Nimfa Hakani: Ime Gjyshe!

Ime Gjyshe!

 

Nga Nimfa Hakani

 

6 Mars, 20011

(Kushtuar Momë Milit me rastin e 8 Marsit)

 

U rrita,

gjyshin,

për guximin t’adhuroj

për të thënë të vërtetën,

si idhull t’a vështroj.

 

Megjithëse,

t’a njoh, s’pata mundësi,

ja shihja fotografinë,

në mur cdo ditë.

 

Mendoja se i gjatë ishte,

sikur një lis,

por dikur mësova që

i paktë nga shtati vinte

veçse guximin,

sa një mal e kish.

 

Gjyshen e ashpër

e doja si fëmijë,

por asnjëherë

s’ndjeva prej saj

të hapur ngrohtësi . . .

Fotografi të saj,

në mure s’kish,

por rudhat të saj

në mëndje,

thellë i kish.

E gjatë,

ime gjyshe asnjëherë,

s’ish.

por,

Gjuhë të mprehtë,

gjithmonë,

e kishte

e majtas djathas

te birve ,

ua priste. . .

 

Vitet kaluan,

dhe një ditë,

një shkrim të sime motre,

lexova

për gjyshin tim trim.

 

Dhe në rreshtat midis,

me sytë e mëndjes. . .

si një grua të re,

pashë . . .

të ashprën time gjyshe,

për të parën herë.

 

Kutinë,

e fotografive të vjetra,

diku e gjeta,

e për fotografi të saj,

shumë gërreva.

 

Dhe ja ,

perpara meje,

ajo qëndron,

e gjatë si lis

në të sajat,

të mirat ditë,

pa asnjë rrudhë,

në të bukurën fytyrë,

me një fëmijë

në të sajat krahë

te tjerët

fytyrëçelur

rreth e qark .

 

Dhe sytë e mëndjes,

gjashtë, shtatë decada

mbrapsht në kohë më çuan. . .

 

E vetme kur

e akullta erë

nëpër brima

frynte, fishkëllinte. . .

 

Një foshnjë në krah

fort i këlthiste,

se gjoksi i tharë

qumësht më s’i nxirrte.

 

E vetme,

kur për para,

kish nevojë,    

politika,

bukë s’i jepte për collat.

 

E vetme një natë,

kur xhandarët,

për të shoqin erdhën,

në kupën e gjurit,

një nga të birtë i shkelën.

 

Dhe jashtë e nxorrën,

në rrobën e natës,

foshnjën në krah,

të tjerët këlthinj,

në këmbët e saj,

e të pandjenjin djalë

në tokën acar. . .

 

Yjet indiferente

poshtë shikonin,

por të munduarën,

time gjyshe,

fare s’e dallonin. . .

 

Të vetme,

me djalë me këmbë të thyer,

dhe katër të tjerë,

me gojë të çaplyer,

që cepat e fustanit,

fort ja tërhiqnin . . .

 

Dhe atëherë

veten pyeta. . .

kush kishte pasur

më shumë guxim,

Im gjysh,

që dha jetën,

për të tij mendime?!

e që ishte gjithmonë,

larg në internime,

o diku i fshehur

me kokën nën çmime . . . ?

 

Apo, e ashpra gjyshja ime?!

që fëmijët rriti

pothuaj e vetme,

me varfëri e mundime. . .

e kurrë nga goja,

një ankim,

s’e nxorri.. .

por,

duhanin,

nga buza,

një herë s’e hoqi. . . ?

 

Shkrimin e motrës,

më pas e rishkrova,

por për ribotim

asnjëherë s’e cova . . .

 

Mom Mili,

Kudo që je,

më shumë të dua,

se kurrë një herë !