Cikël poetik nga Ilir Paja

Ilir Paja

Pikojnë yje

Pikojnë yjet.

Nën këtë fshehje yjet linden yje.

Errësira qan të zitë e vet

Parajsa s’ka ëndërr tjetër

Mbjellë...

Piklojnë yjet yje.

Nëse largësia mes tyre do ish e dëbortë

Çdo yll do gjurmëzohej mbi bardhësi.

Pikojnë yjet yje,

vetëm malli është i arrirë

dhe nata e di se duhet shuar…

Imazhe

Njeriu mungon,

S’është as hija e tij.

Njeriu mund të ishte,

qielli i dashurive.

Vetmitar qielli

Nuk e sheh hijen e vet

Çdo horizont.

Imazhe.

njeriu ka para vetes tjetrin,

njeriun vetmi,

pamje e frymët.

Vetëm imazhe – këto akra toke,

Herë qiellore

e herë të dherëta.

Qielli tund hajmalinë e falur

Ylberin.

Edhe qielli ka nevojë për pak fat.

Bora

Dimri vendosi të jetojë shëlbimin

Mbrëmja nusëron tej ëndrrës.

Shpërhapur në vello t’u hijeshojë krahët pemëve,

nuse të paprika.

Bora, pendesë e panjollosur

Druan të zbresë në tokë…

Metafora

Pëllëmba dhe pesë gishtërinj.

Pesë horizonte,

pesë erëra,

pesë qiej,

pesë fjalë.

Dielli metaforë, fsheh lindjen e një Diell simboli

në anën tjetër të pëllëmbës…

Drita

Amvisë që nden pas çdo larjeje

veç padukjen – verbimin ar të saj.

Ndehet në duar nëne,

foshnjërisht përvidhet – dielli vetë

yjësohet në puthje…

Mali

Malet, pelerina të burrta lartësish.

Në ag dielli pas tyre ngjan si foshnjë e ndrojtur.

Malet dhëmbë toke që shqyejnë horizonte

në fusha qiejsh ndeshen për hijen e vet

dielli-balonë trofe qëndron pezull

çdo mal do donte të ishte frymëmarrja e tij.

Letër Hënës

Pas hënës u shkrova yjeve…

Ngjeva fytyrën me mollëza ëndrrash.

Yjeve u shkrova për bijtë e bijat xixëllonja,

Këto mous-e pranvere, kompjuteri s’klikon dot pikla vese.

Hëna-amvisë fle me agun muzg.

Hëna, puthje s’e lë natën të lindet ditë

Me hënë tjetër… tradhtisht.

Grushte ere

U mbars qielli galopshëm.

Cila re ka radhën në duel?

Jeta pret përcjell me ngjyra Qielli…

Ç’i duhen muskujt erës!

Kur zogjtë në shtegtime s’janë statistika ere.

Jeta qiejve është përherë rini e së padukshmes.

Hije e qielltë

Era – padukje e truptë,

Puth, rend e kthehet,

zogthshëm dremit në krahë parfumesh.

Lëshohet në gjinj femërorë më butë se ëndrra e çdo burri.

Dehet me shiun edhe pse qiellit s’ia shohim këmbët si luftëtar duelesh.

Ndalet mes sqepkorbash

E lutje ushtari për psalm nëne në luftë…

Korbin frik me kujën e saj – heroi s’ka drojë për plagën.

Era – çapitje zbathur, pa thonj,

Këmbët, gishtërinjtë – krahë që ndjekin

shtegtimin stinor të zogjve.

Vjeshtën e lë të flasë me vete...

Era kërkon të fundmen erë vjeshte…

Grindet me valët e detit,

cila është parzmore heroi në ndeshjen me bregun?

Era - Don Kishot a mullinj ere?

Ta marr veç një herë mbledhur brenda dorës,

ta mbjell nën sytë e muzës sime.

Era – hija jonë e qielltë…

Net degësh

Mbrëmja kurnace s’do ta lëshojë përshkënditjen e fundit.

Pemët kullosin qiejve,

Bariu, ky fëmijë i Diellit,

shtriq pëllëmbën mbi faqen e vestë.

Mendëndërrt pulit sytë me qepallë Hëne, thotë:

dhentë s’flenë.

Kacaviren muskujve të netëve të ngrihen

agblegërimash.

Pemët, degë netësh bardhojnë

Me lule frytesh, këta nipër, mbesa

Ç’dritë mblojnë netët në vetmi të ve.

Pemët riatdhesohen nginjur

Me vezullime yjesh.

e perhershme siç vertet gjithnje deshiron nje njeri i letrave.