Blerim Sinani: Gurishtja e dragoit të vogël

Blerim Sinani

 

 GURISHTJA  E DRAGOIT TË VOGËL

 

ROMAN  PËR FËMIJË

-Mjegull e dendur,e bardhë,e lëshuar përdhe,e ftohtë dhe plot lagështi.E ndihmuar nga një erë e lehtë vjeshte, rrëshqet ngadal drejt një moqali te pafund dhe ashtu duke rrëshqitur me graciozitetin e saj I lëmon gurët e një kështjelle plot lymyshk,një kështjelleje atje lartë në majë të shkëmbit të keq e të lashtë sa edhe vet koha që e shoqëron.

-E ndjej vehten të humbur,paksa të trishtuar,gjë që zërat që dëgjoj vetëm sa vinë e e rrisin ankthin tim në ktë vetmi.

-Ndalem pak,marr frymë thellë dhë kërkoj një vend të thatë që të ulem e ti pushoj pak kto eshtra të vjetra shekullore.

-Një gurë-formë tryezeje rrumbullake papritmas shfaqet para meje.Lartësia e tij arrinte deri në belin tim.Jo që thjeshtë ashtu ai gurë u shfaqë,por më mijëra vite I njejti kishte qenë aty.Unë vetëm sa e hetova-e pashë.

-Vertetë ishte I rrumbullakët sikurse sofrat e bukës.Gjej vendin tim dhe këmbekryq ulem.

-Asgjë tjetër nuk shoh.Gjithqka më duket njësoj.Rreth meje ishte po e njëjta mjegull.Me kishte rrethuar nga të gjitha anët,e bardhë e asgjë tjeter.

-Ajo puhi e lehtë e erës vjeshtore më përplasën ktë mjegull të ftohtë e të lagur në rrudhat e mia pleqërore,por ende s’më kishte thyer.

-Qëndroj si ajo kështjella lartë që e lashë gjysëm të rrënuar por themelet I kishte të paprekura.Vërtetë dukej e gjymtë,por ta shiqoshë me vëmendeje,në  të fshihej një bukuri misterioze,një gjalleri e kënaqesi fëmijërore.

-Nga gjoksi heq litarin e hollë të punuar nga lëvoreja e drurit të drerit I cili mban lidhur lëkuren  e butë të qengjit nga e cila nxjerrë një cope mish-lepuri të tharë,sa për ta larguar urinë.Gëzofi më ishte rënduar  nga lagështia e mjegullës.Gëzof demi-fisnik që moti kohe e kisha dhe e mbaj me vehte.E kisha trasheguar nga im ate I ndjere.E shtroj ne kte gure të ftohtë të lëmuar e rrumbullak që me ishte bere edhe odë edhe sofër.

-Me vehte kam edhe bririn e atij demit-fisnik,I larë e I bardhë si bora me qka pi ujë nga ai.Gëzofin dhe bririn mi kishte lërë trashëgim im atë I ndjerë.

-Nga briri,pas mishit të tharë-lepuri pi ujë që ma shuan zjarrin  që kam në zemër e stomak.

-Një shpend I rrallë këndonte .A mos është vallë ai zog I lashtë që kënga e tij më shumë I gjasonte vajit dhe vallë a mos ishte po ai zog që shumë herë ishte I përfolur nga im atë për këngën e tij?Cicërrima e tij me vinte si ninullë fëmijërore-gjumi tepër e lashte si ky pyll e ajo keshtjelle e rrënuar larte.Ajo këngë me kishte mbërthyer mendjen.Me kishte zërë gjumi.-Gëzofi ishte ngrohur nga kurrizi im.Cudi!Unë e kisha ngrohur gëzofin,në vend që I njëjti të më kishte ofruar një ngrohtësi të tillë.Buzëqesh në vehte e them se vërtetë paska qenë dem-fisnik.

 

-Zogu I rralle  humbistej në ktë mjegull të dendur e të bardhe,kërkonte të shoqin e vet me këngen e tij vajtuese.

 

Si duket unë dhe ai  një e kishim të qartë.Ditët na ë ishin numëruar.Vazhdoja të kotem në ëndrrën time.

-Shushurima e një përrockeje të vogël që kalonte rreth gurit-sofër,thurrte vargje elegjie.Asnjë shushurimë e saj nuk ishte e njëjtë me të parën.Mundohesha që të ndajë dy shushurima të njëjta por më kot e kisha.Kot ishte edhe elegjia e asaj perrockeje të vogël që ndahej nga burimi e kurrë më s’kthehej.

 

-Bukur mirë isha shlodhur në ktë gëzof demi-fisnik por I ftohti I gurit-sofër kishte depërtuar dendësine e tij gjë që eshtrat e mia pleqërore më thonin se koha është për tu ndarë nga ky gurë I vjetër,bile edhe më I vjetër se kështjella e rrënuar lartë.

 

-Ngrihem ngadal por si rëndë bëj lëvizjet në lymyshkun e shtruar të gurit.Lehtë I shtrova gjësendet herën e parë,por tani më vie tepër rëndë që të njëjtat ti mbledhë.

 

-Më tërheqë ky gurë-nuk më lëshon.-Athua edhe ky frigohet që të mos mbetej I vetmuar në ktë heshtje të shurdhërt.Po Po.Si duket kjo sofer rrumbullake nuk don të të iku.-Ku ta dishë herën e fundit kush e kishte shoqëruar ktë gurë të lëmuar.

 

-Gëzofin në shpinë,lëkurën e qengjit në gjoks me atë litarin e hollë rreth qafeje largohem nga guri ngadal, bririn e mbushi me ujë shërues nga perrocka e hollë.

Eci pa qëllim.-Jam në buzë të daljes

 nga ky mal I dendur e I lashtë saë koha duke iu afruar një fusheje të pafund plot ujë e shavar.

 

-Shavari që I mprehtë si sopatat e tim gjysh-Uranit.Aso sopata të mprehura mirë e të gdhendura nga guri bloz I kishte ndërtuar vetem im gjysh,gur që gjendej vetëm tek gurishtja e ndaluar mbi malin e thatë të dragojve.Sot e kësaj dite këto sopata janë të njohura edhe si sopatat e uranit.

 

-Para meje ishte një kënetë e pafund që duhej me kujdes ta kaloj e të arrij tek lendina e mjellmave.Ende thonë se mjellmat fshihen diku aty e presin se mos vallë ndojherë do kethehet kjo kënete në liqe.

 

-Si kam dëgjuar nga të parët vërtetë këtu kishte pasë një liqe të tillë.Shpesh herë im atë Galtari na rrëfente gjësende të tilla.Po. Babin tim  e quanin Galtar, bir I Uranit nga lendina e mjellmave.

 

-Më ikën mendja si më duket,ca e ca herë më bie ndërmend që ta përmendë tim gjysh Uranin  pa e përmendur asnjëhere me emër babanë- Galtarin.

 

Na rrëfente njëhere se si ai me shokët e tij ia paska dalë disa herë që ti kapin ato mjellmat e bardha për gushe dhe tu hipnin mbi kurrizet e tyre të gjëra..Galtari thoshte se mjellmat ishin të mëdha sa një boj njeriu,kishin krahë dhe pendla gjigante sa që aspak nuk u vinte rënde për ti bartur nga njëra anë e liqenit në anën tjeter.Isha fëmije dhjetëvjeqare.Ku ta dishë se si e kam kuptuar atëhere tim atë.Edhe shoket më  nuk i kam gjallë që ti pyes se si në të vërtet ishte  ateherë.

 

-Jam ku jam.Hapin e pare të këmbës sime të tharë e fusë në baltë.Mjegulla ngrihej ngadalë,shkëputej nga toka sikur të më hapte rrugën e të më thoshte-Urdhëro.Mire se erdhe në Ferr.Për habinë time në ktë ditë vjeshte të ftohtë balta e kënetës ishte disi e ngrohtë.Jo e ngrohtë por jo edhe e ftohtë.Këmba menjëhere mu fundosë gjer në buzë të opingut të bërë nga lëkura e ariut.Ajo nuk lejonte ujin të depërtonte në mes gishtave të mi te tharë.Me këso copëzash lëkure ariu unë dhe të parët e mi mbështjellnim këmbët.Ishin të trasha dhe qëndronin gjatë.

 

-Eci ngadal është kthjellët shoh gjithqka para meje,nuk kam aspak frigë.

 

-Nga  pas  e  lë  malin  e  dendur  dhe  këngën  e  zogut  të  lashtë  I cili  më  duket  se  here  rri  I  vetmuar  tek  guri  I  lëmuar  rrumbullak e  herë  fluturon  kah  kështjella  e  lashtë  gjysëm  e  rrënuar  atje lartë.

-Sytë  e  mi  të  përlotur  kërkojnë  shtigje  të  sigurta  për  të  lëvizur mirëpo  gjithqka  më  duket  e  njëjtë.  Një  bar  rritej  nën  ujë  e  vende-vende  dilte  mbi  të  sikur  të  merrje  frymë. Lëshoj  ngadal këmbët  e  mia  të  thara  në  atë  pak  ujë  dhe  shkeli   mbi  barin. Balta  e  përcillte  barin  në  çdo  anë. E  kishte  rrethuar  nga  të  katër e  nuk  e  linte  të  shtrihej  gjërë.

 

-Fundi  I  kësaj  kënete  nuk  shihej. Eci  në  drejtim  të  një  të  ngritur dheu  I  mbuluar  me  bar  të  tharë, ngjyrë  Dielli. Moti  kohë  I shte  I tillë. Ishte  bërë  I  tëri  I   brithtë . I  afrohem  ngadal  duke  mos  e kuptuar  se  njëri  oping  lëkure  ariu  më kishte  mbetur  ngujuar në atë  balte  ngjitëse  sa  që  aspak  nuk  e  kisha  hetuar. Këmba  më ishte  mpirë ,më  ishte  tkurrur  e  tëra  sa  që  qartë  I  shihja  eshtrat e  gishtërinjve  të  mbuluar   vetëm  nga  lëkura  ime  e   hollë pleqërore.

 

-Balta  I  ngrohte  nga  pak  këto  eshtra  gishtërinjshë  por  uji  i kënetës  së  ftohtë   tërësishtë  i  kishte  mpirë.

 

-Afrohem  tek  ajo  e  ngritur  dheu  I  zi  si  nyje  lisi  plak, ngjitem ngadalë,  thjeshtë  zvarritem , nuk  ishte  edhe  ku  ta  dish   sa  e ngritur. Ashtu  sa  një  boj  njeriu. Ndjej  lehtësim, shtrihem  në  ktë bare  të  tharë  si  rrezje  Dielli  dhe  shiqoj  qiellin .Lartë  poashtu  ajo rreze  e  zbehtë  sadopak  më  ngrohte  fytyren  time pleqërore. Gëzofin  e  demit-fisnik  e  vë  nën  kokë  nxjerr  litarin e hollë  nga qafa  bashkë  me  lëkuren  e  qengjit  e  nga  briri  lagi  buzët  me  ujin shërues  që  e  kisha  mbushur  tek  ai  gurë  I  lëmuar  rrumbullak. Nuk  kasha  edhe  aq  etje  sa  më  dukej, por  doja  që  ta  ndjeja shushurimen  asaj  përrockeje  nga  e  kasha  mbushur  këtë  bri demi.

 

-Po  si  kanë  jetuar  të  parët  e  mi  kështu? Vallë  kanë  pasë gëzime?  Sa  brenga  I  kanë  munduar? Sa  vuajtjesh   janë  mbjellë në   shpirtërat  e  tyre  të  trazuar  në  atë  kohë?

 

-Tani  më  nuk  janë. Asgjë   ska  ngelur. Gurë  të  lashtë, këneta gjysëm  të  thara  dhe  kështjella  të  rrënuara. Mbeta  vetëm. I  vetëm pa  askënd  tjetër  në  ktë  botë  të  mallkuar .Po  qka  se  jam?Kot është  e  gjitha. Njëjtë! Si  mos  të  kasha  qenë  asnjëherë.-Habitem! Kam  vetëm  kujtime  të  ndara  e  asgjë  më  tepër.

 

-Ruaj  kët  gëzof  demi, kët  bri  dhe  lëkure  qengji.  Dhe  qka?  Qka de?  ASGJË!  Vetëm  kujtime  vujtjesh.

 

-Ndoshta!

 

-Më  mbanë  gjallë  e  herë-herë  më  dalldisë  shpirtin  në  gëzim e habi  rrëfimi  I  im  atë  Galtarit  për  ato  mjellmat   e  tyre  fluturuese mbi    liqe,  gjegjësisht   tani  mbi  ktë  kënetë,  por  sa  ishte  rrëfim  aq  ishte  një  legjendë  e  kulluar   e  treguar  me  siguri  edhe  shumë më  pare  nga  im  gjysh Urani. -Ku ta dish?

 

-Legjenda  për  mjellmat  e  bardha  sa  një  boj  njeriu  ende  jeton.

 

-Erresirë  e  shurdhër, asgjë  nuk  shoh.

 

Yjet  xixellojnë  në  qiell  dhe  mundohen  të  më ndriqojnë  fytyrën time  të  lodhur  e  të  rrudhur.  Unë  mbaj  dheun  me  duar  e  bari  i tharë  më  mbërthen  ngadal  qafën  e  më  zë  frymën.

 

Ankth  o  ZOT.

 

Mbyll  sytë  apo  më  mire  të  them  se  sytë  vet  më  mbyllën  sa  që sdinin  se  qka  të shohin  më.  Më  kishte  zërë  gjumi.

 

-Ëndërroja  për  një  zë  të  ëmbël  e  të  ngrohtë,  një  zë  që  më trimëronte  por  edhe  më  habiste.  –Ishte  shumë  afër  sa  që  hap sytë  qtë  shoh?

 

Agimi  ishte  buzë  këmbëve  të  mia.

 

Këmbët  e  mia  të  rrudhura  dhe  të  holla  ishin  bërë  fëmijerore?

 

Si?

 

Kush  është  ky  kalama  afër  meje ?

 

Njëherë  mendova  se  dielli  me  rrezet  e  tija  të  para  po  më  verbon  në  këtë  agim  por  ajo  dritë  sa  do  që  vinte  afër  meje merrte  formën  e  një  njeriut !

 

Nga  erdhi?

 

Agjë  spo  kuptoja. Nuk  ecën  e  as  nuk  fluturon ,thjeshtë   rrinë pezull  në  ajër.

 

Ishte  një  grua  e  bukur.  E  tëra  ndriqonte. Sytë  nuk  ja  shihja  dot por  duart  I  kishte  aq  të  bardha  sa  që  edhe  bora  nuk  ishte  më  e  bardhe  se  ajo.

 

Mos  u  frikëso  o  kalama  I  gjorë-më  thotë.

 

KALAMA?

 

Ee,  më  ka  ikur  mëndja  dhe  them  në  vehte  se  ky  qenka  fundi  I rrugëtimit  tim  të  mjerë  të kësaj  bote  dhe  tundi  kokën  përdhe  e pres  se  qdo  të  ndodhë.

 

Ashtu në mendime, prap hetoj se afër meje ishin dy këmbë të vogla të buta dhe pa asnjë shënje rrudhe sa që të miat pleqërore as që mund ti hetoj se ku i kam.

 

Ti je një djalosh i vogël tani.

 

Je 10 vjeqarë dhe  e tërë koha e kësaj bote është para teje.-Më kupton?

 

Flet zana-gruaja me një zë  te ëmbël sa që frikësohem të ngrej kokën e të shoh se a mbaroi ëndrra apo erdhi fundi.

 

Por e njëjta gjë.

 

Ajo ndriqon, e e shoh qartë.

 

Ia shoh tani edhe sytë.

 

Sytë i kishte si kjo rrezeja e diellit por interesante të lejonin që ti shohesh ato rreze pa të dëmtuar sytë.

 

Kush je ti?

 

Ishte pyetja ime.

 

Nga je ti dhe qpo ndodh?

 

Asgjë o vogelush.

 

Ti je UNIKU djali I Galtarit të Uranit nga lëndina e mjellmave.

 

Po thash.Jam djal i Galtarit të at Uranit nga lëndina e mjellmave por emri im  tash mu kujtua kur më përmende.Mjaftë kohe nuk e kisha dëgjuar emrin tim.

 

Por qpo ndodh?

 

Unë jam Zana  mbretëreshë e kështjellës e dërguar nga zogu që të këndoi tek guri i lëmuar dhe përrockeja  magjike.

 

Të ëndërrosh dhe të shijosh boten tënde pa vuajtje e mallëngjime.  Të kesh se qka do u tregosh brezave të ardhshem, gëzimet qudirat dhe befasite që të kanë ndodhur dhe që do të ndodhin.

 

Zana e  me ngritjen e  rrezeve të Diellit u tret,unë nuk ndjej baltën dhe ujin e kënetës së ftohtë në këmbët e mia por dëgjoj se dikush më thërret dhe më qorton.

 

Unik?o Unik?

 

A je mirë?

 

Mirë jam.

Po si?

Aggauk?

Lektor?

Po ju?

Qka ne-Unik!

Ska gjë.

Thjeshtë të shkojmë ku kemi për të shkuar.

Po. Të shkojmë në gurishten e ndaluar të dragojve.

-Unë isha po ai fëmije që kisha qenë gati para 100 viteve.

Isha me shokët e mi më të ngushtë Aggaukun dhe Lektorin.

Si dukët ishim nisur për të lozur në gurishtën e ndaluar të dragojve dhe asgjë për tu habitur këtu nuk kishte, veq asaj që mua më ndodhi apo ndoshta kam menduar se më ka ndodhur diq e tillë me zanen e kështjellës.

 

-Shoh përreth liqenit të kaltërt, i mbushur me ujë magjik që shtrihej gjërë e gjatë  e  buzë liqenit ishte edhe fshati im i quajur fshat I  lëndines së mjellmave.

 

Kishte shumë fëmijë të tjere që loznin  pa kufi .Dilnin nga shtëpite e tyre të ndërtuara

nga balta e nxjerrë buzë liqenit dhe të tërat ishin të mbuluar me fier të egër që gjendej kudo.

 

-Në mes fshatit ishte edhe zjarri I përhershëm që ishte ndezur nga të parët dhe që  nuk lejonin  të shuhej asnjëherë.

 

Lëndina shtrihej gjërë e gjatë sa të shihnin  sytë dhe gjë më të bukur si kjo nuk kishte.

 

Aggauk.

 

Po a doemos duhët të shkojmë tek gurishtja sot?

 

Lektor, ti qpo thua?

 

Unik!.

 

Po ne, para ca ditësh u morëm vesh që sot patjetër të jemi tek shkëmbët e gurishtës dhe të rregullojmë strehimoren që sa më mire ti shohim dragojt.

 

Mirë de.

 

Pasi qenka ashtu do  shkojmë dhe do  mbledhim edhe ca gurë bloz sa për mos të na nuhatur  dhe hetuar dragojt se ne jemi në afërsi.

 

 

Rrugës pamë shumë gjëra që qdo ditë i shohim sikur fijet e lisave mijëvjeqarë që lëshoheshin sikur flokë buzë tokës e ne pa një pa dy ato i kishim luhatëse. Ato lisa ishin shumë të gjatë dhe tepër të gjërë.

 

Provonim  që të tre, unë Aggauku dhe Lektori të mbërthenim një lis të tillë duke u kapur me njërin tjetrin për dore por herë pas herë tek  ca lisa nuk ia dilnim dot ti mbërthenim.

 

Gjithsesi ishte kënaqësi të ngjitesh në lijanet e lisave të vjetër  e të luhatësh në to  pa mbarim.

 

Ecja jonë ishte herë me vrap e herë ngadale.Femijë të lumtur dhe të gezuar  e ndjenim vehten.

 

Dhe diku në një të këthyer të një bregore  të xhveshur, gjë që në atë bregore nuk kishte asnjë lloj gjelberimi, as lisa  e as liqeni më nuk ishte buzë rrugës nga vajtëm, na u shfaq gurishtja e thatë e lartë dhe e zezë. Ngjyra i vinte nga gurët bloz.

 

Tani duhej të kishim kujdes se mos po rrokullisim ndonjë gurë  e i zgjonim  nga gjumi dragojtë.Po të zgjoheshin e dinim se qka na priste.

 

Njëhere kishte ndodhur që disa fëmijë të fshatit të lëndines së mjellmave të afroheshin shumë pranë dragojve gjë që i kishin zgjuar disa prejt tyre dhe disa prej fëmijeve kishin shpëtuar por për njërin sot  e atë dite ende nuk dihet se ku e kanë dërguar.

 

-Draguat po i zgjove ata të mpikasin me shiqimin e tyre të mprehte, nuhatjen e kanë tepër të ndjeshme e nga goja vjellin zjarr por thonë se zjarri i tyre nuk te djeg.

 

Më e keqja ështe se ngjitën lartë në re dhe si vetëtima lëshohen me krahët e tyre prej një cipe të hollë lëkure të mbledhur dhe fëmijet i kapin me kthetrat e tyre gjigande.

 

Deri sot askush nuk e ka parë  dhe dëgjuar dikend që të thotë me saktësi se ku i shpien.

 

Disa thonë se fëmijët e rrëmbyer i murosin në bregore të larta të kapshme vetëm për ta,dhe me majën e bishtit të tyre që është po aq i forte sa edhe guri i granitite, i prekin në majë të gjoksit dhe i bëjnë statua.

 

 Disa thonë se draguat kanë edhe të vegjlit e tyre të cilin dalin nga një ve  e madhe.Ashtu kishim dëgjuar.

 

Një herë në 10 vjet bëkan nga një ve ku nga ajo qelën një dragon i vogel dhe

 

fëmitë e rrëmbyer dhe të bërë statua apo të murosur në gurë pikërisht për këta dragonj të vegjël shërbejnë si një

lloj lojrash që do të luanin gjatë rritjes së tyre.

 

Lektorin dhe  Aggaukun  i kuptoj se këtë përrallë për fëmitë e rrembyer e paskan të dëgjuar,nga vet fakti se të njejtit hapat i kishin të sigurtë.

 

Nuk nguteshin në ngjitjen për te gurishtja dhe koncentrimin e kishin tepër të përqëndruar.

 

-Ndal pak ju them.

 

Më duket se dëgjova diq.

 

Hë Unik?

 

E sheh atë lisin e gjërë të lartë e tëri I tharë atje afë atij shkëmbit të theposur?

 

Ku ?atje tek fillimi I gurishtes së ndaluar?

 

Po.Lis I tëri fund e krye I lemuar e I vjeter.

 

Ka diq në maje të tij.

 

Një send I zi.

 

As që lëvizeshka e as që I thua që  ishtë pëlhura e gjyshes Zenge. Si ka mundur ajo që të vij deri këtu e të ngjitet në ktë lis të lëmuar pa lëvoreje e me këto dega të thara qindra vitesh.

 

Por ndal,ndal pak!

 

A e patë se si lëvizi?

 

Kush be Unik?

 

Ju djema,ku shiqoni?

 

Eja të afrohemi edhe ca e mandej e kuptojme se q”është.

 

Kujdes.

 

Dragojtë janë këtu afër.E keni parasysh,a?

 

Qenka e gjallë.

 

Lëvizi.Obobo! kush je ti?

 

Ky farë sendi fluturoka. Rrika pezull në ajër.Kujdes mos ju kafshon.

 

Hë?

 

Kush  je  ti ? Mos  na  sulmo  të   lutem. Ne  thjesht  kemi  ardhur pa  pyetur  kend  në  gurishten  e  ndaluar  të draguajve ,për  ti parë  të  vegjlit  e  tyre .E  ti  qben  këtu? Kush  je  ti  dhe  qje  ti?

 

Unë  jam  Veddeta .

Bija  e  Vretoss nga  Araku.

E  di që  kam  qarë shumë  kur  me  kthetrat  e  dragonit  u  ngjita  lartë  në  ajër  dhe duke  u  ndarë  nga  toka  dhe  larguar  drejt  gurishtes,  jam alivanosur  dhe  më  smbaj  mend  asgjë.

 Veddeta!

  A  nuk  të lëshuan  draguat  tek  të  vegjlit  e  tyre ,për  të  lozur  me  ty  dhe se  mban  mend  një  pickim  nga  bishti  I  dragonit, që  zakonisht vetem  ashtu  ata  munden  që  neve  të na  gurojnë-të  na  bejnë statua  që  do  u  sherbenim  të  vegjliv  dragosh  si  lojra?

 Ndal Aggauk .E  sheh  se  eshte  gjallë .Veddeta  qenka  si  ne.E tëra e mbuluar  me  këtë  pëlhurë   të  zezë  këmbë  e  krye.

 

Hiqe  de  këtë  pëlhurë  e  të  japim ca  nga  rrobat  tona.

 

Obobo!  Fytyra  jote  qenka  shëmtuar  e  tëra  moj  Veddeta!  Je pa  në  sipërfaqe  liqeni  se  si  ngjan?

 

Qfarë  liqeni?

 Unik! – Fol,  Lektor!

 

Prit pak, se Veddeta,  qenka  e  tëra  e  habitur  dhe  e  shqetësuar. Si  doket ajo  nuk  e  dikka  se  që  I  ka  ngjarë.

 

 PO, Lector. Ia  sheh  hundën sa  të  shtrembur ,të  tharë  të  gjatë  e  plot  puqërrza  e paska. Shtrigë  e  vërtetë. Ndoshta  vetëm  u  paraqit  sikur  një  vajzë  e njëfarë  Vretos  nga  Araku  e  kjo  qenka  shtriga –roja  e gurishtes  dhe  e  draguajve  me  te  vegjlit  e  tyre.

 

·     Jo jo, ju  lutem.

 

Unë  sjam  kurfare  shtrige  dhe  as  roje  e  dragojve.  Jam Veddeta. Kam  10 vjet.

 

Si thua ?10  vjet!  Po  ti  qenke  qindra  vjeqare  moj  e  trishtuara Veddeta!

 

·     Qi  paskan  bërë  të  gjores  kështu  këta  të  mallkuar  dragonj.

·    

Aggauk, me  siguri Veddetën  e  paskan  pickuar  me  atë  bishtin  e mprehtë ,por  jo  sa  duhet  gjatë  dhe  magjia  e  gurosjes  paska  devijuar prej  në  statua  në  forme  shtrige .

Shtrigë, por  me  zemër fëmiu. Ashtu  si  ka  qenë  gjatë  rrëmbimit. Kështu  nga  jashtë  paska ndryshuar ,por  shpirti  I  saj  qenka  fëmijëror  si  I  yni.

 

Mirë  atëhërë!  Veddeta!  Pasi  ti  paske  aftësi  fluturimi-pezullimi në  ajër, mundesh  që  të  ngjitesh  atje  lartë  tek  ai  guri  I  zi  bloz  që  qëndroka  si  përbindësh  gjigand,  e  na  trego  se  qpaska  më  tutje. Mos  vallë,  janë  strofullat  e draguajve të vegjël   që  luajnë  me  ndonjë  statua  formë fëmiu .

Na  Intereson  se  kush  kan  qenë  ata  fëmijë  dhe  si  mundemi  që tua  prishim  magjinë  draguajve  të  medhenj,  e  ti  këthejmë  së paku  tek  të  afërmit  më  të  largët, sepse  baba  dhe  nëna  më ,me siguri  se  nuk  gjejne më . Mirë  Unik. Ashtu  e  pate  emrin ,a po  jo?

 

Po. Unë  jam  Uniku  djali  I  Galtarit  Të  Uranit  nga  lëndina  e mjellmave  e  këta  janë  shokët  e  mi  të  ngushtë:  Aggauku  dhe Lektori, poashtu  nga  lëndina  e  mjellmave.

 

Lëndina  e  mjellmave?

 

E mjellmat  pse  nuk  I  morrët  me  vehte?

 

Pse  nuk  u  hipët  atyre  mbi  kurrizet  e  tyre të gjëra  duke  u  mbajtur  në qafat  e  gjata  të  forta   plot  pupla  të  buta  që  ti  mbushin  duart  ngrohtësi  e  njëherit  freski  kur  ngjitesh  në  qiellin  e  kaltërt?

 

MMMjellmat?

 

Ti ,Veddeta  I  mban  mend  mjellmat?

 

I  mbaj  mend?

 

Unë  një  kam  pasur  për  shpirtë. Shumë  e  kam  dashur  dhe  më  ka dashur. E  quanin  mjelma mbterërore  .E  dij se   të  tjerat  ishin  nja  pesa  a gjashtë  dhe  qdoher  kur  fluturonin  mbi  liqe ,dallgët  valviteshin  shumë lartë  sa  që   mendoja  se  do  rrënojnë  brigje  të  tëra.

 

Një  ditë  në  qiellin  e  kaltërt  u  paraqit  një  dragua  I  zi ,I  tëri shpërndante  pas  tij  hi ,dhe  pluhur  gurishte  që  ju  ishte  shtresuar  në kthetrat  e  tij  nga  gurët  bloz .Shkëlqimi  I  liqenit  me  të  parë  dragonin nga  ai  liqe  I  kaltërt  dhe  ujë  magjik  hapi  krahët  e  tij ,por  nuk  arriti  që të  bashkangjitet  me  mjellmat  tjera  që  kullosnin  në  anën  e  kundërt  të liqenit .

Duke  e  pa  qastin  që  gjendej  në mëshirën  e  dragoit  si  shigjetë u  lëshua  pingul  liqenit  dhe  u  fundos. Pritja  me  orë  të  tëra  që  do  del mbi  spërfaqe  por  më  kot   kisha  pritur.

  Mjelma mbretëreshë  nuk  dukej askund.

 

Dragoi  më  hezitoi  mua, gjatë  fluturimit  të  tij  ogurzi  nga  larg  e  kishte hetuar,  im  atë  Vretoja  por  siq  ju  thash, kthetrat  e  tij  më  rrëmbyen  dhe ja ,sot  po  ua  rrëfej  një  ngjarje  se  qmë  ka  ndodhë,.

 

Veddeta, ti  I  mbaje  mend  mjellmat  gjigande  dhe  thua  se  ti  e  ke  pasë një  të  xhanit  dhe  ajo  quhej  shkëlqimi  mbretëror?

 Ti  ke  hipur dhe  ke fluturuar  mbi  te dhe mbi liqe?

 

Po  de .Qka këtu,  për  tu  habitur?

 

Jo ,jo. Por  mjellmat  siq  na  kanë  rrëfyer  baballarët  tanë  para  shumë vitesh  janë  zhdukur  dhe  që  prej se  vet  prindërit  tanë  kanë  qenë  si  ne fëmijë  askush  dhe  askund  mjellma  të  tilla  nuk  ka  parë.

 

Sështë  e  mundur .Ato  egzistojnë  edhe  sot .Rrinë  tek  liqeni  I  tyre .Edhe vet  liqeni  pra  e  ka  atë  emër,a? Liqeni  I  mjellmave .Po, liqeni  emrin ende  e  mban,  por  mjellmat  askush  nuk  I ka  parë.  Dragua, Po, por mjelma - Jo.

 

Sot ne  kemi  dalë  që  të  takojmë  ndonjë  dragua  të  vogël duke  shpresuar  se  afër  tij  do  të  jetë  edhe  ndonjë  statua  fëmiu. Siq kemi  mësuar  nga  më  të  vjetrit, nëse  dragoit  të  vogël  ia  vjedh  statunë ai, menjëherë  zë  vëndin  e  tij .Pra  bëhet-shkëmb.

 Me  të  kuptuar  se  I vogli  I  dragoit  të  madh  edhe  bërë shkëmb  I  njëjti  humbë  fuqinë magjike  të  bishtit  të  tij  dhe  nuk  mundet  që  të  shkëmbon  askënd më.

 

Bile bile  thonë  se gjysma  e  fuqisë  së  tij  fluturuese  I  dobësohet  dhe  ka gjasa  që  mjellmat  e  lendinës  së  liqenit  të  tyre ,të  ndeshen  në  ajër-të luftojnë  dhe  njëherë  e  përgjithmonë  ti  mposhtin  e  përjetësisht  ti zhdukin . Po  ju  nuk  më  paskeni  kuptuar deri  tani  se  qdoja  unë  të thoja .E  de  Veddeta?- Qdoje  të  thuash ,a?

 

Lëri  tani  ato  janë  sjanë  kështu  e ashtu,por ngjitu  ti tek  ai shkëmbi siq  të thamë  e  shih  se  qka  andej. Ajo  që  thua  ti  ka  ndodhur  para  se të lindemi  ne  bile bile  shumë  e  shumë  vite më  pare .O  jo  jo….

 

Ngjitu  tash  Jepi!  Fluturo. Aq  mundesh  të  bësh. Bukurinë  e  paske humbur ,por  ja  që  e  paske  aftësinë  e  fluturimit të  një  shtrigeje  të mire .Hmmm…..shtrige e mire. Ka  diq  të  tillë?

 

 

Mirë  .Po  ngjitem  e  të  shoh  qpaska  ai  shkëmb për  tu  thënë.

 

Oppp.

 

Lektor  e  sheh,  se  me  sa  graciozitet  fluturoka? Eh,  Unik. Besa  edhe  unë do  kisha  dashë  të  bëj  një  fluturim  të  tillë  por  me  të  parë  fytyrën  e Veddetës  se  si  I  ishte  bërë,  më  mire  të  qëndroj  fortë  në tokë. 

 

  Aggauk.  Fol  diqka!

E  shoh  Unik,  se  si  Vedeta  Iu afrua  shkëmbit. Por  si  the, se  aty  mundet që  të  jetë  edhe  nëna  dragoe  duke  e  ruajtur  të  voglin  e  saj?

 Ne  I thamë  se  aty  është   vetëm  I  vogli.  E   shoh   se  është  në  maje. është ngjitur  me  ato  duart  e  rrudhura  majë  shkembit  dhe  diqka vështron .Eshtë  e  habitur  disi .E  shihni? Po këthehet. Qfarë  rrëshqitje  në  lartësi. Po  vjen.  Veddeta!  Eja.  Lëshou  ngadal. Qpe?

Qkishte?

 

Kujdes.  Quna. Dragua,  lartë  spashë.  Vërtetë  fëmitë  e  rrëmbyer  I  bëkan gurë .I  shndërrokan  në  shkëmbë.

 

Ta   shohësh  nga  larg, thua  se  është  I gjallë. Lëvizka. Por  kur  e  vështron  më  gjatë  dhe  më  afër, e  kupton  se është  një  statu  me  formë  fëmiu.

 

E  pe  ti?

 

Statu  fëmiu?

 

Po .E  pashë  vetem  një  statu  fëmiu. Në  dorë  mbante ,apo  më  mirë  të them   kishte  mbajtur  një  fyell. Rrinte  I  qetë .Si  statuetkë shkëmbi.

 

Po  dragoi  I  vogël?

 

Spashë  gjë  tjetër  veq  fëmisë-statu.

 

Aha!  Qenka  momenti  I  volitshëm  që  ngadal  të  ngjitemi  gurishtes së  ndaluar  të  dragonjve  dhe  të  marrim  statuan-fëmi.  A  ishte djalë  a  vashë?

 

Ishte  djalë!  Ju  thashë  se  në  dorë  kishte  një  shkop  formë  fyelli. Ku  ta  dish  se  ku  ka  qenë  I  gjori  kur  dragoi  e  ka  rrëmbyer. Ejani  ngadal!

 

Ah ,kta  gurë  bloz.  Sa  të  brithtë  aq  edhe  të  thepisur. Të  mprehtë si  sopatat  e  prindërve  tanë.

 

 

Edhe  pak.  Ja  ku  jemi.  Pas  kësaj  të  qare  shkëmbi  duhët  që  të lëshohemi  në  grykën  e  folesë  së  dragonit .Kujdes  mos  të shoh ndonjë  dragua  tjetër

 

.Po  u  hetuam, shpëtim  nuk  kemi.

 

Erdhem .Tani  rrëshqitni  ngadal  në  gurë  të  bluar  thëngjili  dhe afrohuni  me  shpejtësi  tek  djali.

 

I  gjori  si  qenka  bërë!  Vërtete  qenka  bërë  gurë. I  forte  si shkëmb. Po  ta  shohësh  në  shiqim  të  parë  kujtoje  se  për  një  qast  qenka  I futur  në  mendime  apo  priska  dike. Por,  e  preke  dora  tu  bëka akull  e  friga  ta  mbërthejka trupin.

 

Ti ,Aggauk  dhe Lektor,  kapeni  kah  këmbët  e  unë  me  Veddetën kah  karhërori. Kujdes  mos  I  thyem  diq  se  vërtetë  qenka  bërë gurë  por  ju  e  dini  se   ky  kalama  ka  emër  dhe  mbiemër  që  unë për  momentin  nuk e njoh  se nga ështe dhe I kujt është.

 

Tërhiqeni  andej  kah  erdhëm, sepse  rrugë tjetër  nuk kemi.

Hej?

Dëgjuat  një  fishkëllimë ajri?

Ndal?

Uluni!

Po  vie  një  dragua  I  madh  e  I  zi.

E shihni  se  në  bishtin  e  tij  të  gjatë  e  paska  të  voglin-dragu?

Me  siguri  paskan  shkuar  tek  liqeni  I  mjellmave  për  të  pirë  ujë.

Po  na  panë  do   t ë  pësojmë  më  keq  se  ky  fare  djaloshi.

Lektor!  Bëhu  gati  që,  po  u  hetuam  të  lëshojmë  statunë  e  ta mbulojmë  me  hirin  e  gurëve  bloz  e  tia  mbathim  me  të  ikur.

Tani  e  dimë  se  ku  mundemi  ta  gjejmë  sërish. E fshehim!

U bë Unik!

Por  qpo  ndodhë  kështu?

Edhe  disa  dragonjë  tjerë  të  mëdhenj  silleshkan vërdallë  këndej pari.

Shpëtim  këtu nuk po shoh.

Ndal  Aggauk! .E  kemi  Veddetën!  Do  të  ngjitet  lartë  në  ajër, do  të fluturon, dhe  do  tua  tërheqë  vëmendjen.

 Draguat  do  ta  shohin por  do  të  mendojnë  se  thjesht  është  vetëm  një  lodër  që  aty  ka qenë  edhe  shumë  vite  me  radhë  e e  cila  kërkon  që  të  luaj  me draguan  e  vogël.

 

Ngjitu  shpejt  lartë  Veddeta!  E  sheh  se  si  të  pikati  ai  dragoi   me    shiqimin  e  tij  të  ftohtë? Neve  ende  nuk  na  kanë parë.

 

Të  tërhiqemi  tani  me  të  vrapuar  nga  ajo  e  plasaritur  shkëmbi afër   rruge.

 

O bobo!  Sa  të  mëdhenj  që  qenkan.

Po  Veddeta,qbëri?

 

Lëre  tani  ti  ate .Ajo  e  din  se  si  duhet  të  veprojë. Ajo  bile  me  një  të  hapur  pëlhurën  e  zezë  të  saj  nga  mjegulla  bie  qik  këtu tek  ne  dhe  na  tregon  se  qduhet  bërë  mandej.

Mirë thua Unik.

 

Ne të kalojmë këtej se gurët bloz qënkan më ëe butë dhe po I shkele me këmbë nuk do i na dëgjojnë hapat  tone- kujdes..Të mbledhemi tok dhe në asnjë mënyrë mos të ndahemi, mos të largohemi nga njëri tjetri, bile edhe po të na mbulon me atë kokën e tij  stërmadhe  kockash dhe lëkure të rrepisur.

 

U bë Aggauk! Ashtu sëbashku do kalojmë  nga ajo maja e atij shkëmbi formë kasolleje e nëse, siq the pak më parë do të strukemi aty dhe do thërrasim ndihmë.

 

Ecni tani!n E sheh dikush Veddetën? Jo,por e shoh dragonin se si do që të na e zë rrugen.

Vraponi tani ikniii!

Tek shkembi,tek ai shkëmb- kasolle.

 

Eh, na pa. Të gjorët ne. Mos u frigoni.Veddeta do ia terheqë vëmendjen.

 

Para se të nisej Vedetta I thash se po  të na kanosej rreziku,ajo të fluturon nga liqeni I mjellmave dhe të behet kinse thërret ndihmë tek fshati I ynë.

Ashtu? Eh Unik,po ti sna the në fillim se kështu jeni kuptuar me Veddetën, e din se sa frige kam për momentin? Edhe une Lektor.

Heshtni! Qu bë Unik tani? Ku është dragoi?

 

Eshtë nisur nga shkëmbi?e sheh?

Po. Nga ne, është       nisur,por ja tek u ngrit lart në ajër edhe Veddeta.

E gjora herë lartë e herë poshtë fluturoka

.Edhe sqenka diq fluturim  por gjithsesi u drejtua nga liqeni sikur  planifikuam.Pritni! E pa dragoi.

I tëri është I habitur se qfluturoi diqka në ajër.Na e ka ndjerë erën neve dhe tani  është I  hutuar se nga tia mbajë.

Edhe një dragua I madh u ngjit lartë në re.

Mos lëvizni djema.Sna bën puna.

Po sa dragua paska pasë kjo gurishte? Eh, ide e mirë besa ishte që të vemë këndej.

Na patën  thënë prinderit tanë se ky vend është I ndaluar edhe për të mëdhenjtë e lëre më për fëmijë  lazdraqë siq jemi ne.

Nga shkuan?

Po u nisen nga fshati. Dragonjte, iu vune pasë Veddetës. Tani fati I saj është në mëshiren e zotësisë saj dhe trukeve magjistareje nëse I kujtohet ndonje në kto qaste tmerri.Ngadal dilni nga shkëmbi dhe kujdes se po na nuhatë  dragoni I vogel që pamë pak më parë. Ai akoma endet këndej,e ku ështe ai me siguri  ka edhe të tjerë.

Po. Kujdes.Nga ajo vijë e hollë rrugice lepujsh ecni.Në maje të gishtave ngadal dhe kur të them vraponi,  me gjthë forcën ashtu të bëni.

U bë Unik.

Edhe  pak, ja ku jemi.

E shihni draguan e vogël?-Jo! Po diq tjetër?-Jo!

Edhe pak,ngadal,kujdes!  Gati!..

Vraponi!

Vraponi sa më shpejt.

Mos u ndaleni! Edhe pak.

Ja gati arritëm.

Kujdes,qëndroni  fortë.

Lëreni gurishten pas.

Mbathjani sa te mundeni, vrap!

E patë se draguat nuk kanë aspak  mëshirë.

E gjora Veddeta, me siguri tani më është në kthetrat e tyre.

Erdhëm.

Edhe pak.

Ja po  I shoh lisat e gjatë.

Po.

Ja ku qenkan.

Në këto lisa draguat e kane vështire të  na shohin por, edhe pak vraponi,e  mandej, mundemi te   shlodhemi qik.

Uff……ehhh haaa…hhaaa…

Ndal.  

Nuk mundem më.

Lektor, edhe unë nuk mundem më.Të shtrihemi në ktë kullosë jeshile e mos të levizim.Dëgjoni diq?

Jo.

Asgjë nuk dëgjojmë.

E  patë se sa I madhë ishte  ai dragua prej së afërmi?

Frigën në eshtra më ka mbjell.Përbindësh I vërtetë.

Shlodhuni edhe pak,duhet patjetër të vazhdojmë deri tek fshati.Aty tek liqenin e mjellmave është duke ndodhur diqka.E shohim se ku mbet Veddeta.

U bë Unik!

Ehhh… gati sa nuk na kishte kapur me kthetrat e tija të mprehta….

Lëreni tash këto biseda të kota.

Pushuat mjaft?

Edhe pak… ju lutem.

Aggauk ti je I fortë por, Lektori duhet që të mundohet pak më tepër e mos të tregon shenja dobësie.Ndoshta edhe neve do të na duhet  të përballemi sy me sy me draguat e zi.

Ia  kemi borxh Veddetes.Ajo na shpëtoi.A harruat?

Jo.Jo. –Ashtu është.

Të nisemi.

Të nisemi ngadal.

Lidhini fortë opinget prej lëkure. Ndoshta do të kemi rastin që të futemi në liqe.

Veddeta mundet që të jetë aty duke tentuar në ëndrrat e saja ti thërret mjelmat  e liqenit.

Po.jami I tëri I mbërthyer mirë .Ashtu be Aggauk, por edhe ti Lektor mbahu fortë.

Ecni. Ngadal e me kujdes.Vështroni lartë vallë  mos silleshka në fluturim ndonjë prej dragojve.

Jo asgjë spo shoh.

Ja edhe pak.Vetëm sa nuk kemi arritur.

Vazhdoni.

Lisat e lartë po mbarojnë.Tani do të jemi nën qiellin e hapur.Do të jemi pre e lehtë bile edhe për shqiponjat e zeza.

Eh, edhe  shqiponjave tani duhet që ti  ruhemi.Ato, qengjat I kapin por munden të na kapin bile edhe neve po që se janë të uritura shumë. Hmmm! Edhe pak dhe tek ai lisi I fundit,tek ai më I madhi me ato degët e gjëra dhe ca lijane të lëshuara përdhe do të ndalemi.Trungu I tij sa do pak do të na strehon.Do vëzhgojmë e të shohim se qka ndodhur.

Mirë.

Ja ku erdhëm.Tani kujdes. Ju thash se dragojtë nuk kanë mëshirë.E sheh Veddetën ndonjëri nga jush?

Jo Lektor.

 

Unik,qka thua që unë e Lektori ti afrohemi liqenit  buzë tij, e të shohim vallë mos ka gjurmë pëlhureje të zezë të Veddetës?

 

Jo Aggauk. Jo Lektor.Nuk dua që të rrezikoni për aventurën time që prej fillimit e kisha nisur.Ja ku na shpiu ajo ëndërr e imja.Qfarë flet Unik?

Nuk ishte vetëm aventura e yte.Siq thamë në fillim se të gjithë kishim ra dakord për ta vizituar gurishten e ndaluar të draguajve.

 

Po,po ashtu është por unë dua që të nisem e ti afrohem liqenit.Dijë  edhe pak not.

Po rëshqita  mundem  që  tia  dal  prap në breg.

Mirë pra Unik.

 

Ik tani por kujdes të lutem se për sot mjaft befasira dhe tmerre përjetova.

Ha hahaha..shëttt..Lektor,mos u brengos fare  për mua.Ruajuni ju tani.Mos lëvizni nga vendi.Nëse më ndodh ndonjë e keqe,të shkoni në fshat e tu tregoni prindërve

.Kështu po ju lust ë bëni.

 

Unik! Ne nuk mundemi të rrimë të cunguar në një vend.

Do të presim  ty se qka do na tregosh.Bile, buzëliqeni ja edhe ku qenka.Disa dhjetëra hapa të gjërë e gjithqka qenka e pare.

U nisa!

 

Veddeta…! Oj veddetaaa(me zë të shurdhër)

Aggauk.

 

Fol Lektor.

 

Ja ku po e shoh Unikun.

 

E sheh edhe ti?

 

Po po, po e shoh ,por rri qetë e vështro nga qielli.

 

Aggauk!  Fol o Lektor se më bëre kokën daulle.

 

E dëgjon ti këtë bubullimë?

 

Qfarë bubullime?

 

Bubullimë qe po vie nga liqeni I mjelmave.

Prit!

 

Besa diq edhe une po ndjej por athua nga liqeni vie kjo bubullimë?

Ja edhe Uniku qenka tronditur

.Po vie me vrap.

 

Djema! Diq nga liqeni po gufon.

U trishtova e ika.

 

E une mendova se ti Unik nuk ke frigë prej asgjëhit.Mjaft më Lektor, me ato marrëzira.

Fol Unik.

 

Qndjeve?qpae?

 

Prit Aggauk.Edhe prej këtu do e shohim se qështë.

 

E sheh se si liqeni u dalldis?

 

Dallgët e tij fillian ti ngjajnë burimit të luginës së kroit të ftohtë.

Jo, uji I liqenit po ngritet lartë, e sheh Unik?

 

Po po, por qështe or djema tani kjo punë!

 

A mundet qe një dragua të  ishte permbytur e tani po gufon nga liqeni! A mundet draguat që të hynë në ujë e të rrinë pa marrë frymë?

Jo por askush nuk e din se qmunden ata të bëjnë veq fluturimit.

Qe besa një gjë e zezë e përzier me ujin e kristalt po ngjitet bashkë me te lartë.

 

Qenka pëlhura e zezë e Veddetë..E gjora Veddeta.

E paskan shqyer të tërën, e nga ajo paska mbetur vetëm pelerine e saj e zezë.

Pelerina?

 

Veddetaaa…….

 

Shihni Veddetën se si u ngjit lart.

 

Qenka shëndosh e mire.

 

Ejani djem. Të afrohemi buzë liqenit.Gufimi I ujit me siguri qenka edhe një magji nga e mahnitshmja Veddeta.

 

Most ë frogohemi.

 

Unikkk….E sheh se po na thërret.

Largohuniii….

 

Qtha se nuk e degjoj mire nga shushurima e iujit të liqenit.

Siq e kuptova ajo po na sygjeron qe të largohemi.

 

Të largohemi?

 

E pse?

 

Aggauk.Mos u afro shumë buzë liqenit.Ikni…

Të ikim?

 

Veddetaaa…

 

Pse thua që të ikim?

 

Ti qenke mire.paske shpëtuar nga draguat.Të jemi shumë falemnderues qe Na shpëtove nga rreziku tek gurishtja e ndaluar.

 

Ikniii…….

 

Unë jam mire.

Nga liqeni do dalin draguat dhe do ju shohin.

Do ju kapin me kthetrat e tyre  dhe do ju shpien prap në gurishte.

 

Draguat nga liqeni?

 

Qthua moj e gjora Veddeta!

 

E tëra qenka tmerruar edhe ajo….

Draguat nga liqeni.

 

Jo vetëm draguat por edhe mjelmat do na ndihmojnë.

Mjelmat..eh…

 

Zbrit posht, menjëherë!

Eja këtu!Shlodhu pak e na trego qetë, se si u gjete ti në fund të liqenit.

 

Smundem!

 Ju duhet patjeter te largoheni nga këtu.

Do të ketë një luftë të ashpër mes draguajve dhe mjelmave të liqenit.

Luftë the mes draguajve dhe mjelmave?

 

Po si moj si?

 

Kur mjelmat nuk egzistojnë!

Nuk egzistojnë?

 

Liqeni u tërbua I tëri.

 

U ndot nga dheu I zi buzëliqenit dhe jazet e dallgëve u bënë sa një mal.

 

Nje dragua si vetëtimë u ngjit lart në qiell.Ja edhe një tjetër ku doli nga liqeni.

Unik! Veddeta e paska me të vërtetë.

Raujuni djema.

Draguat lëshokan një fërshëllimë shurdhuese.

 

A mos vallë janë duke thirrur edhe dragua të tjerë në ndihmë?

Po.Aggauk.Lektor.

 

I shihni ato dy pika të zeza lartë në qiell mbi re se si shigjeta lëshoeshkan drejt liqenit?

 

Obobooo..

 

Liqeni u tërbua I tëri.Dallgët na vërshuan.Do na merr liqeni e do na gëlltisë.Mbahuni për lijanet.

 

Mos u frigoni quna!

 

Mos të frigohemi?

 

Lehtë e ke ti Veddeta atje lartë.As njëri e as zog.

Po ty draguat stë paskan cak sulmi.

 

Silleshkan rreth tej,mbi teje  e si doket qenkan në pritje të dikujt.

Po qenkan në pritje të këtyre dy draguajve tjerë qe sa nuk arritën.

 U bënë katër.

Athua vetëm këta paskan ngelë tek gurishtja e tyre?

 

Jo nuk janë në pritje te draguajve,por të mjelmave!

 

Veddeta stë degjuam mirë?

Si the?

 

Liqeni po dridhet.

 

Lisi degët I uli përdhe.

 

Lijanet u këputën,qielli sikur uji u errësua.Erë vrasëse fërfëllon.

A mos qenka vallë  ky fundi I botës?

 

Mjelmaaat…..

Sa të bardhaaa….

Sa të mëdhaaa…

Sa qafëgjata dhe kurrizgjëraaaa…….

Ja e dytaaa

Ja edhe e tretaaa.

 

 

Jo jo edhe një fluturoi.

Katër gjithsej.

 

Katër mjelma në qiell.

 

Qenkan po thua sa draguat.

 

Sqepat e tyre të artë paskan dhëmbë të mprehtë.

Jo aq të mëdhenj sa të dragonjve por gjithsesi lëkan mbresë.

Po qjam duke thënë unë kështu.

 

Dragua,mjelma,,,betej,dyluftime, Veddeta, ne, unë…

Unikkk..

 

Drejtoni nga një gisht nga një mjelmë dhe ajo do të ulet para këmbëve të tij.

 

Do u hipni kurrizeve të tyre dhe do I mjelmëroni.

 

Dëshira e juaj do jetë edhe dëshirë e tyre.

 

Guximi I juaj do jetë edhe guximi I tyre.

 

Trimëria dhe dobësia e juaj do jetë edhe e  tyre,por….

Friga e juaj do jetë edhe friga e tyre.

 

Sa krah të gjërë!

 

Sa pupla të buta e të bardha!

 

Në ktë ditë të errësuar pendlat e tyre ndriquese gjetjen e dragonjve të zi e lehtësokan sikur të ish ditë mëngjezi me diell të zbehtë,e këndëshme dhe me plot  freski të papërshkruar përrallore.

Beteja më në fund filloi.

Unë mjelmërova Mjelmën E  kristalt. Ashtu Veddeta e emëroi tek sa dilte nga liqeni.

Aggauku e mjelmëroi Mjelmën engjëllore.

Lektori mjelmëroi, Mjelmën qiellore e Veddeta Mjelmën mbretëreshë!

Të gjithë ishim mbi  kurrizet e tyre të gjëra dhe shpatullat  mbrojtëse e krahë gjigand të mbushur me pupla mëndafshi.Sa të ftohta aq edhe të ngrohta.

U ngjitëm në qiell.

Mbi retë e zeza.Draguat vërshuan rreth nesh.Edhe ata ishin katër.

Beteja mbi liqenin e Mjelmave ishte tmerruese.

Veddeta udhëhiqte fluturimin me mjelmën e saj mbretëreshë.Iu vërsul një dragua me ngjyrë Gri e të vrazhdët por Unë me mjelmën time të kristalt ngulita mendimin sulmues nga dragoi që përcillte Veddetën e u lëshuam fund liqenit sa që në ngritje në qiell shpejtësia ynë arriti që dragoin ta lëkundë dhe tia humbë baraspeshën   dhe  fuqitë e tij fluturuese.

Ai u rrëzua në ujërat e liqenit gjë që  edhe liqeni sikur donte të na ndihmonte,  e gëlltiti të tërin dhe më nuk e pashë.

Vështroj se si Aggauku I hipur mbi mjelmën e tij engjëllore mundohët ta zë  draguan e kuq gjigand por nuk I afrohet dot nga bishti I tij I gjatë e I mprehtë.

Në ndihmë Aggaukut I vie edhe Lektori me mjelmën e tij qiellore.Dragoni I kuq ishte I  shtërnguar dhe I mbërthyer nga dy anët e tij sa që bishti  gjiplpërë nuk I ndihmonte dot.

Ai u mundua që të manovron  me krahë të mbledhur fortë e me trup shigjeteje të arrinë shpejtësi ikjeje por këtu ishte Lektori me mjelmën e tij  qiellore dhe këtë paramendim të dragoit te kuq nuk ia mundësuan.

Aggauku e kuptoi e poashtu edhe mjelma e tij engjëllore e cila vepronte mu ashtu sikur mendonte edhe mjelmëruesi I saj.Iu lëshua nga anash dhe arriti që majën gjilpërë të dragoit të kuq tia then dhe tia hudhë në liqe.

Dragoit nuk I mbeti  asgjë më për të provuar.Si vetëtima mblodhi kthetrat,drejtoi krahët dhe u lëshua drejt liqenit të mjellmave.

U fut në të dhe më nuk doli.Liqeni e gëlltiti edhe draguan e kuq.

Dragua ngjyrë grid he ai I madhi I kuq më ishin fund liqenit të mjelmave.Liqeni I kishte robëruar në fundin e tij dhe iu kishte vërë zingjirë.

Tani mbetej që edhe dy draguat e fundit të I mposhtnin e ti hudhnin në liqe.Ata ishin dragoi  Sëpatë dhe Dragoi zjarrvjellës.

Ky I fundit vërtetë ishte I rrezikshëm tej mase sepse nga nofula e tij eshtrore vjellte zjarr dhe digjte qdo gjë që ishte në vijë të shiqimit të mpreht të tij.

Unë dhe mjelma ime e kristalt,  Aggauku me mjelmën e tij qiellore  dhe Lektori me mjelmën engjëllore  rrethuam draguan Sëpate.Emri I dragoit sëpatë vinte nga kthetrat e tij.Ishin të  mprehta si sëpata dhe ishin gjigande.

Po të kapje vetëm pak, atëherë kthetrat e tjera të shtërnguara hapeshin  dhe jo një por bëheshin sikur dhjetëra sëpata tjera.Këtu shpëtim nuk kishte.

Fluturonim pas njëri tjetrit.Shpejt e më shpejt.Ishim bërë sikur një stuhi e vërtetë që e kishte futur në mes, draguan sëpatë.Ne kishim arritur sinkronizimin tonë sa që të tretë ishim bërë sikur një.

Dragoit filloi që ti merren mendët,fluturonte majtas djathtas,e kuptuam se nuk ka fuqinë e sulmit dhe vendosëm që me mjelmat tona atë,të kristalt,qiellore dhe engjëllore ta sulmonim drejt e në qafë.Mjelmat tona kishin dhëmbë të mprehtë,jo aq sa të  draguajve por gjithsesi mundeshin që të sulmonin në këso raste.

Dragoi bëri një rrotullim të befasishëm sa që arriti ti shkulë ca pendë mjelmës qiellore të Aggaukut.

Ata u largaun për një qast dhe u lëshuan buzë liqenit.Aggauku e pyeti mjelmën qiellore se a mundet ta vazhdojë betejën me draguat dhe se a mos vallë ishte keq e lënduar?

Mjelma qiellore pa se ca pupla dhe pendë te shkulura nuk mund ta ndalin nga kjo betejë përrallore.Ca pika gjaku smë bëjnë dot gjë  tha mjelma dhe Aggaukut ia bëri me shenjë që ta mjelmëron e të ngriten sëbashku në qiell.

Veddeta me mjelmën  mbretëreshë I silleshte vërdallë draguas  zjarrvjellës por sguxonte e vetme ti afrohej.Ajo pritte që  ne, ktë dragua sopatë ta hudhim ne liqe.

E pamë Aggaukun se si po na bashkangjitej dhe filluam edhe një sulm ndaj këtij dragoi.Tani ne duhej që ta sulmonim nga të tre anët.

Nga lartë,prej poshtë e mandej anash.

Kur të  hutohej dragoi të tre sebashku do I vërsuleshim drejt kthetrave te tij dhe me dhembët e mjelmave do I këputeshim këmbët.Ashtu edhe bëmë.

Andej,këndej, lart,ë poshtë,dragua më nuk dinte se nga kush të mbrohej.Nga mjelma e ime e kristalt,nga e Aggaukut ajo qielloreja apo nga ajo e Lektorit-Engjëlloreja.

Ia kafshuan këmbët dhe kthetrat sëpatë I ranë poshtë.

Me to edhe dragoni u drejtua nga liqeni për ti dhënë fund jetës së tij mizore.

Ra. Liqeni gufoi dallgët e përbinë dhe u zhduk në thellësitë e tij.

Shohim se ku është Veddeta!

E kapi! Ik Veddeta! Këndej nga ne.

U bëmë tok të gjithë.Fluturonim lartë në rreth.Krijuam një stuhi.

Vërtetë ishte stuhi.

Krahë e mjelmave tona gjigande bënin që edhe retë të bashkoheshin në një pike,në një fare boshti mjegullues sa që dragoi  zjarrvjellës me flakët e tija nuk na bënte gjë.

Zjarri I tij shuhej para se te vinte tek ne.Mjegulla e dendur e krijuar nga mjelmët tona lëshonte pika shiu drejt e në nofullat e dragoit të keq I tëri me gjëmba dhe lëkurë gjarpëri.

E fiksuam mendimin për sulm duke shkuar unë me Veddetë sipër dragoit,Aggauku majtas e Lektori djathtas.

Dragoi pos a e kuptoi se ne të mbledhur tok e kishim rrethuar ia mbathi nga gurishtja por mjelmat e zgjedhura iu vërsulën me tërë fuqinë sa që nga pendlat e tyre të bardha dolën disa shigjeta mire të mprehura,të gjata dhe të trasha.Pothuajse ishin shtiza kalorësish.

Pas një klithme të shurdhër porn ë fakt tejet depërtuese për veshë tanë,I lëshuan drejt dragoit zjarrvjellës dhe njëra e goditi mu në mes të zemrës.

Si gurë I shkëputur nga shkëmbi,dragoi u mblodh dh era drejt liqenit te mjelmave.Ishte I fundit që ky liqe po e gëlltitën dhe të njëjtin e shohim se si zhduket nën sipërfaqen e ujit të kaltërt kristalor e fundoset tek draguat tjerë në fund të këtij liqeni.

Uji I liqenit menjëherëpra me të qëlluar dragoin në zemër u kthjellua, u bë I pastërt,retë u zhdukën e erërat pushuan.

Ishim vetëm ne të katër që e pushtonim pothujase tërë qiellin.Unë me mjelmëm time kristalore,Aggauku me ate qiellore,Lektori me ate engjëllore,dhe Veddeta me mjelmë mbretëreshë.

Ishim të kënaqur,dhe plot gëzim.Ishte një moment që nuk përshkruhej dot me fjalë.Ashtu si në përrallat e gjyshërve tanë.Djema! Ejani  e të lëshohemi buzë liqenit e të pushojmë një qik!

Jo!       Ne  duhët të fluturojmë kah gurishtja e ndaluar e dragojve.Po pse oj Veddeta të shkojmë atje?

A harruat ju se atje ishte edhe dragoi I vogël?

E ku është ai, me siguri është edhe ndonjë I madh.

Po, mirë e ke. Por sdo të thotë se veq dragoit te vogël ka edhe tjetër.

Ata që ishin dhe që luftuam me ta u mblodhën të gjithë dhe po të kishte pasë ndonjë tjetër do kishte ardhur edhe ai,por sidoqoftë,shkojmë kah gurishtja e ndaluar e dragoit të vogël.

Po I I them ashtu sepse tani na kishte ka mbetur vetëm ai dragua dhe gurishtja e tij.

Mjelmat u dhanë krahëve të tyre të gjatë e të gjërë sa që me një të rrahur të  krahëve ndjeja se ngjiteshim lartë e më lartë,mbi re po se po, por hove hove më dukej se e preknim Diellin.

Kështu I kaluam së shpejti lisat e gjatë me lijanet e lëshuara përdhe,atë mal që para pak qastesh na dukej I pafund dhe me një të ngritur  kokën, pamë se si me te vërtetë nga lartë dukej gurishtja e ndaluar.

Ishte e tëra e tmerruar.

Të shtynte frikën në eshtra.Pothuajse nuk kishte fund.Shkëmbijtë e saj të thepisur e të ngritur  deri tek retë ishin si maje gjilpëre.Vende vende kishte ca rrafshira te vogla formë veje ku me siguri dragojt e kishin shfrytëzuar për takime dhe planifikime sulmesh.

Filluam që të lëshoheshim tek fillimi I gurëve bloz të gurishtes,sepse frigoheshim mos vallë mjelmat I  dëmtojnë pendlat mbi ata gurë të thepisur.

Gjatë uljes u bë një errësim por jo, sepse Dielli kishte perenduar por nga pendlat e krahëve të mjelmave u ngrit një pluhur I zi që ishte krijuar nga gurët bloz të gurishtes.Mjelmat u bënë pak pis e ne mbyllëm sytë nga pluhuri.

Mjelmat me një të shkundur  të puplave të tyre prap ndriqonin  mu ashtu  sipas  emrave që mbanin.Zbritëm ngadal,tani nuk kishim  frigë.

Dragojt e zi,të mëdhenj e dinim se më, nuk janë aty pari.Këndej prapa shpine mjelmat na prisnin për qdo rast e hapat I bënim më të lehtë dhe më të sigurtë.

Ndaluam tek ai vendi ku herën e fundit pamë draguan.Shikuam majtas e djathtas por dragua nuk pamë.Menduam se ka ikur në brendi të gurishtes dhe menduam si ta gjenim tani?

Veddeta! Veddeta?

Aggauk!

Ku është Veddeta?

Me ne ishte Unik,

As ti Lektor nuk e pe?

Jo-jo.Unë isha  duke shiquar atje tek  ata shkëmbijtë e vegjël sa që një mu dok se lëvizi.Lëri ato fjalë tani.

E sheh se ska gjë më këtu,por  Vedettën nuk po e shohim.Nuk është më me ne.A para pak qastesh ishte dhe të gjithë sëbashku këtu zbritëm.

Veddetaaa…

Oj Vedetta…..

Ejani rreth e rrotull kësa gryke e lëshohemi tek ajo zgavra që po shihet pak më tej.Të afrohemi e të shohim mos është aty.Ndoshta edhe ajo e kërkoka draguan e vogël.

Ndal! E sheh!Dragoiii!

Mos u largoni por bë kujdes.

Qenka I vogël, sa ne ne qenka me shtat,por prap se prap është dragua.

Mos më vritni ju lutem.Si?

Qthe?

Ti paske aftësi të flasësh!

Po.

Unë jam dragoi I vogël I gurishtës.

Qdoher kam qenë këtu dhe qdoher kam qenë kështu.I vogël.

Zana e malit me kurorë në kokë më patë thënë një here që ta ruaj ktë pyll magjepsësh.

Ktë pyll?

E din se qflet?

Po kjo është vetëm një gurishte shkëmbijsh bloz.të djegur e të përvëluar e asgjë më tepër.

Po, tani kështu është,por para shumë vitesh,kjo gurishte ka qenë një mal I bukur I dendur dhe I madh.Plot shpend,e kafshë të bukura.

Mirëpo një ditë fluturuan katër dragoj dhe ai I fundit që e quanin zjallvjellës e dogji tërë pyllin e shpendët dhe kafshët  ikën.

Aha! Ti tani po na tregon një gënjeshtër të kulluar.Asgjë nuk është e vërtetë nga kjo që e thua.

Jo mosni.

E vërtetë është e tëra që po ua them,e nëse nuk më besoni,atëherë shkoni tek liqeni I mjelmave e atje do ta gjeni pergjigjen e vërtetë nga kjo që ua tregova.

Tek liqeni I mjelmave?

Po me të vërtetë Unik! Ku u tretën mjelmat?

Po qu bë me Vedettën?

Vedetta,ishte motra ime.

Qthua or dragua I vogël?

Vedetta ishte motra ime.Bija e Vretos nga Araku.

Unë isha vëllau I saj Venddori-djali I Vretos nga Araku.

Kishim  dale njëherë në atë pyll mahnitës,e tani më gurishte dhe kishim humbur rrugën, qanim pa ndërprerë dhe askush sna dëgjonte.

Nga mesnata në një natë me Hënë të plotë dhe me qiell të mbushur  mijëra yje, mu këtu u shfaq një dritë e bardhë nga doli një grua.Tepër u friguam por jo edhe aq,sepse zëri I saj I ëmbël depërtoi në zemrat tona të njoma dhe fill pas u qetësuam.

Po ti në fillim na the se qdoher ke qenë këtu dhe ke qenë kështu.Dragua.Asgjë më tepër.

Po. Ashtu ju thash,sepse me mijëra vite jam dragua e qun kam qenë vetëm ca vite.

Prandaj mendoj se qdoher kam qenë dragua.

Po qndodhi qu bë me ty dhe Vedettën?Zana e pyllit donte që të na qetëson dhe me agimin e mëngjezit të na e tregon rrugën e daljes nga pyelli,por nga skundi si vetëtima nga qielli I cili I tëri u errësua,Hëna u zhduk e yjet nuk shiheshin, u shfaqën katër dragoj.Të mëdhenj e të tmershëm.Zana iku.

Ne ndjemë nga një pickim të vogël pas shpine dhe  për atë natë nuk mbajë mend më asgjë.

Të nesërmen shohim se si pyelli digjet kafshët ikin e shpendët ndaluan cicërimën e tyre.

Kështu ky tmerr zgjati plot shtatë ditë e shtatë netë.

Ne ishim të strehuar atëherë afër një shpelle të kalit te bardhë me një bri,të cilin e quanim njëbrirëshi.Ishte edhe një përrockë uji që kullonte mbi atë vend.Zjarri I dragojve e dogji por ne shpëtuam dhe një ditë u takuam sy me sy me dragojt.

Ata pë habi nuk na sulmuan por filluan që të lozin me ne.Na përplaseshin me bishtat e tyre të fortë në hirin e gurishtes por jo aq sa ndjenim dhembje dhe dëmtime në trup.Thjeshtë,ishim mjet argëtimi pë ta.

Pashë se si Veddeta ishte shndërruar në një plakë të vogël e të shëmtuar por shpirti dhe zemra e saj ishin të njëjta.Unë me të prekur kuptoj se qenkam shndërruar në një dragua të vogël pa dhëmbë,pa krah fluturimi dhe pa bisht të thepsisur.

Atë ditë kemi qarë shumë,dhe jemi tmerruar pa masë.Draguat e mëdhenj qdo ditë në mbrëmje fluturonin dikah dhe në mëngjez ktheheshin dhe tërë ditë flinin.Neve siq ju thash  nuk na mundonin më.

Një ditë pasi ishim pajtuar me fatin,kah mesi I ditës kur dragojt pushonin nëpër të qara shkëmbijsh erdhi Zana e pyellit.

E mbaj mend se si dy pika lotë I rrodhën faqeve të saja të bardha e fytyrë të  lëmuar.

Na tha; Mos kini frigë.

Ti Venddor! Do ta dëgjosh motrë tënde Vedettën dhe do të vie dita ku ju do të jeni prap ato fëmitë e Vratos nga Araku.

Do të vinë të  ju shpëtojnë tre quna nga Liqeni I mjelmave në krye me Një djalosh të quajtur Unik.

Ata do ti mundin draguat e ju kur ti lani sytë me ujin e kristalt të liqenit të mjelmave do të këtheheni në shtëpi dhe do të jetoni me prindërit e jush sikur qe asgjë të mos kishte ndodhë.

Ne u befasuam në fillim dhe sigurisht në atë qast ndjemë një fare lloj gëzimi.

Zana e pyellit na tha se ne jemi te magjepsur nga ana e dragoit Zjarrvjellës dhe ajo nuk e ka atë fuqi që përnjëherë ta zhdukë këtë magji,dhe Zana iku.

Ditët kalonin muajt e vitet sa që më nuk numëronim dhe më mbanim shpresë nga ajo që dikur na e kishte thënë Zana.

Thjesht filluam që njëri tjetrit tia tregon këtë si një lloj legjende.

Une Veddetës e here ajo mua.

Lektor! E beson ti këtë qe thotë  ky fare dragua I vogël?Apo si të quanin?

Venddor e kam emrin!

Po. Venddori.

Besa, Veddeta dhe Venddor munden që të jenë emra të një vëllau dhe një motreje,por qthua edhe ti Aggauk?

Hmmm….

Sna ngelë gjë tjetër Unik,veq se të këthehemi tek liqeni I mjelmave dhe të presim.

Ikim?

Ikim!

Rrugës pamë ato shtigje qe kishim pa disa here dhe për ne më ishin gjë interesante,por pë dragoin e vogël apo Venddorin ishin mbresëlënëse dhe u vërtetuam se ai me të vërtetë gjatë kohë skishte shikuar gjelbërim,lisa, lule e lijane pa fund.

Gjithsesi  ne afroheshim liqenit të mjelmave.

Nga larg hetuam se buzë atij liqeni janë disa drita veëlluese dhe me të afruar kuptojmë se ato ishin katër zana të veshura me fustane mëndafshi,tëholla,tëbardha e të mbuluar me gurë vezëlues e verbues.Kush jeni ju?

Unik! Ne jemi ,katër zana.Kjo është zana e kristalt,kjo këtu është zana e qiellit,e kjo tjetra është zana e engjujve.Unë jam zana Mbretëreshë e gjith zanave tjera në botë që egzistojnë.Unë isha ajo që Vedettën dhe Venddorin I takova shumë kohë më pare për tu ndihmuar,por me siguri e keni kuptuar se si ka rrjedhë më tej kjo tragjedi për këta të dy.

Ne ishim Mjelmat e liqenit që ju zgjodha juve për ti luftuar dragojt zemërlig dhe më fund atë  që e pata premtuar e realizuam të gjithë sëbashku.Uraaa……

Vërtetë moment I mahnitshëm dhe endërr që shihet edhe me sy hapur e I zgjuar.

Prit Aggauk! Po Veddeta ku është?

Ajo ishte me ne?

Dua të them me ju!

Po.Ne e morëm dhe e shpiem tek liqeni.E zhytem tri herë në tri anët e liqenit të mjelmave.Ishte patjetër që tia prishim magjinë që ia kishin vërë draguat,rrugë tjetër nuk kishte.Ajo është atje dike na pritur të gjithëve,por njëherë edhe me Vendorin duhët vepruar njësoj.

Kështu edhe bënë.

Uauu.

Po ti paske qenë një qun tepër I bukur dhe flokë ari!

Oh sa lehtë marr frymë,sa shpejt  po vrapoja! Po je ai që ishe në fillim.

Tani të shkojmë kah Veddeta!

Të shkojmë.

Zana mbretëreshë ishte e qet disi dhe më dukej edhe mua si fytyrë që e kam pare ndojherë…….

Më shiqonte me bishtë syri por ishte e sigurtë në hapat e saja të lehta.

Veddeta! Veddetaaa…..

Venddoor….

Vëllai im.Motra ime….

Fillaun të qajnë si fëmi!

Qthem unë tani! Këta edhe janë fëmi.

Apo jo Aggauk?

Aggauk?Lektor?

Ku u tretën tani këta,ti hajë djalli! Ladraqë me vulë

Po liqeni?

Qu bë me liqenin?

Ndal!

Buzëqeshja e Vedettës e Venddorit ndaluan………

Nga zanat mbeti vetëm ajo mbretëresha.U këputa.

Më lëshuan këmbët,mezi marrë frymë.Qiellin gati nuk e shoh.Zana më afrohet e më thërret.

Unik.

Unik! O bir I Galtarit të Uranit.Koha është që të bëhesh legjendë.

Qthotë  ore tash kjo Zanë?

Ku jam ?

Qeshtë ky mocal gjysëm I tharë dhe me ujë të ngrirë por me baltë të ngrohtë?

Unik!

Dëshira e yte u përmbush.

Unë kisha për detyrë të të shpie pë here të fundit  apo më mire të them

të këthej në kohë tënde më të lumtur,në një kohë ku ëndrra dhe realja bëhen një.Në një përrallë ku sdo e kuptosh se je zgjuar apo je në gjumë të thellë.

Zanë e dashur.Po pse ndjehem kaq I lodhur?

I lodhur?

Shihi gishtat e këmbëve! Shihi duart e tua dhe kockat se si të janë dalë?

Po si është e mundur?

Unë sa isha me shokët e mi.Shpëtuam Veddetën me të vëllanë Venddorin.Mundëm draguat dhe I zhytëm në thellësitë e liqenit të mjelmave.Tani  qenkam bërë qindvjeqar,I rrudhur I lodhur dhe me gjumë afër syve tëmi të shterrur.

Po je Uniku,djali iGaltarit Të gjysh Uranit nga lëndina e liqenit të mjelmave.

Këtë kurrë sdo e harrosh.Të tjerat do të jenë ëndrra të bukura por e vërteta është kjo.

Ti do të viesh me mua.Do të vishi me rroba të kristalta,do të ngjitesh me engjuj lartë në qiell e do jesh qdoher afër meje.

Mos harro! Unë qdoher kam qenë dhe do të jem Zana Mbretëreshë.