Baki Ymeri: Poezi rumune nga Ioana Greceanu

Poezi rumune

Ioana Greceanu

 

(në shqipërim të Baki Ymerit)

 

Ioana Greceanu është, padiskutueshëm, një poete fort e mirë, pronare e një diskursi poetik të mugët, të rafinuar, inteligjent, që s’ta gërvish veshin, pa vende të pëbashkëta, një fjalim poetik që i nxjerr në sipërfaqe zonat e thellësive të shpirtit. Që nga fillimi e deri në mbarim, vëllimi i saj poetik të josh ta lekturosh përmes një egaliteti stilistik të pamëkatshëm, në njëfarë drejtimi të veçantë, të parashikueshëm. Duke e zotëruar plotësisht një teknikë poetike pa kusur, Ioana Greceanut nuk i mbetet veçse të bëhet e paparashikueshme, dhe, nëse mundet, edhe sublime. (Cezar Iv?nescu)

 

DIKUSH MË PËRJETON

(Cineva m? tr?ie?te)

 

Dikush më përjeton

Dhe pastaj më braktis

Më hedh në përjetim

Dhe pastaj i shpërlan duart

: gallëro vetë, më thot,

Shikoje gurin

Si rri në brigjet e ujit

Me kujdes

Dhe shikoje lulen

Se si e përjeton çastin.

I kundroj gurët

I shikoj lulet

Qëndroj në brigjet e jetës

Si një gur në brigjet e ujit

 

KJO QARJE

(Acest plânset)

 

Kjo qarje,

Që pëlcet në veten time,

Do të shuhet ngadalë nën hirin e natës.

Do të dremis në prehërin e saj mikpritës

Sërish

Dhe përsëri

Porsi njeriu i parë në një shpellë kambriane.

E zalisur, e braktisur nga shpresa

Si një foshnje e vdekur në membramën amtare,

Do të lind përsëri,

Në mundime,

Ditën e dytë.

 

USHTRIME ADMIRIMI

(Exerci?iu de admira?ie)

 

Por të blertën që e mbajnë gjethet

Thonë se s’është e tyre

Ajo u është dhuruar

Dhe është lajmëruesja e lules

Dhe e frytit

Në vete e mban fryti vetveten

Si një mallkim

Por gjethi

Ia rijep degëzimit të brishtë krejt dhuratën

S’është vyshkëzim që duket se është

Por vetëm fuqia e fshehtë.

Dridhen gjethet e vjeshtës

Porsi pas një lindjeje të rëndë

Dhe e blerta derdhet përngutshëm nëpër nerva

E matur është koha

Dhe gjethi e din. Plotësisht.

 

MË KUJTOHET NJË JETË E ARDHSHME

(Îmi amintesc de o via?? viitoare)

 

Më kujtohet një jetë e ardhshme

Në të cilën jam gurë

I rrokullisur mbi ujë.

Mbi një breg deti të thatë

Jam ujë prej guri.

Jam një kokërr rëre

E magjepsur nga hëna.

E përkëdhelur nga dielli

Po çelem si një lule.

Jam lule guri

E vaditur me pluhëra yjesh.

Në një shkretëtirë të gjatë

Jam jeta e gurit të thatë.

 

SI NGA KTHJELLTËSIA

(Ca din senin)

 

Si në kthjelltësi, po çahet nga vdekja

: një pëlcitje astrale,

Një përplasje divine,

Një shkëputje e shenjtë,

Çasti kur simotra e ylllit këputet

Porsi peshorja e trurit papritmas kërcet

Duke u përplasur për lugun e ashtit

Dhe mendimi i fundit

Sillet për herë të fundit

Duke e prekur fillimin

Nxitimthi gjaku i çiltër nis udhëtimin

Drejt të hijësuarve

Qendrat më të fshehura të natyrës

„në gjunjë dhe mbi bërryla!:

E përzjen, Zot,

Gjakun e saj me gjakun tim

Vetëm kaq

Si një ëndërr brenda tjetrës ëndërr

Bëre nga lëkura ime mbështjellësen e trupit të saj

Epja shpirtit të saj pulsin e zemrës sime!

Si një valë që e kafshon bregun,

Shikimi kullon në qiellin e tkurur e të heshtur

(ligje të padepërtueshme të së shkuarës)

Por, përnjëherë, shikimi

Ajo vetë ndjehet e kundruar

Në fundin e saj,

Një tjetër shikim është

Dëshmitare e vetes / apo foshnje?

Diçka?

Dikush?

Një fërgëllimë e shquar përmes shenjave

                                        të vesës së qiellit.

Për shkak se përmes nesh

                  gjithmonë merr frymë një yll?

: hija e ëndrrës sime

U preh gjatë kohë mbi hënë

 

DHE NËSE, PAPRITMAS

(?i dac?, brusc)

 

Dhe nëse, papritmas, do ta shakmisja

                                  lëkurën e shpirtit tim

Si mbi një stomak peshku,

Do ta gjeja një tjetër shpirt, pa fjalë.

Dhe nëse do ta shakmisja edhe lëkurën

                                        e shpirtit tim të ri?

Do ta gjeja një tjetër shpirt, me siguri

Dhe nëse do ta shakmisja lëkurën...

Do ta gjeja një tjetër

Pa fjalë

Dhe nëse do ta shakmisja...

Do ta gjeja

Me siguri

Dhe nëse...

 

Porsi shtatë qiej pitagoraikë,

Shtatë herë i farkuar shpirti im i brishtë.

 

NË KËTË KOHË

(În vremea asta)

 

Në këtë kohë

Qepen qefina të tjerë

Për të ndëshkaur të tjerë

Dhe ata të pafajshëm e të rinj dhe të dobët

Nga po rendin? Ku? Nga po ia mbanë?

Çfarë shpresojnë

Mbi tehun e këtij mëngjezi indiferent?

Do thoje,

Tani dhe këtu

Janë pika fikse

Nga e cila nisin të gjitha rrugët:

Rruga e drejtë

Dhe ajo e tërthortë

Rrugët e mbrapshta

Dhe ato pa rikthim

Rruga e lotëve

Dhe rruga mbretërore

Si shpicat e rrotës

Si shpicat e njëmijë rrotave

Si njëmijë krahët e Budës së mençur

Posa u kthyen për të shkuar

Të ndritur

Duke ekzekutuar që tani nga gëzimi i fitores

Të rinjtë kush mund t’i mbajë?

Por

Si një dem të cilit ia hap derën

Papritmas në arenë

Kujtime të largëta

Tmerre të motshme

Vrrulle të papërmbajtura

Trazohen në gjakun e tyre

Dhe damarët e përmbushur

I ngjesin drejt zemrës:

Mbyte!

 

Të qetësuara

Të qetësuara shpirtërat e tyre

Macëza të verbëta

Qengja të bardhë, të posalindur,

            Duke u dridhur në këmbë

 

GJITHNJË E MË I PAKËSUAR BABAI IM

(Din ce în ce mai împu?inat tat?l meu)

 

Gjithnjë e më i pakësuar babai im

Duke u pakësuar me vetëdije të mirë

Derisa unë po qenjësohem:

Merre ti ngjyrën e blertë të syve të mi

Dhe pamjen e mprehur

Merre ti çekanin dhe bulën e veshit tim

Dhe dëgjimin e ashpër

Merre ti arin e flokut tim si mëndafshi

Të t’i ndriçojë netët

T’i jap dhe të gjitha dhëmbët

Margaritarë të lagur

Që të buzëqeshish për bukuri

E të kafshosh sipas nevojës

Ta jap edhe boshtin kurrizor

Që të qëndrosh drejt

Dhe ashtin e zverkut

Dhe ADN-në

Dhe limfën me kujtimet e saj

Merre ti erëtimën dhe shijen

Dhe prekjen

Mbështillu me lëkurën time

Që mos të të vijë ftohtë

Duhet të kesh uri

Merre ti zemrën time

Dhe dreko

Është mbrëmje

Dhe është koha

 

GJENDEM NË GOJËN E KOHËS

(M? aflu în gura timpului)

 

Gjendem në gojën e kohës

Ndërmjet epiglotës dhe prekjeve të shijshme

E pakufishme është etja e saj

Nga lëkura ime erëkëndshme

Nga tuli im i freskët

Nga palca avulluese dhe e ëmbël

Truri i ngopur, i pasur me minerale, me fosfor

E rruan për darkë.

Me lëngje të imta,

Pikë pas pike,

Ma pin gjakun si një lëng të shenjtë;

Shpartallim dhe shakmisje është bërë tani

Ajo që dje ishte butësi dhe joshje e ëmbël.

Lëngu i tij i shenjtë ma përzjen substancën e fshehtë

Po ngashnjehem copë pas cope

Por pastaj ç’do të mbetet prej meje,

Do të gëlltitet me shije të ëmbël

Do të thithem si nga një hinkë e përmbysur.

Në mbarim të saj,

Gjendet çuni i kohës

Që e ka gllabëruar babain

Duke më ka gllabëruar dhe mua...

 

DITËN E DYTË PASI MBAROI POZEIA

(A dou? zi dup? ce s-a sfâr?it poezia)

 

Ditën e dytë pasi mbaroi poezia,

Gjaku i saj rektin ende në mua

Gjithnjë e më i shuar

Gjithnjë e më i shuar

Dëgjimi,

I kthyer përbrenda, në përgjim,

E dëgjon fëshfërimën e thatë të neuronëve

Trurin e hatashëm, i enjtur nën ballë,

Kërcet i shuar nën hirin e mendimeve

Pamja

Hiçi rritet, shpërthen nëpër pore,

Nëpër sy

I hap sytë

Shikimet, si një fëmijë që mëson të ecë,

Zvarnisen të pasigurta

Tremben

Eë plagosura qajnë

Lotët e shikimeve kullojnë mbi sende

E çoj ngadalë kokën

Dhe e shoh poezinë

Rrjedhë fjalësh

E shtrij dorën

I prek duke i çikur

Fjalët e terratisura, të huaja, të pakuptuara,

Të huaja.

 

AJO LODHJE E MBRËMJES

(Acea oboseal? a serii)

 

Ajo lodhje e mbrëmjes

Një këngë djepi, e pëshpëriti, monotonikisht,

Një melope të gjatë

Kur gjithçka është më e rrallë, më e lehtë,

Kur mendimi mbi mendim mbështet qetë.

O, ëndrra të heshtura

Në dritën spektrale

Vetëtima

Mbi ballin e të përgjumurit të plumbtë

I mbyllur si në një varr të përgjumur.

Rrethepërrreth, ajo thellësi e mbrëmjes

Si një pluhur shpeshtak i artë ëndrrat e botës

Xixëllima në eshtrat e shkëlqimit

Mundimi i çmendur i kohës.

 

MBRËMJE VENECIANE

(Sear? vene?ian?)

 

Pothuajse i heshtur,

Qyteti mugullon nga qarku i ujit

Me të gjitha vellot në dritë:

Shpirt i gurtë

Ç’po kërkon jeta

Në grimcat e detit

Dhe në gjerësinë e horizontit

E pastaj, në mesditë,

Shkëlqen e paprekur, më lart se dielli

Dhe i zbret krejt lopatat, në mbrëmje.

Mbrëmja e pjerrët

Që brenda portës skulptuar shekulli i artë,

Galion i zhytur në thellësi,

Ngarkuar me kundërmim.

Mbrëmje veneciane,

Motër e tmerrshme

Që e mban shkëlqimin si një ndëshkim –

Duke e shuar etjen e moluskave tua këputesh

E pastaj, në vetveten tënde po tretesh.

 

Shtrënguar për fyti në qarkun e ujit,

Qyteti përkundet ngadalë

Duke deliruar, fundoset

Ngadalë në natën e pafund

Duke i lënë amprentat në qiell.

 

KUR ASGJË S’ËSHTË E PLOTË

(Când nimic nu este deplin)

 

Kur asgjë s’është e plotë

As ky qark i çiltërt i mesditës,

Tangjencat e hijes na çikin në dritën e plotë.

Një valë shqetsuar,

Një rrëshqitje e shembur

Në është vuajtje apo lumturi

Syri s’e sheh lotin

Kur qan apo qesh

Mbi buzët e të njëjtës shije të njelmët

Të gjakut

Peshë për tepër e rëndë për fuqitë tua të ligshta;

Kur asnjë përmbushje nuk mund të jetë

Veçse lindje, lindje të palajmëruara

Dhe plani i fshehur i dhembjes

Në çdo gjë.

 

POEM I KOTË

(Poem inutil)

 

Unë, duke u përbuzur,

Zhytem në fjalë

Duke u shkëputur nga vetvetja

Dhe prej meje përsëri duke u shkëputur

 

Tani të gjitha janë vjetërsira

Apo as që kanë qenë

Koha e fshin blozën mbi çdo gjë

Dialekte neutre

Gjuhë të vdekura

 

Ngase shpirti është kthyer nga fjalët

Nata vetëm në ëndrra tregohet

Ëndrra lakuriqe, ëndrra memece

Jam një gojë që e ka gëlltitur fjalën

 

DERISA SHKRUAJ

(În timp ce scriu)

 

Derisa shkruaj

Bagremi lulëzoi përsëri

 

Sikur dikush të më përkëdhelë në kreshtë,

Hija e tij nga tjetra verë

E përkulur mbi orbitën e memorjes sime

 

Esenca e tij erëndshme e degdisur

Nëpër perdetë e shenjave,

E mbyllur në armaturën e harruar të neuronëve

Si një gjuhë në një sintaksë të vjetër

 

Nga galeritë e tyre si ta shkulish?

Identike me vetveten

 

Dhe hijen

Si ta veshish me fjalë

Njësoj sikur të rritet lëvorja dhe lulet?

 

Dhe verën, verën e atëhershme

Të shkelur kaherë

Ku ta kërkosh?

 

KULLOSA TË VARFËRA DHE GJEMBA

(Ierburi s?race ?i spini)

 

Kullosa të varfëra e gjemba,

Mesdita përvëluese e verës.

Shpatit të kodrinës ngjitesh e zbresish

Ëmbëlsisht dhe e zalisur

Porsi mushti i një dite.

Kërkon gjurmat stelare

Në pluhurin e nxehtë të rrugës.

Ah, përvëlimi i gjembave

Në memorjen e shputave lakuriqe,

Përvëlimi i shputave tua

Mbi tulin tim të brishtë,

Të ngathtë e të freskët.

 

ËNDËRRIMI E KRIJON KREJT HAPSIRËN

(Visarea creeaz? tot spa?iul)

                        -Zotit Cezar Iv?nescu-

 

Ëndërrimi krijon krejt hapsirën

Dhe shikimi e shkoq, e shakmis

Qoftë i qetë e kthen, e lakon

Ai e copton për ta parë më afër

I merr erë, e shijon dhe e pashtyn

Mbeturinat  tij i pranon në fytyrë

Ndoshta, e gjuajtu në gjumin e plotë, unë

E ndjej ëndërrimin më gjallë.

 

Shikimi, ëndërrimin e lan, e ndërron dhe e mbush

Porsi zbraztirën e supeve, flatrën

E mëson të fluturojë, të rrëshqasë lehtë

Përmbi zallahi e tollovi

Të përfshijë më shumë.

 

Çfarë largësie mes shikimit e ëndërrimit

Si ndërmjet kryefjalës dhe fjalës

Si ndërmjet një yllit në qiell

Dhe dritës së saj në dukje.

Fjala ëndërron vetë sendi të jetë

Kryefjala e do me zjarr këtë përmbushje

Dhe sa e gëzuar kur i thua, sa

E ytja, gjithmonë e gjallë në gojën e shprehjes

Ti po shndërrohesh në një hyjni.

Hymnizoja yllit botën syrin

Për tepër lart për të, jo në qarkun

E shikimit, duke e shprehur vetëm në ëndërrim

Ngase, o Zot, jo kjo është ëndja Yte

: i padukshëm para nesh të jesh?

Dhe jo kjo është ëndrra

: të arrijmë dikurë të padukshëm

Por të jemi?

 

E FIKSON MURIN PËRBALLË

(Fixezi zidul din fa??)

 

E fikson murin përballë

Derisa shikimi gërvishet

Dhe gëlqerja e saj në memorjen e syrit

Përgjithmonë

Parandjenja ekziston sigurisht: asgjë

Përveç dritës në murin e bardhë duke u zverdhur

Kah mbrëmja, si një kandil

Këndej dritares gjysmëhija e çfarëdoqoftë stine

Shtangimi

Në thellësi të shuplakës hije e çfarëdoqoftë prekjeje

Bota e paprekur në gojë

Derisa në xham rrudha fine

Plasaritje, valëzime të imta

Të tërmetshëm gishtërinjtë kur e prekin xhamin

Të mbyllura vetullat e tyre përmbi këndin

E kthyer përbrenda

Lëvorja e tmerrit gadi të pëlcasë

Në gjak

 

I PËRFSHIJMË SIGURISHT ENGJËJT E RËNË

(Includem desigur îngerii c?zu?i)

 

Të ketë qenë travestim lodhja e gërditshme?

Flatra hekuri gërvishin pa dhembje maskën e kurëzuar

Definitiv shikimi i skëterrshëm?

Të ketë qenë rikonstituim konturi me gëlqere

I trupit fluturues në tokë

Duke lajmëruar një dialektikë të fajësisë?

-faji i tetovuar në gjak me precizitetin

E prerjes së zhabavitjeve nëpër kopsht.

Një rë plage të kangrenuar në supe

Solid, i pathithshëm ajri

Ndërmjet maskës e fytyrës

Kur e ngren,

Së bashku me fytyrat e vjetërsuara,

Një erëtimë e papushtueshme

E fytyrës së freskët, definitivisht.

 

POETI

(Poetul)

            Në kujtim të poetit Virgil Mazilescu

 

Nëse dikush do të kish nevojë për të

-gjë që është pak e mundshme-

Ai gjendet nën mbretërinë e ulërimës së gulçitur

Në gjak si një kryengritje

E gulçuar me vetë armët tua

I ngulur në hunj në furkat e (kaudinit)

I varur me kamxhikun e tij,

Duke patur përherë fjalët në shuplakë

Si do gozhda të reja

Për çfarëdoqoftë eventualiteti

Për eventualitetin se s’do vdiste krejtësisht,

Për shembull.

Nëse dikush do mendonte ta kërkojë

-gjë që është fare pak e mundshme-

Ajo është gjuha e kambanave

Në prehjen mes dy rrapëllimave,

Ajo është vala që reverberon në veshin e artë

E shkëputur nga notimi

Ai noton në lotë

Si në një lëng amniotik.

Rrethepërqark,

Ndizen zjarre mbi kulme

Dhe, përgjatë tyre, ju them,

„me shumë mirëdashje”:

Trishtohuni, vestale të vjetra,

„Ngase u kthye Immanueli”.

 

KOMPLIKIMI I SHKRIMIT

(Complicitatea scrisului)

 

            „Bëhuni secili një pjesë e tjetrit”

                                    L. Durrell

 

Dhe lëkura e fjalëve

Kthyer nga e prapa

-si një petk, do të thoni,

Pajtohemi, si një petk

I vjetër, i konsumuar prej aq mbajtjeje-

Drejtëpërsëdrejti në lëkurën time të ngrohtë

Me astarin e përlyer me gjak

Përmbi llucën e frymëmarrjes sime.

I dehur për të qenë i vetmuar

Në lëkurën e këtyre fjalëve,

E zbus gishtin tregues në gjak

Dhe shkruaj

Mbi trupin tim një poem

I gjallë është e i ngrohtë

S’e di se ç’po përvëlon më shumë

Poemi apo vetë mishi im.

Në këtë kohë,

Në tjetrën anë,

Dikush (ndoshta Vulturescu George)

Shkruan një poem

Me të njëjtat fjalë

„fjalët tona takohen”

Por nga e prapa

Shkrimi shtyp anasjelltas mbi shkrim

Porsi në pasqyrë

Vargu depërton në gjak

Kush pyet? Kush përgjigjet?

Përzjehet në mish

Kalon nga një trup

Në trupin tjetër

Nga një pasqyrë

Në pasqyrën tjetër

Kush shikon? Kush është i përshtatshëm?

Shkrimi vazhdon.

 

MANEVRA ME MASKA

(Manevre cu m??ti)

 

Manevra me maska

Në nënhijen e kuptimit

Gjaku duke u plakur në fjalë

Dora e varosur në shkrim

Një tjetër vdekje, një tjetër dorëshkrim

Përmes poezisë më thellë depërtohet në vdekje

Se sa mund të arrihet në jetë

Se si ngjallet

Askush s’e di

Vetëm Syri i Gojës

Në një Kuptim të tij

I panjohur dhe i plotë

Zjarr i shenjtë pranë zjarrit pagan

 

SA FORTË FËSHFËRIJNË FLETËT E LIBRAVE

(Cât de tare fo?nesc filele c?r?ilor)

 

Sa fortë fëshfërijnë fletët e librave

Natën dikush i shpalon

Në ëndërr ua dëgjon pëshpëritjet

Hije të mëdha dalin ngadalë nga faqet

Përkulen përmbi trupin inert

Dhe ëndrra kërcen, ëndrra e stërlashtë

Për atë që ke qenë

Për atë që do të jesh

 

Vetëm në librin e ëndrrave

 

SECILI SY E KA NJË ATDHE TË TIJ

(Fiecare ochi are o patrie a lui)

 

Secili sy e ka një atdhe të tij

Një figurë perfekte, një sferë

Një vend arkaik

Derisa vetë shikimi

Është një sferë madje përpara se të jetë.

Vertikale e lartë

Përmbi kafkën dhe gojën

Mbi horizontalen, pa masë

Sy i kryqëzuar mbi boshtin e mëndjes

Shkëlqim e shkapërderdhje në trojet e ballit

 

Kështupra, shikimi është një sferë

Ndërsa horizonti i saj në vete

Si në një bërthamë ku gjithçka

Edhe fija e barit

Edhe dheu e qielli

Edhe bërthama e nesërme

Ngase dukja lind dukje

Ndërsa foshnjet e saj zhyten në paqë amshimi,

Si fazat e hënës

Kjo është ndoshta pikërisht Paqa.

 

ME DASHURI TË PAFUND

(Cu nesfâr?it? dragoste)

 

Qiejt e gulçuar të dimrit

Një vërshimë ujërash nata

Përmbi kreshtën e paprekur prej engjëlli,

Drita e shuar e ëndrrës

Frymat e errëta të prehërit të egër

Sytë e tyre në humnerë

Më të gjallë se plaga e hapur

Duke pulsuar gjak në vargun e sapofilluar

Gjarpërinj të kuq të gjakut

Duke e nuhatur gjahun e një prozhmi të ri

Lermëni të dremis si një vrasës

I lodhur mbi instrumentin e krimit

Lermëni të ëndërroj, derisa

Vargu ma shpërthen ballin

Dalngadalë

Lermëni të ëndërroj

Vetëm aq

Sa ta nxjerr nga plaga poezinë.

 

Dhe, ngadalë, me dashuri të pafund,

Dora e engjëllit në kreshtë

Duke ma rrjepur trurin,

Me dashuri të pafund

 

I SHIKOVA PËRBALLË TË GJITHA JETËT

(Mi-am privit în fa?? toate vie?ile)

 

I shikova përballë të gjitha jetët

Sa një e vetme, përfshirëse dhe e ngushtë

Sa kundrime, po aq jetë – kjo retorikë e imtë –

Ndërsa pas meje një mur i shembur

Dhe përballë meje një mur deri në qiell

Dhe gishtërinjtë e pakësuar, krimba të stërkuqur,

Shkarravisin një jetë duke rënë (fëmijë duke qenë

Ngriheshe majave porsi peshorja

Të jesh e lartë)

Ja, je ky liken

Në rrënzë të murit, në anën e hijësuar, me siguri

E vetmja e dukshme prej këtu, nga ana e veriut

Dhe një fërgëllimë porsi në arritjen

E papritur të dimrit,

Një rrëshqitje mbi akullin e syrit,

„O, ju Vetulla të Përkulura,

Mos u ngritni kurrë!”

(Dhe në kohën kur Alvaro de Campos

E thot këtë, Fernando Pessoa të kundron

Befasisht, fiks, në sy).

Dhe në këtë mënyrë e çmend

Shpirtin

Në të cilin asgjë nuk duket pa – vdekur

I veshur në një lëkurë që s’e ka nxënë kurrë

I brazduar nga një pllug solitar

Mbëlton në fushat e saj

Vetëm bërthamat e Fshehtësisë së fundit.

 

ECCE HOMO

 

Çapëlojmë skëterrës si mbi një kullosë të ashpër

Dhe durëzohemi duke ecur

Vetëm shputat e mbajnë hovin

Që kur ecja mbi kullosën e shtëpisë

Janë engjëj përreth me flatrat e shkulura që

Shtrihen mbi do pllaka përmbi një varr

Kur turma shkel mbi të dridhem

Por s’e di në jam unë i varrosuri

Apo ai që shkel mbi varr

Kundërmon squfur

Dhe krrupë

Dhe në plagët e shpatullave pulson

Një mish i gangrenuar

Sa e ke ndërmend të shkarravisish këtu?

Të dergjesh në gjakun e llahuzës

Fëmijë i plakur

Dhe i palindur totalisht

Kur vetë nëna yte nuk të njeh

I mbuluar totalisht

Siç je nga urrejtja

Si nga një plagë e leprosur

Kur lëkura jote e strehon krimin

Si një janxhëk i stërmbushur

I gatshëm të plasë

Kur rri dhe pret

Si gropa e varrit

Mton ta varrosish krejt njerëzimin në të?

Madje dhe vetë Zotin?

Mton ta koruptosh?

Të koruptuar janë të gjithë?

Madje dhe hyjnitë e qiellit

Me se?

Me një grusht argjendësh tringëllimtarë?

„bota jeton nga kjo kërmë”?

Ti, qenje e shitur

Për qejfin e mishit

Të cilin asnjë ves

Nuk e nxen

Dhe i cili nuk mendon

Për një pjellë të pastërt

Por pjellë vasiliskie

Me sy vrasësi

Krejt virtuozët

Tenton t’i bësh borxhlinj

T’i manipulosh

T’ua shtrosh përpara

Pasqyrën tënde

Me fytyrën tënde të ngrënë

Nga krimbat e ndyrësisë

Ti, krimb pasqyrash

Ti, paravan i krimit

Dhe mburrojë e tmerrit

Të shkojmë me skëterrën pas nesh

Drejt një parajse të premtuar

Të ngjeshemi me kreshtat në qiell

Dhe të kërkojmë një prarim dhe një mërsinë

Të shkojmë dhuratë drejt Zotit

Si do çeta të verbërish nën dhe.

O, kullosë e blertë e shtëpisë

Si po ngjeshet në ne

Si bëhet gadi të dalë!

 

PASTAJ EROZIONI I HATASHËM

(Apoi enorma eroziune)

 

Pastaj erozion i hatashëm, shkrirja e gurëve

Të tmerruar nga vetë rrumbullaksia e tyre

(kush, në ulërimat e turmës,

E hodhi gurin e parë?)

Dhe, ndër gjithë ato moçale të paparashikueshme,

Pak nga pak, rikonstituimi i përpiktë

Pa ngutje, me lehtësinë e pleqërimit të fjalëve

Në dorëshkrime, dalja në dukje

E fytyrës së monedhës, ai kontur i shkëputjes

Së kulluar nga ekstazet – pamje e të verbëve.

 

Ndërsa unë duke kërkuar me sy diç të padukshëm

Përbëj dhe shpartalloj një kthim

Në një lëndinë të largët me eshtra

Si do therrëza.

Duke rrjedhur ndër to, së bashku me gjakun,

Sytë e mi soditës, të shkëputur nga orbitat.

Por eja Ti dhe vëre mbi sytë dhe mbi gjak gojën Tënde

Kthimin tim në kryqin Tënd kryqëzoje

Kthimit tim në kryqin Tënd jepi muguj dhe lulëzoje

 

SOLSTIK VERE

(Solsti?iu de var?)

 

Kishte një hezitim dora jote në ditën më të gjatë të verës

Duke iu përgigjur një ftese agonike

Mbi tehun e verës, që të plagos pa e ditur.

Një vashë e fshehur duke dalur papritmas

E zbehtë, nga thellësia, në ballafaqim me frytin

Të gjitha rrugët e kulluara të verës mbarojnë këtu

Në këtë ar të heshtur

Një lumturi e freskët të mbush, pa u ngutur,

Porsi vdekja e një të vdekshmi, dalngadalë

Pa prekje të depërton në mish

Dhe të molis

Dhe, fort pak, të lartëson përmbi

Trupin tënd, i ndritur

Porsi ara e grurit ndërmjet dheut e qiellit

Në ditën më të gjatë të verës.

 

SHKALLËT E POEMIT

(Treptele poemului)

 

I mbyll sytë duke i çikur mbi faqen e ftohtë

Shkallët e shkëputura të poemit

Rrënja e tij më e thellë se sa imja

Tkurrja e shëmbëlltyrës së një skribi egjyptas

Me shikimin halucinant, me kujdesin e dorës

Mbi pllakën e glinës

 

Me mua dhe me ata që do të vinë, pranë

Jetës gurgulluese – gufimi i ndjenjës

Duke ikur drejt një shëmbëlltyre të re,

Kah një zgërdheshje e papritur dhe e lirë –

 

Gjembat e poemit duk u ngatërruar, si një rrjetë në det,

Në thellësi të memorjes: atje

Dora ime takon dorën e tij (të skribit egjyptas)

Duart tona ballafaqohen të zbehta e fort të largëta

Si luspat e një peshku të mbështjellë në rrjetë

Duke i prekur ato thellësi

Ku ndërpritet çfarëdo përpëlitjeje

Në qetësinë e shpirtit embrionar.

 

PO SHKOJ NË ERRËSIRË

(Merg în întuneric)

 

Po shkoj në errësirë, i zbathur, njësoj si me shkruar

Shkruaj natën njësoj si me vajtur në errësirë, i zbathur,

Në shkretëtirë. Shkrimi mbulon letrën me shenja siç rëra

Ma mbulon shpitën.

Duke u nisur nga kode të këtilla natore rikthehem: shkrimi është

Rëra mbi shputën lakuriqe, duke vajtur natën, i zbathur, në shkretëtirë.

 

EKZISTOJNË QENJE

(Exist? fiin?e)

 

Ekzistojnë qenje mbi të cilat shkel fatkeqsia

Si një furtunë qielli mbi dhe

Mbulonie qiellin të mos ekzistojë fat

Murosni sytë mos te ekzistojnë lotë

Ju që po shtireni si njerëz të lumtur

 

Porsi të vdekurit

 

Ju që shkelni mbi botë me të vdekurit tuaj në qafë

Dhe e nanurisni një këngë të dehurish të kënaqur

Dhe e mbani në dorë kungullin e jetës suaj

Porsi një shishe të zbraztë

Nga e cila keni thithur dhe pikën e fundit

(nga një kohë, ju them, kur as nuk mendon, jeta

S’është veçse një shishe e zbraztë)

Mbaje mend

Se e jashtmja s’është asnjëherë brenda

Janë hyjnitë të ndryshëm

Atje ku shkon është atdheu që s’është

Dhe s’ka asgjë për të jetuar e as për të vdekur

Ngase gjithçka është e kalbur

Dhe kundërmon

Më fortë se vetë vdekja.

 

Thot poeti...”nuk e di”

Dhe ju puth në tru

Me zemrën e tij

 

REKVIEM PËR NJERIUN PREJ KUBI

(Recviem pentru omul din cub)

 

Njeriu e ngre kokën lart me të dy duart

Në akordet e orgjisë së egër

E projektuar mbi pëlhurë të zezë

Me sy dhe me gojë

Me ato pëllëmbë të ngrohta mbi prehër

 

Njësoj sikur me e parë për herë të parë

Thuajse bota të është shfaqur

Plot me gjak

 

Ai dukej të jetë i fundit nga një

Varg i gjatë vëllezërish kokëprerë

: ja përfytyrimi i vetmisë

Së botës

 

Dhe ti, duke dëgjuar si për herë të parë

Akordet e orgjisë

Njësoj sikur muzika vardisej nga një grykë e shkëputur

Së bashku me gjakun

 

S-DO TË BËHEM NJË KAFSHË E KUQE

(N-am s? devin un animal ro?u)

 

Sado që do të më stërpikte gjaku

S-do të bëhem një kafshë e kuqe

Edhepse disa herë vetëdukem një qengj

Përmes briskut të thikës që më shpërthen

Shkëputja e botës është përngjitur në vend

Me gjuhën e saj shumë të dashur

Ndërsa ajo që duket përjashta

Është fytyra pa fytyrë e vetmisë

Kur, me ballin mbi tryezë,

Përpëlitem në një vuajtje të stërlashtë

Me thneglla të hatashme mbështillem

Vetmia ime ju tmerron

Ajo, ushqim dhe mi përkundrazi

Ajo u lind njerëzisht nga prehëri i nënës

Por tani rri pranë meje

Si një kafshë, me një sy vrasës

Që më qan

 

VETMIA MBAN NJË PELERINË TË KUQE

(Singur?tatea poart? o pelerin? ro?ie)

 

Ngase edhe unë e kam njohur vetminë

Vetmia mban një pelerinë të kuqe, të rëndë

Nuk mund ta prekish, nuk mund ta qëllosh

Lë vetëm gjurmë të thall ku rri

Ku të varros për së gjalli, pakë nga pakë

Por nuk të varros krejtësisht

Por vetëm aq sa ta dish

Ç’don të thotë të jesh

Përgjysmë i vdekur

Dhe derisa këmbët rrinë fikse

Si të rrahura në gozhdë

Duart shënojnë në letër

Shenja të çuditshme, shkronja të përgjakura

Si një fytyrë e plagosur në pasqyrë

Si një pasqyrë që kullon

Dhe mes meje e teje (i dashur lexues “jobesnik”)

Kjo pasqyrë

Këta nuferë

Me rrënjë në gjysmën time të varrosur.

Por jam ende i gjallë

Në dorën që shkruan

Aq kohë sa e gëlltis

Dritën e diellit.

Violent, violent

Më vërshon

Kjo dritë

Derisa do të plas

Derisa do të vjell

Gjithçka prej meje

Gjithçka nga Gjithë

(“Kjo është e tëra? Pyet kritiku...”)

 

DIMRI I BUTË

(Iarna asiat?)

 

Fytyra të kapshme nga fasha dëborash të lëngshme

Krejt dëbora është ngulfatur, tërë natën, në shtrat

Fatale, fshikullima gjarpërore të ëndrrave

Si virusët duke e shumëzuar sëmurjen nga neuronët

Shpresat e njeriut, gërmadha prej hiri

Mbi lëkurën plakë të kohës.

Dhe mes gjithë këtyre, lindu çasta pas çasti

Njeri i vetmuar, njeri i padukshëm dhe i padëgjuar

Me të gjitha sytë e drejtuar prej teje,

Njeri i degdisur nga drita:

Vetëm shenja në gjurmë, thuase dëshiron të kthehesh

Gjoja se për ty mund të ekzistojë

Një mëmë e përmbushur me kohë

Ti, me këtë teh mbi ballë,

I ashpër, si guri në qendër, ashpërisht,

Saqë do të mund ta theje pasqyrën që të lëviz

Rrapëllimë e afshtë për të ekzistuar

Dhe asnjë namatisje për ta ndryshuar

Refleksin (një stërpërkthim) në të vërtetë

Jemi të vërtetë vetëm mbi fragmente

Dhe jo totalisht dhe jo për gjithçka

Thuajse jemi bërë vetëm nga ashkla

I papërsosur është madje dhe mallkimi

I çallatuar porsi brisku i thikës

I vdekjes së ditëpërditshme,

Kurorë qiellore e shortit

Rrënjë dhe fryt njëkohësisht i jetës

Dritë, ndërmjet verbërimit dhe syri

Labirinth prej drite

 

Pyongyng, janar, 2003

 

DO TË VIJË MËNGJEZI

(Va veni diminea?a)

 

Do të vijë mëngjezi dhe do të ketë

Fëshfërimën e fushës

Era e prillit ndërmjet

Kullosat e imta (parajsa)

Unë do të mungoj

Unë do të notoj

Porsi ajri i vdekjes

Përmbi një vegjetacion të djegur

Shpirti (deri ku mund të arrijë)

Duke e riçelë vetminë

Dhe më thellë

Një vetmi më e gjerë

E harruar, duke baltëruar,

Ku ai nuk mund të arrijë

Do të jetë një mëngjez pranvere të bukur

Saqë do të dridhen të vdekurit

Dhe do t’i shtyjnë me gishtërinj përjashta

Kullosat

I mbrojtur dhe gurëzuar

Do të mbështillem si një fotus

Në  membranën e vetmisë

 

Ndoshta më thotë diç tjetër

Gjuha e saj

Përveç të vdekurve.

Ndoshta jo.

 

SË SHPEJTI DO RRITET GURI

(În curând va cre?te piatr?)

 

Së shpejti do rritet guri

Në këtë vend –

Ku më të spërkaturit me cifla  tani

Kërkojnë të ethshëm në rropullitë e dalë përjashta

Si dëshmi të jetës

Ngase ende nuk i njoh

Ata të vdekjes.

Vetëm një çast bujshmërie

Pastaj trupat e tyre prehen ngadalë

Trupat e tyre të gjithëditshëm tani

Por të shtangur e të padobishëm

Duke kafshuar plagë memece te ne –

Një monument i harresës

Harresa është e mirë

Dhe të gjithë shkëputen nga ajo

Njerëzimi mund të prehet

Një kohë...

Derisa, papritmas, dikush,

(një katil? një prind?)

Me një shkop të hatashëm,

Do ta përplasë mbi varre

Ndoshta se s’ekzistojnë vende

Ku të mos ketë varre

Ndoshta nuk ekzistojnë vende

Nga të cilat nuk do të dalin

Të shprishur e të mbytur

Shikoni

Me siguri që atëherë ndoshta se

Ju vetë do të jeni të harruar

E të mbuluar me ndonjë gur

Madje dhe të gjallë

Dhe të tjerët do të prehen

Mbi gurët tuaj konfortabilë

Mbi gurët tuaj të mëdhenj dhe luks

Nga mermeri i Karrarës

Me siguri që nuk ju pëlqen të ju them

Dhe po i ktheni me qesëndi shikimet

Mbi këto fjalë

Dhe as që përvetësoni ndonjë moral

Por as që s’ka nevojë

Morali do dalë nga varri

Vetë në pah,

Së bashku me të mbyturit e pafajshëm

 

PO, MUND TË FILLOJ

(Da, s-ar putea sa încep)

 

Po, ndoshta mund të filloj

Nga një ngjarje e kokës

Në një dhomë me mure të bardhë në fillim

Dhe të kuq pastaj, me shëmbëlltyrën e trupit tim

Të zvogluar, e vërsulur në një skaj,

Kokën e izoloj më së miri nga gjaku

Dhe nën fustanin e zi përforcuar si një dërrasë.

Kohëve të fundit preferoj ngjyrën e zezë

Në tulin tim

Dhe përreth qafës

Po ajo shëmbëlltyrë, koka e ndarë nga trupi

(ngase çdo kokë është një trup që mbetet pas)

Kohëve të fundit pranoj pa asnjë kundërshim

Çfarëdoqoftë të vdekuri nga e shkuara

Jam një e mbarsur me barkun në krahëror

Nëse e hap krahërorin

Ata ngjiten për mua si do foshnje që thithin

Tek e fundit, jam e përtharë nga jeta

Derisa të bëhem e pavetëdijshme dhe e lehtë

Më në fund, tani mund të zhdukem në kokë

 

QË TË VËRTITET GJUHA

(Pentru a se roti limba)

 

Që të vërtitet gjuha në gojë

Në një lëvizje qarkore komplete

                        nga jeta në vdekje

Nuk është nevoja për vdekjen e një njeriu

Vetëm për këtë çast, kur, papritmas,

Grushti i fatit thellohet në butësinë e jetës sate.

Do të shihet më vonë

Si një gjurmë në lym

Pas tërheqjes së ujërave

E qartë, e paevitueshme, fizike

Por duke patur një persistencë metafizike

Do të ish njësoj si ta qash në një botë tjetër

Dhembjen për këtë botë

Njësoj sikur ta shtypish mbi një fletë të tjetrës jetë

Poemin që po e shkruaj tani

 

KËSHTUSOJ KAM MBIJETUAR

(Astfel am supravie?uit)

 

Kështusoj kam mbijetuar me një thikë përbrenda

Në shpellë në transhe në të çarë

Në bëlbëzimin dhe pasigurinë e gojës

Gjuha e gulçon jetën në fyt

Dora degdiset e shurdhët përmbi letër

Prehet pastaj

Si mbi thikë një dorë e ligështuar

Që pastaj përsëri shtanget

Dhe e shtyp tehun në mish;

Fjalët, së shpejti, do të emigrojnë

Kur një vashë shtrihet pranë thikës

Dhe pret.

Ti ribëjmë gjurmat

Mbi shkallët e natës në spiralë;

Nuk rritet majave lulja e zezë e panjohur

Shih se si po zbardhen këto gjurma

Skeleti i ngjitjes

Deri në kokë

 

JEMI TË NDRYSHËM DHE PËR KËTË PREKEMI

(Suntem diferi?i ?i de aceea ne atingem)

 

Jemi të ndryshëm dhe për këtë prekemi

Dhe më kot ëndërron mbi lëkurën e tjetrit

Në shi në këtë stinë prej eshtrash në diell

Ti ç’mund të bësh?

Po han llapllap nga mishi i saj

Para se të të kthehet fytyra me ndotje;

Ndërmjet saj dhe botës

Fytyra jote tërësisht e fshirë, me përjashtim të gojës

Si një gjendje vigjilence e shijes

Ajo duke provokuar dhe botën (si mbi vjellje)

Duke u gjendur edhe ajo atje në fërkim

Në shakmisje, në kapitje, në dhunën në grup

Duke qenë atje për të ikur

Nga ajo dhe nga çdo të jetë duke qenë ajo

E gjallë, në kohën kur do vdesë

Tashmë ti duke u ndodhur këtu

Dhe ajo atje

 

RRUGËT KU PO KALBEMI

(Str?zile unde putrezim)

 

Rrugët ku po kalbemi në këmbë

Dhe të gjitha legjitimimet e përparimit

Nuk mund të na shembin nga vendi

Dhe kush mund t’i numërojë të gjitha organet e çara

Nervat e kalbëzimit

Si do gjemba nën lëkurë

 

Pa gjurmë dhe pa pasardhës

Ndonjëri arrin me një efekt mbinjerëzor

Ta lëvizë këmbën

Në kokë përjashta në kurth nën gjethet e vyshkura

Rri atje dhe vuan dhe më shikon mua

Sa jam sot e përmbushur

Si e pushtoj me strategji krejt frontin e jetës

Linjën e parë dhe pararojën

 

Ai, në kurthin e tij, më lutet;

Përse t’ia turbulloj gjakun

Kur nis të pikojë me qartësi e largpamësi!

 

RRUGA E LABIRINTHIT

(Strada Labirintului)

 

Vjente nga ana tjetër pa e parë

Hezitova në numrin 47

Dukej se prej këtu të gjithë ecnin prapashpine

Çifti i të dashuruarve duke mos arritur

                          të vërehet kur do të arrijë

Çorientimi i parë

Shikim që përpiqet të ikë

Anash, dyer e dritare të shtangura

Gjurmat e shiut në muret e jetëve të të tjerëve

Tringëllima e zërave të tyre

Duke persistuar tejmatanë facadave;

Po ta çikja veshin, do kisha mundësi të dëgjoja

Një zë të gulçuar

Një zgërdheshje të gulçuar

Një ngashërimë qarjeje të gulçuar pastaj qetësinë

Qetësia siç do të ishte në mbarim

Kur rruga s’do të kishte as ardhmëri as të shkuar;

Do kisha mundësi të provokoj degdisjen

Duke e parë veten si hyja në një shtëpi

Në numrin 47, për shembull

E të mos dal kurrë

Kush do mund ta shihte këtë hollësirë?

Në tollovi ecjeje

Të verbuar jemi të gjithë

Si nga një dritë për tepër e madhe;

E dashura dritë e bardhë,

Si një asht duke u varur në lartësinë,

E kësaj rruge qiellore

Ku, nga ana tjetër e saj, ti u nise drejt meje.

 

ËSHTË KOHA

(Este timpul)

 

Është koha që shpirti

Të mushtërojë si një rrush i kuq

Nën shtrydhtore. Vera ma zalis trupin

Më ndihmon të vdes në mishin tim

Në rreptësi, e ndez shtëpinë m trurin

Duke e vënë mes meje e tjerëve turrën

E kokës. Vdekja

Me një mishërim të kuq e provokon burrin e ri

Unë e provokoj engjëllin me gjuhën

E ngrënë nga fjalët

Unë jam i vdekuri i çseksuar në gjirin e engjëllit,

Me gjuhën e përgjakur

S’ekzistojnë fakte më të munguara nga shpresat

Se sa kjo

Dhe as lotë në sytë e engjëllit.

Atëherë do ta kuptoni se unë jam më e vetmuar

Me vetveten se sa një katil

Ballëpërballë me viktimën e tij.

 

NËNTORI ME NJË TË VDEKUR NË QENDËR

(Noiembrie cu o moart? în centru)

 

Nëntori me një të vdekur në qendër

Në vete apo si shëmbëlltyrë e tjetërsendi

Unë shtrihem duke buzëqeshur në shtratin me gjethe

Jo më pak thellë se sa uji

Mbi të cilin noton Ofelia

Derisa burri dhe vrasësi

Dalin njëri nga tjetri

I shkëpus ngadalë dhe i bëj kolaçët nga jeta

S’mund të shkëputem nga një letër

Gjithçka e ngrirë në një fjalë

Gjithçka e djegur në një stërvetëtimë

 

Dhe përnjëherë sa hap sytë

Duart e fëmijës të fryra nga ngrica;

Shoh përmes një prerjeje të lëkurës

Një dorëshkrim të tronditshëm

Dhe bëhej

Ishte (ishim) plak dhe vagabond

Por nga t’ia mbajë me vdekjen në gojë

Nën ura

Nën dhe me të tjerët

Që sapo mund të pëshpërisin fjalë

Shpirtërore: ishte ftohtë, është ftohtë dhe do jetë ftohtë

Dhe sa sa shumë ç’prej kurë se e kam parë diellin

Duke hyrë nën diell në dhe

 

NËN NJË QIELL NË TË CILIN DIKUSH NGUL GOZHDA

(Sub un cer în care cineva bate cuie)

 

Në “dritën irituese”, në një dhomë të ndritur elektrikisht

Ditën e natën

Koka ime e përbën mermerin

Pastaj e tërheq neshtrën mbi kafkë

Dhe duket kështusoj fort humane

Me ato zgavra të tmerrshme në fytyrë

Me atë ngërdheshje, shpërthim i fuqishëm

I përmbajtjeve të shtrënguara

Me ato lotë përvëluese si do nerva

Të krasitura;

Në kokë e inventoj një tjetër trup

Të zbraztë përbrenda e të ftohtë

Si një mumi pa rropulli

Jovëllazërore me të gjitha organet shushuritëse

E të lëngshme. Si do të ishte sikur ta njihshe botën

Pa zemër, pa mushkëri, pa organet riprodhuese

Një kokë pa trup

Është njësoj e bukur porsi një gur

I modeluar nga era dhe nga shirat;

Prekja e padyshimtë, turbullim i lehtë, ethet e saj

Të ngjashme me kokën time

Duke shëmbëllyer me ethet, me urinë apo me etjen

(kurse të mos njohish këtë don të thotë të injorosh çdo gjë)

Ah, në çdo kokë ekziston një mall guri

Duke u përkulur përmbi gjirin tim

Si mbi një gji statuje,

Të dashurosh një statujë me tradita të lashta

Të gurit

Statujë solemne ku vetlm guri ngjeshet

E jo mishi

Unë të dua si një motër

Që më rruan të paprekshme

Në natën e gjerë nu nga të gjitha anët tingëllon

Si në një zile

Përpëlitja e gjakut të sakrificës

Nën një qiell ku dikush ngul gozhda.

 

LAKU

(La?)

 

Edhe shpirtin kur don ta shesish

Jepe, për asgjë

Që aq herë të trembet mendimi –

Vetëm të jesh i lirë

Si në një llogor të rrethuar nga gjemba

Të ngulura në kufoma të armiqve,

Dy mbretëri të bashkuara me gërditje

Stema me luanë duke e shqyer njëri-tjetrin.

„zhytet ai që i ngren gurët e mëdhenj”

Ai që në to vullnetarisht shtrihet.

Dhe duke e prekur vendin

Ku do të rënkosh. Litar

 

THËRIMA

(F?râme)

 

1.

Faktikisht po riorientohem

Përmes gjuhës

Me gjuhë sillem rreth fytyrës sate

Rreth lëkurës sate

Një organ i mbuluar me grafite

Ëmbëlsi fort të afërta

Për të heshtur (anasjelltas)

Drejt rropullive

Të kapitesh mes organeve të lumtura

Gjuhën e vdekjes, të gjuajtur

Të thuash, një refleks të motshëm estetik

 

2.

Mes një gjuhe dhe tjetrës (të huaj)

Ti beson se shikimi mund të pezullojë kohën

Duke lënë një jetë dhe vdekjen e saj pas,

Që të mund të lartësohesh

Deri në nivelin e syve

Koha nuk imagjinon asgjë

 

3.

Mund të fillosh, pa strategji të gjuhës

Mund të fillosh, të hysh në lulishte

Dora e ngulfatur ngadalë, turbullueshëm

Mes petaleve e gjembave

Në këtë moment përforcoj kafshatën e silabeve

Fjala gjëmon pa ekuivalent –

Më kujtohen lulishtet bineq

Përposhtë trupit dhe verës

Arabeska të mahnitshme në lëkurë

Një vokalë e lakuar euforike

 

4.

Nuk dija çka të refuzoj

Të kuqen, të kuqen e ndezur si gjaku,

Shkëlqimin lozonjar

Mbi sipërfaqen e lëkurës së kreshpëruar -

Një mbrëmje më parë

Shikoja duke ëndërruar flakët që vallëzonin mbi varreza

E zgjodha të kuqen

Me dorën e shtrirë kah fustani i bardhë

Pothuajse duke qarë

S’munda t’i vesh që të dyjat

 

5.

Parfum i rëndë nator

Në rrënjët e fytit

Ku nën shuplakën tënde

Rekëtin gjaku

Klavikula me brishtësi të paturpshme

Drejt klavikulës sate –

Prekja përsoset mbi fragmente –

Një po në flakë të shumëfishuar

Në çdo milimetër të lëkurës:

Përmes prekjes së zjarrit të ëmbël

Provokon lëvizjen e shpirtit

 

6.

Dora është një instrument ekstremist

Nën të është një forcë e verbët që i përgjigjet

Dorës që eksploron

Nga qafa në zverk;

Për torturën për të vizatuar hieroglife

Definitive në mish

Për egërsinë e saj është shkruar

Me gjak;

Por edhe sipërfaqe të paprekura, zona të tëra

Për t’i prekur me gjuhën e vdekjes

 

7.

Jam një mbulesë e paprekshmërisë

Megjithatë nëse e zgjas

Prekjen

Me sy, me krenarinë e zërit, me ajrin

Që e thith mes buzëve të sapohapura

Je i mbështjellë me një mbulesë;

Delirum i shtangur

Duke llogaritur me një prekje të dhembshme

Lëkurën e paprekshme të shpirtit;

Kam kujdes kur të shikoj

 

8.

Memorja prek si mëndafshi;

Mes çarshafëve, me errësirë

Zjarri i trupave vagëllohet

Por ngathja e fundit vjen

Nga imagjinata

 

9.

Nuk gjej vetveten në këto fjalë

Përngjitja është një oshëtimë e gulçuar

Dikush copton kërcurë fort afër

Në një kavernë

Ah, ja erdhi vjeshta

Vyshkëzimi fillon nga qendra

Pastaj transporton fjalët kah zonat e errëta

 

10.

Fletë të bardha, lapsa,

Syza, fjalë

Verbërim

Bota e pazbutur;

Dhe njëri pas tjetrit, duke dalë në mejdan

Shpirtërat e vdekur nga shpirtërat e gjallë,

Si do molë nga nimfat e tyre,

Në periudhat e gjata të akullnajës

Në kohën e thatësisë së madhe

Në shkretëtirë