Poezi nga Julia Gjika

Julia GJIKA

GRUAJA

Burri ngre pesha të rënda

Forcën të tregojë ia ka ënda.

Ai është trau i shtëpisë,

Do fëmijën e parë ta bëjë djalë,

Që në krah t’i dalë.

Gruas, si merimangës,

Punët askush s’ia numëron,

Nga shpirti i saj jeta buron.

Nuk tregon muskuj, as mendje,

Aspak s’ndihet për cka bën.

Nën qerpikë ruan thesare:

Dashuri, dhimbje,

Dyshime, vuajtje, vetmi,

Krenari,

Ndrydhur i mban,

Nga gëzimi, përloten syt’ e saj.

Gruas, kur i kujton se sa vlen,

Më të hutuar kurrë s’e gjen.

2010. 

KUR NENAT S’ JANE ME…

Kur nënat tona s’janë më,

Më mirë kuptojmë:

Sa të mencura, sa të mira ishin,

Sa të drejtë kishin,

Kur këshilla jepnin e vendime merrnin.

Sot, kur vetë jemi thinjur,

Brenda nesh, tek vend’ i fsheht’

Për to, loti bëhet lumë

E zemra jonë këlthet:

Pse s’u dhamë dashuri më shumë…

2001 / 2011

LAMTUMIR’ MESUESE BETI*

Ato ditë Janari,

Kur Beti ngjitej drejt qiellit,

Shtëpinë e la pas,

Kopësht të lulëzuar,

Ndonse pa ngrohtësin’ e diellit.

Nga familja e miqt' e dashur,

Për lamtumirën e fundit,

Buqeta lulesh,

Si buzëqeshja e saj

Në cdo qoshe ishin përhapur.

Shpirtin nuk ia mundi dot,

Sëmundja që i mori trupin,

E kumandarura në cdo kohë,

Fle nën qerpikët e ulur.

Si nga kutia magjike,

Delte ajo cdo mëngjes,

Ashtu do ta ruaj’ e jona kujtes’,

Mësuesen kurajoze, fisnike

Betin: nënë, grua, mike,

Gjyshe, të regullt, të dashur,

Për shumë e shumë vite.

Janar 2010

* Kushtuar mësueses Elizabeta Skende (Meksi), e cila vdiq në Worcester, MA.