Vangjush Ziko: Vjeshta vjershë

Vangjush Ziko

VJESHTA VJERSHË

ERDHI VJESHTA

Erdhi vjeshta.

Dhembin eshtrat

e mia dhe të drurëve.

Vjeshta,

stina e të zemëruarëve,

të tradhëtuarëve,

të mjerëve,

fytyrëverdhëve,

Me shkopin e saj në duar

shkel gjethet e verdha,

florinë që patën ëndërruar

dhe ëndrrat e djegura.

Dhembin eshtrat e vjeshtës

dhe rrokjet e mia të vjershës.

VJESHTA E DRENOVËS

Mioja pikturon vjeshtën.

Llullën e ndezi me një gjethe të verdhë,

me gjethen e përflakur të manës.

Era ia mori gjuhët e flakës,

ia hodhi mbi pëlhurën e bardhë.

Mbi telajon e bardhë dëborë

u ndez vjeshta e Drenovës.

VJESHTA VJERSHË

Një gjethe vjeshte ra mbi fletën time,

gjethe qull prej shiut.

M'i fshiu të gjitha rimat

dhe vargjet m'i fshiu.

Mbi letrën-arë

mbiu mullari,

mullar i verdhë,i heshtur

si vetë trishtimi i vjeshtës.

E hoqa gjethen e tharë.

Mbi letër çeli vjeshta vjershë.

DUKE PRITUR PRILLIN

Vjeshta varrosi farën e grurit

në varrezën e ugarëve.

Në brazdat-qivur e mbylli.

E qan buzë arës lisi

me gjethen e tij të tharë

Duke pritur prill-Krishtin

të ngjallë Shënllazarë.

VJESHTA NUK E ZHVESHI DUSHKUN

Vjeshta nuk e zhveshi dushkun.

Ia la të thara gjethet.

Degët vezme ia mbushi

me fishekët lende.

E la buzë arës,në kufiri

të presë ariun e bardhë,dimrin.

Shtator 2010