Vangjush Ziko: Vetmi e mundur

Vangjush Ziko

VETMI E MUNDUR

SHELGJET VAJTUES

Pleksur

dhe shpleksur

i kam mendimet.

Shelgjet lotues

më bëjnë hije.

Bashkë të pleksur

qajmë vetminë.

Vargjet me degët

pleksen gërsheta.

Gjethojnë fjalët.

Më flasin fletët.

Si shelg lotues

shushurit vjersha.

Shelgjet këndojnë

me zë të jetës.

Dhe ulen zogjtë

mbi shelgjet-vjersha.

Tulatet vdekja.

Trishtohet vjeshta.

NATA

Kjo natë

më veshi mantelin e saj.

As raso murgu.

As pelerinë donzhuani.

E ndjej veten pallat

të veshur me mur

anembanë,

të rëndë.

Në çdo dritare

një yll.

Në çdo dhomë

një ëndërr.

E ndjej veten pemë

të veshur me gjethe.

Më këmbë fle

Mos zgjohen zogjtë

në fole.

Ndjej veten shtyllë elektrike

buzë trotuarit.

Mbaj në dorë

Zemrën  ndezur

t' i ndrit kalimtarit.

Vigjëloj tërë natën

Një ditë e re

të zbardhë.

VETMI E MUNDUR

Në qiell ndrit

i vetëm një yll.

Një anije

e vetme në oqean.

Në majë të malit

vetëm një kryq.

Në shkretëtirë

një oaz.

I mblodha në letër.

S' u ndjenë më

vetëm.

Ylli

i tregoi shtegun

Anijes mes  dallgësh.

Kryqi

u bë tempull.

Shkretëtira

parajsë.