Kulturë » Vataj
Albert Vataj: Druhena, se duhena... hyjshëm
E shtune, 04.01.2025, 06:54 PM
Druhena, se duhena... hyjshëm
Nga
Albert Vataj
-
Ti je si një lule, i tha dhe buza ju dridh. U ndi n'faj. Rrxoi syt përdhe, thue
se kishte pranue me bjerr vedin n'andjen dhe padurimin, për me i than njato
fjalë qi kishte kohë qi i përtypte nëpër mendime. Edhe ajo, krejt n'flak ishte
ndez, ban be se i kishin hedh mbi njat hir nji perde t'ngjyme n'nji perëndim
pranvere.
N'njata
dekika pritjeje dhe duhije, kur guxuen me u pa sy m'sy, si tue dasht me pranu
fshikullimën e nji pendimi, krejt rretherreth i'u ba se kishte shterrue bota
fryme, e drita e njatij vezullimi ku shikjoheshin mes vedi, kishte la tanç'ka,
kishte sos me nej njaty me ta, n'kyt moment.
Nejtën
njashtu si mbi gaca, her tue u pa, e her tue e ndi gjëmimin e frymëmarrjeve
t'tyne. Zoti u kishte lidh gjuhën e fik hovin. As nuk kishin fjalë me than, as
hapa me hedh. Kishin mbet njashtu t'ngrim, si n'shastitjen e nji hutimi, si
n’feksjen e beftë t’nji shkreptime moti.
E
ma n'fund, mes njasaj heshtje qi kishte kaplue tançka, e njatij padurimi qi
murue i kish si nji mallkim, dikush foli, jo, jo, mërmëriti. Kurrnjeni nuk e
kuptoi se cili deshti me than diçka e s'mujti, por të dy besuen se patën me
than ma shumë se me hesh n'njata minuta idili.
E...
vasha, tue shkund polenin e flakërimës, shqiptoi me germëzim nji fëshfërimë:
-
Faleminers!
I
ra kjo fjalë prej gjuhët, e buza i çili sa pak, njaq sa nji drandofille qi del
prej gonxhes, e don me diftue se n'ag hirin e vet, e me iu dhan duhis së
aromës, petalet me i shpërfaq e punilat me i hov n'er me nektarin dhe
solemnitetin e stolisjes s'vet.
-
M'fal! -tha, ai si pahiri, e t'tjera fjalë i'u zvargën nëpër buzën qi i digjte.
Ndoshta
kishte njaq shum' me than, sa e vetmja gja qi mujti me gërmëzu, ishte njajo qi
kishte mendu para se me marr guximin, e me i fol vashës qi i kishte trazu
gjumin e pshtjellue mendjen.
-
Mos druj, tha ajo, e mori me u afru prej tij.
-
Un' e di fort mir' se... e la në mes një pend heshtje qi kolovitej n'er si vel
anijet.
-
Kisha me t'than njaq shum', tha djali, njaq sa s'po muj. Ndoshta për fajin
tand, e për drojen teme, se je njaq e bukur, un' s'mundem jo me than gja, por
as me u ngi me frymë. E megjithatë, tash jena njaq ngat njani me tjetrin, njaq
sa e kam dëshiru dhe andrru n'shum' mnyra, por jo njikshtu, si tash.
-
Po, si i tha vasha?
-
Paj s'po di, se si, por diqysh ndryshe, por jo ma bukur se njikshtu.
Tue
nej krejt përball tij, ajo lypi nëpër këto fjalë t'pakuna e frymë t'potershme,
e gjeti dikund në copëzat e heshtjes qi përzinte këto tinguj zjarmi e andjeje,
e tha.
-
Kam prit tesh sa koh, se ma thu naj fjalë.
-
Megjithëse syt e tuj m'kan than njaq shumë, njaq, sa nuk e di, nëse ke me mujt
me mi than ndoj herë, më tan njat dritë e qiell, me tan njat pasion e zjarm.
-
M'ke lan pa vu gjum n'sy mu dhe vedin. Jena trazu nëpër andrra e vetëm këna
njeh nadjeve e ngrys muzgjeve, si dy t'pavendosun, si dy t'penduam, si dy... qi
e kan t'pamujtun me besue se marrin frymë n'krahnoret e njani-tjetrit, e shihen
me shkreptimat e zjarmit t'zemrave qi vuejn padurimit e gazmimit.
Djali
kishte rrxue vështrimin përdhe e ndigjonte fjalët e saj e rrahjet e gjëmimta
t'zemrës, pa mujt as me fol as me u pa sy-n'sy.
-
Ani, vazhdoj ajo, ti mos thuej asnji fjalë, se tançka ti don me than un' e di
bash mir'.
-
Kurrnji gojtari, ma shum' se andja jote për mue, nuk i thot ma amël e ma me
zjarm njato fjalë, se sa heshtja dhe bukuria jote, se sa njajo droje e njaj
hutim, qi m'pëlqen bash fort.
N'se
ti don me m'than vetëm nji fjal, e me besue n'te si nji bekim, ti ma thuaj kur
të mundesh, por un' po marr guximin me ta than njitash...
-
T'du, t'du bash fort!
I
tha këto fjalë, e tue i zgjat dorën, lypi t'tijen dhe mbasi e përpjeku me
pulitje e drithërimë, e tërheku prej vedit, e njashtu si nëpër turr e
shkujdesje e puthi n'faqe.
-
Ikim tash, ikim.
-
Ku? tha djali, me fjal t'përzime n'hutim e n'padutim, e ma fort i'a shtërngoi
dorë,
-
Njatje ku shkojnë zogjt, i'a priti vasha.
-
Ku shkojnë veç zogjt, kur kanga i deh e kraht i valviten n'er.
Shtrin
krahët, e... fluturuan.