Ndue Ukaj: Emigranti

Ndue Ukaj

Emigranti

Ai ka vetëm pyetje, përgjigjet i ka të ndrydhuna

Në gjepat e ndotun me nostalgji të betonume.

Ai ka vetëm kujtime që i sillen rreth qafës

Si guri i mullinit e tundin një hapa para e disa mbrapa.

Në ujëvarën e rrëmbyeshme ku e frushkullon kujtesa.

Dhe ja rrëmben kohën që s’e sheh kurrë.

Kohën që vetëm e ëndërron netëve pa fund.

Ai nuk është njëri nga ata, nën qiellin plot furtuna .

Ku ec, ku ha, ku bënë dashuri e lutet.

Atdheu i shpendëve është qielli

I peshqve deti

I emigrantit është pikëllimi

Që i shumëfishohet si retë qiellit tërbuam

Në rrugët e panjohuna, përkund nostalgjinë

Duke kërkuar njëshin n’ zerot e pafundme.

Testamenti i Odiseut i digjet në dorë,

E gacat e kallin flakë si rrezet tropikale

Në Ithakën e munguar hedh shikimin

Mbrëmje e mëngjes rropatet.

Ai shtegton rrugëve t’ pikëllimit

Dhe mbulohet me jorganin e Tokës së Premtueme,

Dhe çdo natë ëndërron të njëjtën ëndërr. Kthimin në njësh.

Teksa oaza e shkretëtirës ja thith dëshirat, kujtimet.

Emigrantit kjo dhembje e madhe.

Me thesin e pikëllimit bredh rrugëve të shpresës

Pret vendime mu ba njësh, në zerot e pafundme

Çdo ditë e presin të panjohurat në pyllin e dëshirave

Ku i prehet shikimi i butë dhe pritja e thellë.

Si zog i mërdhirë kërkon folenë e shpresës.

Dhe mbulohet me jorganin e Tokës së Premtuar.

(Poezi e frymëzuar nga romani i Milan Kunderës, Injoranti)

Përciptazi

Tymi shungullon... një kreshtë malesh mbi mua ndërton

Ku luhatet koka ime si gota e zbrazun e rakisë n’ dorën e lodhur.

Ku cakërrojmë gotat e krijojmë tym mbi ne 

Dhe përciptazi, lexojmë poezitë e tua, poezitë e mija.

Jashtë bie shi, bubullimat s’ kanë të ndalur.

Ti thua përciptazi tymi po ecën mbi poezitë e mija,

Del nga flaka e tyre, nga zjarri që s’ duket,

....nga gacat që t’ djegin duart, shikimin e ftohtë.

Mbi të cilën hahen metaforat e alegoritë,

Padukshëm, papashëm, përciptazi çdo gjë ec mbi tokë

Nën qiell përciptazi...rrëshqasin këmbët

Gjurmët fshihen pa u krijuar mirë.

Unë them poezia ime s’ka tym, as zjarr, nuk ka as gaca.

Përciptazi kalon shikimi yt nëpër gotën e rakisë së zbrazët

E mbush me një letër të grisur, lëmsh të bërë

E hap, me sy t’zgurdulluar përciptazi shoh tufën e tymit

Si krijon një re mbi kokën tënde... time

Dhe pikat e shiut që binin butësisht mbi xhamin e jetës.

Është kohë përciptazi kjo-thua dhe përplas gotën.

Mbi tokë e nën qiell.