Kulturë » Mërkuri
Timo Mërkuri: Një poezi shpirti në tre variante
E shtune, 05.11.2022, 07:55 PM
NJË POEZI SHPIRTI NË TRE VARIANTE
Nga një poet për një poet mik
Nga Timo
Mërkuri
I- Një fotografi çasti e një filxhani kafe me sfond një
anije turistike në gjirin e Sarandës dërguar me viber Sabit Rrustemit në Gjilan
në mëngjesin e datës 25 Tetor 2022 e nxiti këtë të fundit të postonte poezinë e
Musa Ramadanit “Homazh për mikun tim” me poshtë shënimin “Beqir Musliut” dhe të
ma niste dhe mua në mesenxher. E veçanta
e dukshme e kësaj poezie qëndron te fakti se është shkruar në tre variante si
dhe në tre data të ndryshme: 24.06.2005 varianti i parë, në 25.06.2005 varianti
i dytë dhe në 3.07.2005 varianti i tretë. Poezia, ose më mirë: tre variantet e
një poezie më pëlqyen shumë dhe meqenëse
i njihja nga krijimet të dy poetët, madje për Beqir Musliun kam shkruar,
sipas natyrës sime, i kërkova Sabit Rrustemit të më thoshte diçka për miqësinë
e dy shkrimtarëve të shquar nga Kosova, të cilët vendlindje të tyre kanë
Gjilanin. Më duhej që të kuptoja diçka më shumë rreth miqësisë
së tyre sepse kjo poezi në tri variante nuk ishte shkruar rastësisht.
II- Sabit Rrustemi papritmas më “përcolli” te Ibrahim
Kadriu, sepse sipas tij edhe vetë Ibrahimi bënte pjesë në atë grupim miqsh, por
përkundër shpresave të mia të shtuara, ky më përgjigjet me një tekst të
shkurtër: “Ka ekzistuar ajo miqësi, po, është e vërtetë. Të të them se, aso
kohe, domethënë pas pjesës së dytë të viteve gjashtëdhjetë e sidomos viteve të
shtatëdhjeta, e kishim shoqërinë e përhershme Beqir Musliu, Musa Ramadani, Teki
Dervishi dhe unë. Na lidhte mosha dhe përkushtimi. Ishte një kohë e artë…”,
tekst për të cilin Sabit Rrustemi u shpreh (sigurisht duke qeshur me
vete): “Ibra paska kaluar në 360 klm
në orë, në një miqësi që ka zgjatur për afro
4 dekada...”.
Ndonëse përgjigja e Ibrahim Kadriut më zgjeroi hapësirën
e miqësisë, nga dy në katër poetë dhe konkretizoi periudhën e kësaj miqësie: në
vitet e nxehta pas gjashtëdhjetë e pesë
e sidomos vioteve shtatëdhjetë, e
ndjeva se ishte një informacion që “nuk thoshte shumë” dhe nisa të mërmërit me
vete. Tre variantet e poezisë që i lexova, nga tre herë secilën, thoshnin shumë
më shumë se këta dy poetë, ndaj nisa lundrimin në internet, por meqenëse nuk
dola dot në ndonjë breg të “hajrit”, duke “shkelur” etikën, i shkrova
sërish Sabit Rrustemit që të mësoja më
shumë rreth tyre. Se, ishte poezia ajo që më intrigonte.
Musa Ramadani e Beqir Musliu kanë qenë të dy nga i njëjti qytet,
Gjilani. Nisur nga datëlindjet,
Musa Ramadani ishte më i madh, por në krijimtarinë letrare së pari ka
hyrë Beqir Musliu, madje qysh nga shkolla e mesme. Është pikërisht koha që
afrohet me veprimtarinë atdhetare të Rexhep Elmazin, po nga i njëjti
qytet, i cili bashkë me Teki
Dervishin arrestohen si pjestarë të grupit të Adem Demaqit dhe më pas
dënohen me burg të rëndë në vitin 1964, si Rexhepi ashtu dhe Tekiu. Dënimin e vuajnë në Goli Otok, burgu më
famëkeq në ish Jugosllavi. Sigurisht që në objektiv të policisë ishte edhe
Beqir Musliu, por si nxënës i shkollës së mesme, paksa e shpëtoi edhe rastësia. Nuk u dënua për fat, por u lirua.
Musa Ramadani në këtë periudhë ka qenë më i distancuar nga ky grupim shkaku I
rrethanave familjare Pas vitit 1968 dhe rivendosjes së tyre në qytetin e
lindjes, miqësia e këtyre ( Rexhepit, Beqirit e Musës ) forcohet tej mase.
Beqir Musliu, nga viti 1965 - 1968 kishte të botuara tri
libra, madje edhe një poemë për
Skënderbeun. Pas daljes nga burgu
të Rexhep Elmazit, Treshja e famshme gjilanase kthehet në skenë, kësaj here
përmes letërsisë. Për nga stili dhe figuracioni që përdornin, krijimtaria e tyre rëndom cilësohet si
“hermetike”, simbolikë etj., por ajo në vetvete është një krijimtari letrare moderne,
madje me një vokacion krejt ndryshe nga
Podrimja, Azem Shkreli e Rrahman Dedaj.
Qasje moderne në letërsi atë
kohë, me krijimet e tyre letrare shpërfaqin dukshëm edhe dy gjilanasit tjerë,
Ibrahim Kadriu e Mirko Gashi.
Ndonëse patën probleme me pushtetin, marrëdhëniet mes
këtyre pesë krijuasve gjilanas të asaj kohe ishin marrëdhënie tejet
vëllazërore. Me të drejtë mund t’i quajmë “Pesëshja e Artë e Gjilanit” në
letërsinë shqipe. Këtë miqësi e forcoi, pastroi dhe kaliti në rradhë të parë
arti dhe letërsia, të cilës ju përkushtuan që në nga mosha rinore, kur ëndërrat
krijojnë profilin jetësor të poetëve.
Koha e kërkoi dhe këta krijues u bën edhe më tok në
Prishtinë, ku kishin mundësi më të mëdha në përsosjen e artit letrar. Përmes
studimeve si dhe angazhimeve në të vetmen gazetë të përditshme në gjuhën shqipe atë kohë ( Rilindja), brenda pak vitesh, gjysma e dytë e viteve
gjashtëdhjeta, u gjendën njëri pas tjetrit, në Prishtinë.
Në Gjilan mbeti vetëm
Rexhep Elmazi, i cili përgatitej dhe priste momentin që të zhvendoset
dhe ai në Prishtinë. Një atentat “misterioz”, që për këdo ishte e qartë se qe
kurdisur nga UDB-ja, më 16 maj 1978 e
plagos rëndë dhe pas nëntë ditësh luftë mes jetës e vdekjes, vdes më 25 maj
1978 në spitalin e Prishtinës. Dyshohet me të drejtë edhe sot se në vdekjen e tij “ndihmuan” edhe mjekët e
spitalit të Prishtinës që ishin nën kontrollin e UDB-së.
Nga vitet shtatëdhjet e më pas, Beqir Musliu, Musa
Ramadani dhe Ibrahim Kadriu vazhdimisht do të jenë bashkë, dhe këtu ka rolin e
saj edhe “RILINDJA”, ku punonin. Musa Ramadani dhe Beqir Musliu, në Prishtinë
ranë në sy shpejt me shetitjet e tyre të përbashkëta nëpër korzon e famshme të
Prishtinës dhe sidomos me daljet e përbashkëta në kafe “ELIDA”, afër Pallatit
të Shtypit, aty ku sot është NEWBORN. Ishte si një rutinë e përditëshme që reth orës 10 e 30 t’a pinin bashkë kafenë
e mëngjesit, aty, afër qendrës, po edhe Pallatit të Shtypit. Një tavolinë më
tej vendoseshin rëndom, Ibrahim Rugova, Sabri Hamiti e Zejnullah Rrahmani.
Kishin raporte të mira mes vete, po tavolinat nuk i bënin bashkë.
Elita letrare dhe intelektuale e asaj kohe ishte mësuar
tashmë t’i shihte te ELIDA dhe, mund të
habitej vetëm po t’i shihte ndaras, gjë që nuk ndodhte.
Në qoftë se dikush do pyeste se: cila ishte tema e
bisedave të tyre të përditshme që nuk iu krijonte monotoni, përgjigja është e
kuptueshme: Letërsia.
Në krijimtarinë letrare Beqir Musliu do ecte më shpejt,
falë talentit të tij, por edhe Musa Ramadani ishte krijues produktiv, sidomos
me angazhimin e tij postmodernist në letërsi. Librin e parë NEUROSIS e botoi
privatisht dhe ishte një poezi ndryshe nga ajo që shkruhej në atë kohë në
Kosovë. Mund të thuhet se ai ishte “babai” i postmodernizmit në Kosovë. Pastaj
vijnë veprat e tjera, si nga njëri ashtu edhe nga tjetri,deri në… shuarjen e
tyre.
Kësaj Tresheje (Beqir Musliu, Musa Ramadani dhe Ibrahim
Kadriu) në Prishtinë, pas daljes nga burgu i bashkangjitet Teki Dervishi, i
cili gjeti “strehë” në gazetën
"Flaka e vëllazërimit" në Shkup si dhe Jusuf Gërvalla. Shtëpia që i
mbante nën një kulm, s’do mend ishte RILINDJA.
Tekiun, fjala vjen, distanca nuk e pengonte të mbante
miqësinë. Ata i kishin të tyret
fundjavat, teatrot dhe artin letrar që i
bashkonte kurdoherë e kudo, në Gjilan, në Prishtinë, në Gjakovë apo dhe
në Shkup. Që të tre do të bëheshin
propoganduesit, afirmuesit e vlerësuesit më të denjë të jetës letrare
dhe teatrore në këtë pjesë shqiptare që ndodhej në ish Jugosllavi. E,
mbështetës të forte në “Rilindje” e kishin Ibrahimin, i cili redaktonte faqet e
kulturës, po edhe Mirko Gashin, i cili përveç si poet, njihej si njëri nga
përkthyesit më të mirë nga shqipja në serbokroatisht dhe anasjelltas.
Ishte vdekja ajo që e ndërpreu këtë miqësi.
Fillimisht ajo mori Beqir Musliun, i cili, si askush
tjetër ishte i lidhur me Gjilanin. Madje edhe pushimet verore ishte i vetmi që
i bënte në Gjilan. Musa Ramadani psh. pushimet i kalonte në Ulqin, e Teki
Dervishi shkonte në Gjakovë. Beqir Musliu u shua më 24 qershor 1996 (në
Prishtinë) ku ndikoi dhe një operim jo i sukseshëm që ai bëri në një nga
spitalet e Moskës. Vlen të themi se atje, në spitalin e Moskës ai kishte
shkruar edhe “Ditarin e Moskës”, veçse këtë ditar e kishte “shkruar” (më mirë
do thoshnim: e kishte koduar) përmes figurash. Pas vdekjes së tij, askush deri
më sot nuk ka arritur ta deshifrojë. Si duket, qëllimisht e kishte koduar
përmes figurash, për ta shprishur kur të kthehet në shtëpi, por nuk arriti.
III-Nga qershori i vitit 1996 e deri në vdekje ( 10 mars
2020 ), Musa Ramadani, te ëmbëltorja ELIDA do të dilte dhe do të rrinte fikall
i vetëm. Rrallë do t’i jepte leje dikuj tjetër të ulej aty, ku dikur rrinte
Beqir Musliu.
Kjo është edhe
arsyeja që Musa Ramadanit do t’i vetëtojë në mendje, mbase dhe përditë,
kafja e pa pirë e Beqir Musliut. Sepse,
ishte malli për mikun, dashuria, dhimbja e mërzia e pa fund që e ngacmonte.
Në Prishtinë, aty te kafe “Elida“ atë ditë të 24
qershorit 2005, ditën e nëntë vjetorit të shuarjes së mikut të tij, i trishtuar shkroi këtë poezi. Poezia ishte e
bukur, por atij nuk i pëlqeu ai variant,
ndaj shkoi përsëri të nesërmen te kafja “të takonte mikun e tij” . Beqir Musliu
përsëri nuk erdhi, por në vend të tij ja behën kujtimet dhe ajo flutura e një
dite më parë, ndaj ai e rishkroi përsëri
poezinë, porn ë . Ishte data 25.06.2005. Dihet që poetët janë të vetmit që nuk
kënaqen me poezitë e tyre dhe nuk reshtin së korigjuari ato, madje edhe pas
publikimit, kështu që Musa Ramadani shkoi përsëri disa ditë resht te kafe “Elida” me bindjen se: sigurisht do të
vinte Beqir Musliu, si para nëntë vjetësh apo para një shekulli. Ndoshta ju kujtua shkarazi që ai ishte shuar,
por “shuarja” nuk ka qenë asnjëherë pengesë për poetët. Përsëri
Beqir Musliu “nuk erdhi”, por Musa Ramadani i rrethuar nga kujtimet që
zhurmonin rreth tij bashkë me atë fluturën
përherë e pranishme, aty te NEWBORN e rishkroi përsëri poezinë, atë që
ai e quan variantin e tretë, të datës 03.07.2005. Shkoi në shtëpi i trishtuar
dhe i rilexoi me vëmëndje të tre variantet, ku pa i habitur se nuk kishte
shkruar një poezi të arrirë, por kishte hedhur në qiellin poetik një
kostelacion prej tre yjesh, të cilat qëndronin pranë njeri tjetrit, si të lidhura me një fushë
magnetike me emrin e Beqir Musliut. Dhe jo vetëm me emrin e tij. Këto tre poezi-yje të lidhura në një
kostelacion miqësie nuk i ngacmoi më për
t’i ndrequr, e kush i “ndreq” për t’i bërë më të mirë e më të bukur yjet?
Kështu i la për ne, me atë dritëz pakëz të verdhëlluar
nga trishtimi.
Me qënë se Teki Dervishi iku në qershor të vitit 2011 e
Musa Ramadani u shua në 10 mars 2020, ndërkohë që Mirko Gashi kishte shkuar më
6 qershor 1995, i vetmi prej këtyre “gjilanasve të Artë” që ka mbetur është Ibrahimi
Kadriu, i cili për miqtë e tij flet pak, sepse i dhemb shumë çdo kujtim i tyre.
IV-Le të shohim tri variantet e poezisë “Homazhe për
mikun”, ose më saktë, si i shoh unë këto tre variante.
Musa
Ramadani
HOMAZHE
PËR MIKUN TIM
Beqir
Musliu
(Varianti
i parë)
Kaherë s`kemi pirë kafe espresso!
Ishte e premte, ora 10,30, te „Elida“
Sapo çeli bliri, 24 qershor, 2 mijë e 5
Porosita dy espresso të gjata, or mik
Te tavolina e parë, aty, pranë dritares
Në takëmin e filxhanit-te luga e sheqeri
Ta vura një lulebliri e një cigare…
Seanca spirituale filloi në kujtime
Shpejt paskan preftuar nëntë vite!
S`kemi pirë espresso bashkë kaherë
Prita një orë e gjysmë-dialog me vetmi
Asnjë mik a mikeshë jona nuk erdhi
Një shpirt vërtitej në trajtë fluture
Pranë tavolinës, sipër karriges tënde
Atëherë nisa ta pija espresson time
24.06.2005
Te
“Elida“ PR.
E parë si një poezi më vete, ndjejmë qysh në vargun e
parë një dhimbje të autorit për vetminë e tij, por ja që në vargun “Porosita
dy espresso të gjata, or mik” për një moment ai harron që është
vetëm. Ai është i vetëm fizikisht sepse shpirtërisht është bashkë me mikun e
tij, ndaj jo vetëm që porositi dy ekspreso të gjata, por: “Në
takëmin e filxhanit-te luga e sheqerit/Ta vura një lulebliri e një cigare”,
veprime këto që kryhen instiktivisht në pritje të ardhjes së afërt të mikut,
thua se është duke larë duart para se të ulet në tavolinë. Shikon orën 10.30,
tavolinën, dritaren, të njejta si para nëntë vjetësh. Vendosja e një cigareje
është ritual që bëhet për një mik a shok, por vendosja e një lule bliri tregon
se personi që pritet të vijë është një mik i ngushtë. Veçse poeti vjen në
kujtesë: “Shpejt paskan preftuar nëntë vite” (24
qershor 2005-24 qershor 1996) dhe ishte pikërisht dita që miku i tij kishte
“ikur”. Ishte përvjetori i nëntë i ikjes së tij. Ai ndoshta instiktivisht ka
shkuar te ajo kafe pikërisht atë ditë, por dhe ky instikt ishte nxitur nga një
kujtesë e brendshme. Shumë personave u
ka ndodhur që në përvjetorin e ndonjë miku të kryejnë instiktivisht veprimet që
kryenin së bashku në të gjallë, madje në të njëjtin vend apo objekt. E parë në
këtë këndvështrim këto veprime duken si një ritual nderimi për atë që mungon.
Veçse në këtë rast, kjo “mungesë“ mungonte, pasi: “Një
shpirt vërtitej në trajtë future/Pranë tavolinës, sipër karriges tënde”. Beqir
Musliu fizikisht nuk erdhi, por shpirti i tij mbërriti në formën e një future
dhe Musa Ramadani s’kishte pse të priste më, ndaj : “Atëherë
nisa ta pija espresson time”. Poeti u qetësua, piu kafen dhe
nxitoi për në shtëpinë e tij ku shkroi poezinë e …takimit me poetin.
HOMAZHE
PËR MIKUN B.M
(Varianti
i dytë)
Nga sh.20 s`kemi
pirë espresso
Veçsa erdhi kafeja për ty
Syprina e filxhanit u davarit
Aty u sajua një shkronjë : B.
Pranë lugës e sheqerit,aty
Anës tavllës së filxhanit
Ta vura një cigare e lulebliri
Duhanin e pije sall për hatër timin
E aromën e blirit e adhuroje.
Espresso-n e fundit e pimë, vallë
Këtu e nëntë vite më parë tok?!?
Për sa kohë ke humbur nga unë
Aq jam mplakur unë prej teje!
Zura ta gjerbja espresson time
Ajo jotja shformësohej papra
Kamarieret më pyesnin për shokun
Që më mungonte, vonohej, harronte
Pas afro dy orësh, në vend teje
Arriti një flutur si shpirti yt
Seanca spirituale nisi pa fjalë
Në praninë e frymës tënde aty
Ende s`kemi pirë kafe në sh.21!
25.06.2005
Te “
Edi_2“ PR
Tashmë mungesa nuk është nëntë vjet, por realisht është nëntë vjet e një ditë, kohë që
për poetin bën plot një shekull. Në këtë cilësim poetin e ndihmon fakti që ikja
e Beqir Musliut ka ndodhur në vitet e shekullit njëzetë (24.06.1996), ndërkohë
që poezia është shkruar në shekullin njëzetë e një (25.06.2005). Një shënjë i
thotë se diçka po ndodh: “Syprina e filxhanit u davarit/Aty u sajua një
shkronjë : B”. Është nënvetëdija e tij ajo që i shfaq iluzionin e shkrimit
të gërmës “B” që tregon praninë e Beqir Musliut.
Nuk dihet në se Musa Ramadani thërret në ndihmë kujtesën, apo i erdhi vetë
: “Duhanin e pije sall për hatër timin/E aromën e blirit e adhuroje”, duke
na dhënë pa dashje imtësitë e një miqësie ku Beqiri e pinte duhanin për t’i
bërë shoqëri Musait, ndërkohë që këtij të fundit i kujtohej se sa shumë e
adhuronte aromën e blirit tjetri. Kjo miqësi e “ikur” nëpër kohë ka lënë jo
gjurmë, por pasoja te poeti Musa Ramadani, që ai i shpreh duke kaluar dorën te
balli i tij plot rrudha: “Për sa kohë
ke humbur nga unë/Aq jam mplakur unë prej teje” dhe mua mu kujtua
Schopenhaueri kur shkruante: “Është humbja ajo që na mëson vlerën e gjërave”,
në këtë rast vlerën e miqve.
Në qoftë se variant i parë ka 15 vargje, variant i dytë
ka 21 vargje, por tej numrit të vargjeve, e dukshme është se poezia e
dytë, vargu i dytë thotë: “Veçsa
erdhi kafeja për ty”, sikur do t’i thotë:”shpejto të
vish se po të ftohet kafja”.e cila ”(Ajo e jotja) shformësohej pa pra”.
Mosardhjen e mikut të tavolinës Musa Ramadani sigurisht që nuk e ka vënë
re,pasi me atë po bashkëbisedonte, por mungesa është vënë re nga kamarierët , të cilët:
“Kamarieret më pyesnin për shokun/Që më mungonte, vonohej, harronte”. Te
ky variant pritja ka qënë më e gjatë; “Pas afro dy orësh, në vend teje”
se në variantin e parë ku: “Prita një orë e gjysmë-dialog me vetmi”,
veçse në të dy rastet ka: “Një shpirt vërtitej në trajtë future” në
variantin e parë dhe “Arriti një flutur si shpirti yt” varianti i dytë.
Duke parë variantin e tretë:
Homazhe
për mikun B.
PAS NËNTË
VITESH,MIK
(Varianti
i tretë)
Krahu i djathtë i fluturës
Preku ajkën e espresso-s
Lehtas,leee-ht, lehtësisht
Ne filxhan vizatoi gërmën B.
(Kafe e porositur veç për ty)
Nisa ta gjerbja espresson time
Duke soditur filxhanin tënd
Kamarieri tri herë më pyeti:
A do të vijë miku yt sot?
Unë po pres-gjegja-nuk di!
Ishte 24 qershori i vitit 2005
Çudi, kaq shpejt kaluan 9 vite
Pa pirë bashkë kafe espresso!
P.s.
Ishte shpirti yt ai
Që si flutur zbriti!
3.07.2005
Te
“Edi-2” PR
E diel,
me shi
…shohim se kemi jo
vetëm një rikthim te poezia me pesëmbëdhjetë vargje, si në variantin e parë,
por edhe në spostim të vargjeve të mëparëshme.
Këtë herë poezia nis me krahun e
djathtë të fluturës, që pasi prek ajkën e kafes espressit, sigurisht lehtas, si
një shpirt, në filxhan vizatoi germën B sikur donte të prezantohej apo të
njoftohej që kishte ardhur nga tejbota veç për ‘të: “Krahu i
djathtë i fluturës/ Preku ajkën e espresso-s/Lehtas,leee-ht, lehtësisht/Ne
filxhan vizatoi gërmën B”. Sigurisht që këtu pyetjet e
kamarierit nuk kanë atë tension si te varianti i parë dhe përgjigja duket pakëz
“indiferente” për arsye se poeti Musa Ramadani e ndjeu më shumë se sa e kuptoi
që: “Ishte shpirti yt ai/Që si flutur zbriti”!
Interesant është fakti që Musa Ramadani e shpreh periudhën e mospirjes së
kafes: te varianti i parë-në nëntë vite, të variant i dytë- një shekull dhe te
variant i tretë rikthehet përsëri në nëntë vite. Pra e parë gjeometrikisht kemi
pozicionin e një rombi me qëndrim vertikal, ku dy skajet e tij këndngushtë të
sipërme janë të njejta: nëntë vite dhe skajet e mesit janë në një shtrirje një
shekull. Kjo mund të duket si rastësi, por duke kujtuar që edhe vargjet sipas varianteve
janë 15-21-15, pra në formën e një rombi vertikal, mendoj se poeti qëllimisht e
ka krijuar këtë figurë gjeometrike në këtë krijim të tij.
Le ta vazhdojmë këtë vëzhgim: Vargu i parë te varianti i
parë është:”Kaherë s`kemi pirë kafe espresso”, ndërkohë që vargu i
fundit te variant i tretë është: “Pa pirë
bashkë kafe espresso”, pra vargje me të njëjtën
domethënie.
Te varianti i parë vargjet vijuese janë: “Ishte e
premte, ora 10,30, te „Elida“/Sapo çeli bliri, 24 qershor, 2 mijë e 5”,
ndërkohë që të variant i tretë vargjet mbyllëse janë: “Ishte 24 qershori i
vitit 2005/Çudi, kaq shpejt kaluan 9 vite”. Cilësojmë këto dy vargje se
vargjet: “Ishte shpirti yt ai/Që si flutur zbriti” kanë funksionin e një
ylli në bredhin e vitit të ri, janë vargje triumfi si brohoritja e fëmijëve në
orën 12.00 të datës 31 dhjetor kur shpallin ardhjen e vitit të ri. Pra
strukturalisht këto dy variantet ( i pari dhe i treti) janë si reflektim i
njeri tjetrit në syprinën e variantit të dytë, i cili është më i gjerë.
Sigurisht ne nuk duhet të kërkojmë një “reflektim pasqyre” të detajeve, këtu
flitet për poezi dhe detajet sigurisht që janë poetike.
Këto tre variante mendoj se nuk duhen parë të shkëputura
nga njera tjetra dhe të diskutojmë se cila është më e bukur. Këto tre variante
janë të lidhura me njera tjetrën, jo vetëm më idenë poetike, jo vetëm me
strukturën vargore, por në radhë të parë shpirtërisht. Janë rënkime shpirti nga dhimbja të cilat
fillimisht vijnë me madhësi më të vogël, shoqërohen më pas me një rënkim “shpirti”( i themi ne) të gjatë e të fortë dhe për tu
mbyllur me një rënkim gati të njëjtë me të parin.
Mos u përpiqni t’i ndani nga njera tjetra këto variante,
këto janë tre “strofa” të së njëjtës poezi dhe unë do t’ju thoshja: të një
poezie shpirti.
Sarandë, më 1-3 nëntor 2022