Kulturë » Mehmeti
Hazir Mehmeti: Zabeli i Delisë
E enjte, 02.01.2025, 06:50 PM
Hazir MEHMETI
ZABELI
I DELISË
Dielli
e zuri plakun nën hijen e bungut
pëllumbat
fluturim zbriten nga ëndrra
Delia
hapi sytë e i tha veti:
edhe
një herë, sytë e lodhur mes rrudhave
zemra rrahu
miliona herë, njëqind vite
aroma
e barit të njomë në freski
ulur
si dikur në mriz me delet e tij
eshkën
nxori nga xhamadani
arnat
folën me radhë:
i
pari nga thesi i elbit në mulli
i
dyti nga këmisha e gjyshes së tij
i
treti erë xhubletë Sokolit
i
fundit nga xhepi i shqyer i të atit
arna,
arna, bota ishte ndërtuar
nuk
dihej numri, aq sa yjtë e qiellit,
aq
sa në magje thërrmijat e miellit
aq sa dëshirat e vdekura pa emër
aq
sa kokrra arra kishin pikur degëve
-
Deli, he Deli djali!
i
tha veti ta vriste vetminë
vuri
ngadalë eshkën mbi gurxinë
gurxixë
e Arës Natanë
rrezet
shkëlqyen ylber në gurë
fytyrë
e lashtë u duk ngjyrë flamur
bashkë
me mallin e dashurisë
mallin
e burimit të Kroni i Mollës, e dashurisë
nën
Ahun e Ariut fshehur në akull
gurgullimën
e ftohtë mbushte kënatë e argatshtisë
sërish
dëgjoi gurgullimë grykës së kënatës
dhe
thirri:
-Gjergj
më ndihmo të lutem
Ta
godas gurin, ta ndezi eshkën e tharë!
merre
unurin i tha Zëri guximtar
bjeri
gurxixës dhe shijoje aromën e saj
tymi i eshkës të jep forcë e shpirt
tymi
kaladredha u fsheh në mjekrën e bardhë
E
Deli Kurti buzëqeshi rëndë
buzëqeshi
për herën e fundit
Aty
tek mrizi i madh i Bungut
Bungu
i Tabutit me dërrasa të thyera
të
kalbura nga kujtimet e rënda
të
hidhëta, të hidhëta sa vet vdekja
kujtime
arkivoli, kujtime mortore
A
ka më zi!
Kur
në te i shtrirë djali i ri!
asnjëherë
në dasma duvak nuse, e nusëri
aty
vdesin kujtimet e kohës
Kujtimet
e jetës, arkivol e quajnë tha dikush
Deliu
nuk e mori vesh, e dinte, e priste
Unë
nuk dëgjoj mirë, i tha zërit
harxhova
çdo gjë, ia fala të gjitha jetës
fshatit
tim, arave dhe maleve
drita
e syve u shter, pritje për fëmijë
pa
trashëgimtarë njeriu vërtetë vdes
Bardha
iku herët mëngjesin me vesë
Thanë
se do ta takoj sërish, ndoshta në botën tjetër,
thanë
se u bë Zanë që kërkon djalin
thanë
se shkoi ta ushqen Malin
Im
bir pa struka, pa hap e shikim
Edhe
pak, edhe dy hapa, dy hapje sysh
Ku
ta dish!
Eh,
Zabeli i babëlokut, faleminderit im at
e
ruajta, deshën të ma gllabërojnë
tri
paqeta fishek më kushtoi
e
din shpatulla ime, dëshmi
Ore,
a ka mbetur këtu njeri!
Jo,
do shtrihem sërish nën hijen e Bungut
do
mbledh dasmorët e fundit
do
takohem me Bardhen, kush e di
asnjëherë
nuk mbusha mendje për perëndi
ec,
ore turrec , këngë vjetër, merr pendla të mbetura
nuk
kam dritë syri, humbi
tani
shoh, kam dritë fuqishëm truri,
Turrec
më,
kah
do që shkon prapa lenë gerr, gerr
eh,
Deli Zabeli, Zabel Delia
të
humbi gjuhë dhe nami i vjetër
erdhi
kohë e vështirë, kohë tjetër.
Mali
më pret në rrugën time
athua
ka takuar nënën e tij, është rritur ai
gjepura
të vjetra budallai, i tha veti Delia
Zabeli
i Delisë do ta falë, fshati ta gëzon
fëmijët
do lozin, era do fryn ndryshe
ku
ta dish, vjen ëndrra e pritur
varret
do ngjallen, shqiponjat flasin shqip
aty
mësonjëtorja në Dreni, ani pse në robëri
mullai
me shalle të huaj, fjalë bajate
askush
se kuptonte, askush nuk e donte
Mësuesi
porosi, me gjuhën e huaj
por,
mbillej fara e re e pritur shekujve
A-B-C
– do vjen e vuajtur sa motet tona
ngarkuar
në qerren e vjetër në thasë të dhintë
mësuesi
me flamur thërret – Zabeli i Delisë
flamur
varur në gjoks e shpirt i ardhmërisë
Eu,
Zabeli i Delisë, Delia i Zabelit!
fli
i qetë nën trungun e bungut
jeto
takimet me Bardhën e Malin
aty
gjithmonë ke falënderim e lavdi.
Deli,
o Deli, Djali i Ri!
dielli
tjetër lind sot, përjetësi e pritur
katundi
festë e gëzime jeton
ti
i heshtur kudo në dheun, tokën tënde
lavdia
përjetësisht stinëve të rrethon.
Tetor 2024