Dje, krejt rastësisht, në YouTube më ranë në vesh fjalët e Nenad Çanakut në një intervistë—tingëllimë e qartë, zë i sigurt, fjalë të peshuara me kujdes. Ishte ai lloji i rrëfimit që nuk të lë indiferent, që të detyron të ndalesh, të reflektosh, të pyesësh veten nëse ka ende zëra të tillë, të kthjellët e të vendosur, në një botë...
"Dëgjo… dëgjo..." – më tha Tuna, me një zë që mbante një tension të fshehur në fjalët e saj. "E di, mbrëmë e pashë Zamirin... dhe, a e di se ku?" – pyeti me nguti, duke hedhur një shikim të shpejtë përreth, sikur t'i druhej që dikush mund të dëgjonte sekretin që ajo mbante brenda...
Sot, në një çast qetësie dhe reflektimi, përfundova tri librat e Gani Sylajt. Ishte një udhëtim i thellë, një shtegtim mes faqeve që mbartnin jo vetëm fjalë, por edhe frymën e një njeriu që jetoi për idealin dhe të vërtetën. Në çdo fjalë, në çdo kapitull, ndjeva jehonën e një jete të mbushur me përkushtim, me sakrificë dhe me dashuri për Atdheun...
Besimi im është i palëkundur, i gdhendur në shpirtin dhe qenien time, se nuk ka bir shqiptari që nuk e ka përjetuar si dritë në terr, si shpresë në errësirë, lindjen dhe rritën e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Ishte si dielli që shpërthen në ag, si rrëkeja që çan akullin e dimrit të gjatë, si flaka që...
Në këto ditë të akullta të janarit, kur dimri shtrëngon me acarin e tij, ekranet televizive shpesh mbajnë gjallë kujtimet e dimrave tjerë—atyre të errët e të pafund të historisë njerëzore. Një rrymë imazhesh dhe tregimesh shpërthejnë përmes ekranit, duke rikthyer përmes filmit një nga tragjeditë më të mëdha që ka njohur njerëzimi...
Që prej çastit kur historia e familjes sime u bë dritë në kujtesën time, një ndjenjë e thellë rrënjëzoi në shpirtin tim – ajo e përkatësisë absolute ndaj qenies shqiptare. Të dish se çdo fije gjaku që të përshkon është shqiptare, jo thjesht njëqind, por dyqind për qind, më bën të ndihem si një lis i lashtë...
Një natë, në ekranin e televizorit, duke kaluar spontanisht nga një stacion në tjetrin, pashë sa e sa tubime elektorale që kishin përfshirë të gjitha qendrat e Kosovës. Një panoramë e zakonshme zhurmash, ku fjalët përplaseshin si dallgë të paqeta, kritikë pas kritike, premtim pas premtimi. Ishte një lojë e njohur, një rit i përsëritur...
Të thuash se e dua historinë mund të tingëllojë si një deklaratë e tepruar, thuajse një shpallje klishe, sepse në thelb, a ka ndonjë njeri që nuk e dashuron historinë? Përtej fjalëve, ndoshta të gjithë e ndiejmë historinë si një gjurmë të përhershme që na lidh me të kaluarën, që na jep kuptim në të tashmen dhe që na orienton drejt të ardhmes...
Gjatë kohës së ish-Jugosllavisë, çdo plan apo dëshirë për të udhëtuar dukej se varej nga një kapërcyell i pashmangshëm: Mali i Zi. Ky vend i vogël bregdetar, me një peizazh që përqafonte male të larta dhe ujëra të pafund blu, ishte porta që lidhte shumë shqiptarë me bregdetin dhe horizontet e tjera...
Gjatë këtyre viteve që merrem me shkrime, si në një udhëtim përmes kohës dhe dhimbjes, kam shkruar punime e libra që përpiqen të kapin frymën e asaj që nuk duhet harruar kurrë. Lufta heroike e Kosovës ka qenë për mua një burim i pashtershëm frymëzimi dhe një detyrim moral për...
Dikur, ndër rreshtat e një libri të vjetër a një copë letre të harruar, hasa emrin e komandantit të Brigadës së Shtatë Kosovare, Shaban Haxhia. Thuhej se ai kishte lënë pas kujtime nga Lufta e Dytë Botërore, kujtime që rrëfenin për flakën dhe dhembjen, për trimërinë dhe betejat e asaj kohe...
Që nga çasti i parë kur shpërtheu drita e parë e “Flakës së Janarit”, unë jam ndier si një pjesë e pandashme e këtij manifestimi të flakët. Ishte si një thirrje që rezononte në shpirtin e secilit, një ftesë për të qenë dëshmitar të zgjimit të një fryme që nuk shuhet, për të ndjerë dhe për të jetuar...
Sot, kur po shenjëm 80 vjetorin e njërës prej tragjedive më të errëta të historisë sonë, Masakrën e Gjilanit, kujtesa jonë kolektive na fton të ndalemi e të reflektojmë mbi një nga aktet më apokaliptike që ka ndodhur në këto troje. Ky përvjetor nuk është vetëm një moment përkujtimi, por edhe...
Afati i provimeve u afrua si një stuhi e butë, e mbushur me tension dhe pritje. Çdo ditë përgatitesha me një ndjesi të dyfishtë: një kureshtje për të parë rezultatet e punës sime dhe një pasiguri për të kuptuar ku ndodhesha në këtë rrugëtim të ri. Ishte si një pasqyrë që do të reflektonte...
Pas përfundimit të shkollës së mesme, një dëshirë e thellë më shtynte përpara – ajo për të përmbushur amanetin e babait, një fjalë e thënë me dashuri dhe besim, kur ende isha vetëm një nxënëse e shkollës fillore. “Vazhdo studimet,” më thoshte ai me një zë të qetë, por të ngrohtë...
Kohët e fundit, në valën e pritjeve të gjata dhe ëndrrave të papërmbushura, dëgjojmë se Kosova ende duhet të pres jashtë dyerve të Këshilli Evropian. Dhe shtrohet pyetja: edhe sa do të zgjasë kjo pritje? Sa kohë duhet të qëndrojë Kosova në këtë korridor të pafund, duke u shtrirë drejt një horizonti që herë...
Çdo fund vit, sikur të ndjekim një ligj të pashkruar të zemrës, mblidhemi në frymën e një rituali familjar që na ka rrënjosur kujtimet dhe traditat më të çmuara. Me kujdes dhe dashuri, përgatitemi të dërgojmë urime te çdo mik, çdo njeri që ka prekur jetët tona, dhe te familjarët që na...
U bënë shumë vite, që jam hyrë në një rrugëtim të thellë, të pandalshëm dhe intensiv të hulumtimit dhe shkrimit për të burgosurit politik shqiptar të Kosovës. Ky angazhim nuk është vetëm një përpjekje akademike apo profesionale, por një thirrje e brendshme, një detyrë morale që më lidh me historinë dhe dhimbjen e popullit tim ...
Kam dëgjuar me vite të tëra përshkrimet që Tefiku më fliste për Poloninë – një vend që në fjalët e tij ngjante si një kornizë e artë, ku kultura dhe bukuria natyrore bashkoheshin në harmoni të përkryer. Ai e kishte vizituar Poloninë herë si udhëtar i vetmuar, herë me miq të tij që...
Të qash – ky akt i thjeshtë dhe i fuqishëm, një shpërthim i pastër i ndjenjave që dëshmon se brenda trupit tonë të brishtë rreh një zemër e gjallë, e ndjeshme. Lotët, qofshin ata të gëzimit apo të hidhërimit, janë vula e përjetshme e humanizmit tonë. Ata janë zëri që shpërthen kur fjalët nuk...
