën e tij dikur bardhoshe. Lëkura iu përvol nga e nxehta, humbi në peshë, pavarësisht se krahët iu mbushën me muskuj. E ëma, që në minutën e parë kur u takuan në aeroportin e Tampës,1) zbuloi ndryshimin e djalit të saj.

“Damarët e këmbëve, biro, të janë tezarur si litarë kërpi. Më dukesh tëpkë si yt’atë në ato vite të flamosura pas tufëzimit të bagëtive. U tret e nxi si shkarpë” mirpo Artan Barelli ishte mësuar me krahasimet thumbuese të nënës dhe nuk ia merte kurrë për ters, as edhe pas pesëmbëdhjetë viteve që po takohej me të. Atë e shqetësonin rrudhat mbi ballë e qafë. Ato po i thelloheshin edhe se përdorte rregullisht pudrat e zgjedhura nga e shoqja. Sa herë shihej në pasqyrë i shkonte mëndja të hiqte dorë nga punët e pasditës nën diellin përcëllues dhe të rrallonte sadopak duhanin. Dëshëroi të gëzonte ditët e pushimit javor, por kjo tërheqje do të sillte pasoja financiare për familjen, mbasi Donika në atë kohë vazhdonte kurset për selesmene e mergic broker 1) .

“Diploma jote këtë punë të ofron, si të presësh barin dhe pemët,” e ngacmonte e shoqja me ironi. Ajo gjithmonë e gjente një shkak për tu grindur edhe kur qenë të fejuar. Grindej për këmishët të cilat ai i preferonte të paktën me një xhep, për pantallonat e spërkatura me baltë, etj. etj. etj. dhe, në Florida ajo grindej për këpucët e ngallosura me rërën e zezë dhe deri tek kanotieret që atij i griseshin aq shpejt nga djersa. Me ardhjen e prindërve në Amerikë ai filloi të ushtronte edhe zanatin e kuzhinierit, pasi e shoqja ankohej se qe tepër e zënë me punë dhe studime.

“ Në daç të hanë, në daç të rinë pa ngrënë. Ti që i solle, dilu zot. Unë nuk ardha në Amerikë të bëhem shërbëtore e prindërve të tu,” shfrynte ajo. Kur zinin shtratin Donika nuk u përgjigjej përkëdheljeve për seks, kundërshtonte zëlartë, gjithmonë e nervozuar dhe  Artan Barellit nuk i mbetej gjë tjetër, vetëm se të përsëriste shprehjen e dikurshme edhe në Amerikë:

“Duhet ta marë vesh lagjia kur ti i hap këmbët.”

 Ndezi cigaren. Përtej rrjetës së gardhit lëvizi silueta ngjyrë çokolatë e komshies Sherli. Ajo porsa kishte dalë nga pishina dhe bulëzat e ujit vezullonin sikur trupi i saj të qe  spërkatur me vesë. Sherli i dha kokës fort lart e poshtë  për të shkundur flokët nga uji, përtheu trupin në mes dhe Artan Barellit i mbetën sytë mbi vithet e saj të rrumbullta. Pa hequr vështrimin nga to, nstinktivisht ngriti shishen dhe piu një gllënjkë tjetër me verë. Thëthiu cigaren dhe ndjeu efektin e këndshëm të nikotinës, njëkohësisht edhe pulsimin e fuqishëm të organit mashkullor.

“Xhoni ka ditur çfarë verë të sajojë” dhe iu kujtua Erotika e majme, ajo ecja e saj prej pate dhe vithet e gjëra që ia balanconin ekuilibrin. Nënqeshi kur i shkoi ndër mend si do të ndjehej komshia Sherli nëse do të pinte një gllënjkë verë Erotika. Në lëngun e kësaj shishe gdhëndësi Xhon kishte shkrirë konspiracinë dhe, të fshehtën e asaj konspiracie, ai e kishte marë me vete në botën e përtejme. Konspiraci kishte qënë edhe kokra e salepit në pyjet e Bërxhukut. Burrat e martuar e gjurmonin atë lloj bime, ia gërzitnin zhardhokun dhe thoshin me të qeshur se ndjeheshin dyfish burra kur hynin në shtrat.

Artan Barellit i shkoi mëndja se mjaftonte një gllënjkë verë Erotika dhe, pas një minute, Sherli do të qeshte hareshëm dhe do të  llomotiste çakërqejf me atë theksin hundor aziatik. Pas gllënjkës së dytë, Sherli do t’i thoshte:

“Tani më vjen të të hidhem në qafë, o komshiu im.”

Ai ngriti dorën ta përshëndeste komshien sepse iu duk se ajo po vështronte nga veranda e tij. E përshëndeti përsëdyti kur ajo nderi peshqirin mbi rrjetën e gardhit, por komshia nuk iu përgjigj me atë lëvizjen karakteristike të dorës.

            “Shikon mëndja dhe jo syri,” iu kujtua shprehja popullore. Vështroi qiellin. Nuk dukej asnjë re, por rrethi i shpendëve murmashë përgjonte nga lartësia dhe atij i shkoi ndër mënd se shiu nuk do të vononte.