Shefqet Dibrani: Sentencat lakonike avancojnë esencën e të qënit poet

SENTENCAT LAKONIKE AVANCOJNË

ESENCËN E TË QENIT POET

 

Naim Kelmendi, „ESENCA“, poezi, botoi „RUGOVA ART“,

Prishtinë 2010, faqe 56. ISBN 978-9951-536-15-8

 

Shkruan: Shefqet DIBRANI

 

Naim Kelmendi është poet që shkruan e boton më me ngulmim se sa krijuesit tjerë që i përkasin brezit të tij. Ai tashmë ka tërhequr edhe vëmendjen e kritikës letrare duke zënë një vend meritor në kuadrin e poezisë së sotme shqipe.

Vlerësimin tim për “Esencën” e kësaj poezie po e nis me tre vargje të poezisë  „ZOTI DIELL DHE NJË PERËNDI TJETËR“, të vëna qysh në fillim të librit.

 

„Zoti diell…

dhe një perëndi tjetër,

është i plotfuqishëm“  (faqe 7)

 

Poezia e Naim Kelmendit jo rrallë mbulohet me një mister, me një ndjenjë ndrydhur në brendësinë e shekujve shpirtëror, ku në raste të veçanta ka një ngarkesë emocionale që shoqërohet me një koncept filozofik racional, por më shumë me një sentencë lakonike që të shtynë me besuar se poeti u bënë një qasje të drejtë zhvillimeve të përditshmërisë, poezia ka një sinkronizim të saktë, duke e avancuar esencën e të qenit shenja – poet.

 

“pra unë jam shenja

që eci që gjuaj në shënjestër të vetvetes

dhe prapë eci e eci derisa ta ha të tërin si kafshë – Naim

Kelmendin”

(faqe 51)

 

Këto tre vargje e mbyllin mjaftë trishtueshëm këtë libër me poezi, ashtu siç ishin edhe tre vargjet e cituara më lartë që hapnin poezitë e “Enigmës” poetike. Në mes këtyre dy strofave qëndron “Enigma” e lëndës poetike që ka përshkruar autori qoftë në formën e ndjenjave, qoftë në formën e përjetimeve, apo thjesht si një koncept stërholluar filozofik, si “plagët që ulërijnë ideshëm shpirtin” e poetit.

Në këtë sfond autori ka qen mjaftë i vetëdijshëm se sotmja e nocioneve dhe koncepteve poetike, sado besnikërisht të jetë shqiptuar, sado paanshmërish të jetë regjistruar, zor se do t’i shërbej të nesërmes, me mjaftë dyshime se mund të rilexohet pas një dekade, andaj ai nuk e zbret rrëfimin poetik në perceptimet sipërfaqësore të një gazetari. Ai perceptimin e ngrit në stadin filozofik, si një mesazh që mund të kujtohet edhe më gjatë, që mund të interpretohet edhe si dashuri e poetit, “me të vërtetën e ditur” qoftë kjo e vërtetë e “hidhur si pelin”.

Ky lloj metabolizmi nga e sotmja reale në një realitet letrar, poezisë i ka dhënë shije artistike, kurse nocionet poetike i ka shtjelluar sipas kodeve filozofike duke përdorur mjaftë shpesh figura mitologjike, shprehje liturgjike a koncepte filozofike.

 

“krejt çka mbeti pa u thënë

s’do shkruhet më në pergamenë

në kujtesën e gjërave do t’harrohemi

me gjithë gjuhën e gjakut tonë prej njeriut

me njëqind fytyra me njëmijë mëkate”

(faqe 19)

 

Poezia e këtij libri është si një lloj skeleti i zhvillimit ditor të ngjarjes, por me simbole e shenja letrare që e ka bërë këtë tip poezie jo vetëm më të lexueshme, por edhe më të kuptueshme dhe shumëfish më të pranueshme. Hiç ato poezi që mbajnë data nga vitet e 90-ta, të cilat dallojnë për një qasje dhe strukturë të njohur të këtij autori, poezitë tjera shprehin revoltën qytetare për një realitet historik dhe politik të tashmes mjaftë rrëqethëse dhe më pak shpresëdhënëse.

E ajo pak, pak dritë, ajo pak shpresë që duket, është rezultat i kulturës krijuese, i verbit poetik, i vetëdijshëm se poezia duhet t’i shërbej të së ardhmes edhe pas shumë e shumë vitesh kur autori nuk është më (jo në mesin tonë, se nuk i dihet kush më parë do të piku nga dega), por në mesin e të gjallëve.

 

“...dhe kambana  patjetër se do bjerë

për çastin tonë në këtë udhë njeriu

një lot një dhembje në pikëllim dite

kohës kohë as ne tjetër nuk i duam

...

mbi çastin dhe orën që dikund ndalon

s’e di a kemi kohë për një çast tevona

të mendojmë pse erdhëm, pse shkuam

aq heshtur aq etshëm aq shpejtë

dhe kujt iu deshtë më shumë

jetës apo vdekjes, e jona.”

(faqe 42)

 

Kjo përpjekje kaq fisnike e bënë natyrën e poetit më të pranueshme dhe si karakter më të qëndrueshëm nëpër hullitë e kohës. Poeti, vazhdimisht ngulmon për të vërtetën, atë e shprehë kudo në poezi, pra edhe brenda këtij libri mjaftë esencial për korpusin e tij letrar.

Naim Kelmendi sikur është i pushtuar nga dëshira për t’u thelluar në ndjenjat e brendshme të njerëzve dhe shoqërisë, prandaj “ESENCA”, ose thelbi i nocioneve që na shfaqet edhe në titullin e librit, bart mesazhe të forta, për të cilat autori, tashmë si një penë e stabilizuar, qysh nga libri i parë, ka luftuar dhe është preokupuar t’ia survejoj shoqërisë sonë e cila mbet gjatë, tepër gjatë në tranzicion, fatkeqësisht edhe në planin kulturor e letrar. E këtë Ai e rishfaq në tetë pamje, pikërisht në muajin e kaluar, viti i sivjet tek poezia “VDIQ E DJESHMJA”.

 

2.

i ke parë duke kalëruar egër, mbi të djeshmen

dhe kanë rrejtur sërish përmbi orët e fatit

dhe ia kanë shkërdhyer nënën asaj buzëmbrëmjeje

asaj mesnate ia kanë bërë të nëntëdhjetenëntat

mor e kanë kurvëruar kurvat dje mbrëma të veten aq bukur

dhe kanë sharë mbi çështjen kombëtare antikombëtarët

...

4.

pra përshëndetu me të djeshmen, ajo shkoi në vend

të vet dhe s’kthehet për miliona vjet kurrë më

...

5.

tash mendo ndryshe, nis një lojë dhe ndërroja ndryshe gishtat fyellit

mendo një tjetër melodi nëpër telat  këputur të heshtjes...

nga e kaluemja jote s’ka mbetur asgjë për ta plehëruar t’ardhmen

...

7.

...melodi e këputur udhët e mia të kërkimit në njeri në veten e tepruar

po endem po endem për ta mësuar tejpërtejen pa dobi

 

8.

...pra, vdiq e djeshmja, bëjani varrin në mendim të bukur dhe me urti

rrugë tjetër s’ka për të arritur te kuptimi i humbur...

Tetor 2010, (faqe 46 – 49)

 

Vargjet që gjenden brenda poezisë në fjalë që duken si postulate na bëjnë për të besuar edhe më fort se Naim Kelmendi është i vetëdijshëm për misionin e poetit, se mbase koha e djeshme ka ngarkuar mbi shpatullat e krijuesit mesazhe të forta, porosi të qarta dhe obligime të thella për ta nxjerrë kombin nga amullia e së sotmes së mjegullt, për t’ia gjetur shtigjet e ndritura drejt një jete më të mirë, drejt një mendimi më të përparuar.

“ESENCA” e nocioneve poetike, e figurave letrare, është rezultat i përvojës letrare për t’i regjistruar, e për t’i bërë pjesë organike të një angazhimi letrar, që marrin kuptimin e duhur nëse kthehen në poezi artistike. Në një masë autori e ka realizuar synimin e tij, sepse merret vesh, as ai vet nuk do të jetë në gjendje ta shpjegojë esencën e jetës së tij pa poezinë?!... Në të kundërtën nëse arrijmë që me mënyrë të dhunshme, krejtësisht në mënyrë vulgare t’ia shkëputim qenies së tij poezinë?!... shtrohet pyetja ku do të mbetet esenca fizike e autorit?

Në këtë plan mendoj se duhet me i dhënë të drejtë autorit i cili mendon se “Në esencën e gjerave/ kërkoj(më) vetën”, dhe ky kërkim s’ka dert nëse bëhet edhe “në margjinat e jetës”, edhe atëherë kur “t’ia bëjnë/ të nëntëdhjetenëntat/ prapa shpine e përanash”, (nga poezia “Esenca”, faqe 36).

Nga këto që thamë deri më tash, shihet se Naim Kelmendi është një tip poeti eksponent, që me poezinë e tij ngulmon për ndryshime esenciale të shoqërisë. Kjo semantikë e të menduarit poetik na bënë për të besuar më shumë, se poeti është i vendosur në pikëpamjet e tij, pasi ai është subjekti, pikërisht NJERIU – ose vet – ESENCA, e faktorëve që ndryshojnë shoqërinë.

Këtë konstatim e plotëson vazhdimësia e tij krijuese, indikacione të besueshme gjejmë edhe te përmbledhja poetike që patëm në shqyrtim, ku breshërojnë shprehjet, mendimet dhe konceptet e sistemuara me kulturë e dije, ku ka sforcuar mendimin për një kulturë poetike më të avancuar, më artistike.

E mbyll këtë mendim mbi poezinë e Naim Kelmendit duke përsëritur  një mendim të thënë po për poezinë e tij qysh në vitin 1994, (përkatësisht në Fraunfeld, më 6 nëntor 1994), se “konkretësia bëhet vendimtare në poezinë më të re të Naim Kelmendit, sidomos kur ai iu ka rikthyer disa temave që i ka më për zemër”.

 

Prishtinë, 19 nëntor 2010.

 

Botuar në:

1. Gazeta “EPOKA E RE”, Prishtinë, 26 shkurt 2011.

2. Gazeta “FAKTI DITOR”, Zvicër, 1 shkurt 2011.

 

 

SHËNIME PËR AUTORIN:

 

Naim Kelmendi (1959). Lindi në fshatin Ruhot të Pejës. Shkollën fillore e kreu në vendlindje, të mesmen në Pejë, ndërsa studimet universitare, Dega Gjuhë e Letërsi Shqipe, në Universitetin e Prishtinës. Naim Kelmendi një kohë të gjatë ka jetuar në Zvicër.

VEPRAT LETRARE:

POEZI: “Shtreza në fjalë” 1984, “Nyja e Gordiut” 1992, “Albanoi” 1992, “Pse ashtu Pandorë” 1993, “Ç’të bëj me dhembjen” 1993, “Satanai me fytyrë tjetër” 1994, “Eklipsi i diellit” 1997, “Përballje me vdekjen” 1999, “Shqiptari vdes duke kënduar” 2000, “Kohë për të folur gurët” 2001, “Sipërfaqja e padukshme” 2003, “Në një jetë pas Krishtit” 2010.

PUBLICISTIKË: “Vrasja e deputetit – monografi”, 2003, “Pikëpamje dhe reagime” 2008, “Beteja e Koshares”- publicistikë 2009.

Naim Kelmendi jeton në Prishtinë.

 

CIKËL ME POEZI NGA NAIM KELMENDI

Nga libri „ESENCA“, poezi, botoi „RUGOVA ART“, Prishtinë 2010

 

1. GJYKATË

 

Krishti do t’u kishte thënë,

fali oh zot se s’dinë çka bëjnë

 

këta nuk pendohen për të bërat e tyre

larashë të pistë në zhvatje në ecje

ngarendin si kojrrilat natën…

 

oh zot bejau gjykatën

këta të qajnë ditën

e të kafshojnë natën

pastaj dhe një përmendore ta ngritin

në vajtimin e tyre

sikur aq shumë më paskan dashur

 

Prishtinë, gusht 2010

 

 

2. ESENCA

 

Në esencën e gjërave

kërkoje veten

 

në margjinat e jetës

nuk jetohet  ashtu vetëm

 

të kanë zbuar

deri në moskuptim

 

pastaj t’i bëjnë

të nëntëdhjetenëntat

prapa shpine e përanash

 

tash të duhet vetëm esenca

e asaj që është gjakuar

nga paraardhësi ynë

 

në një kuptim të jemi Një

me degët rreth një trungu

 

jo ti fryhesh më një fyelli shurdhan

nëpër botë fillivetëm pa identitet

 

kthehu te esenca dhe kërko kuptimin

në lëkurën tënde të rrjepur

në gjeografinë e kombit

 

sepse mashtrimit i del vonë tymi

po një mik yti tash është sa njëqind

të dikujt tjetër,

 

aty ku duhet të jesh ti ende s’je

e mos më kallëzo përralla pa kripë

kur e lëçit vëllain tënd

pse sheh me sytë e Argusit

 

pastaj si mor si kënaqesh

me vetveten në kaq kuptim

 

po a ta kanë copëtuar gjeografinë etnike

shekujve dhe a s’po të dhemb kjo

kur në esencë nuk je ai që je

 

 

3. TË JEMI, BRE…

 

Njëherë e një mot të gjymtuan

ku nis e ku soset kufiri yt etnik

na mbeten datat për t’i kujtuar

tragjeditë në radhën e  shekujve

 

s’kin parë aso mendësie

kohët prapa dhe motet tjera

veç prej zotit të ka ardhur mbrojtja

e moszhdukjes nga faqja e dheut

dhe mori e të vajtoi më pas

Vaso Pasha…

 

2

i ndoqën i zbuan në dhera të huaja

shqiptarët,duke lënë prapa

veç heshtjen e vrarë në kujtim

një histori të tmerrshme trishtimi

që qante në rremb qyqesh

 

e kush nuk i përgjigjej masakrimit

me Kosovë, gjenocidit me Çamëri

masakroheshin tmerrshëm dy cepe

të etnisë sonë…

 

3

mbete aq pak Shqipëri

pa pjesët e një tërësie etnike

një Shqipëri micrrule

 

andej toka çame

gjak e lot dhe vrragët

e një gjame…

këndej toka dardane

gjithmonë fije e bukur shqipe

dhe n’lozen e një rrëfane…

 

4

për kujtesën e kohëve

ishte viti 1878 në Berlin

dhe Londra me 1919

mbamendje e dhembshme

dje e sot për mua e për ty…

 

5

e tash që jemi në Degën tonë

këtu që jemi - vetja

të jemi përgjithmonë

ata që duhet të jemi

 

nga aty ku nis e ku soset kufiri yt etnik…

 

 

4. KUJTESË

 

Mbase e di ku e kanë kufirin gjërat

atje ku t’i kanë marrë përdhunë

e të ndoqën, të zbuan…

 

me tesh e kotesh

dhe të masakruan

në hapësirat tua etnike

erdhën u katrrisën në degë

të legjendës në cep të mitit

rrejtën gjithë kohët për historinë

e vetes, ore s’ishin kurrë, as janë kurrë

as filli as pjesa as grimca e së vërtetës…

 

janë tharma e vrasjes e masakrimit në njeri

e mendimit të vrenjtur mbi etni, janë hija e zezë

e zbehtë që lëshon rrënjë në hapësirat e tjetrit

po sa jetët m’i ka borxh, sa kohët e mizorisë

sa këngët, sa legjendat e vrara në buzë të bulimit

sa dasmat e përgjakura, sa nuset e veja, sa fatet

e vrara në breg të blerimit, po sa jetët e shuara

sa kohët e pakrijuara në breg të mendimit…

 

mbase e di ku e kanë kufirin gjërat

atje ku t’i kanë marrë përdhunë

e të ndoqën të zbuan…

mendim i miri mbiftë

mbi esencën duke menduar njëjtë

si njerëzit si bimët si kohët…

 

 

5. HIMN PËR JETËN

 

Ata, që ishin dje, jetën panë dhe ikën

s’deshën asgjë më pak asgjë më shumë

nga zjarri i saj nga mundimi i përjetshëm

heshtur ranë ndër bimë dhe pushuan

 

një ditë, ja, ashtu, ikën dhe shkuan

vetëm pikëllim jete mbetën në ne…

por nga kurmi i tyre, s’e di, gjë

kohëve, ndonjë varg a i shkruam

 

dhe kambana patjetër se do bjerë

për çastin tonë në këtë udhë njeriu

një lot një dhembje në pikëllim dite

kohës kohë as ne tjetër nuk i duam

 

veç nga kurmi ynë, hirin

e shpërndarë nëpër caqe drite…

 

mbi çastin dhe orën që dikund ndalon

s’e di a kemi kohë për një çast tevona

të mendojmë pse erdhëm, pse shkuam

aq heshtur aq etshëm aq shpejtë

 

dhe kujt iu deshtë më shumë

jetës apo vdekjes, e jona…

 

Prishtinë, 2010

 

 

6. UNË ME UNË

 

Qëndroj në pikën zero dhe hedh vështrimin

rreth vetes së njësuar në numër

në numër të pallogaritshëm prej kohësh

vështroj dhe dëgjoj përreth gjithë oshtimat

e thirrjeve të zhurmshme të atyre që u nisen kaherë

te qëllimi i vetëm, qëllimi i aureolës së vetvetes

të jetës, të rrugës, të një qëllimi të vetëm

duke e arsyetuar qëllimi mjetin

në dorë të tyre që frikshëm honepsin…

 

e unë me unë ngarendi djathtas

nga e majta iku mu në mes të rrugës

nëse veç një këmbë andej më ka rrëshqitur

drejtohem në të djathtën

që në mëngjesin e hershëm të mendjes esëll

pastaj dikund kah mesdita mundohem të masë hijen

time të vetme mbi dhe se a më peshon sa trupi

i shëndosh sa mendja ime e përqendruar në gjërat

e llogaritshme për ekzistencën time dhe të familjes…

 

unë me unë ngarendi dhe majtas

dhe përshëndes në skaj të rrugës ndonjërin

nga ata që morën flamurin dhe turravrap u renditën majtas

dhe zunë vend në krye të rreshtit në krye të vendit si cung

pastaj eci unë me unë sikur t’mos isha fare mbi këtë dhe

sepse më mbetet vetëm hija e zbehur që më mjafton

të hahem më veten e tepruar duke medituar për çdo gjë

të tepërt për një mendje të zakonshme, të tepërt

për një kokë që s’lodhet për të arritur kohën…

 

unë me unë ngarendi mesit

dhe në mes të rrugës gjej hijen time drejtë

të shkarravitur ecejakeve të thikta dhe vragëve

që dhembin sa herë ma kujtojnë secilën kohë të emrit

tim dhe mbiemrit të babait tim Salihut e nënës sime Xufës,

asaj besnikes së përjetshme të jetës së jetuar ndershëm

prandaj, gjurmët dhembin dhe ofshamat më vijnë nga poshtë-lartë

por humbin në shumësinë e kaq fateve të pallogaritshme si unë…

 

vështrimin e hedh tek qëndroj në pikën Zero

rreth vetes së njësuar në numër të ditës të çastit

edhe pse grupin e gjakut e kam zero pozitiv e i bie

çdo grupit tjetër për secilën jetë njeriu që është në rrezik…

 

unë me unë mbytem në paturpësinë e imagjinatës

që më tërheq rreth jetës duke më thënë se jam një pikë

qoftë dhe një pikë në kaosin e gjërave që sillen rreth esencës

amen, sa mërdhijë disa shkallë nën zero atmosferë të ndjenjës

në ecje të thikta duke kërkuar caqeve të pakuptimta të jetës…

 

sërish ngarendi njëtrajtshëm çdokund

dhe jam përsëri vetvetja deri në fund

duke deshifruar kodet e vështira të jetës

nëpër ecjen vertikale hullive të vetvetes…

 

Prishtinë, 2010

 

 

7. VDIQ  E DJESHMJA

 

Vdiq përgjithmonë e djeshmja jote

me veten mund të hahesh

ta pështysh në fytyrë

t’ia thuash të pathënat,krejt çka ke dashur

t’i thuash e s’ke mundur ta takosh Hijen tënde

në hapësirat e pa jetuara bukur

krejt çka të  ka mbetur peng i djeshëm

një mur i trashë na ndanë nga mendësia e saj…

 

2

i ke parë duke kalëruar egër,mbi të djeshmen

dhe kanë rrejtur sërish përmbi orët e fatit

dhe ia kanë shkërdhyer nënën asaj buzëmbrëmjeje

asaj mesnate ia kanë bërë të nëntëdhjetenëntat

mor e kanë kurvëruar kurvat dje mbrëma të veten aq bukur

dhe kanë sharë mbi çështjen kombëtare antikombëtarët

 

3

e djeshmja vdiq sikur hapat e tu udhëve të kërkimit

duke takuar dikend që s’e ke dashur as ta shohësh…

ke dashur ta takosh dikend që s’ke mundur as ta arrish

ta kesh në celularin tënd e që të kanë thirrur të tjerët

pa asfarë rëndësie vetëm sa për ta rënduar kohën

 

4

pra përshëndetu me të djeshmen, ajo shkoi në vend

të vet dhe s’kthehet për miliona vjet kurrë më

nëse s’e ke arritur Mollën e Artë harroje veten përgjithmonë

je një i pafat i pandreqshëm,je veç një frymëmarrës udhëve tua

kah s’i bien askushi me veçantitë tua të tmerrshme për të qenë

ngjyra e ndërgjegjes dhe identitetit tënd që s’e vëren askushi

 

5

një mur i trashë na ndanë nga mendësia e saj

tash mendo ndryshe,nis një lojë dhe ndërroja ndryshe gishtat fyellit

mendo një tjetër melodi nëpër telat e këputur të heshtjes…

nga e kaluemja jote s’ka mbetur asgjë për ta plehëruar t’ardhmen

veç dihamat e epshit dhe seksi i orëve të mbrame

kanë dhënë shpirtin e vet mbi aktet e dëshpëruara

përfundimisht ndryshe mendoje jetën dhe veten tënde

kapërthurur numrave të quajtur Njerëz

dhe mos provo ta prishësh qetësinë publike

të dënon ligji sa të djegin edhe flokët

 

6

vdiq e djeshmja jote përgjithmonë

dhe hija e saj ka mbetur e mbaruar në hapësirat e padukshme

është shuar e gjitha nga vetja që ke pasur dhe duhet të pajtohesh

me ligjet e këtij kozmosi të tmerrshëm dhe kaq prefekt i ndrequr

sa të mos mundesh kurrë të dalësh nga kufizimi i mendjes

sado që parashikon larg e më larg të përtejmen dhe s’ka mundësi

të njihet e përtejmja,mund të supozohet dhe mund vetëm të jesh

e Sotmja sikur ishte e Djeshmja dhe të shuhet çdo gjë e jotja

kështu e ka fatin dhe krejt kozmosi sipas një parashikimi

bazuar në teori të pabesueshme që s’janë për t’iu besuar

 

7

dhe vdiq e djeshmja ne duart e krimit

në duart e lavireve rrodhen fatet e së djeshmes fatale

në imagjinatën e mendësive t’uritura shpresuan cerberët

dhe morën pjesën e Cezarit dhe pjesën tjetër të varfër e lanë

melodi e këputur udhët e mia të kërkimit në njeri në veten e tepruar

po endem po endem për ta mësuar tejpërtejen pa dobi

 

8

tash dua të ngulitem këtu mbi një mendim

duke i dëgjuar këto pika të ditës me shi të përjetshëm

fli i bëj me veten time në gjuhën e vargut që s’i bindet assesi pësimit

dhe besoj, naivisht i besoj të përkohshmes që do kalojë me dhembjen

e shpirtit për t’paarritshmen dhe të përjetshmes që vret zërin e t’përkohshmes

aq bukur me hipokrizinë e orëve në ecje pahetueshëm

drejt rrokullisjes nëpër horizontet e vizioneve t’pabanuara

pra, vdiq e djeshmja, bëjani varrin në mendim të bukur dhe me urti

rrugë tjetër s’ka për të arritur te kuptimi i humbur…

 

Tetor, 2010.

 

 

8. UNË JAM SHENJA

 

Njëjshëm  e bëj ecjen

si përpara kur isha i vetëm

 

as ritmin e hapave s’e ndërrova

se asgjë s’ka ndodhur

përveç hijes sime të stërzgjatur

dhe që e urrej ndonjëherë

kur e shoh si zvarritet vetëm

udhëve të kërkimit e fati kërkund

as njeriu as humanja as zëri i t’vërtetës

 

unë prapë jam shenja

në kohë si një hu i ngulur në dinjitetin

që s’pjerdh kush në te mësa në një mut

 

shenja në hapësirë që jeton e ec

që orientohet me një tru

që flet me një gjuhë dhe që

fjalët avullohen në rrjedhën

kaotike të harresës e të vetëharresës

me vonë shkoj në WC-në publike

dhe kryej nevojën shqip si të gjithë

njerëzit, frymoj me të përgjithshmen

 

dhe të përveçmet e shënjojnë ditën dhe çastin e tyre

për interesin personal për identitetin e gjërave

që kurrë s’i kam njohur,

për hair na qoftë hapja  e tregut të shitësve e stërshitësve

të ideve kombëtare…

unë strukem në lëkurën time e frikohem se s’më zë biografia

e gjërave që s’ndodhën as të martën sepse ishte e martë

të premten s’do të ndodhë asgjë

sepse në vikend mendimet dhe idetë e mëdha duan pak rrezitje

pak pushim pak ringjallje në bregun e qetësisë

 

pra, unë jam shenja

që eci që gjuaj në shënjestër të vetvetes

dhe prapë eci e eci derisa ta ha të tërin si kafshë - Naim Kelmendin

 

Shtator,2010