Poezi nga Albert Nikolla

ALBERT NIKOLLA

EXPLOZION

POEZI

Bernadette Herman:

(Shkrimtare Belge):

JETESHKRIM

Albert Nikolla, -Një shkrimtar i lindur

Albert V. Nikolla është lindur me 16 nëntor 1968 në Shqipërinë Qendrore (Mat). Kryen studimet  në Universitetin e Tiranës, nga viti 1990 deri në vitin 1994. Student  i talentuar, laurohet me diplomën në saj të një “memorie” avangardiste  (që zbulon lidhjet e dukshme dhe të padukshme mes poezisë franceze dhe asaj shqiptare) të titulluar: “Migjeni dhe Gjeneza e Poezisë Moderne Shqipe” , duke marre kështu  të drejtën për të qenë “Profesor Letërsie” për sistemin e shkollave te mesme. Një diplomë tjetër, akorduar  më 1996 nga Instituti Danez i Medias, i jep akses në fushën e gazetarisë profesioniste.

Në fillim, punon si gazetar për të përditshmen “Koha Jonë” për të vazhduar me gazetën tjetër të përditshme (më e madhja në vend) “Shekulli”, ku punon si Shef i rubrikës së informacionit  dhe më pas përgjegjës për rubrikat speciale: Reportazhe-Investigime-Dosierë, kryesisht në publikimin e artikujve sa i takon trafikut të fëmijëve, të femrave dhe të drogës. Mbi 400 dosierë investigime e reportazhe, mbajnë firmën e tij.

Shkrimtar i lindur, Albert V. Nikolla ka tre vëllime me tregime në aktivin e tij: “Dashnori i fundit”, “Ngjyrat e çmendurisë” dhe “Lojë tulipanësh”. Por gjithashtu dhe shumë romane, si: “Në kërkim të Perpetum Mobiles” ; “Week-End  i përgjakur në Bruksel”; “Golgota e Kuqe”; “Kanun”; “Vallëzim nën Yje” ; “Gjeniu dhe Vrasësit”, “Humbësi i vetvetes”, pa harruar esenë “Shtegtimi i Pelikanëve”.

Pas botimit të mbi 1 000 poezive në Shtypin  Periodik letrar, (1990-2008), ky është vëllimi i parë poetik të cilin kam patur fatin ta lexoj në gjuhën time amtare, Frëngjisht. Një poezi origjinale në ekstremet e modernizmit, novatore dhe e veçantë, që nuk të hiqet lehtë nga mendja me muzikalitetin që përcjell.

Ajo që më është dukur interesante, është fakti që, megjithëse një shkrimtar i rangut Evropian nga cilësia, -modestia, qetësia dhe humanizmi  i shkrimtarit Albert V. Nikolla, ka qenë vërtet një mundësi reflektimi, për ne shkrimtaret belgë. Duke parë kualitetin e poezive, jam kurrize të lexoj në frëngjisht edhe 5 volumet e tjera të autorit, të cilat ende nuk kanë parë dritën e botimit.

Krahas punës së tij krijuese, Zoti Nikolla, ka ndjekur studime akademike në Belgjikë dhe është  graduar me Master pranë Institutit Superior të Wavre-s, në “Komunikim, Organizim dhe Devlopim Personeli”.

Parathënie:

Vetëm eksplozioni

që prodhohet në brendësi të zemrës,

i mundëson shpirtit të shkëlqejë si Diell.

Nga : ATHANASE VANTCHEV DE THRACY

 

Laureat i Akademisë  Franceze

Anëtar i Akademisë  Braziliane të Letërsisë

Anëtar i Akademisë  Evropiane të Artit dhe Letërsisë

Anëtar i Akademisë  së Edukimit të Lartë të Ukrainës

Anëtar i Akademisë  Bullgare të Shkencës dhe Arteve

“Puna njerëzore! Është eksplozioni

që shkul kalbësinë tonë  të brendshme kohë pas kohe”

Arthur Rimbaud (1854-1891)

“Dijeni pra se Dielli është i bukur momenteve të sapo-lindjes,

Kur si një eksplozion hedh mbi ne, përshëndetjen e tij të dritës”

Charles Baudelaire (1821-1867)

Me “Eksplozion”, vëllimin e tij poetik, Albert Nikolla shkrimtar dhe poet shqiptar tejet impresionues, na ofron një sintezë të mendimeve të tij, thënë ndryshe vizionin e tij për Botën. Ka në këtë vargan  poezish, një forcë të rrallë, një energji të pazakontë, një entuziazëm dhe dëshpërim shpërthyes, dhe mbi të gjitha një hapje kozmike mbi jetën, që na bën të mendojmë për veprën e vizionarëve gjigandë, siç ishin Arthur Rimbaud (1854-1891), Lautréamont (1846-1870) dhe Ezra Paund (1885-1972). Është  një shikim parashikues që autori hedh sa mbi veten, sa mbi shoqërinë në të cilën jeton. Vepra e këtij autori, është një simbiozë e çuditshme, dhe nuk kalon pa më kujtuar gjithashtu Bouwulf, poemën më të madhe epike të letërsisë anglo-saksone, që sipas gjasave është shkruar në mes të shekullit të VII gjer në fund të shekullit të X, e inspiruar nga tradita orale. Një poemë e admirueshme që ri-transkripton epokën gjermanike drejt aq shumë fitoreve dhe shpresave të heroit Beowulf, të cilat janë pasuruar me kalimin e kohës nga përpunimet e stilit kristianik.

Koncepti themeltar  i vëllimit “Eksplozion”, në analogji me atë që thuhet më sipër,  është në të vërtetë një shpërthim dijesh, një shpërthim humori , vullneti të pathyeshëm  për të thënë ngjarjet e kohës dhe për të evidentuar ekzistencën në të gjithë format e mundshme. Është gjithashtu një transformacion i shpejtë i një materie poetike që tharmohet falë një fjale thellësisht të frymëzuar, me dendësi të madhe intriguese.

Poezia e Albert Nikollës është po ashtu e ngjashme me “Sang-Dragon”, poemën e njohur që nga Antikiteti i Hershëm nën emrin latin “Dracaena Cinnabar”-i, për vetitë e jashtëzakonshme të kurimit. Ashtu si dhe kjo pemë, poezia, ajo e vërteta, ajo e madhja, poezia esenciale ka gjithashtu si qëllim të ngrejë nga ligështia shpirtin e njeriut, t’ia shërojë të gjitha plagët e trupit. Të thuash “Njeriu dhe Bota” , të metamorfizosh njërin, dhe të mbash në shëndet të mirë tjetrin, duket se është qëllimi  që na propozon autori. Megjithëse  përjetime personale, fjala e tij arrin të hyjë në shqetësimin e çdonjërit prej nesh.  Në të gjitha tekstet, Albert Nikolla na beson një ngjarje të lidhur me dashurinë.  Dhe kjo ngjarje, reale apo e ëndrrës, fantazmë, rikrijim situate, kalon brenda një çasti në një materie të pafundme,  me  humnera përgjatë gjithësisë, në vorbulla të errëta përthithëse, me yllnaja. Kjo perspektive kozmike vjen papritur e përzihet me të përditshmen, nëpërmjet një spektakli trivial e të thjeshtë, një spektakli që mund ta shohim në çfarëdo lloj rruge, në çfarëdo lloj sheshi, të çdonjërit prej qyteteve: Kështu pra poeti këndon.

 

“Për katastrofat kozmike të kohës që jetojmë

Për mijëra yje që shuhen në shpërthim,

Dhe ende pa lindur në harresë shkojnë,

Për vajzën që ecën rrugës me delikatesë,

Zhytur në ankth pritje, bukuri e trishtim,

Për sytë e zi, blu, të kafet, apo të jeshiltë

Që dhembjet e mia i shërojnë me dritë...”

Forcën e vargjeve të tij, duhet ta kërkojmë në të famshmen  “?????? / ?airos”  greke “kapja e çastit të volitshëm” . Ky koncept përcakton një moment shkëputje (në një sens apo në një tjetër) nisur nga një bosht apo pikë përqendrimi gjithmonë në rrotullim.

Në letërsi ashtu si dhe në gjuhën e përditshme, ky term përcakton një ndryshim esencial, një moment ridimensionimi  të një nocioni, të një avancimi apo një rikthimi prapa.  Në fund të fundit, ekspresioni “çast ridimensionimi” nuk thotë gjë tjetër veçse  “tani është koha e volitshme për të vepruar”.  Grekët e antikitetit kanë zotin e tyre Kairos. Ky zot është i mishëruar  nga një burrë që nuk ka veçse një cullufe flokësh në majë të kokës.  Kur kalon afër nesh ka tre mundësi:  1)Ne nuk e shohim; 2) e shohim dhe nuk bëjmë asgjë; 3)zgjasim dorën dhe kapim cullufen e flokëve të tij, kështu pra ne e shfrytëzojmë rastin.  Kairos  ka dhënë në latinisht  Opportunitas  (oportunitet, - kapje e çastit të volitshëm).  Albert Nikolla është një njeri që di ta kapë mundësinë poetike me mjaft mjeshtëri. Poet dhe shkrimtar race, e di se fatkeqësia  e maturon(E bën më të pjekur) dhe fisnikëron heroin, që bëhet shtyllë e fortë e fatit të legjionit të tij.

Në të gjitha poezitë e tij, poeti vë nën kontroll një hapsirë të pafundme në të gjitha planet. Ka në vargjet e tij shpërthime të papritura që na kujtojnë gjeniun e poetëve Williams Carlos Williams (1819-1863), Walt Whitman (1819-1892) dhe Jack Kerouac  (1922-1969). Gjithmonë është  një “UN”-, njeriu i përjetimeve të përditshme që mënyra e të prezantuarit  e transformon shpeshherë në një krijesë fantazmagorike. Pastaj kthehet në “NE”, sepse ajo që ndjen e përjeton, e di mirë që të gjithë njerëzit e kanë përjetuar, po e përjetojnë, dhe do ta përjetojnë në të ardhmen. Më pas në një rrugëtim të ri, nënshkruan me “Un” dhe kjo do të thotë “Ne” në lëvizjen cirkoide të njerëzimit  në raport me yjet dhe kozmosin. Dhe habitet nga fakti që “Ne” si njerëzim kemi shumë më tepër të dhëna për gjithësinë, pafund e largët, sesa për atë që është më afër nesh:

Teleskopët e botës

drejt universit i kanë drejtuar,

Po kanë harruar të vënë teleskopë

në shpirtin e njeriut,

Atje ku misteri i universit me zell ruhet,

Dhe ku ëndrrat nisin,

rriten shpërthejnë si yje e vdesin,

Universi nuk do të ishte,

Nëse nuk do ta ngrinte dashuria,

Njeriu e ka elementin e rikrijimit

brenda  vetes.

E pikërisht këtu  poeti demonstron superioritetin e tij mbi shkencëtarët dhe shkencën humane në aspektin psikik, sepse qëllimi i tij është vënia në vrojtim të teleskopëve, si drejt të universit ashtu edhe drejt shpirtit, në kërkim të një lidhje që i afron dhe i thelbëson. Besimi i tij nuk është siguria absolute, as një ilaçi magjik, por një bast i vënë mbi shpresën. Fjalët e tij, janë po aq afër me ato të Shën Agustinit  (354-430) që shkruan: “Vihuni në kërkim, tamam sikur do të gjeni gjithçka, dhe gjeni për të patur mundësinë të zbuloni  akoma gjëra të panjohura”. Kjo kredo e poezisë së Nikollës, ngjan gjithashtu me atë të filozofit francez Lucien Jerphagnon (1921-2012): “Ruaj brenda vetes një zonë të paprekshme, një pronësi  magjike shpirtërore”

Por, i vendosur mes mikrokozmosit të tij, burim i të gjithë shkëlqimeve të tij, i mbështetur në fjalët dhe universin, mbi të cilin hap shtigje për shikimin të tij poetik, Albert Nikolla ngjizet gjithashtu edhe në “Eksplozionet” (Shpërthimet) si një topograf i Botës në planin universal. Eksploron dhe demonton të dyja botët, në të vërtetë:  botën psikike dhe botën gjeografike, me një preferencë për  majat  e paarritshme dhe humnerat e pafundme, vorbullat përthithëse oqeanike  dhe pyjet e pamata, ku dreri kthehet në objekt gjuetie për gjuetarët. Dhe, për atë që është botë e krijuar nga duar e njerëzve, një vend të veçantë në poezitë e poetit tonë,  zënë pikërisht Piramidat, këto  vende monumentale, që  na kujtojnë lodhjen e pafundme por njëkohësisht  edhe madhështinë e njeriut. Por dhe piramidat, stigmatizohen jo rrallë, për shkak të madhësisë dhe peshës së tyre, në favor të një të ngrëni të shijshëm  mbi barin e gjelbër, frymëzim real dhe i pavdekshëm edhe në veprën e Edouard  Manet (1832-1883). E ndjejmë se tema e të ngrënit është një lloj madeleine erotike tek  Marcel Proust (1871-1922) me epshin, dashurinë e marrë në të gjitha aspektet; sensualitetin delikat, -element që qartësisht vihet re në thellësi të pushtetit emocional që transmeton çdo poemë e gjatë apo e shkurtër në krijimtarinë e poetit tonë, e që mund të thelbësohet në shprehjen : Albert Nikolla dëshiron të jetë një Théophraste (Teofrat- filozof athinjot , nxënës i Aristotelit  371 -287 para Krishtit) modern, një orator divin,  falë disponibilitetit të pafund të shpirtit të tij kurioz.

Në aspektit e botës psikike, qasja  e Albert Nikollës është e ngjashme me atë të  Ezra Paund, pasi udhëton në jetën njerëzore të krijesave të lindjes e të perëndimit, nga polet në Ekuador. Këtu ai është provë e një fati të parathënë rreth kontrasteve, dhe nuk nguron të zhytet  në ngjarjet më të zakonshme; guxon gjer edhe të na tregojë ngjarje rrëqethëse të TV-ve sharlatane  dhe të revistave populiste. Në të njëjtën kohë, ngrihet në një nivel shumë më të lartë sesa ç ’prodhon njerëzia. Lexuesja e “Voici” mahnitet nga zanat dhe gërshetëzat . Gruaja shtëpiake, një bukuri e pamend, provokuese dhe joshëse  e revistës , gjendet përballë një Afërdite Poetike që poeti i krijon si kontrapunkt.  Albert Nikolla i njeh mirë rolin e plagëve të tij të së kaluarës, tiraninë së ekzistencës së papëlqyer e të vështirë. E di mirë se ka mes nesh, kujtime që janë si gurëzit e mprehtë në shollën e këpucës.  Këtu kemi të bëjmë me një farë obsesioni tipik që gjendet tek poetesha angleze Katherine Fowler Philips (1631-1664) thënë tek “E pafuqishmja Orinda”, e ripërsëritur si fenomen poetik në “O vetmi, zgjedhja ime e ëmbël”, e muzikuar nga Henry Purcell (1659-1695). Kjo poezi, plot me emocion

shpërblen të gjitha dituritë.  Viktime e pamëshirshmërisë së jetës, Albert Nikolla provon një dëshpërim të thellë përballë fëlliqësisë, nënshtrimit  dhe lakmisë së njeriut.

Shpirti im vuan nga mizerja e njerëzimit,

Nga mungesa e origjinalitetit,

Jemi krijesa mishngrënëse ,

Që shqyejmë shpresat me idhësisht,

Nuk kemi dashuri për jetën e shenjtë,

Dhe mrekullia e krijimit na braktis ...

Albert Nikolla, përshkon me të njëjtën shpejtësi dhe ekzaltim hapësirën dhe kohën.  Shkon me një mbyllje qerpiku, tek  Lucy i lashtë dhe Eva e së ardhmes, duke e konsideruar në çdo etapë femrën si yll polar të gjithçkaje që ekziston.  Dhe është pa dyshim ky koncept  që krijon tek ai, entuziazmin lirik që shend-e-veron  të gjitha poezitë e tij dhe bën të lindin nën penën e tij imazhe te pashlyeshme. Celebron në të njëjtën lëvizje të zemrës , forcën ndarëse të individit prej  hapësirës, dhe e bën atë unik, duke e vendosur në log un e madh. Ja pushteti i pafund që i jep një individi të vetëm, kur shkruan:

« Mjafton që të mbyllen qerpikët,

Për tu shuar gjithë njerëzimi»

Mrekullia qëndron në faktin e transformimit të jetës së tij në një vazo kristali, vendosur përballë një oxhaku familjar plot ngrohtësi. Por kërkon gjithashtu dhe shenjtëri në sjellje. Pa këtë shkundje dritëdhënëse të shpirtit, jeta jonë rrezikon të kthehet në terror  me pamjet e përditshme të qyteteve misteriozë dhe të zymtë. Pafuqia thërret vazhdimisht për të shkuar drejt vorbullës së saj thithëse. Dhe vetëm një besim i lartë divin, mund të na shpëtojë nga rënia. Një besim diellor, që i lejon poetit të kuptojë përmasat e varfërisë së tij.

Në këtë vëllim që inspiron plotësinë, Albert Nikolla shpreh të gjithë elementët emocionalë të njeriut,, që nuk është asgjë përpara turmave dhe shtrirjes së botës, por që mjafton një gjest i pastër për tu lidhur me gjithë forcën dhe hapësirën dhe për ta dominuar.  Kjo në saj të një teknike speciale që autori zotëron: “Mbyll sytë. Dhe kthehu në kozmos, ti vetë”. Ky pushtet u është dhënë veçse atyre që  dashurojnë vërtet, atyre që kanë një zemër mbushur me mirësi e butësi:

« […] dashuria,

Është misteri i mistereve

Ajo, që riprodhon jetën në përjetësi… »

Madhërimi i dashurisë, i pushtetit të njeriut që realizohet vetëmse nëpërmjet ndjenjave të paqarta dhe vështirësisht të kontrollueshme , nuk është veçse një lloj nitroglicerine që shkakton shpërthime. Eksplozione  të dhunshme , por gjithashtu eksplozione krijuese, të konsumuara nga kush; thelbësisht nga Big-Bang-u. Ja pse e quan kështu vëllimin e tij me poezi, buqetë të një evolucioni lirik dhe të një vizioni të denjë për Pythie ose Sybille, pa harruar titujt vërtet me shije, aq çmendurakë dhe njëkohësisht të menduar thellë.

Nuk është e vështirë të kuptohet që shpirti, në forcën e dritës për të qenë i përkryer, të vendos mbi mijëra pamundësi!... Dija e heshtur nën sulmin e frikës dhe shkatërrimit  njeh forcën e eksplozionit dhe dhembjes, që është njëkohësisht graviteti i vërtetë i gjërave!

PARIS, MAJ 2013

Përktheu nga Frëngjishtja: JETON KELMENDI

 

1. LOVE EKSPLOZION

 

Dedikuar

momentit të krijimit të Universit

 

Big-Bangu nuk ishte qëllimi në vetvete

i Materies inteligjente,

Big-Bangu ish thjesht shpërthimi

për të bërë të mundur dashurinë,

Big-Bangu mund të emërtohet ndryshe

me frazën poetike,

LOVE-EXPLOZION, në shpirtin e Gjithësisë.

 

Sepse vetë Krijuesi vendosi:

Vendi i dashurisë do të jetë Toka,

Këtu  Ligji i Erosit dhe Kupidonit

nisi fazat e gjata të krijimit,

Dhe në urdhërat e Afërditës

u vu Bota, sipas planit,

Si një bebe e dobët në krahët e nënës

u shfaq njerëzimi,

Në fillimin e të shtatës ditë........

 

Dashuria e vërtetë

është e vetmja forcë graviteti me ylbere,

Që mundet ta shmangë  përgjithmonë

zhdukjen e njerëzimit,

Dashuria është e vetmja zgjidhje e urtë,

dinjitoze dhe e mençur,

E vetmja rrugë pa dilema të frikshme,

e drejtë plot shpresë ,

Që na shpie drejt dritës së madhe të qenies

pa na plagosur,

Drejt ëndrrave të pasosura.......

 

Krijimi nuk ishte qëllimi në vetvete

i Materies inteligjente,

Krijimi ish thjesht inxhinieria gjenetike

për të bërë të mundur dashurinë,

Krijimi mund të emërtohet ndryshe

me frazën poetike,

LOVE-EXPLOZION, në shpirtin e njeriut.

Bruksel, 14 mars 2004

 

2. PASION

Dedikuar një pelikani te trembur,

Teksa fluturon mbi pyllin me pisha

Ashtu si nëntë planet

hapësirave të gjithësisë udhëtojnë,

Dhe ndjesitë humane

mbi qenien pafund të species

dhe Zotit,

Ashtu si dielli qe shndrin

përballë botës me jetë ujërash,

Ju ftoj ne universin e dashurisë

që nuk njeh vdekjen prej lotit...

Në perandorinë e dashurive

që ngrihen si trëndafilat e pranverës,

Lini emocionet të fillojnë e të sundojnë

mbi trupat njerëzorë,

Në ngashënjimin plot ëmbëlsi

të forcës dhe pasionit,

Ju do të gjeni ëmbëlsinë e ngjizjes

dhe krijimit të fëmijës,

Hipnozave të endjes

në hapësirat e gjelbërta të vetë mendjes,

Të bukurat ëndrra ,

pa ngurrim eterin pra pushtojeni.

 

Rrugës së qumështit do të fluturoj

si pelikan i trembur.....

3. GJENEZA

Një poezi kushtuar

mrekullisë së krijimit,

Dhe Materies Inteligjente

të Organizimit

 

Dhe perëndia erdhi

e ujërat i derdhi mbi tokë,

Dhe diellit i tha:

Ngroh me forcën e pasionit,

Në shpirtin e krijimit

u zgjua forca e arsyes,

Inteligjenca fillestare e njerëzimit...

 

Dhe pjalmi i përsosjes

depërtoi shqisave të krijimit

Anekënd  mbi detra

dhe oqeane të reja,

Aromë e këndshme ekzistence

u bë e qeshura,

U shpërnda gjithkund

në thelbin e krijesave,

 

E bukur bota që krijova,

-tha perëndia befas,

Dhe një pastërti e mrekullueshme

u nder mbi ajër

Si drita që bie mëngjeseve

e shndrin mbi pikalashta.

Edeni ja ku është,

fëmijët ngritën  kryet ngritën

si gonxhet çelën...

 

Por sa kaq

në honet e errëta të universit,

ligësia,

Pa mrekullinë

dhe i zgjoi demonët e së keqes

dhe vesit,

“Nisuni drejt krijimi

dhe shpirtra hidhni hije dyshimi”

Kështu nisi lufta e përjetshme e universit,

Bota u bë kopshti me lule

dhe varri i njerëzimit.

4. ERDHI KOHA

Dedikuar dashurisë,

pasi plagët e luftës,

i shëron veç dashuria

 

Erdhi ora fatlume

të  këndojmë dashuri

Ti që nga asgjëja

krijon thelbin e qenies,

Ti qe brezat i përsos

dhe mirësisë i hap portat,

Mëngjeseve plot afsh e amë

i bashkon çiftet dhe u jep dritën,

Ti që fëmijët i rrit

dhe plot na i mbush sofrat,

Me punën e ndershme dhe mirësi,

Të këndojmë

himnin e madh të Gjithësisë,

Se Perëndia tha o njeri:

“Të krijova, tani:

Sundo mbi gjithçka me dashuri”.

 

Sapo agu i syrit më hapet

mëngjeseve të reja,

Dhe një ditë e re në jetën time

shtohet me parfum,

Gjej forcat ta flak urrejtjen

në fund të Skëterrës,

Njerëzit nis sërish  ti dua,

dhe dashurisë ti thur vargje,

Kam rënë në dashuri me ty dashuri

përjetësisht,

Si të isha poeti i fundit mbi dhe,

përvëluar në shkretëtirë!

 

Buza e femrës është krijuar

që të latohet prej puthjes,

Le të shkrihemi pra si mjalti

duke puthur në dashuri të vërteta...

Le të lulëzojnë

miliarda gonxhe të freskëta agimeve,

Kur Afërdita shtrin tisin e bardhë

mbi kontinente!

 

Dashuria është i vetmja ndjenjë

që e fisnikëron njeriun,

Është vetë esenca e qenies së njeriut

mbi univers,

Le ta ruajmë pra atë

nga vdekja dhe shkatërrimi,

Sepse:  nëse vdes dashuria

gjithë njerëzimi vdes,

Dhe universit i hapet

një vrimë e zezë në zemër.

 

5. SHPRESA DHE RINGJALLJE

Kushtuar shpirtit të njeriut,

dhe ndjenjave të larta,

Qe na mbajnë me ëndrra

dhe shpresa

 

OH! Ëndrrat e mia

i kam nxjerrë nga sirtarët e mendjes,

Për të shpëtuar vetveten

nga monotonia e gjatë,

Kam zënë vend

përballë oqeanit të jetës në Univers,

Ulur në stolin e bardhë,

poet i menduar thellë,

Me supe të ulura

nga hallet e përjetshme të njerëzisë,

Nga shpresat dhe dhimbjet

që më ka dhënë dashuria.

 

Vrite vetminë dhe dashuro

me afshin e shpirtit o njeri

Shpëtoje femrën nga vetmia,

sepse ky është misioni yt

Ke triumfuar në jetë

nëse me dashuri gjithkund je rrethuar,

Nëse si gonxhe në shtëpi

të rritet fëmija dhe shpresa,

....Shpresa dhe ringjallja...

Ringjallja ndodh

vetëm nëse dashurisë i ngrini shtëpi,

Në zemrën tuaj,

më pas e ushqeni

me pjalmin de jetës

Ç’do moment shpirtin ja mbushni

me ndenja të larta,

Për tu tretur në eterin e kujtesës

dhe më pas për tu rikthyer,

Asgjë nuk dini për vdekjen,

për forcën e saj shkatërruese,

Është koha të dashuroni,

që ajo të mos ju mposhtë.

6. NOSTALGJI

Kushtuar të vdekurve,

qe kanë zili fëmijët tek lozin

 

Dhe frynte era e marrë

Gjumnajës së pafund të heshtjes fajtore,

Të vdekurit ngrihen nga varri,

Me sy xixa nga tmerri,

Duke shikuar çiliminjtë

që lozin diku në një kënd të parkut,

Kujtojnë...

Fëmijëritë e tyre te dikurshme

Që fshihen mes lisave të zabelit,

Mes trungjesh të kalbura nga harresa

dhe mushkut të vjeshtës.

7. NATA TREMBET

DHE KURRE NUK NGRIHET

 

Kushtuar bukurisë së jetës

 

Shijoje

ëmbëlsinë e mjaltit të lules së portokalles,

Më pas djegien e specit të njomë

me djathë e raki thane,

Kokrrat e rrushit veror të kallirit,

në pikun e vapës,

Shijen e rrallë e brendisë së bostanit,

buzë lumit në flladin e darkës,

dhe më pas vajzën e re shtrije ne rërë

tek rrënjë e rrapit..

sepse atje ku dashuria harbohet

në nota freskie,

nata trembet dhe kurrë nuk bie.

 

S’ka fjalë, s’ka dhimbje, ka veç dashuri,

Nën ujët e heshtura të natës së qelqtë,

 

Bëhem shpirti jot ushqyer

qe fytyra të-të shndrisë,

Përgjatë ekzistencës tënde

në afsh e përqafime

 

Në zhgjëndrrën e kujtesës ,

fshehtësisë së ashtnajës,

Zbulojmë kënaqësitë e bashkimit të beftë

Para meditimit

gëlojnë elektronet e pjalmit,

Thëniet e trishta

në ballkonet e harrimit.

 

Ndjenjat

janë shprehje e asaj

që ne fshehim ne gjene,

Ngaqë shuarja

për ëndrrat dhe dëshirat

është një utopi,

Të zakonshmet flijime, ri përsëriten,

Por e bukur është jeta,

dhe pse ka shumë zhgënjime. .

Pasioni

është tajfuni i pakontrollueshëm,

I shpirtit njerëzor

Sublim në katastrofa dashurish,

dhe në mallkime të rremta.

 

Nëse humbim

njërën nga shqisat qe kemi,

Kjo pakëson mundësitë e ndijimit tonë,

Më mirë pa veshë e pa sy

Nuk është e nevojshme

që gjithçka të dëgjojmë.

 

8. NDJENJAT JANE SI FEMRAT

Kushtuar mëdyshjes njerëzore,

bukurisë dhe shëmtisë

 

Ndjenjat kur janë të vërteta

janë si femrat

Të bukurat dihet,

nuk janë kurrë besnike,

të shëmtuarat janë besnike,

po a vlejnë vallë?

mëdyshja na kaplon,

dhe kjo nuk është gjë mirë,

të jetojmë duke shijuar dashurinë

e shumë femrave është tradhti,

të jemi besnike të një femre,

është skllavëri.

 

Por bëjeni jetën të lirë miq,

sepse

Nëse jeta arrin të na dehë

me ëmbëlsinë e saj,

Dashurinë e kemi fryt

në shportën tonë,

Mund të jetë dardhë

mollë apo kajsi,

E hamë kur të duam

dhe në rrugën e rikthimit këndojmë,

Meqenëse qendra e universit

nuk është përcaktuar,

Unë jua propozoj

ta shpallim qendër universi

dashurinë.

 

Mos ja ndaj sytë dashurisë

asnjëherë,

Se xhungla njerëzore gjithçka përpin,

Thuaj fjalë të bukura

dhe ledhato shpresën,

S’ka falje nëse gaboni,

dhe lindi ëndrrat të vdesin,

Shpërfillja

është buka e zezë e mjerimit në shpirt,

Harresa juaj,

ju bën të mbusheni

me një miliard harresa.

 

Dhe kur kthehemi

biem në dashuri,

Nuk dimë se kë duam,

fluturën apo kobrën,

Në çdo rast,

në çdo çast,

në heshtje dhe marratë,

Rënia është fatale,

pafundësisht e vret kohën.

 

Pastaj një ditë

humbasim sensin e kohës,

harrojmë,

Dhe zbulojmë

se përtej perdeve të dritareve

ka botë,

Dashurojmë të tjera,

dhe flemë gjumë të gjatë,

Me idenë se jetojmë,

por gjymi është gjysmë vdekje.

 

Të urtët vdesin,

me shpirtin që ikën në eter,

Flaka e memories njerëzore

me vrull i djeg,

Fshihen kujtimet,

ëndrrat dështimet,

Filli i jetës zhytet në terr.

 

Por është kuraja

që ushqen Dashurinë

Dëshirat marrin flakë,

dhe pyjet përpijnë,

Digjet gjithçka,

dhe asgjë nuk digjet,

Filli i ëndrrës është e vërteta,

e vërteta ëndërr,

Hapni zemrat për zogjtë e mirësisë.

Psherëtimat e dashurisë

janë si erërat e shkretëtirës,

Si zërat e nimfave të largëta

në oazën që shihet në somnambul,

Shpresa është balsami që rigjeneron

shpirtrat e dëshpëruar.

 

Flasim për parajsa,

në qiej e në mbi-qiej,

Por tek gjinjtë e femrës

parajsa e vërtetë fshihet

Në kalërimet e gjata,

mbi kuaj fushave të shtratit

Ose duke u puthur

mes faqeve të një libri,

Jeta e një dashurie matet saktë

vetëm  me pasionin e njeriut.

 

9. MUZIKE MBI TRENDAFILA

Kushtuar, shiut, breshrit

dhe akullit të mosqenies

 

Dhe Erosi nis e bëhet  muzikë,

Me nota dashurie

të shkruara mbi trëndafila.

Mos mendoni se ka ardhur fundi,

Nëse shihni dy burra tek rrihen,

Në derën e të bukurës,

gjysmë të mbyllur.

 

Kur te jemi plakur,

do ti kemi thënë të gjitha,

Pastaj do ikim

andej nga lindet drita.

Nëse ti jetën e merr lehtë,

si dhuratë prej Zotit,

Dhe kohën kot e shkon

me marrëzira

Koha të gllabëron

si një boa gjigande gazelen,

Bien ëndrrat si shiu në breshër,

Dhe shuhen

në akullin e mosqenies.

 

Ai që me shpirt do

nuk ka nevojë të braktisë,

Sepse braktisja

nga portat mund të hyjë

dhe lulet ti thajë,

Ndërsa dashuria e vërtetë

mund të fluturojë,

Si zog nga dritarja

të ngjitet në qiell

Goja thotë gjithmonë atë

që zemra blaton,

Dashurinë apo urrejtjen,

apo të dyja bashke,

Dhembja nuk do as lot

as lavde,

do shpirtra.

 

Nëse një ëndërr është jeta,

me aktorë tragjike e komik

Ti luaj lojën tënde qetësisht

dhe fito,

Për një ëndërr të bukur

nevojitet gjumë i ëmbël,

Për një somnambul

duhen vuajtje dhe trishtime,

 

Gruaja qe ne duam

mund të jetë shpëtimi,

Mund të jetë vetë varri i pafundmë

dhe mallkimi,

Nuk e dimë gjithsesi,

Martohemi

dhe martesa është si gjaku,

Vetëm një plage e madhe

e nxjerr prej trupi.

 

Të gjithë ne

jemi në kërkim

të kufijve të ekzistencës,

Por nuk ka askund ndarje

të dukshme,

të prekshme,

me gardh,

Realiteti  vjen shfaqet

si një krijesë hibride,

Dhe zhduket pa lënë gjurmë

si një hije,

Nuk dimë se nga t’ ja mbajmë.

Thuhet se pas furtunave të mëdha

lind gjithmonë një diell,

Po dëmi është i bërë

pas uraganit të sapo ka kaluar.

 

Dashuria është e verbër,

se shikon kurrë lartësinë e malit të saj,

Gjer në ditën kur braktisja vjen

dhe shembet gjithçka në gërmadhë.

 

I ngërthyer gji-më-gji

me femrën e bukur,

Natën e bën zjarrmi,

dhe të ftohtin nuk e ndjen,

Bukuri e gjithë ëndrrave dyshe,

është bashkë-autorësia,

Misteri bie,  kur zbulohet sekreti,

Pas çelësit që hap portat e ndjesive.